Elke keer dat we ons bewustzijn laten fragmenteren, blijft de zondeval plaatsvinden.

Opstel 31 | Deel twee

Tijd en het "nu-punt" begrijpen

Tijd is iets anders dat voortkomt uit fragmentatie. Want tijd is eigenlijk slechts de illusie die wordt gecreëerd door een onsamenhangende kijk op de werkelijkheid te hebben. Om een van de voorbeelden voor dit onderwerp te blijven gebruiken, is tijd de perceptie van alleen de gedeeltelijke stappen, die kleinere creatieve eenheden. Maar al te vaak kunnen we niet de hele structuur zien waar dit tijdsdeel deel van uitmaakt. En hierdoor lijden we aan het gevoel dat dingen zinloos zijn.

Een deel van het probleem is dat we de dingen alleen lineair zien. Want dat is waartoe de menselijke geest in staat is, levend in deze beperkte bewustzijnsstaat. In deze staat zijn we gefragmenteerd, dus we kunnen niet vollediger waarnemen dan we doen. We zijn ons niet bewust van het grotere proces.

Dit betekent dat we geen eindeloze afmetingen van breedte, diepte of reikwijdte kunnen opnemen. Dus wanneer we tijd ervaren, ervaren we wat er gebeurt als een opeenvolging, in plaats van het als een deel van een geheel te zien. Maar elk moment van de tijd - elk fragment van een seconde - is een van die psychische startpunten die betekenis en bewustzijn bevatten, samen met een doel.

Als we seconden aan elkaar zouden kunnen rijgen, niet alleen in een lijn maar ook in de diepte en in de breedte, zouden we kunnen waarnemen dat er geen tijd is. We konden zien dat elk punt in de tijd - elk "nu-punt" - een scheppingspunt is dat eindeloos is en er altijd is.

Af en toe kunnen we een gevoel krijgen van dit "nu-punt". Maar om daar de hele tijd te leven, moeten we hogere bewustzijnsstaten bereiken. En dat waar we voor moeten werken.

Maar naarmate we blijven groeien en volwassen worden - steeds meer van onze bewuste en onbewuste negativiteit transformeren - zullen we merken dat het leven niet alleen uit de onmiddellijk voor de hand liggende fragmenten bestaat. We zullen gaan voelen hoe elk fragment deel uitmaakt van een groter fragment. En uiteindelijk zullen we klaar en in staat zijn om het "nu-punt" te ervaren.

Misschien hebben we al een vermoeden gehad van dit soort perceptie. Als dat zo is, zal dat genoeg zijn om in onze gedachten te prenten dat er zoveel meer in het leven is dan wat er voor onze ogen staat.

In het nu zijn

Hoe ziet het eruit om in het “nu-punt” te leven en volledig in het nu te zijn? Het is een gevoel van het eeuwige hebben. En dat is waar geluk. Want dan zijn we onbevreesd, echt veilig en volkomen zeker van de zin van het leven. We weten - niet als wensdenken, maar eerder met absolute zekerheid - dat het leven niet stopt simpelweg omdat een bepaalde tijdelijke manifestatie stopt.

Als er geen angst meer is, kan er volledige ontspanning zijn. Dit is een volledig onbevreesde toestand waarin er geen spanning en geen samentrekking is. Maar dit betekent niet dat we ons in een volledig passieve toestand bevinden. We zijn niet slap of onbeweeglijk. Integendeel, we bevinden ons in een altijd bewegende flexibele staat die open en ontvankelijk is.

We hebben de neiging om buigen te associëren met aanspannen en verdedigen. Maar in de pure staat is aanscherping wat de creatieve beweging de lente geeft. Het is een soort toeslag. Door afwisselend opladen en loslaten hebben we een creatief geheel. Maar beide bewegingen zijn ontspannen, zonder angst of afweer.

In zo'n staat kunnen we gelukzaligheid ervaren. En we zijn in een diepe staat van weten dat alles goed is. Diep van binnen verlangen we hier allemaal naar. Maar gaandeweg fragmenteerden we ons bewustzijn. En dus creëren we nu deze valse realiteit die we onze driedimensionale wereld noemen.

Maar diep van binnen verliezen we nooit onze verbinding met de grotere realiteit van ons eeuwige wezen. Dat is het deel van ons dat nog steeds in staat is om het 'nu-punt' te ervaren. En ons menselijk bewustzijn streeft er voortdurend naar om deze eeuwige staat te herwinnen, of we dit nu beseffen of niet.

Onze motivatie om dingen beter te maken

Het is ons streven naar deze andere, betere staat die ons motiveert om te blijven groeien, te blijven zoeken en in beweging te blijven. Onderweg moeten we accepteren dat we te maken hebben met tijdelijke ontberingen die we zelf hebben veroorzaakt. En we moeten er doorheen lopen zoals we door elke tunnel zouden gaan, als een manier om onszelf te bevrijden van onze innerlijke obstakels.

Dit zal ongetwijfeld enige motivatie vergen.

Een groot deel van het bewandelen van een spiritueel pad heeft te maken met de strijd die we aangaan tussen vooruit willen - ons verlangen naar vrijheid en vrede volgen - en ons verzet. En toch, als we ons streven opgeven naar wat ons hart weet dat mogelijk zou kunnen zijn, geven we onze eigen vrijheid op. We moeten allemaal door zo'n innerlijke oorlog heen.

Totdat we op een gegeven moment deze strijd winnen door ons in te zetten voor beweging, zelfs als dat tijdelijk ontberingen of ongemak met zich meebrengt. Het is natuurlijk een illusie dat we ontbering of ongemak kunnen vermijden. Deze dingen gaan gebeuren, of we nu besluiten om in de richting van onze eigen innerlijke goddelijkheid te gaan of niet, ook al is dit hoe dan ook altijd onze uiteindelijke bestemming.

Maar eigenlijk is het alleen door de manier van bewegen te volgen dat we kunnen begrijpen waar de ontberingen die we ervaren over gaan. En dit moet gebeuren voordat we ze echt kunnen oplossen. Dus hoewel het ontkennen van enige ontberingen het tijdelijk lijkt te elimineren, zal het later, wanneer we besluiten om naar binnen te keren en onszelf onder ogen te zien, lijken dat naar binnen keren de ontbering veroorzaakt. Maar ook dit is een illusie.

Onze vele snelkoppelingen naar gelukzaligheid

Ons streven om het leven beter te maken, motiveert ons. En uiteindelijk is deze innerlijke motivatie de doorslag in deze strijd tussen bewegen en stilstaan. Tussen realiteit en illusie. En tussen vervulling of wanhoop voelen. Houd in gedachten dat wanneer we kiezen voor beweging en realiteit, we vervulling vinden. En uiteindelijk is dit waar we allemaal echt naar op zoek zijn.

Op een of ander moment komen we er wel.

Maar we zijn nog steeds ook mensen. En dus zoeken we snelkoppelingen. We denken dat we de goodies kunnen krijgen - ons diepste verlangen kunnen vervullen - en er geen prijs voor hoeven te betalen.

Wat is de prijs die we moeten betalen? Het is het harde werk van zoeken en vinden, van leren en groeien, van onszelf veranderen en zuiveren. We moeten door alle pijn reizen die we voor onszelf hebben gecreëerd. We moeten zien waar duisternis - en alle duisternis is een vorm van kwaad - in ons leeft.

Dus wat zijn enkele van de sneltoetsen die we proberen te nemen? Hier zijn een paar:

Seksuele activiteit als een snelkoppeling

We beginnen met seksuele activiteit. In de seksuele ervaring kunnen we de gelukzalige ervaring van nu ervaren, maar zelden kunnen we die volhouden. Als zodanig kunnen we proberen seksualiteit te gebruiken als een manier om aan onze problemen te ontsnappen. Wanneer we seks op zichzelf gebruiken als een manier om de onaangename delen van de werkelijkheid te vermijden, is dit in feite een goedkope manier om een schijn van gelukzaligheid te krijgen. Natuurlijk kan elke vorm van bedrog nooit werken. Als gevolg hiervan zal deze gelukzaligheid van korte duur zijn en waarschijnlijk problematisch zijn.

Als alternatief, wanneer twee mensen samen eerlijke groei ervaren, zal hun seksuele vereniging een uiting van gelukzaligheid zijn. Want het zal het resultaat zijn van twee mensen die een diepe relatie hebben en spiritueel, emotioneel, mentaal en fysiek samensmelten. Dus, door een volwassen, gezonde seksuele vereniging, kan het ware "nu-punt" tijdelijk worden ervaren.

Drugs als een kortere weg

De meest flagrante manier waarop mensen naar een ervaring van het "nu-punt" zoeken, is door middel van drugs. Want drugs hebben een manier om onze driedimensionale fysieke grenzen te verwijderen en te onthullen wat er achter de grote sluier ligt. Maar als we zo'n openbaring hebben zonder het te verdienen - wat alleen kan worden gedaan door onze bewustzijnsstaat compatibel te maken met zo'n ervaring - dan zal de prijs die we betalen erg hoog zijn. Hetzelfde geldt voor het gebruik van alcohol als een snelkoppeling naar gelukzaligheid.

Mensen kiezen voor zulke kortere wegen omdat hun ziel zich herinnert dat er zo'n gelukzalige toestand bestaat. Maar tegelijkertijd verzet de persoon zich tegen het werk om daar te komen. Dus ontsnappen aan drugs en alcohol is een poging tot een compromis dat niet werkt. Erger nog, de onvermijdelijke val uit de staat van gelukzaligheid voelt des te pijnlijker aan. En de gewone bewustzijnsstaat van de persoon is des te duisterder.

Heilige Moly: Het verhaal van dualiteit, duisternis en een gedurfde redding vertelt het verhaal over de val van de engelen. Net als in de Schrift wordt de zondeval vaak gezien als een symbool van een eenmalige gebeurtenis. In werkelijkheid vindt de zondeval plaats buiten de tijd. Het komt voor - en blijft zich voordoen - telkens als we de spirituele wet overtreden, waardoor ons bewustzijn blijft fragmenteren.

Telkens wanneer we op een valse manier naar het "nu-punt" zoeken, proberen we het resultaat te behalen zonder de prijs te betalen. We staan erop in de hemel te willen zijn, maar we willen niet werken om ons er klaar voor te maken. En zo belanden we uiteindelijk in de hel.

Meditatie-oefeningen als een snelkoppeling

Een derde snelkoppeling die sommige mensen gebruiken, is door middel van meditatie-oefeningen. Op het eerste gezicht lijkt dit een eerlijke zoektocht. Het gaat immers meestal om een lange oefening van concentratieoefeningen. Soms is er ook een ascetische levensstijl die is ontworpen om een persoon voor te bereiden op dit soort ervaringen. Maar soms is dit ook allemaal een illusie.

Want het is mogelijk om "resultaten" te produceren door langdurig te vasten, te chanten, zelfhypnotische meditatieve zinnen te reciteren en concentratieoefeningen te doen. Door middel van dergelijke technieken kan men op korte termijn een ervaring opdoen die opnieuw onthult wat er achter de sluiers ligt.

Maar als we deze dingen doen als vervanging voor ware zelfontwikkeling en diepe zelftransformatie - voor het soort zelfonderzoek dat leidt tot echte verandering in onze diep verborgen vervormingen - zal het resultaat in wezen vergelijkbaar zijn met de meer voor de hand liggende destructieve snelkoppelingen die zojuist zijn genoemd.

Het bereiken van het gelukzalige "nu-punt" kan alleen echt gebeuren als gevolg van eenwording. En dit moeten we langzaam verdienen door ons persoonlijke ontwikkelingswerk om echt van ons te zijn. Anders zullen we veel energie steken in iets - zoals meditatie-oefeningen die mechanisch zijn - dat we niet met een gevoel van gemak kunnen volhouden.

Uiteindelijk splitst dit deel zich af van onze delen die onontwikkeld blijven, die we uit ons bewuste bewustzijn duwen. Nu vindt er een grote innerlijke breuk plaats. Want door het nastreven van onze kortere wegen zijn we in plaats van meer verenigd te worden, nog meer verdeeld geraakt. De persoonlijkheid van iemand die zo'n kortere weg volgde, was eigenlijk minder verdeeld toen het begon dan het zal zijn na het proeven en genieten van de gelukzalige "nu-punten" die met kunstmatige middelen zijn bereikt, zoals door mechanische oefeningen en oefeningen.

De schade van dagdromen

Veel mensen hebben de neiging om te dagdromen. En de meesten van ons denken dat hier niets mis mee is. Het lijkt een onschuldig tijdverdrijf dat niemand pijn doet. En toch, als we dagdromen, brengen we onszelf diep schade toe.

Als kinderen dagdromen, is dat prima. Maar naarmate we ouder worden, zullen we hier natuurlijk mee stoppen. Als we echter als volwassenen blijven dagdromen, geeft dit aan dat we echt niet volwassen zijn geworden. We herbergen fragmenten die in de kindertijd nog vastzitten. Want als we echt volwassen zijn geworden, zullen we in de realiteit leven en niet in fantasie.

Als we dagdromen, ontsnappen we aan de realiteit. Als het leven erg moeilijk lijkt, kunnen we proberen eraan te ontsnappen door ideeën op te roepen over hoe we zouden willen dat het zou zijn. Helaas kunnen we onze echte problemen niet oplossen als we niet bereid zijn ernaar te kijken en hun wortels te vinden.

Alle gedachten hebben vorm of substantie in geestelijke sferen. Ook dagdromen creëren vormen, maar deze gedachtevormen staan elke echte vervulling die we zouden willen bewerkstelligen in de weg. Hoewel het verleidelijk lijkt om op zo'n onschuldige manier te ontsnappen, moeten we ons niet zo laten verleiden. Want dat is zonde van onze tijd.

In plaats daarvan zou alle tijd die we in zo'n tijdverdrijf investeren beter kunnen worden gebruikt om te zien wat ons blokkeert om onszelf en onze missie in het leven echt te vervullen.

Als zodanig kunnen we dagdromen vergelijken met het nemen van drugs. Als we een keer een medicijn nemen, zal het ons lichaam of onze geest waarschijnlijk niet schaden. Maar als we eenmaal beginnen, bestaat het gevaar dat we niet meer kunnen stoppen. In werkelijkheid zijn er veel mensen die verslaafd zijn aan dagdromen en ze gebruiken hun beschikbare energie om waardeloze bouwwerken te bouwen. Ze trekken zich in wezen terug uit de realiteit van het leven en geven de toekomstige realiteit op die ze kon creëer - een die bevredigend en lonend is - als ze zich niet overgaven aan dagdromen.

–De wijsheid van de Padwerkgids in de woorden van Jill Loree