Ik ben vandaag 34 jaar nuchter

Ik heb een superkracht en die wens ik niemand toe. Niet omdat mijn superkracht niet waardevol is, maar omdat de weg om die te bereiken zo ellendig was.

Mijn superkracht

Mijn superkracht is mijn vermogen om aan te voelen wanneer iemand met een verslaving worstelt. Eerlijk gezegd is het meestal niet zo moeilijk te herkennen. Maar het zal je misschien verbazen hoeveel een mens kan ontkennen.

Zo ontstond mijn superkracht. Het meest opvallende was dat het niet voortkwam uit al die jaren van chaos tijdens mijn jeugd, gerelateerd aan het alcoholisme van mijn vader. Het begon zich eerder te ontwikkelen nadat mijn vader voor het eerst in behandeling ging voor alcoholisme, toen ik in de zesde klas zat.

Om preciezer te zijn, het kwam door al zijn terugvallen, die ik stuk voor stuk zag (of voelde) aankomen. En natuurlijk volgde er altijd een enorme chaos.

Tegen de tijd dat ik naar de universiteit ging, was mijn superkracht ingeprent.

Een kans om van dienst te zijn

Eén ding over deze supermacht is dat je niet weet wanneer hij aan de oppervlakte zal komen. Ik woonde bijvoorbeeld in 2015 in Washington DC toen er iemand op mijn deur klopte. Het was een familielid van mijn buurvrouw die zichzelf buitengesloten had. En ze was dronken. Midden in de ochtend.

Zoals ik al zei, er is geen genie voor nodig...

Terwijl ik wachtte tot mijn buurman thuiskwam met een sleutel, deelde ik met mijn nieuwe vriend dat ik een herstellende alcoholist ben. Ze vertelde dat haar man was overleden en dat ze nu veel dronk. De volgende dag klopte ze weer bij mij aan en vroeg me om met haar naar een AA-bijeenkomst te gaan.

Ik was toen al 26 jaar nuchter, nadat ik de eerste vijftien van die jaren religieus naar de wekelijkse AA-bijeenkomsten was gegaan. Maar ik was al meer dan tien jaar niet meer naar een bijeenkomst geweest.

Dus ik zei: “Ja.”

Een bezoek aan de Anonieme Alcoholisten

De AA-vergaderruimte bevond zich op de tweede verdieping, boven een drukke straat in Georgetown. Maar als je wist wat je zocht, kon je de trap vinden die je naar boven leidde. Toen we binnenkwamen, viel het me op hoe vertrouwd het er allemaal uitzag. Alsof ik terug in de tijd was gegaan naar 1989, het jaar waarin ik nuchter werd. Er was niets veranderd.

Mijn herinnering aan AA-bijeenkomsten is dat ze erg volgens het boekje verliepen. Dit betekent dat het niet de bedoeling is dat u bij het delen verwijst naar enige vorm van onderwijs dat niet afkomstig is uit door de AA goedgekeurde literatuur. Dit was heel logisch.

Maar nu, 25 jaar later, voelde het voor mij allemaal oud en moe aan. Ik zat daar en vroeg me af: "Zou dit me vandaag nuchter kunnen houden?"

Sinds de komst van AA zijn er veel andere herstelprogramma's opgedoken. Sommige zijn specifiek ontworpen om de kwestie van God te omzeilen, die voor zoveel mensen die herstellende zijn, blijft hangen.

Ik bedoel, waarom hebben we God eigenlijk nodig om te herstellen van verslavingen als alcoholisme?

Alcoholisme is een egoziekte

Ik hoorde op AA-bijeenkomsten dat alcoholisme een egoziekte is. Dankzij de wijsheid van de Padwerkgids begrijp ik nu wat dit betekent. Destijds wist ik gewoon dat ik AA nodig had om mezelf een betere richting te geven.

AA staat vol pittige en aangrijpende uitspraken. Zoals: “alcoholisten vinden het leuk om een ​​sleur te vinden en te beginnen met decoreren.” En het zijn onze ego's die vol sporen zitten. Dat zorgt voor een erg krap bestaan.

Uiteindelijk raakt het ego uit zichzelf zo uitgeput dat het eruit wil. Maar het wil niet het werkelijk harde werk doen om onze innerlijke pijn en disharmonieën op te ruimen. Ook al is dit de enige manier om God in ons te vinden, wat de kern van ons wezen is.

In plaats daarvan laat het ego zich in de verslaving storten.

Iedereen die ooit in de buurt is geweest van iemand die met een toevoeging kampt, weet dat dit geen goed plan is.

Terwijl herstel ons ego vraagt ​​om gezondere gewoonten te ontwikkelen, is leven in de staat van het ego niet ons einddoel. Als we daar stoppen, zullen we in feite de ware aard van ons wezen niet vinden. We zullen niet leren wat mijn eenjarige AA-chip suggereerde: wees trouw aan jezelf.

Want helaas is het beperkte ego niet ons ware zelf.

Herstel is een geschenk

Als mensen naar AA komen, wordt hen vaak verteld dat ze de rest van hun leven naar AA-bijeenkomsten moeten gaan. Dit klopt, richtinggevend, maar mist misschien enkele opvallende punten.

En ik wil hieraan toevoegen dat veel mensen in herstel nog heel lang naar bijeenkomsten blijven gaan. Ze doen dit grotendeels om iets terug te geven en ook om de hand van AA uit te breiden naar nieuwe mensen die het moeilijk hebben. Ik juich ze stuk voor stuk toe.

Maar als we het herstel goed uitvoeren en leren een verbinding te creëren met het goddelijke in ons, zullen we toegang hebben tot alles wat we nodig hebben. Dit is geen schakelaar die van de ene op de andere dag wordt omgedraaid, dus het kost tijd om een ​​betrouwbaar kanaal naar ons innerlijke licht te ontwikkelen.

Vervolgens moeten we, het allerbelangrijkste, leren de leiding te volgen die moeiteloos en eeuwig van binnenuit stroomt. Dit is wat de zaken fris houdt.

Het is een mooie studie om te onderscheiden welke boodschappen ons in lijn brengen met Gods wil, en welke uit onze gebrekkige ego-geest komen. Maar als we profiteren van de vele geschenken die herstel kan bieden – het geeft zeker veel meer terug dan we opgeven – kunnen we uiteindelijk verder vooruit komen dan wanneer we nooit verdwaald waren geraakt in een verslaving.

Op 26-jarige leeftijd dreigde alcoholisme mij van mijn leven te beroven. Nu ik vandaag de dag vier dat ik 34 jaar nuchter ben, ben ik diep dankbaar dat ik vrij ben van de verslaving aan alcoholisme.

Nuchter zijn heeft mij echt mijn leven teruggegeven.

– Jill Loree

Lees meer over mijn reis met herstel in mijn memoires, Wandelaar.