Er was een tijd dat genade werd gezien als een speciale dispensatie van God die werd gegeven - of niet. God had redenen, althans dat geloofden de mensen, en wij hadden er weinig over te zeggen. Mensen hadden toen heel weinig eigen verantwoordelijkheid, dus deze manier om de genade van God te interpreteren was acceptabel.

Vandaag hebben we een lange weg afgelegd op het gebied van zelfverantwoordelijkheid. We begrijpen dat we onze ervaringen en ook onze realiteit creëren, in voor- en tegenspoed. Dus waar komt genade dan binnen? Is het volledig geëlimineerd? Gelukkig is dat niet zo. Genade is even levend en wel in zelfcreatie en eigen verantwoordelijkheid als altijd; dit zijn geen elkaar uitsluitende concepten. Laten we dieper ingaan op ons begrip van genade en zien hoe het ook verband houdt met geloof.

Om te beginnen is de genade van God eenvoudigweg. Het bestaat de hele tijd, overal om ons heen en dringt door in alles wat is. Het maakt deel uit van het weefsel van de werkelijkheid, die overigens volkomen zachtaardig, zorgzaam en vriendelijk is - volkomen goedaardig. Genade betekent dat alles uiteindelijk goed zal komen, hoe pijnlijk tragisch de dingen op dit moment ook mogen lijken. Misschien hebben we deze waarheid ontdekt in onze persoonlijke zelfontplooiing: wanneer we volledig door een negatieve ervaring heen werken, komt de cirkel rond om het licht van waarheid, liefde en vrede - de vreugde van het eeuwige leven - in alle opzichten te zien. Daarin ligt genade.

Dus in werkelijkheid kunnen we niet anders dan leven in de genade van God. Want het doordringt de lucht die we inademen. Het is overal, in elke substantie van het leven, op alle niveaus - van de grofste materie tot de fijnste trillingen. Onze hele wereld - het hele universum waar we deel van uitmaken - en de goddelijke wetten die het regeren zijn allemaal uitingen van genade. Het is onmogelijk om de tederheid en persoonlijke zorg van de levende God te beschrijven die een eeuwige aanwezigheid is in alles wat is. We leven en bewegen erin. En aangezien genade ons omringt, is er gewoon nooit iets om bang voor te zijn - hoe de dingen er nu ook uitzien.

Het probleem is niet dat we de genade van God naar ons toe moeten trekken; het is er al in elke porie van ons wezen. Het probleem is onze gebrekkige kijk, onze beperkte kijk op de dingen, onze verwrongen waarnemingen. Dit zijn als ijzeren muren die zich om ons heen wikkelen en voorkomen dat we genade ervaren. In werkelijkheid zijn deze muren gemaakt van mist die oplost op het moment dat we ons gezichtsveld herschikken. Het verdwijnt zodra we onze blokkades en persoonlijke gebreken opruimen.

We beginnen dit proces door te kijken naar onze kleine, alledaagse gebeurtenissen. We hoeven alleen maar te vragen: "Hoe voel ik me?" Die meter is altijd binnen handbereik en laat ons weten of we in harmonie met het leven handelen - ons vreugdevol en hoopvol voelen. Als dat zo is, baden we in Gods genade die ons doordringt en hebben we de waarheid over wat er in onze wereld gebeurt.

Maar als dat niet het geval is en we ons gestoord, bang voelen - in welke vorm van disharmonie dan ook binnen onszelf, met anderen of met het leven in het algemeen - dan zijn we de allerbelangrijkste sleutel vergeten. De sleutel is om te weten dat wanneer we ongelukkig, angstig, ontmoedigd of op wat voor manier dan ook in duisternis zijn, we niet in waarheid zijn. Als we dat tenminste weten, zullen we nu een vleugje waarheid kennen. En dat maakt het verschil.

Het zijn onze blokkades en onze gebrekkige visie die ons scheiden van de genade van God. Maar wij denken dat het andersom is. We stellen gevolg voor oorzaak. En dit brengt ons in de war door te denken dat genade iets is dat ons moet worden gegeven. We gaan er ook van uit dat het geloof van buitenaf tot ons komt, alsof we het ooit zouden kunnen hebben, terwijl we het voorlopig niet hebben. De waarheid is dat we genade noch geloof missen; we zwemmen in beide, maar beseffen het niet. We bezitten al de staten van bewustzijn die we hopen te bereiken.

Ons werk is dus om te groeien, uit te breiden en te ontwikkelen. En deze betekenen allemaal in wezen één ding: de perfectie naar buiten brengen die al in ons bestaat. Door in deze termen te denken - dat we iets moeten loslaten dat al bestaat, in plaats van iets te worden wat we niet zijn - kan alles helpen om op zijn plaats te vallen.

"Wordt" houdt in dat we iets moeten verwerven. Het is alsof we denken dat we een leeg vat zijn dat gevuld moet worden. Maar in werkelijkheid zijn we al alles, op een ander niveau van realiteit. Wat we ook willen zijn, moet op dit materiële niveau naar buiten worden gebracht. Het feit dat we worstelen om dit te doen, is waarom we een lager zelf hebben. Nogmaals, niet andersom.

Zodat we ons intrinsieke bewustzijn van genade naar voren kunnen brengen. We kunnen ons geloof loslaten - ons bestaande innerlijke weten - dat we in een teder universum leven dat is gevormd door Gods zorg voor ons. Er is niets te vrezen; alle angst is een illusie. De dingen in dit licht zien, kan ons misschien verbazen en ons met verwondering en vreugde vervullen. Goh, waarom zou niet iedereen op deze kar springen?

Het eerste obstakel is dat we niet weten dat we geloof hebben. We moeten dit bewustzijn, deze kennis cultiveren. We moeten onze hersenen hierbij betrekken. Bij het doen van ons werk moeten we ons gaan realiseren dat we in een goedaardige wereld leven waarin de genade van God ons voortdurend bezielt. Dan kunnen we beginnen met het uitdagen van onze angsten, onze twijfels, ons wantrouwen. Dit zal ons de moed geven om het risico te nemen om te geven. Want geven is een uiterst belangrijke hefboom die werkt volgens de wetten van het leven. Alleen als we uit ons hart geven, kunnen we echt ontvangen.

Alle religieuze geschriften van welke soort dan ook leren de wet van geven en ontvangen. Maar vaak wordt het een beetje verkeerd begrepen, dus leggen we het opzij. We denken dat het een schijnheilig edict is dat een willekeurige autoriteit uitvaardigt. Het edict eist dat we iets doen zodat er eventueel beloningen voor terug zullen worden gegeven. Het is als een vorm van onderhandelen. Natuurlijk verzetten we ons hiertegen - het schendt onze menselijke waardigheid. We wantrouwen een universum dat ons behandelt alsof we onhandelbare kinderen zijn.

Dus waar gaat de wet van geven en ontvangen eigenlijk over? Ieder van ons heeft een ingebouwd mechanisme dat het onmogelijk maakt om te ontvangen als we ons aangeboren vermogen en verlangen om te geven onthouden. Omdat geven en ontvangen in werkelijkheid één en dezelfde beweging zijn, kan de een niet zonder de ander. Dit betekent dat als we ons door ons wantrouwen en onze angst laten tegenhouden, de genade van God niet naar buiten kan stromen.

Het is alsof de rijkdommen daar zijn, maar onze hand kan er niet naar reiken. Onze zintuigen kunnen ze niet ruiken of proeven of voelen; het is alsof onze waarnemingen zo saai zijn geworden, ze vertekenen onze hele kijk op het leven. Hierdoor ontstaat de illusie dat we in een arm en leeg universum leven. Onze hersenen geloven dan dat ons innerlijke universum even arm en leeg is. Dat we niets hebben om van te geven en niets om te ontvangen. Oef.

De illusie dat we arm zijn en in een leeg universum leven, creëert automatisch vicieuze cirkels. Dit verkeerde geloof zorgt er vervolgens voor dat we onszelf oppotten, onze talenten en onze rijkdom tegenhouden - alles wat we geestelijk of materieel bezitten. We houden in in plaats van uit te geven. Zo scheiden we ons af van de rijkdommen die ons omringen. Het is ons eigen innerlijke mechanisme dat ontvangen ronduit onmogelijk maakt, schijnbaar bevestigend dat: "Ja, ik wist het, het is een hard leven."

Als alternatief zou het geloven in waarheidsgetrouwe concepten onschuldige, gelukkige kringen creëren. We kunnen deze creëren door het risico te nemen om te geven, bewust te verwachten dat overvloed zal toenemen, aangezien angst voor armoede en ontbering een illusie is. Als we in vertrouwen en met geloof aan God geven, laten we ons innerlijke geloof los en maken we onze innerlijke visie helder. We zullen in staat zijn om de overvloed om ons heen te zien die door ons heen stroomt, terwijl we de hendel optillen die het mechanisme vergrendelde.

Als we het risico lopen te geven, gaan we een goedaardige cirkel aan, zodat we het ons kunnen veroorloven om meer van onze innerlijke en uiterlijke rijkdom vrij te geven. We zullen weten dat ze voor altijd worden aangevuld door een nooit eindigende stroom. Hoe meer we ontvangen, hoe meer we kunnen geven, en hoe meer we geven, hoe meer we in staat zijn om te ontvangen. Dat is wanneer geven en ontvangen één worden.

Er is een obstakel waar velen mee te maken krijgen bij het tot stand brengen van een gelukkige cirkel van overvloed die in harmonie is met goddelijke genade en goddelijke orde. Dit is een belangrijk aspect om te overwegen, aangezien het op elk niveau bestaat - innerlijk en uiterlijk, emotioneel en psychologisch, persoonlijk en collectief. Het is de neiging van mensen om op een tekort voort te bouwen. Dit is intrinsiek verbonden met dit geloof in een lege, arme, meedogenloze wereld.

Telkens wanneer we positieve overtuigingen bovenop negatieve overtuigingen stapelen waarvan we ons maar half bewust zijn, bouwen we op tekort. Dus als we stiekem geloven dat we niet geliefd of onaanvaardbaar zijn, ondanks ons oppervlakkige gedrag, bouwen we op tekort. Als we vasthouden aan schuld - echt of vals, maakt niet uit - dat weerhoudt ons ervan onszelf aan God over te geven, bouwen we op tekort. Als we aannemen dat deze wereld een vijandige plek is en onszelf gaan beschermen met vernietigende afweermiddelen - of we nu weten dat we dit doen of niet - bouwen we op tekort.

Het probleem met voortbouwen op een tekort is dat het lijkt te werken, althans voor een tijdje. Het is tijdelijk overtuigend. We zouden bijvoorbeeld een mooi huis kunnen bouwen op zandgrond. Het zou een tijdje standhouden. Maar wanneer het begint af te brokkelen, zal de bouwer zich de beslissing niet herinneren om op zo'n zwakke basis te bouwen. De scheuren in de muren zullen we later toeschrijven aan een andere oorzaak. Dan zullen we rationalisaties gebruiken om de illusie in stand te houden en meer voortbouwen op tekorten aan te moedigen.

De bedoeling van het bewandelen van een spiritueel pad van zelfontdekking is om alle tekortkomingen bloot te leggen die we negeren. Hoe pijnlijk dit in het begin ook kan zijn, het is de manier om innerlijke orde te scheppen, zodat we kunnen beginnen met bouwen op echte activa. We willen nooit dat onze "innerlijke economie" frauduleus of ondeugdelijk wordt. De tijdelijke pijn die we voelen wanneer we worden blootgesteld, wordt veroorzaakt door onze verkeerde conclusie dat we nu gedoemd zijn de 'realiteit' van onze armoede te accepteren.

We blijven leeg rennen, geven op een vervormde manier die niets te maken heeft met echt geven. Want we vertrouwen er niet op dat we rijkdom kunnen creëren op basis van een gezond concept over het leven. We doen alsof we geven wanneer we de wereld onder ogen zien terwijl we een masker dragen, terwijl we innerlijk wanhopen over wie we werkelijk zijn. We geven als een manier om anderen te manipuleren, zodat we krijgen wat we niet geloven dat we verdienen. Dit is hoe het Lagere Zelf geeft, en het komt neer op voortbouwen op een tekort.

Deze valse manieren werken misschien even, maar naarmate het tekort zich opstapelt, moeten we harder werken om onze verarming te verdoezelen als we hopen een bankroet te vermijden. We grijpen naar ondeugdelijke middelen om de pretentie gaande te houden en koesteren de illusie dat we op deze manier voor onbepaalde tijd kunnen doorgaan.

We nemen ook de verkeerde overtuiging van het Lagere Zelf over dat de wereld gemeen en arm is. Het resultaat van dit alles is dat we alleen geloven in illusoire rijkdom die is verworven door gekonkel, hebzucht en bedrog. We geloven niet in de echte rijkdom van Gods schepping.

Met dit als fundament waarop we staan ​​en onze energie in ons masker en ons Lagere Zelf gieten, durven we onze tekorten niet bloot te leggen - het innerlijke bankroet dat eronder smeult. Dit is waarom een ​​pad van spirituele zuivering gaat over het naar buiten brengen van al onze schuldgevoelens en al onze lagere zelfmanoeuvres. We moeten daar arm staan, niet langer bedekt met nepfineer.

We moeten stoppen met het vermijden van de armoede die we onbewust hebben gecreëerd door onze valse overtuigingen en onze destructieve middelen. Deze werken alleen om het tekort te vergroten. We moeten kijken naar onze angst om failliet te gaan, die we weerstaan ​​en verbergen, en die we uiteindelijk kunnen overwinnen door ons geloof. Dan kunnen we beginnen met het opbouwen van echte innerlijke rijkdom op een gezonde basis.

Elke persoonlijke crisis is niets meer dan een blootgelegd bankroet. We kunnen wachten tot dit vanzelf gebeurt, of we kunnen een gecontroleerde val creëren door aandachtig samen te werken met een spirituele helper of counselor. Door de schaamte te doorstaan ​​onze tekortkomingen te onthullen, bouwen we er niet langer op. We kunnen dan door de angst en pijn heen zeilen door te geloven dat dit onze laatste realiteit is - de waarheid van wie we zijn. Dit is hoe we moeten gaan als we de echte rijkdom willen ontdekken achter onze verwoede pogingen om onze armoede te verbergen. We moeten stoppen met te doen alsof we een valse rijkdom hebben en voort te bouwen op een tekort.

Natuurlijk verschijnen onze spirituele en emotionele "financiën" ook op fysiek niveau. We leven vaak boven onze stand, met schulden en het ene gat bedekken met een ander nieuw gecreëerd gat. Dit creëert angst, maar we proberen in plaats daarvan geen orde te creëren, omdat we geloven dat orde en overvloed voor ons niet bestaan. Misschien zijn we niet bereid ons best te doen voor ons werk, dus verdienen we geen fatsoenlijk bestaan. We zijn afhankelijk van anderen en bouwen schulden op. We vluchten van het creëren van een budget dat zou kunnen helpen om orde te scheppen.

Deze zelfde patronen van financiën en economie worden ook collectief gevolgd door regeringen, waar we kunnen bouwen op activa en reserves in plaats van schulden en leegte. Telkens wanneer een land door een of andere ernstige crisis gaat - zoals rellen, revoluties, oorlog of financiële ineenstorting - heeft het te lang gewacht om orde te scheppen door weloverwogen goede keuzes te maken. Het is het resultaat van het niet willen blootleggen van de tekorten, zodat echte overvloed kan worden vastgesteld. Het verschilt niet zo veel van een individuele meltdown die plaatsvindt wanneer iemand weigert zijn innerlijke voorwendsels en armoede bloot te leggen.

Regeringen kunnen ook een geestelijk tekort creëren als ze plannen maken en liegen om mensen te misleiden, onrecht te bevorderen en te werken aan drijfveren voor hebzucht en macht. Dergelijke onevenwichtigheden kunnen maar zo lang aanhouden; ze moeten naar boven komen zodat een nieuwe orde kan worden gevestigd. Het doormaken van een dergelijke crisis zal vaak resulteren in veranderingen die met de beste bedoelingen worden doorgevoerd. Er zullen nieuwe wetten en manieren van werken ontstaan, samen met mogelijk nieuwe vormen van bestuur.

Maar dan gaat de innerlijke betekenis weer verloren en verleiden de krachten van de duisternis mensen door de waarheid te verdraaien; hetzelfde tekort stijgt op verschillende manieren. De oplossing ligt dus nooit in de vorm van een regering die we aannemen of de uiterlijke maatregelen die we collectief instellen, ook al zijn sommige maatregelen soms beter dan andere.

Door een harde en goed geïnformeerde blik op een regering te werpen, zal blijken waar en hoe hun tekorten ontstaan. We kunnen zien hoe ze voortleven met schulden, zonder te geloven dat echte rijkdom kan worden gevestigd. Het is te beangstigend voor hen om de onbalans en het wanbeheer toe te geven. Er is geen geloof in de mogelijkheid van een eerlijk beeld, dus nemen ze genoegen met een onjuist wereldbeeld van een arm, leeg, onbetrouwbaar universum.

Een stap in het geloof zetten is alleen mogelijk door naar en met God te gaan. Het risico nemen om geloof te hebben, is hoe we geloof creëren - door dan te ervaren dat geloof gerechtvaardigd is. Het is dus dwaas voor ons om te denken dat we een overvloedige, harmonieuze regering kunnen creëren waarin vrede en gerechtigheid heersen zonder een directe communicatie met de Christus die alles wat is doordringt.

Als we God negeren, kunnen we zijn aanwezigheid niet waarnemen of zijn leiding en inspiratie horen. Dan kunnen we niet de moed verzamelen die we nodig hebben om ons tijdelijke faillissement aan de kaak te stellen. Dit geldt zowel voor landen als voor koppels en voor individuen. Dan kunnen de puinhopen worden verzameld en kan de structuur op een betere manier worden herbouwd. Dit is de hoop voor de wereld waarin we leven.

Wat we ook ondernemen zonder God, hoe slim en efficiënt ook, het zal op de lange termijn mislukken. Maar bij God kunnen we de moed en eerlijkheid vinden om totale openheid te hebben. Dan kunnen we in alle ernst en in glorie herbouwen. Alleen op deze manier kan een regering draaien op activa met een gezonde stroom van geven en ontvangen, zonder haar reserves uit te putten.

Niets in deze wereld gebeurt ooit per ongeluk, en er is geen wijsheid van de schepper die geen diepe redenering en betekenis heeft. Bedenk dus waarom God de hulpbronnen van onze wereld zo verdeelde dat sommige alleen in bepaalde delen zijn en andere in andere delen. Het is zo dat landen zullen leren om andere landen hun middelen niet te ontzeggen. Dan zullen machtsspelletjes deze wereld die God heeft geschapen, waarin iedereen van alles kan deelnemen, niet bederven, ongeacht de oorsprong ervan. Mensen zullen leren delen en overwegen allen mensen.

Hierdoor kunnen mensen en samenlevingen vrijelijk ontvangen wat ze nodig hebben en wat anderen te geven hebben. Landen moeten dus leren hun hulpbronnen te delen, ze niet op te potten of mensen ervan te beroven als een manier om meer macht en rijkdom te verwerven.

Terwijl we werken aan het herstellen van het evenwicht in onze spirituele gemeenschappen en persoonlijke situaties, volgen hier enkele richtlijnen die we kunnen volgen.

• Overweeg of het geschikter is voor het individu om aan de collectieve entiteit te geven, of dat dit proces moet worden omgekeerd en het geheel meer kan geven om een ​​deel te ondersteunen.
• We zouden niet boven onze stand moeten leven. Functioneren vanuit volheid in plaats van te rennen op tekort. Heb vertrouwen en stel prioriteiten. Weet dat het op materieel niveau soms onvermijdelijk kan zijn om schulden te vermijden totdat het mogelijk is om op activa te functioneren. Het kan zijn dat we ons budget kleiner moeten houden dan we willen, of we moeten tijdelijk iets essentieels missen totdat we het ons kunnen veroorloven. Heroverweeg wat echt is en niet essentieel.
• Weet dat we misschien tijdelijk meer moeten inzetten om iets substantieel te bouwen. Niemand zal worden ontnomen van hun geven; integendeel, er zal meer overvloed ontstaan. Hierdoor kan er meer individueel worden gegeven, zodat individuen dan kunnen ontvangen van een gezond collectief.

Vaak moeten we een probleem van beide kanten aanpakken. We moeten blootleggen en zuiveren wat op een tekort draait, terwijl we werken aan het creëren van een budget en in balans en harmonie leven. Dit is de weg naar ware overvloed die welverdiend is, oprecht verdiend en daarom onschuldig kan worden genoten. Onze eerste stap is om het risico te lopen om uit te geven.

Dan moeten we bedenken dat de angst die ervoor zorgt dat we vasthouden en hamsteren, fout is. Geven door geloof - zelfs voordat we ervan overtuigd zijn dat onze angst om te geven ongegrond is - is als giftig onkruid verwijderen en in plaats daarvan mooie zaailingen planten. Dit is de manier om een ​​vruchtbare, rijke spirituele tuin te creëren - een echt, tastbaar iets - om nu van te genieten en niet in een verre droom die alleen in het hiernamaals realiseerbaar is.

We moeten de goddelijke wetten en principes die hier aan het werk zijn, erkennen. We moeten ook erkennen wat ons ervan weerhoudt deel te nemen aan de altijd aanwezige goddelijke genade. Dan kunnen we het geloof dat in ons is loslaten, niet als een daad van blind geloof in wishful thinking, maar als een nieuwe grondregel voor het leven.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Parels Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 250 Innerlijk bewustzijn van genade - Het tekort blootleggen