Bij ons huis in Barron was een dam die een kleine watermassa creëerde, eigenlijk gewoon een verbreding van de Gele Rivier, die op twee plaatsen werd doorkruist door een weg en een spoorlijn. We woonden langs de weg, niet ver weg, en ik heb levendige herinneringen aan dit water. De eerste is dat er een schiereiland was waar we naartoe konden lopen via een vrij groot veld direct achter ons huis.

Net voorbij dat veld waren de spoorlijnen, en als je de sporen een eindje naar het westen volgde, zou je op een schiereiland in de Gele Rivier komen waar mijn broers en ik van tijd tot tijd bewijzen zouden vinden van vissen en koken. achter door ... wacht erop ... zwervers. We waren gefascineerd door deze zwervers, zoals we ze noemden, die blijkbaar uit de trein stapten en op het schiereiland kampeerden.

Mijn moeder was niet veel voor Halloween, dus we waren alleen om kostuums te bedenken. Meer dan eens volgde ik het voorbeeld van mijn broers en verkleedde ik me als een zwerver. Dit kostuum bestond uit een bandana die om een ​​gewatteerd shirt was gevouwen om een ​​buidel te maken die aan het uiteinde van een stok die over de schouder werd gedragen, en wat zwarte Magic Marker op het gezicht om een ​​baard van een week oud te creëren. Ik denk dat we zwervers hebben verward met Tom Sawyer. Later, toen mijn zoon Jackson een jaar of 10 was, nam hij een glans op het woord 'hobo'. Ik maakte grapjes dat het een goede dag was als hij "hobo" in een zin kon werken. (Misschien is het genetisch?)

Zoals kinderen zullen doen, zetten we ook centen op de rails om de treinen te laten platleggen. Op een keer had Pete het geweldige idee om een ​​grote steen op de baan te zetten in een poging de kleine putt-putt van de spoorweg eraf te slaan. Het werkte niet, maar het irriteerde de putt-putt-driver. Hij kwam achter ons aan rennen, de jongens waren mij snel voorbij en ik raakte in paniek. Ik zou van achteren worden vastgehouden door de woedende spoorwegarbeider. Over beren wordt gezegd dat je niet harder hoeft te rennen dan de beer, je moet gewoon je vriend ontlopen. Als zusje was ik de vriend in dat scenario. Maar uiteindelijk kwamen we schoon weg.

Over rennen gesproken, de dam was iets dat me echt bang maakte. Er was een periode dat ik met mijn broers van school naar huis liep in plaats van met de bus te rijden - ik zat waarschijnlijk op de kleuterschool - en onze route voerde ons over de weg die over de dam ging. Er was een smal looppad naast de weg, ingekapseld met planken en kettingschakels, en met een stalen rooster onder de voeten dat zich net boven het woeste water van de dam bevond. Het was beangstigend. Dus ik zocht in beide richtingen naar auto's en rende dan zo snel als ik kon over het midden van de weg, waarbij ik die tunnel des doods omzeilde.

Op de andere doorgang die over de verbrede Gele Rivier ging, stond de treinbok. Ik kan me niet herinneren wiens briljante idee het was om met onze babysitter mee te gaan en over die bok te lopen, maar ik was nog banger om dat te doen dan boven de dam te lopen. Het leek niet alleen vrij hoog boven het water, ik wist dat er eigenlijk treinen waren die die sporen gebruikten. Ik hoorde ze de hele tijd. Ter verdediging heb ik dat maar één keer gedaan.

Geen idee wat ze vervoerden in die kilometers treinwagons die achter ons huis passeerden, maar op de weg voor ons huis waren er heel veel vrachtwagens, waarvan er velen vooral kalkoenen droegen. Barron is in feite de thuisbasis van een van de grootste en beste kalkoenverwerkingsbedrijven van het land, die nu meer dan een miljoen pond levend vlees en veren per dag verwerkt. Maar zelfs toen was Jerome Foods een grote industrie in een kleine stad.

Dus op mijn verjaardag, ergens in het bereik van vijf tot zeven jaar oud, toen mijn vader een speurtocht voor mij en mijn vrienden organiseerde, was het niet zo vreemd om een ​​witte veer op de lijst te zetten van items om te vinden. Ze waren een dubbeltje in een dozijn in de greppel langs de weg.

De andere standby-spellen voor verjaardagsfeestjes waren onder meer het raden van het aantal Trix-ontbijtgranen in een pot, knielen op een stoel en vervolgens proberen een wasknijper van de borst hoog in een balpot te laten vallen. Het is moeilijker dan het klinkt.

Volgende Hoofdstuk
Keer terug naar Wandelaar Inhoud