Als kinderen hebben we geleerd dat God de hoogste autoriteit is - zelfs hoger dan mama en papa. Het is dus geen verrassing dat we al onze pijnlijke subjectieve ervaringen bundelen met de Ones-Who-Say-No, en ze op God dumpen. Presto change-o - er is een beeld van God gemaakt ...
Als kind doken overal autoriteitsfiguren op. En toen ze ons ervan weerhielden te doen wat we het leukst vonden, beschouwden we ze als vijandig ... In welke mate we ook angst en frustratie ervoeren, in dezelfde mate zullen we bang zijn voor en gefrustreerd raken door God ... Voor veel mensen straft God en ernstig. We zouden ook kunnen geloven dat God oneerlijk en onrechtvaardig is - een tegengestelde kracht waarmee we moeten worstelen ...
Voordat we het weten, zullen we een innerlijk beeld van God hebben gekregen waardoor hij een monster is ... Omdat we geloven dat dit waar is, keren we ons helemaal van God af en willen we niets te maken hebben met dat monster in onze gedachten ... Dit, mensen , is vaak de echte reden waarom iemand zich tot atheïsme wendt ...
Als liefhebbende ouders toegeven aan elke gril, wekken ze geen verantwoordelijkheidsgevoel bij het kind op ... In de ogen van zo iemand zal God ons met alles laten wegkomen, zodat we het leven kunnen bedriegen en verantwoordelijkheden kunnen overslaan. Zeker, we kennen misschien minder angst, maar aangezien het leven niet bedrogen kan worden, zal ons verkeerde concept ons op een weg naar conflict brengen ...
Ons persoonlijke Godbeeld zal op de een of andere manier een combinatie zijn van deze twee hoofdcategorieën ... Omdat ons Godbeeld zo fundamenteel is, tast het al onze andere opvattingen over het leven aan. Het duwt ons in hopeloosheid en wanhoop, in de overtuiging dat we in een oneerlijk en onrechtvaardig universum leven, en brengt ons ook tot genotzuchtig gedrag waarbij we zelfverantwoordelijkheid afwijzen omdat we verwachten dat God ons in de watten legt ...
Deze verzonken ideeën moeten worden losgewrikt uit de modder van ons onbewuste denken ... Dit is geen snel herstelproces ... We kunnen onszelf de tijd geven om ons aan te passen, terwijl we onze eigen voeten aan het vuur van de waarheid blijven houden ... Aangemoedigd door ons Lagere Zelf , onze emoties zullen niet veranderen ... Dus gebeden zullen belangrijk zijn ... Onze emoties zullen geleidelijk groeien en uit eerder foutieve reacties ...
Als we de waarheid willen weten, maar niet zo toegewijd zijn om onze weerstand ertegen te overwinnen, dan moeten we ons tenminste realiseren dat wij degenen zijn die het licht en onze eigen vrijheid belemmeren, niet God ... Het besef dat oorzaak en gevolg is op ons, niet een boze of toegeeflijke God, is een van de belangrijkste breekpunten van het leven ... En het is dat breekpunt alleen dat ons zou kunnen bevrijden van het idee dat we een slachtoffer zijn ... De wetten van God veranderen ons niet in marionetten - integendeel, ze maken ons heel en laten ons vrij ...
Het is duidelijk dat praten over God niet gemakkelijk is. En toch moeten we het proberen. Een belangrijk struikelblok voor ons allemaal is dat we over God als persoon denken ... God is; hij (zij, het, zij) is gewoon ... Onder andere God is leven. En God is ook de kracht die het leven verlevendigt ... Door ons en overal om ons heen stroomt deze krachtige "elektrische stroom"; het is aan ons hoe we het willen gebruiken ...
De manier waarop spirituele wetten werken, hoe meer we ervan afwijken, hoe meer we in een ellende leven die ons op een gegeven moment doet omkeren en beseffen dat wijzelf de bron van onze ellende zijn, niet God en zijn wetten ... de wetten liefhebben is God liefhebben ... Genesteld in deze liefdevolle wetten is Gods bereidheid om ons te laten afwijken van goddelijke wetten, als we dat willen ... Niemand dwingt ons om in licht en gelukzaligheid te leven.
Luister en leer meer.
Bones, Hoofdstuk 14: Het ontmaskerende beeld dat we hebben over God blootleggen
