Het leven is als een school. Nee, dat klopt niet; het leven is een school. We gaan van de ene klas - of incarnatie - naar de volgende, halen het cijfer of worden tegengehouden. Het doel is om te leren en te groeien. Dit wetende lost echter geen enkel probleem op. Daarvoor moeten we ons eigen unieke bestaan begrijpen. Waarom reageren we bijvoorbeeld op gezag zoals we doen? De meesten van ons hebben in dit opzicht veel te leren.
We worden al op zeer jonge leeftijd geconfronteerd met ons eerste conflict met autoriteit. Ouders, broers en zussen, familieleden en latere leraren vertegenwoordigen allemaal autoriteit wiens taak het lijkt te zijn om nee te zeggen. Autoriteit is dan een vijandige ontkenner van wensen. Het maakt niet uit hoeveel warmte en genegenheid er ook wordt gegeven. En het maakt nu niet uit dat het verbod soms is. Toch vormt autoriteit een hindernis in het leven.
De houding die een kind heeft ten opzichte van autoriteit, wordt ook doorgezet naar de volwassenheid. Op dat moment zijn onbewuste reacties op autoriteit een goede indicatie of de hindernissen zullen veranderen in opstapjes naar volwassenheid. Als een volwassene laat zien dat hij zich vrijelijk aan autoriteit kan aanpassen, laat hij zien dat hij een mijlpaal in de ontwikkeling van zijn ziel heeft bereikt. Hier is een gouden ster.
Als iemand echter kinderachtig en dwangmatig reageert op autoriteit, is er meer werk te doen. Zomerschool misschien? Tot het moment dat dit keerpunt is bereikt, zal een persoon negatief reageren op autoriteit, zelfs als deze perfect wordt uitgevoerd. Maar helaas, mensen zijn onvolmaakt, wat betekent dat met autoriteit vaak op een minder dan perfecte manier wordt omgegaan. Veel te leren voor iedereen.
Er is dus een barrière tussen het kind en de gezaghebbende volwassene. Het is nog erger als liefde ontbreekt of niet wordt gegeven zoals het kind het zou willen. Maar zelfs als de liefde er is, zal het conflict bestaan. Aan de ene kant wil het kind de liefde van de ouder en aan de andere kant komt het kind in opstand tegen beperkingen. Autoriteit is dus de vijandige kracht van een vijand die ons opsluit achter tralies en frustratie veroorzaakt.
Het kind ontwikkelt dan een ongeduldig verlangen om op te groeien en volwassen te worden. Op die manier zullen deze beperkende muren verdwijnen. Maar dan groeit het kind echt op en verandert het gezicht van autoriteit alleen maar. Nu, in plaats van ouders en leraren, neemt autoriteit een nieuwe vorm aan. Het is de samenleving, de regering, politieagenten, bazen en andere mensen in machtsposities waar we nu op moeten vertrouwen. Zelfde conflict, andere dag.
In de dagen van onze kindertijd werden we verscheurd tussen liefde en acceptatie willen en willen vechten tegen wie dan ook met gezag. Dat is een moeilijke plek om te zijn, dat maakte het onmogelijk om in opstand te komen, althans dat dachten we. Als volwassenen lijden we aan hetzelfde fundamentele conflict. Ofwel komen we openlijk in opstand tegen beperkingen, ofwel krijgen we te maken met het stigma dat we worden verbannen en veracht.
Helaas werken de manieren waarop we dit meestal proberen op te lossen niet. Laten we eens kijken naar de twee basisopties waar alle mensen uit kiezen en hoe ze defect zijn. Elk van de twee categorieën overlappen en hebben vele onderverdelingen. En hoewel we meestal een favoriet hebben, spelen we allebei op een of ander moment aan beide kanten. Voor de duidelijkheid zullen we ze afzonderlijk onderzoeken. Maar onthoud: er is altijd een mix.
Laten we eerst eens kijken naar degenen die in opstand komen en in opstand komen. Als dit onze reactie is, zien we autoriteit als onze vijand. Omdat veel van onze verlangens die noch slecht noch schadelijk waren – als kind of later als volwassene – verboden werden door iemand met autoriteit. We denken dat er niets mis is met wat ik wil, maar iemand zei Nee. Daarom beschouwen we autoriteit als onrechtvaardig en schadelijk, maar ook als bekrompen en nutteloos.
Als we ons zo voelen en we hebben een extraverte aard - samen met een gezonde dosis chutzpah - zal onze rebellie de vorm aannemen van openlijk vechten en weerstand bieden. Voor anderen zal rebellie verzwakken tot een dof verzet. Deze reactie kan dus variëren van een milde persoonlijke houding tot openlijke sociale terugslag, tot het associëren met een anarchiegroep of het plegen van misdaden. De mildste vorm is misschien niet merkbaar voor anderen. Omgekeerd zullen we de sterkste vorm vinden in iemand die asociale daden begaat. Maar in beide gevallen sudderen dezelfde opstandige gevoelens ondergronds en creëren uiterlijke tastbare effecten.
De andere categorie omvat degenen die zich op een of ander moment omdraaiden en dachten: "Als ik mijn krachten bundel met de autoriteit, hoe erg ik ze ook zou haten, ik zal veilig zijn". Het extreme type in deze categorie wordt de strikte handhaver, zowel openlijk als subtiel. Het is mogelijk dat er een sterke voorkeur is voor orde en organisatie, en een verlangen naar vrede in plaats van vechten. In een poging om onze gekozen positie als wetshandhaver veilig te stellen en onze rebellie verborgen te houden - die diep van binnen niet anders is dan die van de wetsovertreder - zullen we ons verzetten tegen de wetsovertreder.
Hoe meer we bang zijn voor onze neiging om in opstand te komen, verborgen binnenin, des te meer zullen we, als de wetshandhaver, streng worden tegen de wetsovertreder. We willen tenslotte niet dat deel van onszelf blootgeven dat we kunnen zien in de wetsovertreder. In feite is angst om ware gevoelens bloot te leggen precies wat zo gevaarlijk en riskant lijkt. Daarom sloten we ons aan bij het vijandelijke kamp. Deze angst voor blootstelling motiveert de wetshandhaver om dubbel "goed" te zijn.
In beide gevallen kan er ware goedheid van binnen zijn, maar beide reageren onwetend en onvolwassen. In het geval van de wetshandhaver handelen we vanuit angst en zwakte. En daar kan nooit iets goeds uit voortkomen. We moeten vrije, krachtige keuzes maken als we hopen op een positief resultaat.
Het is een waarheid dat het onbewuste van de ene persoon een oneindig veel sterker effect heeft op het onbewuste van een ander dan welke actie of motief dan ook ooit zou kunnen. Een door angst gedreven handeling zal dus een grotere impact hebben op iemand anders dan dezelfde handeling die wordt uitgevoerd met een duidelijke erkenning van onze eigen innerlijke neigingen. Dit betekent dat de wetshandhaver - met hun verkeerde motivatie - een bijzonder slecht effect zal hebben op de wetsovertreder. Hoe meer de krachten verborgen zijn, des te ongunstiger het effect.
Let op, de reactie zal heel anders zijn - veel minder opstandig - jegens een wetshandhaver die gezonde, volwassen motieven heeft die gebaseerd zijn op kracht in plaats van zwakte. Merk ook op dat al deze verwijzingen naar "wetshandhavers" en "wetsovertreders" in psychologische zin van toepassing zijn. Van iedereen wordt verwacht dat hij zich niet alleen aan de sociale wetten houdt.
Wij mensen hebben de gewoonte om te leren dat één neiging verkeerd is. Dit doet ons overschakelen naar het andere even verkeerde uiterste. We moeten hiermee stoppen. Begrijp het dus niet verkeerd en concludeer dat de houding van de wetsovertreder wenselijker is, simpelweg omdat het tegenovergestelde ook onvolmaakt is.
Hier is hoe deze twee tegengestelde uitersten elkaar in een vicieuze cirkel haken. Hoe groter de rebellie van de kant van de wetsovertreder, hoe intoleranter en strenger de handhaver wordt; de laatste probeert zichzelf te beschermen tegen hun eigen angst en rebellie. Dit maakt de weerstand en opstand van de wetsovertreder nog groter. De wetsovertreder is zich niet bewust van het feit dat ze niet langer vechten tegen de wet, als zodanig, of zelfs tegen het goede en ware aspect van autoriteit. Waar ze zich tegen keren, zijn de valse noten van goody-goodyness afkomstig van de even onbewuste wetshandhaver. En zo gaan we om de moerbeistruik heen.
Dit is een subtiel onderwerp, maar als we ons leven onderzoeken, zal het niet zo moeilijk zijn om erachter te komen in welk kamp we ons voornamelijk bevinden. Wat is dan de remedie? Als we het revoltertype zijn, kunnen we mediteren over de goddelijke kwaliteiten van echt gezag en hoe dat verschilt van de onvolmaakte menselijke variëteit. Misschien kunnen we alleen de vervormde versie zien; misschien zijn we nog nooit een echte autoriteit tegengekomen. Alleen al het zien hiervan kan onze weerstand verminderen. Dan zullen we het niet half zo erg vinden als de onvolmaakte aanbieder van ware wetten en autoriteit verschijnt, wat zowel voor onze bescherming als voor die van iemand anders is. Het voelt niet als een vijandelijke macht.
Dit is de manier om een juist concept over autoriteit op te bouwen, zodat we de verkeerde soort kunnen aanvoelen en niet zo reactionair zijn. We zullen zien hoe stromingen in de "vijand" ook in ons zijn, zich gewoon anders manifesteren. Dit is het proces om ons bewustzijnsniveau te verhogen - onze volwassenheid. Dan zullen we de noodzaak van wet en orde kunnen inzien, en de taak van de autoriteiten die er zijn om die te handhaven, waarderen. OK, dus misschien is het ideaal van dit principe niet in overvloed aanwezig op planeet Aarde. Nog. Maar we hebben nog steeds nodig wat we momenteel hebben. En we moeten onze rebellie onder controle krijgen.
Naarmate meer van ons het werk van zelfontwikkeling doen, zullen we meer en meer in onze eigen autoriteit stappen - hoewel niet noodzakelijk over een bepaald onderwerp. Misschien zijn we zo iemand tegengekomen die heel goed en wijs en vriendelijk is, zonder perfect te zijn. Uitstraling van zo iemand is niet dezelfde als die van een wetshandhaver wiens motivatie zwakte en angst is. Maar tenzij we ons eigen werk doen, kunnen we zo iemand niet intuïtief herkennen. In plaats daarvan zullen we automatisch tegen hen reageren, alleen omdat ze autoriteit vertegenwoordigen. Onze eigen starre intentie om in opstand te komen zal ons verblinden.
Als we ons eenmaal bewust worden van deze twee verschillende soorten autoriteit - de zelfingenomen soort en de ware essentie - kunnen we ons scheiden van onze schokkerige reactie om alle autoriteit te verwerpen. Dit is hoe we ons gezonde redeneringsproces kunnen gebruiken om te leren een gezond onderscheidingsvermogen te hebben - niet alleen intellectueel, maar ook intuïtief.
Voor mensen met een gezagsgetrouwe emmer kan het nuttig zijn om jeugdherinneringen te doorzoeken om de momenten te vinden waarop we in opstand kwamen. Dit zal helpen om de herinneringen bloot te leggen aan toen we besloten om ons om te draaien en van boord te springen. Natuurlijk waren er goede motieven om dat te doen, maar ook zwakke. Zoek beide. Dit zal licht werpen op de reactie die anderen op ons hebben; dit zal de wurggreep op onze zelfingenomen strengheid jegens onze broeders en zusters losmaken. We zullen natuurlijk aan de kant van de wet blijven, zoals we zouden moeten - zowel innerlijke als uiterlijke wet - maar met een zachtere benadering. Hierin vinden we medeleven met de wetsovertreder, zodat we hen kunnen helpen uit hun soort fouten te komen.
Deze uitleg over onze reactie op autoriteit werpt licht op waarom Jezus zichzelf zo afkeurde. Hij ging regelmatig om met nederige mensen - gewone criminelen en prostituees - die niet tegen Jezus in opstand kwamen omdat ze zijn ware goedheid en zijn begrip voor hen konden voelen. Jezus oordeelde niet over hen, maar ging in plaats daarvan met hen mee, ondanks zijn verzet tegen hun verkeerde daden of houdingen. Hij kon zelfs met hen lachen, en ook lachen om de verkeerde soort pompeuze autoriteit die zo trots op zichzelf is.
Jezus heeft ons laten zien naar welk soort autoriteit we moeten streven. We kunnen een gemeenschappelijke basis met anderen opbouwen door te zien hoe hun reactie in ons leeft, maar door onszelf niet als rechter op te werpen. Dit evenwicht is lastig te bereiken; we kunnen het alleen vinden door onze eigen innerlijke strijd tegen autoriteit op te lossen.
Dit alles betekent niet dat we wetsovertreders niet moeten straffen; dat zou het punt missen. Als we in het stadium zijn dat we gevaarlijk zijn voor anderen, moeten we een lesje leren. Maar als de zaken zo ver vorderen, kunnen we er zeker van zijn dat de verkeerde soort autoriteit te lang de overhand heeft gehad. De effecten van discipline door autoriteit hebben de wetsovertreder in diepere onwetendheid en duisternis gedreven, in plaats van ze eruit te tillen.
Al onze ellende - crimineel gedrag, oorlogen, ziekten en welk soort onrecht dan ook - zijn in feite het resultaat van langdurige fouten. Dus de remedie is misschien niet snel of gemakkelijk. Een hele kettingreactie moet nauwgezet worden afgewikkeld om bij de wortels van het probleem te komen. Daar zullen we een vicieuze cirkel aantreffen die duidelijk moet worden begrepen. We moeten beslist de laatste schakel in de ketting helpen en behandelen - de delen die we kunnen zien - en zo'n behandeling kan pijnlijk en onaangenaam zijn. Het zal nog meer het geval zijn als de binnenwortels niet worden gevonden en blootgelegd. Oorlog is bijvoorbeeld een tragisch laatste redmiddel dat nodig wordt wanneer de mensheid de zoektocht naar de wortels van onze problemen verwaarloost.
Dus moet worden voorkomen dat gewone criminelen hun wetten overtreden, en dit moet worden gedaan door imperfecte wetshandhavende instellingen. Als de oplossing eerder kon worden gevonden, zou deze ingrijpende stap kunnen worden vermeden. We kunnen allemaal bijdragen aan het opbouwen van een wereld waarin vicieuze cirkels worden doorbroken voordat ze leiden tot wangedrag; de hoeksteen van dit werk is het onderzoeken van onze eigen reacties op autoriteit die, ongecontroleerd gelaten, een lawine aan het rollen kan brengen.
Keer terug naar Parels Inhoud
