Dit werk van spirituele transformatie is een prachtig proces. Hierdoor re-integreren we letterlijk afgesplitste delen van onszelf die, als ze alleen blijven, pijnlijke patronen creëren en recreëren. Na verloop van tijd genereren deze aspecten momentum, wat resulteert in negatieve patronen die de dag dragen; we raken erin verstrikt en kunnen ze niet omkeren. We lijken hun slachtoffer te zijn en verbinden ons niet langer met hoe we deze beweging hebben gecreëerd waarin we worden gedragen.

Maar het is mogelijk om dit alles tot rust te brengen, het momentum om te keren en op te staan ​​uit de verkoolde overblijfselen van onze gebrekkige creaties. Laten we eens kijken hoe een dergelijk proces bewust kan worden geïnitieerd om over te gaan van negatieve creaties naar een positieve, zichzelf in stand houdende beweging, allemaal door gebruik te maken van onze vrijwillige wil en de kracht van het woord. Ja, we kunnen dit.

Precies wat is het woord? Het is de creatieve agent die beweging en een systematische kettingreactie op gang brengt, waarbij de ene schakel onverbiddelijk de andere volgt. Aan het einde van de regel wordt het woord een daad, een feit - een voltooide schepping.

Woorden zijn de blauwdruk die nodig is voor het bouwen van een structuur. Het woord is in feite wat er achter de hele schepping zit; niets in de schepping kan bestaan ​​tenzij een woord is uitgesproken, gekend, vastgehouden, geloofd en toegewijd. Het woord drukt en schept zowel uit als door het vormen van energiepatronen die dan extra kernen vormen waar elk punt of elke schakel - die ook woorden zijn - een secundaire creatieve agent wordt. Het woord is plan en mening, kennis en bewustzijn, gevoel en houding en intentie. Woorden dragen hun eigen soort krachtige energie die niet is zoals andere energieën. Woorden zijn dit allemaal en meer.

Het gesproken woord onthult de wil - ofwel de goddelijke wil of de afgesplitste onwetende wil - die de drijvende kracht is achter wat er wordt uitgesproken. Op elk gebied waar we spreken, zijn onze woorden de som van onze overtuigingen, of ze nu bewust zijn of niet. Net als de zon die de planeten schept, is het woord de stimulerende kracht en het ontwerp. Er zit zo ongelooflijk veel in het woord.

De Heilige Schrift begint met te stellen dat dat in het begin was - of eigenlijk is-het woord. Het woord is eeuwig; het zal altijd zo zijn. Het is uit Gods gesproken woord dat de hele schepping is ontstaan, inclusief onze persoonlijkheden. Het zit achter de creatie van alles, van onze unieke gevoelens en ervaringen tot planetaire systemen en het grotere bewustzijn van alle mensen.

Dus wat doen we met deze waarheid? Hoe kunnen we het in ons dagelijks leven goed gebruiken? Ten eerste kunnen we ons ervan bewust worden dat elke situatie die we in het leven ervaren het product is van woorden die we zelf hebben gesproken. Dag in dag uit, elk uur en elke minuut, spreken we constant woorden op verschillende niveaus van ons wezen. Het doel van dit spirituele pad is om al deze woorden bewust te maken, want dat is voor ons de enige manier om onze creaties te begrijpen.

Helaas zijn we veel tijd bezig met het blokkeren van de woorden die we spreken. Voor dit doel produceren we eigenlijk innerlijk geluid. Wat zeggen we precies dat we niet willen horen?

Woorden kunnen in zichzelf oneens zijn. Dit gebeurt wanneer we tegengestelde woorden spreken op verschillende niveaus van ons bewustzijn, zodat ze elkaar effectief opheffen. Dit brengt ons in de war en we creëren dienovereenkomstig. We creëren ook mist zodat we niet kunnen zien wat we zeggen, waardoor sommige woorden andere kunnen overschaduwen. We moeten duidelijk worden welke woorden het creëren, vooral van de dingen die we niet leuk vinden. Dit zijn scherpe gereedschappen die we hanteren; het is tijd om de macht te zien die ze uitoefenen om rampen of heerlijke successen te veroorzaken.

Wanneer we woorden van schoonheid en waarheid spreken, maar daaronder onverenigbaar materiaal schuilt, creëren we op zijn best een kortsluiting en op zijn slechtst een splitsing in ons bewustzijn. Daarom verdient het in het begin de voorkeur om eerlijk de negativiteit van ons Lagere Zelf toe te geven. Dit is een daad van waarachtigheid, nederigheid, moed en geloof, en er is niets mis met deze hogere zelfkwaliteiten.

Als we daarentegen woorden spreken die goddelijke principes onthullen, maar dat doen terwijl het Lagere Zelf nog verborgen is, dan staan ​​we in een rij van wensdenken, trots, gebrek aan geloof en de angst om anderen te laten zien onze onvolkomenheden. We ontwijken het proces van groei en genezing op een realistische manier. Woorden over grenzeloze overvloed kunnen dus worden uitgesproken zonder de waarheid te zijn.

Er is een direct verband tussen de woorden die we kiezen en onze eigenwaarde. Denk er eens over na: is het mogelijk om vanuit de ene kant van onze mond over geloof en de ontplooiing van ons wezen te praten, terwijl we in stilte fluisteren dat we geen waarde hebben van de andere? Diep in ons hart dragen we allemaal een paar stukjes waardeloos gevoel; hoe kunnen we dit bestrijden als we heimelijk bang zijn dat waardeloosheid de waarheid is van wie we zijn? Het enige wat we kunnen doen is deze "kennis" blokkeren en ons ertegen verdedigen.

In werkelijkheid zijn het deze defensieve manoeuvres die dit idee versterken dat we onaanvaardbaar zijn. Dit komt omdat onze verdediging puur destructieve schuldgeneratoren is. Dus zelfs als we oorlogvoerende worden en tegen onszelf zeggen dat we gemoedsrust, plezier en overvloed verdienen, voelen we diep van binnen dat we dit niet echt verdienen en zijn we daarom bang dat we het nooit zullen krijgen.

Erger nog, we zijn bang dat als we enige vorm van vervulling zouden doen, we die zouden moeten stelen en daarom zouden worden gestraft. Dus aan de oppervlakte kunnen we woorden spreken over waar we naar verlangen - wat hetzelfde is als waar ieder mens naar verlangt en inderdaad zou moeten ervaren - terwijl we onszelf tegelijkertijd op een ander niveau op de knieën snijden. Deze staat van verdeeldheid en zelfverloochening maakt ons pessimistisch over het leven en bang voor de wereld. Onze visie is gefragmenteerd en onze ervaring ook.

Ons doel: een eenpuntig woord opstellen. Er is eerlijkheid en moed voor nodig om onszelf en ons vernietigende geloof in ons gebrek aan waarde bloot te leggen. We moeten door onze façades en verhullende verhalen heen dringen om onze pijnlijke gevoelens over het feit dat we niet geliefd zijn te zien, en dan onze twijfel over onze zelftwijfel werpen. Dit is de weg die leidt tot uitspraken van de echte waarheid.

We kunnen het deksel van onze zelftwijfel openwrikken met vragen over de waarheid. "Is het waar dat ik mezelf moet verdedigen om mijn waarde te voelen?" "Onder mijn arrogantie, twijfel ik aan mijn waarde?" Dan kunnen we ons afvragen: "Is het waar dat mijn fouten me niet verdienstelijk en onbemind maken?" "Is er iets in mij dat rechtvaardigt om van mezelf te houden?" Dergelijke vragen kunnen woorden van waarheid bevatten.

Woorden zijn niet minder krachtig als ze niet goed worden gearticuleerd. Vage en wazige woorden moeten worden uitgekristalliseerd en van achter het rookgordijn naar buiten worden gebracht. Begin de energie te zien die gedachten vasthouden en de kracht die ze moeten creëren. Dit is niet dezelfde energie die op andere niveaus tot uitdrukking komt, aangezien de mentale, fysieke, emotionele en wilsniveaus elk op verschillende manieren tot uitdrukking komen. Onderschat gewoon de kracht en energie van het woord niet.

We denken misschien dat onze gedachten en opmerkingen - hetzij luid of stil gezegd - er niet toe doen. Dus niet waar. Het stille woord is niet per se minder krachtig dan een woord dat wordt uitgesproken. In feite kunnen woorden die over onze stembanden spoelen, veel minder energie hebben dan de woorden die erin zijn geworteld in sterke overtuigingen. We gebruiken deze licht gesproken woorden, gezegd zonder gevoel of overtuiging, om de leegte in ons met mist te vullen. Dit scheidt ons bewustzijn van de woorden die we spreken en die macht hebben - ten goede of ten kwade - en daarom heeft dit geklets van gedachten een ernstig effect.

Wij zijn degenen die bewust of onbewust het creatieve proces in gang hebben gezet - door allen onze woorden. Door ons af te stemmen op het ondergrondse lawaai en onze woorden te observeren en te identificeren, zullen we een veel beter begrip krijgen van hoe we ons leven creëren.

Soms zijn onze woorden in tegenspraak met de goddelijke waarheid en sturen ze onze energie naar onvrijwillige patronen die het leven gevaarlijk en vreemd doen lijken. Het voelt alsof we ons tegen het leven moeten verdedigen, alsof we een hulpeloze pion zijn. We kunnen dus een ander woord kiezen dat overeenkomt met de waarheid van de schepping en beginnen met het creëren van goedaardige cirkels van liefde en gelukzaligheid, vreugde en overvloed.

Geen vreugde? Geen overvloed? We moeten een woord uitspreken dat deze mogelijkheid ontkent. Misschien geloven we stiekem dat we het niet verdienen. Misschien denken we dat het niet eens bestaat. Misschien voelen we ons te slecht of slecht om vervulling te verdienen. Dit alles is misschien verborgen voor onze bewuste geest, die over het algemeen gewoon pessimistisch en stuurloos aanvoelt. Dan kunnen gevoelens van hulpeloosheid overweldigend lijken. Weet dit: er is een ketting van oorzaak en gevolg die onze woorden en onze ervaring met elkaar verbindt. Het kan worden gevonden en ongeknikt.

Vasthouden aan een nihilistisch geloof over een vreselijke wereld lijkt misschien beter dan onze eigen pijnlijke overtuiging te zien dat we de vreugde van het leven niet waard zijn. Maar mensen, als we dit geloven, zijn we niet in waarheid. We moeten de woorden achter dergelijke gedachten vinden. Zoek degenen die zeggen 'het is gevaarlijk om lief te hebben, het zal me pijn doen'. Dit zijn onwaarheden die alleen maar pijnlijke patronen creëren waardoor ze waar lijken. Maar nee, nog steeds niet de waarheid. Deze woorden - niet de echte realiteit - zijn wat ons ervan weerhoudt de vervulling te ervaren waarnaar we verlangen.

Sommige woorden worden zo diep in ons onderbewustzijn gesproken dat we ons er helemaal niet van bewust zijn. Het is alsof ze op de bodem van de oceaan worden gesproken terwijl we aan de oppervlakte rondspetteren. Maar met één oor onder water kunnen we ons op hen gaan afstemmen. Dit is het soort inspanning dat we moeten doen om ze op te baggeren, waarbij we alle hints en aanwijzingen volgen die we opmerken. Rustig zitten tijdens meditatie is een goede gelegenheid om te luisteren.

We verwijzen hier naar ‘woorden’ in plaats van ‘gedachten’, omdat het woord is wat onmiddellijk creëert; het is de energie-explosie. De gedachte is de inhoud - het resultaat van onderliggende factoren - die zich door middel van het woord uitdrukt. Dat gezegd hebbende, het woord komt voor bij het begin van de gedachte, dus het is niet mogelijk om een ​​gedachte te hebben zonder het woord. Het kon gewoon niet bestaan. Maar nogmaals, het woord kan wel of niet voorkomen op het niveau van ons bewuste bewustzijn of worden uitgesproken.

De belangrijkste take-away hier is dit: we moeten voorzichtig zijn met onze woorden, ruimte maken zodat ze duidelijk worden en verantwoordelijkheid nemen voor de woorden die we rustig van binnen zeggen. We kunnen hun oorsprong in twijfel trekken: komen ze voort uit een waarheidsgetrouwe gedachte of een onwaarachtige gedachte? We kunnen onze gedachten verwerpen, herzien en debatteren voordat de kracht van het woord ze doorbreekt, het eindproduct van de gedachte vormt en begint te creëren.

Onderscheid maken tussen woorden en gedachten lijkt misschien alsof we haren splijten, maar dat is het niet. Als we ons bijvoorbeeld het beste dat het leven te bieden heeft niet waardig voelen, kunnen we deze gedachte in twijfel trekken. Maar als we deze woorden in onszelf spreken, is het een creatie die we nu als vanzelfsprekend beschouwen. Het komt niet bij ons op om het aan te vechten, erover te debatteren en daarom te corrigeren. Dat is hoe we, ons niet bewust, zo'n denkkracht geven.

De boot van ons leven schommelt heen en weer over dit soort onderstroom, die ons naar ongelukkige bestemmingen voert. We merken niet alleen de stroom niet meer op, we zien niet meer hoe we die hebben gemaakt en kunnen deze veranderen. Overal waar we merken dat onze creaties beperkt en ongewenst zijn, moeten we zoeken naar de bijbehorende woorden die verantwoordelijk zijn en beginnen met het uitspreken van andere.

Als we dit doen door middel van een oppervlakkige mantra, en 'ja, ik ben waardig' plakken boven tegengestelde woorden die hieronder begraven liggen, zullen we een kortsluiting creëren. Dan bewijzen we lippendienst in onze gedachten en geest zonder het tegenovergestelde woord op te graven. We zullen weten dat dit gebeurt door te kijken naar wat zich manifesteert. Vergis je niet, dat is de pudding die altijd bewijst wat er echt van binnen wordt gesproken.

Totdat we dit allemaal voor onszelf hebben afgewikkeld, mogen we ervan overtuigd zijn dat de positieve woorden die aan de oppervlakte worden gesproken, het enige zijn dat telt. We zouden dan het feit van onze tegenovergestelde ervaringen kunnen gebruiken als bewijs dat het leven oneerlijk en onbetrouwbaar is - dat onze eigen innerlijke processen geen invloed hebben op wat er gebeurt. Mensen, zo denken we dan, zijn slachtoffers van het leven.

Als we echter een beetje verder gaan in ons werk, zullen we onze ongelukkige zelfhaat en ons gebrek aan vertrouwen in ons eigen Hogere Zelf aan het licht brengen. Het kennen van deze informatie over de kracht van het woord zal helpen bij onze zoektocht naar de bedriegers, die delen van onszelf die nog steeds namens ons spreken, maar niet onze beste belangen vertegenwoordigen.

Er zijn twee woorden - geven en ontvangen - die diep in onszelf als tegenstellingen klinken, en deze verkeerde benaming creëert een waanzinnig groot conflict. Mentaal, oppervlakkig gezien hebben we misschien de boodschap gekregen dat geven en ontvangen een en hetzelfde zijn. Maar velen van ons hebben deze waarheid nog niet ervaren. Dus emotioneel kan er een behoorlijke kloof tussen hen zijn.

Hier is hoe dit gaat. Als we onze eigen waarde doorbreken door de woorden die we tegen onszelf zeggen, worden we bang. Onze angst zorgt ervoor dat we vermijden om de wereld in te gaan, zodat ons hart niet naar een ander zal stromen. We denken dat het ticket uit deze ellendige toestand geliefd is. Dus dan komt liefde, maar hoezeer we er ook naar verlangen, we kunnen het niet binnenlaten; we vinden excuses om het niet te accepteren. Onze geest is misschien verdeeld, maar de waarheid dat geven en ontvangen één zijn, is nog steeds duidelijk: aangezien we niet geven, kunnen we niet ontvangen.

Om liefde in ons op te nemen, moeten we het gevoel hebben dat we het waard zijn. Maar als we ons waardeloos voelen, dreigt bemind worden deze pijn bloot te leggen. Liefde geven lijdt ook, omdat we alleen liefde kunnen geven als we vinden dat we het plezier ervan verdienen. Dus om liefde te ontvangen, moeten we het gevoel hebben dat we het verdienen, en dat kan niet gebeuren als we niet willen liefhebben. Is er iemand anders die zich duizelig voelt?

Het is een vals idee dat als we van ons hielden, we dan konden liefhebben. Dit werkt gewoon niet. Dit zijn valse woorden die we op een bepaald niveau tegen onszelf spreken. Niemand anders kan ons de liefde en het gevoel van waarde geven dat we onszelf moeten geven. Vaak krijgen we dat in feite, maar we verwerpen wat komt in de vorm van oprechte liefde - van anderen, van God en van het leven zelf.

Door ons verkeerde denken ervaren we een onmogelijke verdeeldheid - we kunnen niet ontvangen omdat we niet geven - in plaats van de eenheid van geven en ontvangen. Want door simpelweg liefde in ons op te nemen, geven we; niet bereid zijn om in zich op te nemen wat wordt gegeven, is een vorm van onvrede. Dus nemen is al geven, zolang we maar niet grijpen of bedriegen. We kunnen dit ervaren op de manier waarop het pijn doet als iets dat we een ander moeten geven, niet gewenst is. Maar als ze van ons ontvangen, geven ze ons iets.

Dit alles kan een eindeloze stroom worden, ook al bevinden we ons soms meer in één fase, misschien geven we alleen door onze oprechte ontvangst. Dat is prima. Als we in waarheid en schoonheid ontvangen, worden we sterker in andere vormen van geven, inclusief geven uit onze bronnen. We hoeven alleen maar de juiste woorden voor onszelf te verwoorden. Dit zijn degenen die onze groeiende kracht om te geven en te ontvangen ondersteunen, elk in waarheid, wijsheid, schoonheid en afstemming op Gods wil.

Er is moed voor nodig om woorden van waarheid te spreken zoals 'Ik kan mijn best doen en God door mij heen laten geven - in waarheid, wijsheid, schoonheid, kracht en oprechtheid.' Ten eerste moeten we onze misleide vangnetten opgeven, inclusief onze wankele conclusies over de negatieve aard van het leven. En verdorie, we hebben hier zoveel in geïnvesteerd. Maar tenzij dergelijke onwaarheden worden opgegeven, kunnen geen echte woorden worden gezegd.

We zullen vertrouwen moeten hebben in een vriendelijk en zorgzaam universum, en dat geloof vereist op zijn beurt een toewijding. We moeten onszelf uitbreiden naar onontgonnen alternatieven, geloven in een mogelijkheid die we zelf nog niet hebben ervaren. De moed hebben om woorden van waarheid uit te spreken, is een voorwaarde om een ​​nieuwe waarheid te kennen. En geloof bestaat uiteindelijk altijd uit moed en kracht. Eerdere woorden werden nooit gezegd.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Parels Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 233 De kracht van het woord