Elk kind heeft echte behoeften - aan goede gevoelens, aandacht, genegenheid en waardering voor zijn uniekheid. Elk kind heeft ook een onrealistisch verlangen om voor 100% geliefd, verzorgd en geaccepteerd te worden. Maar aangezien ouders mensen zijn met hun eigen fouten, kunnen ze niet altijd volwassen liefde geven, en zeker niet 100% toewijding zoals het kind dat wenst.

Dus in elk klein leven zal er de pijn zijn van het hebben van onvervulde behoeften. Deze pijn zal worden ervaren als woede jegens degenen waar het kind het meest van houdt, wat vaak resulteert in schuldgevoelens. Wanneer deze pijn wordt weerstaan, komen deze ongevoelde gevoelens vast te zitten in ons wezen en in ons lichaam.

Als iemand ouder wordt, veranderen deze eens reële behoeften in valse behoeften. Want wat een echte behoefte was voor het kind, is niet langer een echte behoefte voor de volwassene. Een volwassen volwassene is in staat frustratie te tolereren, bevrediging uit te stellen en oprechte goede gevoelens te hebben, ook al worden ze niet door iedereen aardig gevonden.

Voor de onvolwassen volwassene worden deze valse behoeften eisen: om altijd geliefd te zijn, nooit gekwetst te worden en anderen verantwoordelijk te laten zijn voor ons en onze gevoelens van welzijn. Maar voor de volwassene is het simpelweg niet mogelijk om op deze manier vervulling te krijgen. Zelfs als het op ons zou komen, zou het niet het geluk kunnen bieden waar we naar verlangen, omdat dit nu een inside job is. We moeten gaan inzien dat wij degene zijn die nu in onze behoeften kan voorzien.

Dit resulterende gebrek aan bevrediging leidt tot de pijn van frustratie, die in een onvolwassen staat niet kan worden getolereerd. Erger nog, deze combinatie van gebrek aan bevrediging en frustratie lijkt te bevestigen dat we het bij het verkeerde eind hadden om zelfs maar behoeften te hebben.

We verdedigen ons dan tegen deze pijn, met behulp van gebruikelijke, onbewuste strategieën die ervoor zorgen dat we in feite in strijd met ons beste belang handelen en uiteindelijk de nu begraven echte behoeften nog meer uithongeren.

Nu een deel van ons het zelfs afkeurt om behoeften te hebben, onderdrukken we onze behoeften verder. Dit nee zeggen tegen onze werkelijke behoeften is een blindheid die ons loskoppelt van onszelf. Het resultaat is een gevoel van urgentie. Urgentie is altijd een knipperend licht dat er iets onbewusts aan de oppervlakte moet komen. Maar in plaats daarvan verwarren we urgentie vaak met 'bewijs' van hoeveel we willen wat we willen - wat vaak is om 100% liefde te ontvangen en door een ander te worden verzorgd.

Ons onvermogen om onze vraag naar vervulling van valse behoeften los te laten - om vervulling op te geven tijdelijk-creëert zelfverachting, omdat we de frustratie van 'niet hebben' niet kunnen tolereren. Als zodanig kunnen we onszelf niet liefhebben en accepteren, wat leidt tot een gebrek aan zelfvertrouwen en meer vraag naar vervulling van anderen.

En we zijn terug waar we begonnen, maar meer verloren in een doolhof van verwarring, eisen, begraven verlangens en onvervulde behoeften.

Het goede nieuws is dat er een uitweg is. Het is door de deuropening van bewustzijn. In het begin zal het alleen achteraf gebeuren, en langzaamaan zullen we deze vicieuze cirkel gaan zien spelen in het moment. En dan hebben we de mogelijkheid om een ​​andere keuze te maken.

Als we ons verleden niet volledig hebben ervaren, moeten we later in het leven soortgelijke ervaringen aantrekken. Dus als er pijn, kritiek of frustratie ontstaat, moeten we ons bewust worden van de sterke reactie die in onszelf plaatsvindt, en bereid worden om de onervaren resterende gevoelens te uiten.

Het kan ook helpen om onze emoties tot rede te brengen door onszelf af te vragen: Is het waar dat ik moet omkomen omdat ik pijn heb doorstaan? Hoeveel ben ik echt gekwetst door deze ervaring waarvan ik denk dat het me pijn doet?

Echte, gezonde volwassen behoeften

• Harmonie
• Seksueel genot
• Zelfbevestiging
• Onafhankelijkheid
• Succes
• Geluk
• Vervulling
• Zelfvertrouwen
• Zelfrespect
• Zelfexpressie
• Spirituele Groei
• Kameraadschap
• Liefde

We moeten zien hoe onze misvattingen over het leven onze percepties over anderen kleuren. En ze dragen bij aan de manier waarop we in het leven verschijnen, eisen stellen aan anderen die nooit kunnen worden vervuld:

• Altijd nodig om geliefd en geaccepteerd te worden.
• Nooit gekwetst.
• Afhankelijk zijn van anderen voor goede gevoelens.

Om vervulling van onze werkelijke behoeften te ervaren, moet er een bewust ja zijn tegen minder dan perfecte vervulling. We moeten in de realiteit komen, ziende dat werkelijke vervulling niet perfect is, maar het is beter dan kinderachtige fantasie. Dan zullen we zien dat zowel het geven van liefde als het ontvangen van liefde twee kanten van dezelfde medaille zijn. Dat de een niet zonder de ander kan.

We moeten ook leren afstand te doen - te kunnen wachten, iets op te geven voor nu- en om die frustratie te kunnen tolereren. Dit kunnen geeft kracht, zelfvertrouwen en gezond zelfrespect, allemaal tekenen van volwassenheid. Deze zijn nodig om valse behoeften op te geven.

Als kinderen zijn we afhankelijk van onze ouders. Maar naarmate we ouder worden, moeten we leren op eigen benen te staan. Anders groeien we op maar blijven we emotioneel afhankelijk van iets of iemand anders dan onszelf, waardoor zelfvervreemding ontstaat. In werkelijkheid is ons vermogen om plezier en vrede te ervaren niet afhankelijk van anderen.

Het is de ontkenning van onze oorspronkelijke pijn die lijden veroorzaakt. Angst verdwijnt als we naar binnen kijken naar de oorzaak van lijden. Dit is wat het betekent om zelf verantwoordelijkheid te nemen.

“Laat het verlangen niet los dat voortkomt uit het gevoel dat je leven veel meer zou kunnen zijn, dat je zou kunnen leven zonder pijnlijke gekwelde verwarringen, en functioneren op een niveau van innerlijke veerkracht, tevredenheid en veiligheid.

Het is een staat van ervaren en uiten van diepe gevoelens en gelukzalig plezier, waarin je in staat bent het leven zonder angst tegemoet te treden omdat je niet langer bang bent voor jezelf.”

- Pathwork Lecture # 204

Meer informatie in Gems, Hoofdstuk 13: Onze verlangens bevredigen door onze eisen los te laten.

Humor is een goddelijke kwaliteit die voldoet aan onze behoefte aan plezier. Soms wordt het echter vervormd tot sarcasme, cynisme of in zekere zin ironie, waarbij humor als verdediging wordt gebruikt. Het is een manier om in opstand te komen en het geweld en de woede in ons uit te drukken, waardoor het een aangepaste uitlaatklep krijgt. Het is alsof een enorme kracht alleen op een zeer ineffectieve manier naar buiten mag druppelen. Maar dit kan ons in een groter probleem met de wereld plaatsen.

In deze herinnering aan Eva, opgenomen in een klein eerbetoonboekje dat na haar dood in 1979 werd gedrukt, bood iemand die dicht bij haar stond deze grappige kleine anekdote aan, waarbij hij vreugdevol zijn licht deelde nadat het hare uitging:

Het is een voorrecht om Eva eenentwintig jaar te kennen, zo lang onderweg te zijn en zoveel gesprekken met Eva en de Gids te hebben gehad. Toen ik Eva ontmoette, had ik inzinkingen en was ik bezeten door een geest. De Gids vertelde me hoe ik de demonen moest uitdrijven.

Voorafgaand aan de sessies draaide Eva haar eigen nummer zodat de sessie niet werd onderbroken door telefoontjes, en legde ze de telefoon dan onder een kussen.

Op een dag ging ik zitten en de Gids begon tegen me te praten. Toen voelde ik een sensatie in mijn kont en ik zei tegen de Gids: 'Neem me niet kwalijk, maar als de geesten spreken, komen ze meestal via mijn rug binnen. Deze keer komen ze binnen via mijn kont. Wat kan ik doen?"

Dus de Gids zei tegen me: "Mijn beste zoon, ik verzeker je dat dat niet mogelijk is, dat er een geest doorheen kan komen." En hij vertelde me: "Voordat je gealarmeerd wordt, zoek uit wat het is." Hij zei tegen me: "Kijk alsjeblieft om je heen voor wat het is."

Dus ik keek onder het kussen en vond de telefoon.

– José Asencio

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Het script morsen Inhoud