Op onze weg naar het vinden van ons goddelijke centrum, zullen we door alle lagen moeten gaan die ons ervan scheiden. Dat heeft alleen maar zin. Waaruit bestaan ​​de dikke, knapperige lagen die onze sappige binnenkern bedekken? Onze verwarringen, eisen, misvattingen en valse conclusies over het leven. Ook onze negatieve houding en defensieve strategieën. Plus alle gevoelens die we niet hebben willen ervaren en die daarom onverwerkt in ons blijven steken. Het zal voor veel mensen langzaam gaan.

De bries die onze plannen voor positieve creatie voortstuwt, is een zacht stromende zielsbeweging - verlangen zonder een "must".
De bries die onze plannen voor positieve creatie voortstuwt, is een zacht stromende zielsbeweging - verlangen zonder een "must".

Er is veel om te herkennen en te accepteren - dingen die we eerlijk gezegd liever niet weten. Er zijn blokken die moeten worden opgelost. Er zijn in feite taken die we moeten volbrengen op weg naar volledig zelfbewustzijn. En zelfbewustzijn is een absolute vereiste om verder te gaan op de weg van gele stenen naar eenwording met ons innerlijke goddelijke zelf. Sorry, er zullen vliegende apen en klaprozen zijn, maar geen gratis ballonvaarten.

Een van onze taken is om steeds duidelijker te worden over onze gevoelens en houdingen, zowel de goede als de slechte. Dit is wat ons willen, wensen en verlangen vormt. Deze zielsbewegingen zijn energiestromen waarmee we ons moeten leren verbinden. Hoewel dit vereist, ontwikkelen we de kunst van ons innerlijk focussen. Dit vereist enig concentratievermogen, en dat kunnen we leren door middel van meditatie.

Maar al te vaak gaan we door het leven zonder ons volledig bewust te zijn van wat we op een bepaald moment denken of voelen. Dus we zijn ons niet bewust van onze eigen fouten en verwarring, noch zijn we ons bewust van de innerlijke stem van het goddelijke die ons probeert te bereiken. We moeten leren de bewegingen die op elk moment plaatsvinden te observeren, en, net zo belangrijk, het gebrek aan beweging - de beklemming.

Wanneer onze zielsbewegingen gelukkig en open en levend zijn, zijn ze soepel en zacht. En tegelijkertijd zijn ze sterk. Maar als de beweging wordt belemmerd, voelen we ons dood. Of wanneer de beweging grillig, gespannen en rauw aanvoelt, voelen we ons angstig en onzeker. Onder al deze negatieve bewegingen gaan gedachten en gevoelens schuil die om onze aandacht smeken.

Dus de zielsbewegingen die gezond zijn, zullen leiden tot positieve creaties. Maar degenen die vervormd en levensvernietigend zijn, veroorzaken alleen maar verdere vernietiging. Hoe zit het met de zielsbeweging van verlangen - positief of negatief? Op zichzelf is verlangen niet goed of fout. Het hangt er gewoon van af hoe het wordt uitgedrukt.

Edelstenen: een veelzijdige verzameling van 16 duidelijke spirituele leringen

Oosterse filosofieën zijn grote fans van het idee dat verlangenloosheid ideaal is, en veronderstellen dat het hebben van verlangens iemands spiritualiteit belemmert. En dit is waar. Maar het is maar half waar. Omdat het onmogelijk is om te creëren als er geen verlangen is. Creatie vereist ons vermogen om een ​​nieuwe staat van zijn te visualiseren. En daarvoor moeten we een verlangen hebben om die staat te hebben. Het komt allemaal neer op hoe we dit aanpakken.

Als ons verlangen te sterk en te strak is, zit er een misvatting onder die zegt: "Ik moet het hebben". Het verlangen is dus niet echt een verlangen, maar een eis. Er zit een dreiging in verborgen die zegt: "Ik moet dit hebben of ik zal lijden". Als het leven ons dan niet onze zin geeft, is het slecht en oneerlijk. Vervolgens gaan we bewijzen hoe oneerlijk het leven is door de sombere resultaten die we creëren met onze oneerlijke eisen. Hond, ontmoet staart.

Nee, als we iets goeds willen creëren, moeten we beginnen met een blauwdruk: een positief, echt verlangen. En de bries die onze plannen voor positieve creatie voortstuwt, is een zacht stromende zielsbeweging - verlangen zonder een "must".

Ingebed in het concept van verlangen is een paradox: het juiste soort verlangen moet zo ontspannen zijn dat we het niet hoeven te vervullen. We zullen in wezen zeggen: "Ik kan leven zonder mijn wens, de pijn voelen van het niet hebben en wetende dat deze pijn me niet zal verslaan." De energie die vrijkomt wanneer we een sterk verlangen hebben - maar geen angst en manipulatie hebben - is enorm. Dan zal de kracht van ons verlangen grenzeloos zijn. Met andere woorden, we moeten een verlangenloos verlangen hebben. Hoe kan dit?

We moeten in een staat komen waarin we klaar zijn om op te geven wat we verlangen. We kunnen ergens heel erg naar verlangen en dan ook de pijn accepteren om het niet te hebben. Klinkt als een hele opgave. Maar dit is waar al onze inspanningen en evolutie ons naartoe leiden. En onze weerstand tegen deze realiteit is de reden dat we die dikke, knapperige laag hebben.

We willen geen pijn of een van de afgeleiden ervan voelen: frustratie, teleurstelling en afwijzing. We verzetten ons. En dat is wat ons van onszelf scheidt, ons bewustzijn fragmenteert in steeds kleinere stukjes. Maar als we onze armen rond acceptatie en niet-verzet kunnen krijgen op de juiste manierkunnen we onszelf genezen en verzamelen. Dat is wat het betekent om een ​​spiritueel pad als dit te bewandelen. Maar we kunnen het niet alleen. We hebben allemaal hulp nodig, zodat we niet afdwalen in de bossen van onze verkeerde ideeën over wat de waarheid is.

Als we de misplaatste overtuiging hebben dat we nooit pijn zouden hoeven te voelen, dan zullen we een supersterk verlangen hebben om pijn te ontkennen. Het is de combo-schotel van: "Ik moet ... geen pijn hebben", samen met "Ik mag geen ... pijn hebben." Dit creëert een hard, verkrampt 'nee', dat - geen grote verrassing - positieve creatie volledig blokkeert. Onze zielsbeweging is dan vol scherpe, puntige randen die snijden en pijnlijk zijn.

Het idee dat we al onze gevoelens en ervaringen moeten accepteren, zou verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden als een manier om ons om te rollen en mensen te laten doen wat ze willen met ons. Niet zo. Laten we zeggen dat we erop staan ​​geen pijn te hebben. Dit zal ons zo gespannen en losgekoppeld maken dat we niet in staat zullen zijn om met de negativiteit van andere mensen om te gaan of te zien wanneer ze erop uit zijn om ons kwaad te doen. We zullen blind zijn voor wat er gebeurt en dan blindelings reageren - we kunnen onszelf niet laten gelden.

Maar als we niet bang zijn om pijn te voelen, kunnen we voor onszelf opkomen en anderen niet bedrieglijk, oneerlijk of beledigend laten zijn door destructieve spelletjes te spelen. We zijn niet bang voor confrontaties als we bereid zijn pijn te voelen. We zullen onszelf kunnen laten gelden als onze trots ons er niet van weerhoudt om mogelijk ongelijk te hebben.

Het is dus niet waar dat het accepteren van pijn betekent dat we zwak en onderdanig zijn. Juist het tegenovergestelde. Om echt veerkrachtig en sterk te zijn, moeten we in staat zijn om onbevreesd voor onszelf te gelden, omgaan met wat is en niet feiten en gevoelens manipuleren tot iets wat ze niet zijn.

In plaats daarvan staan ​​we erop dat pijn en teleurstelling niet mogen bestaan. Deze eis creëert een strakke, puntige zielsbeweging die 'nee' zegt. Dit 'nee' draagt ​​geen harmonie en kracht in zich - het soort vastberadenheid dat voortkomt uit eigenwaarde en echte waardigheid. Het komt voort uit het zwakke aandringen dat we de dingen altijd op onze manier moeten hebben: pijnvrij.

We kunnen dus een gezond 'nee' hebben waarin we onszelf laten gelden en uitkijken naar ons eigen hoogste goed, of een zwak, strak 'nee' waarin we ons onderwerpen aan de negativiteit van anderen. Het is ook mogelijk om een ​​ongezond “ja” te hebben waarin we grijpen, aandringen en zelfingenomen worden.

Als we bereid zijn de pijn te voelen van het ontvangen van iets ongewenst, kunnen we het donkere punt overstijgen en het licht erachter ontdekken. Als we bereid zijn de pijn te voelen van het accepteren van de afwezigheid van iets dat we verlangen, kunnen we de leegte overstijgen en de volheid ontdekken die erachter verborgen zit. Door deze levenswetten te omarmen, zetten we een creatieve zielenbeweging in werking. Maar we moeten ons er altijd bewust van zijn dat te doen in een geest van vertrouwen in plaats van hopeloosheid en bitterheid. Dit laatste kan resulteren in een opdringerige dwangstroom die verborgen is onder een oppervlakfineer van acceptatie.

Edelstenen: een veelzijdige verzameling van 16 duidelijke spirituele leringen

Uiteindelijk hangt alles af van onze reactie op pijn. We moeten leren dat pijn net zo betrouwbaar is als de rest van het universum. We kunnen bepaalde aspecten niet afsplitsen omdat ze pijnlijk zijn en de rest blijven vertrouwen. Over het algemeen hebben we de neiging om negatieve gevoelens in onszelf te ontkennen en ze vervolgens naar anderen uit te dragen, door onze vervormingen op hen te projecteren en hen de schuld te geven van onze gevoelens. Het lijkt ons bijna onmogelijk om hiermee te stoppen.

Wat we moeten doen, is deze impuls erkennen, maar er niet naar handelen. Dit vereist een innerlijk gebed om hulp, een toewijding om in waarheid te zijn, en de goede wil om God ons te laten vervullen met de juiste actie en kennis, zelfs voordat onze gevoelens kunnen inhalen. Maar als we onze gevoelens op andere mensen loslaten, zoeken we een zondebok omdat we nog steeds te bang zijn om naar onszelf te kijken. We voelen ons bedreigd door wat we zouden kunnen zien.

Uiteindelijk is onze angst altijd ongerechtvaardigd. Maar we zitten gevangen in de illusie ervan, uit angst dat de lelijke eigenschappen die geleidelijk uit ons zullen sijpelen, de waarheid zijn van wie we zijn. Als we de lelijkheid zien van het tijdelijke kleine ego en het grote slechte Lagere Zelf, is het moeilijk om de moed niet te verliezen.

En toch kunnen we niet anders dan openstaan ​​voor de schoonheid van ons eeuwige wezen als we bereid zijn om zowel de schoonheid als het beest dat op dit moment in ons leeft te accepteren. Dan zullen we zien dat het goede voor altijd-ik is en het slechte voor-nu-ik.

Het feit dat we onze lelijkheid kunnen erkennen, komt voort uit onze schoonheid. Het is het goddelijke in ons dat de waarheid wil zijn en de moed hebben om dat te doen. Deze daad van het leren van onze lessen verdient ons zelfrespect, dat we kunnen betalen als we stoppen met het projecteren van onze onaanvaardbare stukjes op anderen en hun lelijkheid gebruiken als een afleiding om de onze te zien.

Als we in de verleiding komen om iemand anders ergens van te beschuldigen, kunnen we pauzeren en vragen: "Waar is het lelijke in mij en waar is het lelijke in hen?" En dan: "Waar is de schoonheid in mij en waar is de schoonheid in hen?" Niet alleen de vragen uitspreken en verder gaan. Word ontvankelijk genoeg voor de antwoorden om zichzelf te onthullen.

Als we ontdekken dat we nog steeds anderen of onszelf willen veroordelen - zelfs als we daar vreugde in vinden - moeten we dat toegeven; we kunnen toegeven dat we het goede niet willen zien. Ons verlangen is de schuldige. De strijd is voorbij wie er gelijk heeft - wij of de ander. De waarheid is dat gelijk hebben een slechte vervanging is voor het zien van het goede.

Wanneer we ons openstellen voor het verlangen om zowel het goede als het slechte in onszelf en in de ander te zien, ervaren we het verenigende principe. Als je ziet dat er veel negativiteit is om rond te gaan, en hoe er ook goedheid is aan beide kanten van elk hek, zal haat verdwijnen.

Kortom, een verlangen om de schuld te geven is altijd een verlangen om onszelf niet te zien. Dit stelt ons bloot aan de constante dreiging dat onze lelijkheid wordt onthuld. Dus een strakke, beschermende verdediging creëert in ons een verlangen om de schuld te geven en ons te verbergen. Onze zielsbewegingen zijn dan hard en grillig. Als we hiervoor de verantwoordelijkheid nemen, zal ons hart ontspannen en zullen we de waarheid van zowel het goede als het slechte in iedereen kunnen zien. Het zien van de waarheid leidt nooit tot schuld.

Dus als we de schuld geven, zelfs als wat we zien gedeeltelijk waar is, zijn we niet echt in waarheid. De anderen zijn misschien wel alle negatieve dingen waarvan we ze beschuldigen, maar ze kunnen niet helemaal slecht zijn. Als ze dat wel waren, zouden we het ze niet kwalijk nemen.

Hetzelfde geldt andersom. Alleen omdat we in waarheid zijn, betekent niet dat we heiligen zijn. Maar een waarheidsgetrouw begrip van de negativiteit in onszelf is alleen mogelijk als we goed in de spiegel kijken. En op het moment dat we dat doen, zullen al onze schuld en zelfbeschuldiging en zelfafwijzing verdwijnen. Dit is een wonder dat we moeten zien om te geloven. En bovendien gebeurt het vaak dat we de waarheid zien en dan beseffen dat het helemaal niet verschrikkelijk is.

Soms voelen we woede als we de waarheid zien. Maar dit is iets heel anders dan schuld. Als we de waarheid echt willen weten, kunnen we wachten tot deze wordt onthuld als een geschenk van ons diepste zelf. De waarheid is zo verzoenend, het maakt ons in elk opzicht vrij. Elke pijn die het veroorzaakt, is compleet anders dan de pijn die we voelen door een verkrampt innerlijk 'nee'.

Om een ​​verlangen naar een nieuwe innerlijke staat te creëren, moeten we alle "musts" voelen die vervulling verpletteren. Zelfs als ze op korte termijn resultaten opleveren, zijn "musts" niet onze vrienden. Kortstondige resultaten leiden tot een verpletterende teleurstelling waarvan de trigger onmogelijk te achterhalen is. Dat is het ergste van de hele mojo van een dwangstroom.

Maar als we leren onze doodse greep op onze verlangens los te laten, zullen beloningen bloeien als bloemen in de zon. We kunnen vertrouwen op het organische scheppingsproces dat ontstaat vanuit de kern van ons wezen, waar onze diepste verlangens opkomen. Luister naar ze. Ontvang ze. Laat ze leven.

Edelstenen: een veelzijdige verzameling van 16 duidelijke spirituele leringen

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Gems Inhoud

Lees origineel padwerk® Lezing: # 206 Verlangen: creatief of destructief