Ze zeggen dat je voorzichtig moet zijn als je met een vinger naar iemand anders wijst, want je hebt er altijd drie die naar jezelf terug wijzen. Nooit heb ik het gevoel gehad dat dit meer waar was dan tijdens het schrijven van dit boek.

Ik heb veel aan mezelf gewerkt. En terwijl ik me een weg heb gewerkt door uitdagende gevoelens uit mijn jeugd, heb ik de waarheid gevoeld: dit maakt me nog geen held. Het betekent dat ik behoorde tot de remediërende klasse. Wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt, was een weerspiegeling van de deuken en innerlijke spleten van mijn ziel die ik in dit leven kwam genezen. Ik heb waar voor mijn geld gekregen, zullen we maar zeggen.

Gaandeweg ben ik tot de diepere betekenis van zo veel ervan gekomen, maar ik zal u, geachte lezer, een tot vervelenswaardige analyse besparen van wat ik heb ontdekt. In plaats daarvan ga ik proberen het zo duidelijk mogelijk te vertellen. Als je me kent, kan dit boek een paar dingen uitleggen. En als je dat niet doet, zie je hier misschien iets van je eigen verhaal, of dat van iemand van wie je houdt.

Mijn vader heeft een verslag geschreven van zijn herinneringen uit zijn kindertijd, samengesteld in de stijl van 'op bezoek'. Zoals hij het vertelt: “Toen ik een kind was, aten we, deden we de klusjes en kwamen we het huis binnen, wasten ons af en pakten een kop koffie en gingen op weg naar de Evening Telegram ... Het duurde tot we een auto hoorden in de oprit en ontdekte dat het onze buren waren - het hadden er allemaal kunnen zijn - die naar ons huis kwamen voor een bezoek.

Ze spraken over gewassen, het weer en wat er ook maar in hen opkwam. Toen plotseling en zonder waarschuwing een van hen in het Noors begon en toen wist ik -hier komt het goede spul!"

Mijn vader slaagde erin een levendig beeld te schetsen van hoe opgroeien voor hem was, zonder iemand onder een bus te gooien. Ik had nooit gedacht dat ik een verhaal over mijn eigen leven zou kunnen schrijven, omdat ik eerlijk gezegd niet wist of ik dat zou kunnen doen. Maar toen mijn vader afgelopen zomer vroeg of ik er ooit aan had gedacht om mijn levensverhaal te schrijven, plantte het een zaadje. Op deze pagina's is dat zaadje tot leven gekomen en heb ik naar mijn beste vermogen geprobeerd onnodige ruwheid te vermijden.

Iedereen heeft problemen in het leven, en wat een van ons pijn doet, hangt grotendeels af van hoe we zijn bedraad wanneer we aankomen. Mijn beproevingen en beproevingen wreven me op veel manieren rauw, en naarmate ik ouder werd, lieten deze pijnlijke plekken me zien waar mijn werk was. Ik ben me ervan bewust dat niemand in mijn familie ooit opzettelijk van plan was me pijn te doen, inclusief - en misschien vooral - mijn moeder.

Nadat ze had gelezen Wandelaar, stuurde ze me een brief van drie pagina's, die ze een soort addendum noemde. Ze begon het door te zeggen: “Ik weet dat we allemaal een ander begrip hebben van hoe het leven zich voor ons ontvouwde. Dit is niet bedoeld om iets dat je hebt geschreven te veranderen, maar alleen om mijn begrip te delen van enkele van de dingen die zo kwetsend voor je waren. Het spijt me echt dat je kindertijd en leven zo aangetast zijn door mijn toedoen. Veel ervan kwam als een verrassing toen ik je boek las en ik geef toe dat het voor mij pijnlijk was om te lezen. "

Ik heb geüpdatet Wandelaar om haar perspectief op te nemen, niet alleen omdat ik denk dat het eerlijk is om te doen, maar ook omdat het verhelderend is. Hoe vaak denken we dat onze manier van kijken de enige is, en dat het de juiste is? Hoe vaak vertrouwen we onze herinneringen meer dan misschien zou moeten? Hoe vaak zijn we ons er niet van bewust hoeveel en op welke manier we iemand anders hebben beïnvloed? En misschien nog belangrijker, hoe vaak steunen we zo hard op ons eigen beperkte begrip dat we het niet met anderen uitzoeken?

Terwijl ik dit boek aan het schrijven was, wist ik eigenlijk dat ik waarschijnlijk niet alle feiten rechtstreeks had van toen ik nog heel jong was. Welk kind doet dat, vooral in een gezin waar mensen niet met je praten? Ik dacht erover om contact op te nemen met mijn ouders voor input, maar ik was bang dat ze het gevoel zouden hebben dat ze bedrogen waren toen bleek dat het verhaal hen er niet zo goed uitzag. Bovendien had ik ze net een paar weken voor de inspiratie om te schrijven bezocht Wandelaar hit, dus verwacht ze normaal gesproken niet een jaar lang terug te zien.

Ik ging door en deed mijn best, en was toen eigenlijk dankbaar voor veel van de verduidelijkingen die mijn moeder in haar brief gaf, zelfs als ze niet me ziet er zo goed uit. Ik stond zelfs versteld van sommigen, omdat ze sommige van mijn herinneringen nu moeilijk te plaatsen maken. Dus aan het einde van een aantal hoofdstukken vind je een addendum van mijn moeder. Ik nodig je uit om even stil te staan ​​en na te denken over wat ze deelt, zoals ik heb gedaan. Iedereen wil gezien en gehoord worden en niemand wil zich onbegrepen voelen. Dit weet ik.

Zoals ik in het boek zeg, is mijn belangrijkste bron voor spirituele wijsheid een geest die alleen bekend staat als de Gids. En wat de Gids steeds weer leert, is dat de onderliggende reden voor al onze disharmonie in het leven onwaarheid is. Dat, en een gebrek aan bewustzijn. We zijn ons niet bewust van de onwaarheden waaraan we ons vasthouden. Als we de hele waarheid van een situatie kenden, zouden we vrede hebben. Dan zouden we leven vanuit ons Hogere Zelf, en ons hoogste goed zou niet in strijd zijn met of interfereren met dat van iemand anders.

Vanuit spiritueel oogpunt is het dus van vitaal belang om het perspectief van iemand anders in overweging te nemen. Omdat we zelden of nooit alle kanten kunnen zien. Als je vanuit een ander gezichtspunt kijkt, wordt niet alleen de grip die we op onze oude verhalen vasthouden losgelaten, het snijdt ook de greep weg die ons eigen Lagere Zelf op ons heeft. Want wanneer we zaken tegen anderen opbouwen, zitten we gevangen in het vizier van het Lagere Zelf.

Om een ​​lang verhaal kort te maken, ik wil geen zaken meer tegen mijn moeder voeren, of wie dan ook. Ik heb het lang gedaan, maar ik wil ze niet meer bij me dragen. Die gevallen zijn zwaar, en ik mik op licht.

Wat ik in dit boek deel, is dus voor zover ik me kan herinneren, en ik heb geprobeerd altijd authentiek te zijn. Maar ik kan niet beweren dat elke datum en elk detail juist is of hetzelfde als anderen het zich herinneren. Zoals mijn vader het verwoordde in de inleiding van zijn compilatie van herinneringen: "Sommige dingen vervagen met de tijd of ik heb er in de eerste plaats niet op gelet."

Ik wil de vooruitgang die ik heb geboekt nooit uit het oog verliezen en tegelijkertijd openstaan ​​voor steeds meer mogelijkheden voor genezing. Ik wil in de richting van het licht blijven bewegen en doelbewust wandelen.

- Jill Loree

Volgende Hoofdstuk
Keer terug naar Wandelaar Inhoud