Waaraan heb je een hekel?

Categorieën: 5) Parels, 7) Botten, De gids spreekt

Jill Loree

Ongeveer een jaar geleden liepen mijn man en ik langs het meer, een paar blokken van ons huis. Toen kwam er een heel lieve zwarte kat langs die we nog nooit eerder hadden gezien. Scott was behoorlijk verrast door hoe vriendelijk hij was, en dat wil wat zeggen. Omdat Scott tot die dag veel haat voor katten had.

Ik bukte me om deze kat te aaien en trok toen mijn hand weg toen ik iets heel diks op de achterkant van zijn hoofd tegenkwam. Het blijkt dat hij een langharige kat is, maar zijn hele vacht was één grote, stevige mat.

Om een lang verhaal kort te maken: een buurman bracht hem een week later naar de SPCA en we adopteerden hem. Toen we hem thuis brachten, was hij van kop tot staart geschoren.

In de huid rond zijn nek zaten kleine ronde cirkels met een deukje in het midden. Mijn zoon, die dierenarts is, zei dat iemand waarschijnlijk op hem heeft geschoten. Dat is iets wat mensen die katten haten, doen.

Die centimeter dikke vachtmat heeft waarschijnlijk zijn leven gered.

Waar haat leeft

Het is interessant om op te merken dat Scott daarvoor nog nooit een kat had gehad. Ooit. En toch wist hij dat hij ze haatte. Met andere woorden, Scott had haat en hij had besloten zijn haat op katten te richten.

Zo is het ook met haat. Meestal denken we dat we iemand of iets haten. Terwijl we in feite, als dat ding of die persoon zou verdwijnen, nog steeds met onze haat zouden achterblijven. En we zouden een andere plek zoeken om het neer te zetten.

Sociale media zijn briljant in het verhelderen van hoeveel haat er in deze wereld is. Velen hebben hun haat zelfs op sociale media gericht. En toch, als het morgen zou verdwijnen, zouden we nog steeds met onze borrelende innerlijke ketel van haat zitten.

Waarom haten we?

Haat is een zeer bekrachtigend gevoel. Het verlicht ons. Het feit dat het zo energiek is, maakt het heel moeilijk om onze haat zomaar los te laten. Zodra het eenmaal op gang komt, gaat haat een eigen leven leiden, compleet met verhaallijnen, rechtvaardigingen en hatelijke woorden.

Maar haat komt nooit overeen met de waarheid over wie we zijn. Omdat we in onze kern allemaal de mooiste stralen van liefde laten schijnen. En we voelen ons veel, veel beter als liefde ons vuur aansteekt.

Dus als het ons doel is om lief te hebben, moeten we onze haat tot op de bodem uitzoeken.

Om te beginnen kan het nuttig zijn om te beseffen dat haat, woede en vijandigheid allemaal dekmantels zijn voor iets anders, iets voor ons werkelijk wil niet voelen: pijn. Terwijl onze haat ons een krachtig gevoel geeft, voelt pijn alsof het ons zal vernietigen. En dat wil niemand.

Dit is de grote illusie, geloven dat het voelen van pijn ons zal doden. In feite gelooft elk kind dat dit waar is. Daarom werken we allemaal zo hard om pijngevoelens te onderdrukken.

Dit begint al op jonge leeftijd, wanneer een ouder – of wie dan ook de leiding heeft – nee tegen ons zegt. Er is iets dat we willen, inclusief onze zin krijgen, en dat wordt ons ontzegd. Zelfs als de begeleiding en het stellen van grenzen die we nodig hadden perfect zouden zijn, zouden we het niet leuk vinden.

Maar laten we eerlijk zijn: ouders zijn niet altijd even goed in de manier waarop ze met discipline omgaan. Vaak raken hun eigen geschiedenis en wrede impulsen erdoor vermengd, waardoor we ons uiteindelijk gekwetst voelen. Dus wat doen we om dit gevoel te vermijden?

In plaats daarvan haten wij.

3 plaatsen waar we haat plaatsen

De eerste voor de hand liggende plaats waar we onze haat richten is rechtstreeks op onze ouders of voogden. Ze zijn tenslotte onze eerste ervaring met een autoriteit die nee tegen ons zegt. Misschien waren ze streng, hard en harteloos. Of misschien probeerden ze ons zonder grenzen, zonder grenzen, zonder discipline op te voeden. Ook dit schept onrust in de ziel en leidt tot veeleisende volwassenen die met haat rondstrooien als ze hun zin niet kunnen krijgen.

Hoe het ook met ons ging, opgroeien kende pijnlijke kanten. Vervolgens gaan we door het leven en creëren we opnieuw ervaringen die onze oude, ongevoelde pijn uit onze kindertijd naar voren brengen. Het goddelijke plan hierachter is om ons te helpen genezen. Want laten we eerlijk zijn: als we het aan onszelf overlaten, zouden we onze haat nooit kunnen genezen. Als we dat zouden kunnen, zouden we voor altijd wegrennen van onze oude pijn.

De tweede plaats waar onze haat terechtkomt, is iedereen met autoriteit. Dit zijn de mensen op wie we onze haat hebben overgedragen, omdat ze aan onze verborgen pijngevoelens krabben. Dit omvat leraren, klanten, bazen, de politie en politici.

En wat ze allemaal gemeen hebben? Ze zijn menselijk. Dat betekent dat ze niet perfect zijn.

Soms verre van.

Maar zoals de Padwerkgids leert: hoe fout de ander ook zit, als we gestoord zijn, is er iets in ons dat we over het hoofd zien.

De derde plaats waar we geneigd zijn onze haat te richten is op God. Want we leggen onze ongelukkige percepties van onze ouders – onze eerste autoriteit – over op God, die de ultieme autoriteit is. Maar dit Godbeeld, zoals de Gids het noemt, is niet waar. Want hoewel God veel dingen kan zijn, draait het bij God in de eerste plaats allemaal om liefde.

Hier is iets om te proberen. Schrijf zo duidelijk en bondig mogelijk op hoe je je ouders ziet, vooral degene waar je de meeste moeite mee had. Kijk nu of dat overeenkomt met jouw perceptie van God.

Heel toevallig, hè?

Het transformeren van haat

Het was nog steeds koud hier in West-New York toen we Psyche van de SPCA naar huis brachten. Volgens de buurman die hem eten gaf, was hij ongeveer twee maanden alleen geweest, en hij was enigszins in shock door dit alles.

Wij ook, vooral Scott. Dus zat Scott een aantal dagen met deze kat op schoot, terwijl hij Psyche's geschoren lichaam warm hield en zichzelf opwarmde voor dit aanhankelijke mannetje.

Het zal je waarschijnlijk niet verbazen hoeveel Scott vandaag van deze kat houdt. En het gevoel is duidelijk wederzijds.

Wat niet werkt, is liefde bovenop haat pleisteren. De Gids noemt dit “voortbouwen op tekorten”. Wanneer we dit doen, zal alles wat we bouwen uiteindelijk moeten worden gedeconstrueerd, zodat we op een steviger fundament kunnen herbouwen.

Er bestaat geen twijfel over: het transformeren van onze haat is een grote klus. Toch is het het meest waardevolle dat we ooit kunnen doen – voor onszelf, voor onze gezinnen en uiteindelijk voor de wereld.

Zowel God als katten zouden het geweldig vinden als wij allemaal dieper naar onze haat zouden kijken.

– Jill Loree

Van Scott

Dit is waar, ik had mijn haat op katten gelegd. In 2014 heb ik zelfs een lijst gemaakt van alles wat ik wilde in een vrouw als partner. Op de lijst stond “geen katten alstublieft”.

Toen we “onze” kat voor het eerst in het wild tegenkwamen, hield ik de riem van onze hond vast en kon ik de situatie niet zien zoals die was. Ik was verrast dat Bodhi de kat niet al te erg stoorde, die heel geïnteresseerd was om hem te zien. Het is echter duidelijk dat deze kat er slecht aan toe was.

Ik wilde geen kat, maar ik begon er een te voelen aankomen. Dagenlang hebben we naar deze kat gezocht, zodat we hem de dierenartszorg konden geven die hij hard nodig had. Geen geluk. Vrijdagavond opende Jill Facebook en bovenaan haar feed stond een foto van deze kat, nu geschoren, in een bericht van de SPCA. In de volgende provincie. Ze had nog nooit eerder een bericht van hen gezien.

Toen we Psyche thuisbrachten, was ik misschien nog meer geschokt dan hij. Maar ik zag de kans die het bood. Het was een kans om het ‘ouderschap’ opnieuw vanuit een nieuwe plek te beoefenen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat deze kleine man zich welkom en thuis voelt? Met consistente, zachte warmte en genegenheid.

Jill gaf me een geweldig cadeau door ja te zeggen toen ik vroeg of ik de eerste week veel tijd aan hem wilde besteden. Het was moeilijk om de wreedheid te aanvaarden dat iemand in februari een ontklauwde, gematteerde kat aan de kant van de weg had gezet om voor zichzelf te zorgen.

Tijdens de weken dat ik met Psyche op schoot zat, hebben we wederzijds een band met elkaar ingeprent. Ik zei tegen hem: 'Ja, je werd in de steek gelaten. Ik weet dat dat moeilijk en eng was. Maar je bent nu veilig. Je wordt niet langer in de steek gelaten. Ik ben hier."

En tijdens deze zorgverlening ontdooide langzaam een deel van mij waarmee ik nooit eerder contact had gehad. Het volwassen deel van mij zei dit ook tegen een heel jong deel van mij waarvan ik me nog niet helemaal bewust was: “Ja, je voelde je in de steek gelaten. Het was moeilijk en eng. Maar je bent nu veilig. Je wordt niet langer in de steek gelaten. Ik ben hier."

Ik was verbijsterd over hoeveel liefde en genezing er tussen mij en Psyche stroomde. Ik keek naar deze kat en besefte dat dit is hoe genade eruit ziet.

Het heeft lang geduurd voordat ik de waarheid zag: dat ik haat in mij had en die op de een of andere manier op katten had gelegd. Jill moest dit vele malen herhalen voordat ik er doorheen kon komen.

Er stroomt nu zoveel haat door de publieke sfeer. Als we willen dat dit verandert – en dat doe ik ook – dan is het aan ieder van ons om dieper naar binnen te kijken. Het is het waard.

-Scott Wisler