Wanneer we dit werk beginnen te doen, kunnen we gaan denken dat het problemen voor ons veroorzaakt. Maar in werkelijkheid is zelfonderzoek niet de oorzaak van onze moeilijkheden. Ze zijn het gevolg van onze onopgeloste pijnen die zich verbergen in onze gebieden van blindheid. Dus als we onze diepste problemen willen blootleggen - om onze diepste wonden te helen - moeten we gaan waar we niet wilden kijken. De toegangsroute is door onze schaamte.
Er zijn eigenlijk twee soorten schaamte: een goede en een verkeerde soort. De juiste soort is waar berouw. Zonder dit soort schaamte zou er geen stimulans zijn voor zelfontwikkeling. En we zouden deze nobele strijd tegen ons Lagere Zelf niet aangaan.
De verkeerde soort schaamte zegt: "Ik ben hopeloos slecht, en er is niets dat eraan kan worden gedaan."
Ons gebrek aan zelfrespect is niet te wijten aan onze tekortkomingen - wat ze ook mogen zijn. Het is te wijten aan het hebben van de verkeerde soort schaamte.
Meer informatie in Levend licht, Hoofdstuk 14: SCHAAMTE | De juiste en verkeerde soort.
Schaamte is in wezen het woord dat we gebruiken om het gevoel te beschrijven dat we de blinde vlekken die we bang zijn te zien, of anderen niet willen laten zien, binnen of buiten ons bewustzijn te houden. Het is een truc die ons ego gebruikt om blootstelling te vermijden. En het werkt als een strak deksel dat ons waarschuwt om weg te blijven kijken.
Schaamte is de buitenste laag van ons masker. Dus wanneer we een pad van zelfgenezing inslaan, is dit het eerste waar we tegenaan lopen. Maar als we eenmaal de moed hebben verzameld om onszelf aan een ander te openbaren, neemt de schaamte toe.
Totdat dat gebeurt, zal schaamte ons ervan weerhouden te weten of we ooit echt geliefd en gewaardeerd worden. Want dit stemmetje in ons zegt: "Als ze eens wisten hoe ik werkelijk ben en wat ik heb gedaan, zouden ze niet van me houden." Dan lijkt elke genegenheid die we ontvangen bestemd te zijn voor de persoon die we lijken te zijn, niet voor de persoon die we zijn. Uiteindelijk voelen we ons onzeker en eenzaam.
We kunnen beginnen te helen als we de aspecten erkennen die schaamte veroorzaken, zoals angst om minder te lijken dan anderen, angst voor kleinering en angst voor vernedering. Als we het risico nemen om deze angsten met anderen te delen, zullen we vaak zien dat we niet alleen zijn - onze angsten en fouten zijn in principe dezelfde als die van alle anderen.
“De meeste mensen zijn gemotiveerd om op deze manier met spiritueel werk te beginnen, omdat ze echt op zoek zijn naar betere manieren om de ongewenste gevoelens te vermijden. Wanneer het hen eindelijk doordringt dat precies de tegenovergestelde richting moet worden ingeslagen, verlaten velen het pad, onwillig om de waarheid te accepteren dat vermijden zinloos is. Ze staan op hun illusie.”
– Padwerklezing #191: Innerlijke en uiterlijke ervaring
Als we eenmaal de eerste stappen hebben gezet om moedig naar onze verborgen gebieden te kijken - en onszelf de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaat, te laten voelen - zullen we schaamte zien voor wat het is. Het maakt deel uit van een illusie die ons gescheiden houdt - van onszelf, van anderen en van het kennen van God. Uiteindelijk is de illusie dat we kunnen vermijden wat er in ons bestaat.
Daarom vereist de weg naar zelfrespect niet dat we vrij zijn van onze fouten - om perfect te zijn. Zelfrespect komt door het aannemen van een realistische en constructieve houding ten opzichte van onze onvolkomenheden. Dit is waarom de basisvereiste om op dit pad te zijn, is om eerlijk tegen onszelf te zijn en niet te verlangen om er beter uit te zien dan we zijn.
Meer informatie in Parels, Hoofdstuk 1: Privacy versus geheimhouding: een boost of buste om nabijheid te vinden, en Hoofdstuk 9: Waarom flubben over perfectie de manier is om vreugde te vinden.
De Gids legt uit dat we ons ook kunnen schamen over het beste en nobelste deel van onszelf: ons Hogere Zelf. Hier is hoe dit tot stand komt. Elk kind zou veel meer liefde en goedkeuring willen dan mogelijk is. Vooral door de ouder die het lijkt af te wijzen - ingebeeld of echt doet er niet toe. Wanneer deze exclusieve genegenheid niet plaatsvindt, voelt het kind het als een afwijzing.
Het gewenste doel - exclusieve liefde en acceptatie - wordt dan verward met het achterhouden van de ouder. In de onvolwassen geest van het kind wordt de verwerper nu wenselijk en neemt de plaats in van datgene wat oorspronkelijk gewenst was.
Daarom concludeert het kind dat liefdeloos zijn een wenselijke toestand is. Dan wordt koud, afstandelijk en vrij van emoties - het gedragspatroon van de afwijzing - de strategie om niet langer afgewezen te worden. Met dit in het onbewuste voelt de volwassene het dan beschamend om liefde te tonen.
Hoewel het gemakkelijk is om te zien dat de logica niet klopt, heeft het ook zijn eigen redelijk begrijpelijke beperkte logica in de geest van het kind. Dit is het soort verkeerde denken dat we naar boven moeten halen en onderzoeken.
Meer informatie in Levend licht, Hoofdstuk 15: SCHAAMTE VAN HET HOGERE ZELF | We schamen ons voor ons beste zelf. Gek, toch?
Keer terug naar Het script morsen Inhoud
