De juiste manier vinden om te worstelen

Velen van ons ervaren het leven als een verwarrende, raadselachtige beproeving. Het is moeilijk, zeggen we, en pijnlijk. Het is een strijd en het leven lijkt geen zin te hebben. Het is alsof we het gevoel hebben dat we gescheiden zijn van het leven. Maar vrienden, dit is zo niet waar!

De manier waarop ons leven er nu aan de buitenkant uitziet, is een exacte replica van hoe we onszelf van binnen ervaren. Het is een gigantisch conglomeraat van al onze houdingen en innerlijke eigenschappen, die verschijnen als dit ding dat we 'mijn leven' noemen.

Wat betekent dat het een enorme vergissing is - een van de grootste vergissingen die er is - te geloven dat we één ding zijn en het leven waarin we zijn gestopt iets anders is. Het is gewoon niet zo.

Strijd: Gezond en ongezond

Het leven kan een echte strijd zijn. Wat belangrijk is om te beseffen, is dat onze strijd ofwel gezond en constructief kan zijn, ofwel ongezond en daarom destructief.

Misschien zijn we bekend met een religie of filosofie die zegt dat we 'de strijd moeten opgeven'. Hoewel een dergelijke lering waar kan zijn, begrijpen we dit maar al te vaak verkeerd om te bedoelen dat we moeten opgeven of toegeven. Dat we passief moeten worden en niet voor onszelf op moeten komen. Dat we onze doelen en ons verlangen naar vervulling moeten loslaten.

Een dergelijke benadering brengt ons op een verkeerde weg om een ​​luiaard te worden. Het leidt tot onverschilligheid en stagnatie, en zorgt er zelfs voor dat we onszelf in elkaar slaan omdat we meer van het leven willen.

Erger nog, een dergelijke houding zorgt ervoor dat we de omstandigheden in ons leven - in onszelf en in de wereld om ons heen - die we wel kunnen verbeteren, niet verbeteren. En in zekere zin is dat ronduit wreed.

Een gezonde strijd daarentegen put ons niet uit. Want als we onze worstelingen op een gezonde manier benaderen, zijn onze inspanningen niet vergeefs en raken onze energieën niet uitgeput. Als we op de juiste manier worstelen, stoppen we met tegen onszelf te vechten.

De verkeerde manier van worstelen

Wanneer we op een ongezonde manier tegen de stroom in strijden, worden we verteerd door de strijd. De strijd vernietigt ons. Gezonde strijd daarentegen maakt ons juist sterker.

Het kost tenslotte geen enkele moeite om alles wat in ons zit naar de oppervlakte te laten borrelen. In feite hebben we de neiging veel energie te verspillen om te voorkomen dat innerlijk materiaal naar de oppervlakte komt. En dan vragen we ons af waarom we ons de hele tijd zo moe voelen.

We bereiken het punt waarop we het gevoel hebben dat we gewoon niet de energie hebben om met het leven om te gaan. Maar als we de zaken zouden omdraaien - op de juiste manier zouden gaan worstelen - zou het leven heel anders zijn. Want we vechten met alle macht om ons niet bewust te worden van wat er nu in ons is. We doen dit door constant de stroom van onze gevoelens te blokkeren, wat uitputtend is.

En dit, mensen, is de ware betekenis van de ongezonde strijd.

De stroom belemmeren

We kunnen onze gevoelens - en de houding die daarmee gepaard gaat - vergelijken met stromen. Terwijl deze stromen van emoties bewegen, doorlopen ze cycli waarin ze worden beïnvloed door invloeden van binnen en buiten. Maar wat hen echt beheerst, ligt in ons.

Vervolgens proberen we de controle over onze gevoelens te verschuiven naar iets buiten ons - bijvoorbeeld uiterlijke omstandigheden - in de hoop dat de schade van buitenaf kan worden hersteld. We gaan door het leven en verwachten dat er hulp komt om de disharmonische stroom van onze gevoelens bij te stellen. Wanneer we dit doen, voorkomen we de vrije stroom die bewustzijn zou kunnen brengen van wat we werkelijk voelen.

Door onze focus buiten onszelf te leggen, scheiden we ons steeds meer af van de echte controle die we binnen handbereik hebben. En uiteindelijk is volledig bewustzijn van het zelf de enige zinvolle controle die er is.

Laten we doorgaan met deze analogie van een stroom en laten we, met behulp van deze benadering, kijken naar de schade die we aanrichten als we onze gevoelens onderdrukken. Want door de dingen op deze manier te zien, kunnen we geïnspireerd raken om deze barricades te verwijderen.

De echte oorzaak van een crisis

Probeer elke emotie - elke houding en reactie die we hebben over het leven - als een stroom te visualiseren. Bedenk nu eens wat er gebeurt als we een beek barricaderen. Het is immers heel goed mogelijk om een ​​rivier af te dammen. In zo'n geval wordt het water dat richting de dam stroomt, tegengehouden.

Hoe meer water zich ophoopt achter de dam, hoe groter de energie wordt van het water dat wordt tegengehouden. Tot op een dag het water de dam doorbreekt, overstroomt en niet alleen de dam vernietigt, maar ook alle gezonde en natuurlijke vegetatie en structuren langs de weg.

Maar het is niet nodig om de barricade op zo'n gewelddadige manier te vernietigen.

In onze ziel bestaat zo'n dam. En het had nooit gebouwd hoeven worden. Maar aangezien we er allemaal voor hebben gekozen om zo'n obstakel op te richten, moet het nu weg. Het zou mogelijk kunnen zijn om deze binnendam op eigen kracht geleidelijk en systematisch te verwijderen. We zouden zo'n bewust proces zelfconfrontatie kunnen noemen.

Of we kunnen wachten en de natuur zijn gang laten gaan. In dat geval zal de barricade naar beneden komen wanneer deze wordt weggevaagd door de kracht van het opgestuwde water. Als het leven ongeveer zo met ons omgaat - als onze opgehoopte destructieve houdingen tegen deze barricade blijven duwen totdat deze uiteindelijk losbarst - hebben we wat we een crisis noemen.

Het opruimen van het puin

Als we ervoor kiezen om de rivier niet af te dammen, laten we het puin vrij naar de oppervlakte drijven zodat het kan worden geëlimineerd. Want stromend water, dat zuiver en fris is en voortdurend regenereert, zal de rivier vrij van puin vegen. Is dat niet gewoon hoe de natuur werkt?

Zo werkt het ook met onze zielsstromen.

Alleen als we ze vrezen en weg blijven kijken van het puin van onze pijn uit het verleden - samen met de destructieve neigingen die ze voortbrengen - hopen ze zich op achter een barricade. En als gevolg daarvan zullen ze ons op een dag zeker overspoelen als we merken dat we geen controle hebben over wat er gebeurt.

Maar het puin naar de oppervlakte laten komen is niet iets waar we bang voor hoeven te zijn. Dat gezegd hebbende, wanneer we onze innerlijke blokkades beginnen te verwijderen, zullen we negatieve emoties ervaren die anders zijn dan alles wat we eerder hebben gevoeld. En dus zal het verleidelijk zijn om het deksel er weer op te slaan.

Wees je bewust van deze verleiding.

Want achter deze negatieve gevoelens liggen al onze positieve, genereuze, liefdevolle en onbaatzuchtige gevoelens. En ze zullen volgen zodra de negatieve gevoelens de kans krijgen om te stromen en niet langer zo nadelig voor ons voelen. Houd in gedachten dat door die donkere gevoelens niet te voelen, ze niet op magische wijze verdwijnen.

Overspoeld door onzekerheid

Als we bijvoorbeeld worstelen met ons onzeker voelen - ontkennen dat onze onzekerheid bestaat - stijgt de onzekerheid achter de dam. Het water zwelt op. Zolang de dam het houdt, zullen we een vaag ongemak voelen. We zullen ons geremd voelen, maar we zullen niet begrijpen waarom. We zullen het gevoel hebben dat sommige van onze beste mogelijkheden onderbenut worden.

We zullen niet volledig begrijpen wat er gebeurt, maar ons gevoel van onveiligheid zal steeds sterker worden en zich achter de dam opstapelen. We zullen de volle kracht van onze onzekerheid pas voelen als de dag komt dat een uiterlijke gebeurtenis ons zal overspoelen. En dan zullen we alle wanhoop voelen van de onzekerheid en hulpeloosheid die we niet onder ogen durfden te zien.

Dus als we worstelen om onze onzekerheid op afstand te houden, maken we het eigenlijk groter. Het bestaan ​​ervan ontkennen vergroot het en maakt het sterker dan het anders zou zijn geweest. Het werkt op dezelfde manier met andere emoties zoals angst, twijfel en vijandigheid. Omdat het onderliggende principe altijd hetzelfde is.

Zou het niet slimmer zijn om gewoon door te gaan en de barricade te verwijderen? Waarom wachten tot de natuur het eindelijk afbreekt en ervoor zorgt dat we ons hulpeloos voelen? Want als dat gebeurt, overspoelen onze gevoelens ons, maar we begrijpen de betekenis ervan niet. Omdat het opgebouwde momentum gewoon te sterk wordt.

We hoeven niet te wachten tot zulke tijden.

Ons verzet onder ogen zien

Als er één doel is bij het volgen van dit spirituele pad van Phoenesse en de Padwerkgids, dan is het dit: onnodige strijd vermijden. Wanneer we dit pad volgen, werken we eraan om onze innerlijke barricades te verwijderen voordat ze zichzelf verwijderen. We laten onze gevoelens stromen, en door dat te doen, brengen we naar buiten wat ze vasthouden.

Door de gevoelens onder ogen te zien die we liever vermijden, ontsnappen en ontkennen - inclusief onze twijfels en agressie, jaloezie en bezitterigheid, eigendunk en egocentrisme - worden we geconfronteerd met alles wat toebehoort aan het gekwetste kind dat nog in ons leeft.

Waarom willen we wegrennen van deze emoties?

Het heeft te maken met onszelf verdedigen tegen blootstelling, kwetsbaarheid en pijn. Maar dat is niet het hele verhaal.

Waarom verzetten we ons?

Het is niet genoeg om te zeggen dat onze innerlijke barricade - onze verdediging tegen het voelen van onze gevoelens - ons verdedigt tegen de pijn in het leven. Dit is wat er echt aan de hand is: we blijven weerstand bieden tegen het voelen van onze gevoelens, omdat we hopen dat we een kind kunnen blijven.

Kinderen lijken tenslotte het voordeel te hebben dat ze alles krijgen wat ze nodig hebben om veilig en gelukkig te zijn. En ze hoeven het niet zelf te halen.

Dit is zo'n verleidelijke illusie dat we recht zouden kunnen hebben op ontvangen zonder op eigen benen te hoeven staan. We herinneren ons dit voordeel van de kindertijd en combineren het met onze angst om in de barricade te duiken waar onze pijn uit het verleden begraven ligt.

Bovendien heeft onze onwil om deze verborgen pijn onder ogen te zien een opzettelijke hulpeloosheid opgebouwd. Ons ego is zwak gebleven, dus nu kan het zichzelf niet vertrouwen. Dit creëert een excuus voor ons om afhankelijk te zijn van anderen voor onze behoeften.

We willen de overtuiging niet opgeven dat ons geluk, onze vervulling en onze veiligheid van buitenaf kunnen komen. In feite klampen we ons vast aan deze hoop.

Dit is de fundamentele reden waarom we ons verzetten tegen het verwijderen van de barrière.

Emotionele volwassenheid bereiken

Emotionele volwassenheid hebben is het vermogen hebben om frustratie te tolereren. We moeten accepteren dat niet alles altijd op onze manier gaat. Dan zullen we met de golf mee drijven en er niet meer tegenin gaan. Vreemd genoeg geeft dit ons zelfvertrouwen als we dit doen.

Door het vermogen te krijgen om te accepteren dat we niet hebben wat we willen, krijgen we vertrouwen in onszelf. Als we erop staan ​​te hebben wat we willen zonder het voor onszelf te kunnen krijgen, dan blijven we onzeker, hulpeloos en afhankelijk. Maar door frustratie te accepteren, zullen we het vertrouwen hebben om te weten dat we het leven aankunnen.

Denk goed na over deze laatste twee zinnen, vrienden.

Tegenstromen ontwarren

Zowel een kind als een zieke persoon zijn in wezen hulpeloos en moeten afhankelijk zijn van anderen. Dus een weerstand biedende psyche is niet alleen een kind dat nog niet volwassen is, maar het is opzettelijk invalide zijn.

Aan de ene kant zijn we bang hulpeloos te zijn en weten we niet eens of onze hulpeloosheid echt is. Aan de andere kant zijn we bang om toe te geven dat we misschien meer innerlijke hulpbronnen hebben dan we willen toegeven. Omdat toegeven dat we over deze onbenutte hulpbronnen beschikken, bepaalde verplichtingen met zich mee kan brengen, zoals het op ons nemen van verantwoordelijkheid voor onszelf.

Dit zijn het soort tegenstromen die we moeten vinden en vrij moeten maken: onze angst om hulpeloos te zijn en tegelijkertijd onze angst om te weten dat we niet hulpeloos hoeven te zijn als we dat niet willen. Bovendien zijn we bang dat we ons kinderlijke verlangen naar onmiddellijke bevrediging moeten opgeven.

Onze weerstand om deze dingen in ons te zien, snijdt ons af van de stroom van het leven. Hoe langer we dit doen, hoe meer water zich ophoopt achter de barricade. De uitweg is door te beginnen op te merken hoe we altijd proberen onaangename gevoelens opzij te schuiven.

Onze hoop is dat ze gewoon weggaan.

Het Gateway-gebed

Door de poort van het voelen van uw zwakheid ligt uw kracht;

Door de poort van het voelen van uw pijn ligt uw plezier en vreugde;

Door de poort van het voelen van je angst ligt je zekerheid en veiligheid;

Door de poort van het voelen van je eenzaamheid ligt je vermogen om te hebben

vervulling, liefde en gezelschap;

Door de poort van het voelen van je haat ligt je vermogen om lief te hebben;

Door de poort van het voelen van je hopeloosheid ligt ware en gerechtvaardigde hoop;

Door de poort van het accepteren van de tekortkomingen van je kindertijd

ligt nu je vervulling.

– Pathwork® Gids Lezing #190: Het belang van het ervaren van alle gevoelens, inclusief angst

Onze angst onder ogen zien

Angst is een universeel gevoel waar iedereen mee moet leren worstelen. Het is een vergissing te geloven dat het bewust worden van onze angst ervoor zal zorgen dat deze overstroomt. Want bewustzijn is niet de oorzaak van onze moeilijkheden. Het grotere probleem is onze houding tegenover onze angst en alles wat daaronder ligt.

Als we in een ongezonde strijd verkeren, zeggen we tegen onszelf: “Ik zou niet bang moeten zijn. Angst is onaangenaam, dus ik wil het niet voelen.” Met zo'n gevoel vechten we tegen het deel van ons dat toevallig bang is direct. Door ons schrap te zetten tegen de golf van angst, creëren we de angst om overspoeld te worden door angst.

Het probleem is dat we ons nog steeds verdedigen tegen het kijken naar onze angst. Maar we kunnen stoppen met zo hard te strijden tegen de angst. We kunnen zeggen: "Ik ben een mens en net als zoveel anderen voel ik nu angst."

Een dergelijke benadering zal ons laten drijven op de golf van angst, in plaats van erdoor overspoeld te worden. We zullen ontdekken dat we in angst kunnen zwemmen en er niet in verdrinken. Angst zal dan niet zo gevaarlijk aanvoelen. Het zal er nog steeds zijn, maar het zal niet zo erg voelen.

Wat zit er achter onze angst?

Wanneer we worstelen met een golf van angst, raken we erin ondergedompeld. Want het is onze angst om te verdrinken die ons verhindert te zwemmen, zelfs als we kunnen zwemmen. En pas als we zwemmen, kunnen we zien wat er achter onze angst zit.

De angst waar we het over hebben is een knagende en aanhoudende angst, wat een onrealistische angst is. Onder deze angst - de angst die we zo onwillig onder ogen willen zien - zullen we altijd andere 'gevoelsstromen' vinden die geblokkeerd zijn en niet kunnen stromen.

Ze kunnen bestaan ​​uit zaken als vijandigheid, gekwetstheid en vernedering, schaamte, trots en arrogantie, zelfmedelijden, eigendunk en vasthouden aan onredelijke eisen. Dit is waar we echt tegen vechten als we worstelen om onze angst te vermijden. Maar als we ze toestaan ​​om naar buiten te komen in de frisse lucht van ons bewuste bewustzijn, zal de angst automatisch afnemen en uiteindelijk verdwijnen.

Dit is een belofte.

De juiste manier om te worstelen

We hebben allemaal op de een of andere manier geworsteld als kinderen. Als we een innerlijk ongemak voelen, hebben we ons waarschijnlijk op dezelfde manier gevoeld als een kind. Het zijn deze oude kinderpijnen die ervoor zorgen dat we de stroom barricaderen, weerstand bieden en onszelf leugens vertellen over wat er werkelijk aan de hand is.

We leven dan in oude destructieve patronen, terwijl angst en onzekerheid aan ons knagen.

Als gevolg hiervan worstelen we in de verkeerde richting. En daarom voelen we dat we niet in harmonie zijn met de stroom van het leven. Daarom voelen we ons losgekoppeld van het leven.

De enige uitweg is stoppen met weerstand bieden, ons omdraaien en onszelf onder ogen zien. De weg naar de overkant is door de beek in te gaan. Dat is de gezonde strijd. We moeten onze moeilijke emoties vrij naar de oppervlakte laten komen, zodat we kunnen ontdekken dat we niets van hen te vrezen hebben.

Dit in de praktijk brengen

We kunnen beginnen door onszelf de volgende vragen te stellen:

• Als ik eerlijk tegen mezelf wil zijn, wat is dan de belangrijkste plek voor mij om te kijken?
• Welke activiteiten kunnen mij hierbij het meest helpen?
• Houd ik mezelf voor de gek door te wensen dat een andere activiteit dan zelfontwikkeling mij spirituele ontwikkeling zal brengen?
• Is het mogelijk om te groeien zonder mezelf onder ogen te zien?
• Doe ik genoeg, of zou ik meer kunnen doen?
• Als ik meer zou kunnen doen, waarom verzet ik me hier dan tegen?
• Ben ik alleen bereid om zelfontdekking te cultiveren op de plaatsen die geen angst in mij veroorzaken?
• Vermijd ik de plekken in mij die pijn doen?
• Waarom en waar verzet ik me om te weten wat er in mij is?
• Wat is mijn houding ten opzichte van mezelf als ik dit toegeef?
• Als ik me wil blijven verzetten, is het dan niet beter om in ieder geval te weten dat ik niet de moed heb om naar mezelf te kijken?
• Heb ik de moed om dit toe te geven?
• Kan ik zien dat er bepaalde gebieden in mij zijn waar ik naar waarheid naar wil kijken, terwijl op andere gebieden het tegenovergestelde waar is?

Luister nu goed naar uw antwoorden. Bid om de antwoorden te horen zonder jezelf voor de gek te houden. Schrijf het op. Deze oefening doen met eerlijkheid tegen jezelf betekent meer dan je je ooit kunt voorstellen.

“Je kunt niet genoeg nadenken over deze lezing. Probeer er een geleefde kennis van te maken; pas het toe op jezelf persoonlijk, in plaats van het alleen intellectueel te begrijpen. Ontvang onze liefde en zegeningen. Je hebt niets te vrezen.”
–Pathwork Guide Lezing # 114: Strijd: gezond en ongezond

De wijsheid van de Padwerkgids in de woorden van Jill Loree,

Aangepast van Pathwork Guide Lezing # 114: Strijd: gezond en ongezond

Meer informatie in Verblind door angst: inzichten uit de Padwerkgids over hoe we onze angsten onder ogen kunnen zien en Bones, Hoofdstuk 2: Het belang van het voelen van al onze gevoelens, inclusief angst | Luister naar podcast