Laten we deze dualistische manier van denken eens nader bekijken, want als we het begrijpen, hebben we een grotere kans om er niet in verstrikt te raken. Dualiteit is de toestand van tegenstellingen waarin wit samengaat met zwart, goed komt met slecht, en ja, plezier komt met pijn. Maar dualiteit is natuurlijk niet het hele spel; dat eenheid zou zijn. We kwamen uit de Eenheid, we maken deel uit van de Eenheid en we gaan terug naar de Eenheid. Maar voorlopig zitten we hier vast in de Twoness.

We komen in de dualiteit terecht als we in een valstrik zitten met twee even onaantrekkelijke opties, een "verdomd als je dat doet, verdomd als je dat niet doet"-raadsel. Hier zijn tegenstellingen alleen identiek in hun lelijkheid. Een voorbeeld kan zijn wanneer we vast komen te zitten in een slechte relatie: als ik blijf, zal ik eenzaam zijn en me waardeloos voelen; als ik ga, zal ik alleen zijn en me waardeloos voelen.

Het is onze eigen verkeerde manier van denken die ons op doodlopende wegen in het leven leidt.

We raken verstrikt in dergelijke illusies omdat ze passen in een verborgen, onjuiste overtuiging die in ons onderbewustzijn wordt begraven, zoals "Ik doe er niet toe". Het is onze eigen verkeerde manier van denken die ons op doodlopende wegen in het leven leidt.

Dus weet dit gewoon: wanneer we gevangen zitten in een of / of dualiteit, zijn we niet in waarheid. De enige uitweg is te bidden om de grotere waarheid, want gebed is de manier waarop het afgesplitste ego contact kan maken met het verenigde zelf - ons goddelijke centrum gevuld met oneindige wijsheid, liefde en moed.

Maar op dat moment zal het moeilijk lijken om te vragen: "Wat is de waarheid van de kwestie?" Het met dualiteit doordrenkte ego is verstrikt geraakt in een strijd op leven of dood om gelijk te hebben - waar verkeerd zijn aanvoelt als de dood - en het kan geen uitweg vinden.

"Deze keer", denken we, "kan ik winnen." Maar dat kunnen we niet, omdat we mensen en situaties blijven aantrekken die overeenkomen met onze verborgen verkeerde conclusies. Maar als we diep bidden, komt er grotere waarheid naar boven. Klop en de deur gaat altijd open. Pas wanneer we meer op de waarheid gericht worden dan op gelijk hebben, beginnen we de dualiteit te transcenderen.

"We kunnen problemen niet oplossen door dezelfde manier van denken te gebruiken als toen we ze creëerden."
- Albert Einstein

Vanaf hier, als we dieper ingaan op de volgende laag van dualiteit, zullen we zien dat beide onbevredigende keuzes feitelijk tot de helft van een grotere dualiteit leiden. Bijvoorbeeld: “Ik doe er alleen toe als ik een relatie heb. Ik voel me waardeloos als ik alleen ben. " Het is ons streven naar de ‘goede helft’ met een even sterk verlangen om de ‘slechte helft’ te ontvluchten, dat ons verder vastzet in een situatie zonder winstoogmerk. Omdat de goede helft niet echt is, is het precies waar we voor staan ​​terwijl we op de vlucht zijn voor de slechte. Op dit niveau is er geen ontkomen aan.

Dus nu staan ​​we echt op de drempel van de dood, en ons werk moet zijn om eindelijk te leren sterven. Op allerlei kleine manieren moeten we elke dag sterven door alles los te laten waarvan we hopen dat het ons van pijn zal redden. We moeten sterven aan het gevoel dat we er niet toe doen, als dat onze diepe overtuiging is. Alleen dan kunnen we naar boven komen en de waarheid claimen: "Ik doe er toe, of ik nu met iemand ben of alleen."

We willen alleen plezier en we zullen vechten als de duivel om onze pijn niet te voelen, onszelf vast te bevriezen.

Het ding over het leven in dit land van dualiteit is dat wanneer we een bepaald gewenst doel nastreven, het, althans tot op zekere hoogte, een ongewenst doel met zich meebrengt. Omdat zwart wordt geleverd met wit, donker wordt geleverd met licht en pijn komt met plezier. Maar op het gebied van eenheid is geen van beide kanten denkbaar zonder de andere.

Dit is waar dat "alles is één" begrip van eenheid binnenkomt. Maar het is geen leven or dood, het is leven en dood. Inderdaad, als we de Eenheid willen, moeten we bereid zijn om alle kanten ervan te ervaren. En dat betekent rollen met de inherente pijnen van het leven.

Al onze verdedigingsmechanismen en coping-mechanismen zijn geworteld in het dualistische idee dat pijn koste wat het kost moet worden vermeden -of we gaan gewoon dood. We willen alleen plezier en we zullen vechten als de duivel om onze pijn niet te voelen, onszelf vast te bevriezen.

De waarheid is dat het voelen van pijn ons niet zal doden. Wat meer is, als we pijnlijke gevoelens loslaten, stellen we ons open. Onze bevroren harten smelten waardoor we weer kunnen voelen en stromen, zodat we plezier, creativiteit en vrede kunnen ervaren. Dit is de deuropening die leidt naar een leven van vrijheid, verbinding en vreugde. Eerlijk gezegd doet het eigenlijk niet meer pijn om onze pijn te genezen dan om het te verbergen, en het is door door de deuren van dualiteit te stappen dat we liefde vinden.

Er ontstaat een dualiteit als het kind geen volwassen liefde ontvangt. En let op: gezien onze huidige staat van ontwikkeling en de manier waarop ouders voor elke incarnatie worden gekozen, ontvangen maar heel weinig kinderen volwassen liefde. Dit is een belangrijke "opzet" om te begrijpen. Het is een belangrijk plotpunt in het script waar we allemaal, op een ander niveau van de werkelijkheid, mee hebben ingestemd.

Verder, in de universele dualiteit gecreëerd door de vraag van het kind naar exclusief liefde, het kind kan niet winnen. Het kind zal onbewust jaloers zijn op broers en zussen en beide ouders en zich afgewezen en buitengesloten voelen. De dualiteit is dat het kind de exclusieve liefde van de ouders wil, maar het kind lijdt meer als de ouders niet van elkaar of de broers en zussen houden. Dit 'niet winnen' versterkt het kind dat er niet van wordt gehouden.

Elke dag kunnen we plaatsen in ons vinden waar we hopen een verborgen pijn te vermijden.

De resulterende tegengestelde maar even pijnlijke gedachten kunnen zijn: "Dit is de manier waarop het hoort te zijn" versus "Dit is mijn levenslot en het is als dat van niemand anders." Dit zal ertoe leiden dat het kind negatieve conclusies trekt over het zelf en / of het leven. Toch is geen van beide beweringen waar.

De waarheid is dat ouders meer dan één persoon kunnen liefhebben, zij het onvolmaakt. De realiteit is dat het kind niet weet waarom het zich onbemind en ongelukkig voelt, of dat het kind gelooft dat het gelukkig is omdat het sommige liefde. Hoe dan ook, pijnlijke gevoelens van onbemind en onbemind zijn, worden afgesneden - omdat het kind gelooft dat het zal sterven door deze pijn te voelen - en van binnen opgesloten. Dit alles moet aan het licht worden gebracht en onderzocht.

Dit is waar we moeten beginnen met het harde werk van het sterven. Elke dag kunnen we plaatsen in ons vinden waar we hopen een verborgen pijn te vermijden. We sterven aan deze illusie door onze pijnlijke gevoelens te doorstaan ​​en te ontdekken dat dit ons niet doodt. We moeten ook sterven aan onze onvolwassen eisen om onze zin te krijgen directen ons vast te klampen aan iets of iemand waarvan we denken dat het de kracht heeft om ons te redden. Het ego moet leren 'los te laten en God te laten', en daarbij een veel grotere bron van wijsheid en kracht ontdekken.

Vaak zullen we uit frustratie ons richten op datgene waar we bang voor zijn, het negatieve omarmen en ons neerleggen bij gevoelens van hopeloosheid. In dit geval zullen we vaak een vervanging voor bevrediging kiezen, zoals materiële bezittingen of zelfs overijverige religieuze overtuigingen, waaraan we ons vastklampen in de hoop dat ze ons het geluk zullen brengen waarnaar we verlangen.

Als we ons hart open kunnen houden en al onze gevoelens kunnen voelen - ook de ongemakkelijke gevoelens - ontdekken we dat we ons beter voelen nadat we het verkrampte, starre vasthouden van pijnlijke gevoelens hebben losgelaten. We worden verzacht en geopend door een "goede kreet". Op deze manier krijgen we een glimp van hoe pijn en plezier één zijn.

Het is hetzelfde met geven en ontvangen. Ze zijn een paar dat niet kan worden gescheiden. Dus als we zeggen dat we goed zijn in geven maar niet ontvangen, bedriegen we onszelf. We kunnen niet echt vrijelijk geven als we niet kunnen ontvangen. En als we vastzitten in een negatieve intentie en niet willen geven, kunnen we niet het beste van het leven ontvangen.

Waarheid is een spectrum. En totdat we het hele spectrum van de waarheid over iets zien, kunnen we iets als waar zien terwijl we in feite niet de volledige waarheid hebben. We kunnen ons venster op de waarheid vergelijken met de ervaring om uit één kant van een trein te kijken. Door dat raam zien we een bepaald landschap. Maar het is heel goed mogelijk dat als we aan de andere kant van de trein uit het raam kijken, we iets heel anders gaan zien. En toch is het allemaal met elkaar verbonden.

In dualistisch denken is de wereld dus verdeeld in zwart en wit. Aan de andere kant kan de werkelijkheid een beetje van beide combineren: soms zullen ze ons aardig vinden, en soms niet. Voor de volwassen volwassene is dit niet het einde van de wereld.

Verder ontdekken we op het gebied van eenheid dat we zowel goed als fout zijn, net als iedereen. Bovendien kunnen zelfs tegenpolen beide gelijk hebben.

"Het tegenovergestelde van een feit is onwaarheid, maar het tegenovergestelde van de ene diepe waarheid kan heel goed een andere diepe waarheid zijn."

- Niels Bohr

Totdat we de grotere waarheid van een kwestie kennen, moeten we nieuwsgierig blijven en bereid zijn ons perspectief te verruimen. Als iets niet goed in ons terechtkomt, is dat omdat we de hele waarheid van de zaak nog niet hebben ontdekt. Want als dat gebeurt, komt er energie vrij en zullen we ons verlevendigd en gesetteld voelen door de waarheid.

Om te accepteren dat het leven, met al zijn uitdagingen, ook zinvol en mooi kan zijn, is moed vereist. Volwassenheid vloeit voort uit dit vermogen om zo'n hoger niveau van bewustzijn vast te houden.

Ontwikkelingsstadia

Onvolwassen innerlijk kind

• Gevangen in dualiteit
• Afbeeldingen creëren emotionele reacties
• Leeft in trance
  • Automatische reflex
  • Vicieuze cirkels
  • Ofwel / of situaties met No Way Out

Lost op in volwassen volwassene

• Een gezond ego heeft toegang tot het Hogere Zelf om het innerlijke kind te genezen
• Een gezond ego vraagt ​​om Gods leiding
• Zowel / als verbindingen met anderen

Lost op in eenvormig bewustzijn

• Verbonden met Hoger Zelf, of Christusbewustzijn
• Aangesloten op begeleiding en intuïtie
• Volledig in het lichaam en in harmonie: energiek, wakker, vredig
• Aanwezig in het Nu
• Trusts
• Realiseert zich "God is in mij"

Meer informatie in Gems, Hoofdstuk 14: Hoe je leven in een staat van eenheid visualiseert, en Hoofdstuk 15: Overgave aan de dubbelzijdige aard van dualiteit.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Het script morsen Inhoud