Overal waar angst is, is dit een aanwijzing dat er een of andere spirituele wet wordt overtreden. In feite worden alle facetten van het leven beïnvloed door dit principe van angst, waardoor we niet in overeenstemming met het goddelijke leven. Als we bijvoorbeeld gezond willen zijn omdat we bang zijn ziek te zijn, voorkomen we een goede gezondheid. Als we bang zijn om ouder te worden, zorgen we ervoor dat we ons niet jong voelen. Als we bang zijn arm te zijn, blokkeren we overvloed. Onze angst voor eenzaamheid verhindert het vinden van echt gezelschap. En als we bang zijn voor het leven met een metgezel, weerhouden we onszelf ervan te genieten van zelfbeheersing.

Hetzelfde geldt voor geven en ontvangen: als we bang zijn voor geven, kunnen we niet ontvangen. Het is onmogelijk; het is een kwestie van psychische onverenigbaarheid. Dit is eigenlijk een simpele wiskundige vergelijking, of natuurkundewet. En zulke wetten bevatten een bepaalde orde die niet kan worden verbroken. Kortom, als gevolg van onze onwil om te geven, komen we voortdurend tekort. En wanneer dit gebeurt, lijkt het onze overtuiging te bevestigen dat het niet veilig is om te geven omdat we geen eerlijk rendement krijgen.

In zo'n onwaarachtige houding kan iemands psyche niet in overeenstemming zijn met de spirituele wet. We zijn afgesloten en kunnen niet reageren op de waarheid, en daarom kunnen we niet openstaan ​​voor ontvangen. Allemaal omdat we weigeren te geven.

Als we leren geven, zullen we paradoxaal genoeg ervaren dat hoe meer we geven, hoe meer onze energie van binnen wordt vernieuwd. Dat is de Wet van het universele levensbeginsel door ons heen werken. Wanneer we echter opereren vanuit de gescheiden Lagere Zelf-staat, zitten we vast in de dualistische logica die zegt dat hoe meer we geven, hoe minder we hebben. Dus voor de afgesplitste ego-geest, waar we gevangen zitten in de illusie van dualiteit, lijkt het alsof geven ons uitput. Maar dat is niet de waarheid.

Ga nog een stap verder en bedenk dat geven en ontvangen in werkelijkheid één zijn. Want als we iets hebben dat we iemand willen geven en de ander zal het niet ontvangen, dan zijn we gekwetst. Maar als ze aannemen wat wij aanbieden, geven ze ons iets. Dus bij het ontvangen is het geven, en bij het geven is het ontvangen. Er is echt geen verschil tussen de twee.

De Wet van geven en ontvangen Het is zo belangrijk om te begrijpen, dat het wordt onderwezen in elk religieus geschrift dat ooit heeft bestaan. Want overal geloven mensen dat geven een soort schijnheilige edict is, uitgevaardigd door een willekeurige autoriteit die eisen aan ons stelt en die ons hopelijk met iets goeds zal belonen. Het is als een vorm van onderhandelen.

In feite hebben we allemaal een ingebouwd mechanisme dat het volkomen onmogelijk maakt om te ontvangen als onze ziel ons aangeboren verlangen en vermogen om te geven inhoudt. Omdat de twee echt één zijn, is het niet mogelijk dat de ene stroomt en de andere niet. Dus als we het leven niet vertrouwen en we terughoudend zijn, kunnen we niet in de stroom van het leven komen. Het hele proces van geven en ontvangen komt tot een gierend einde, samen met de genade van God. Dat is hoe we ons scheiden van de rijkdommen die overal om ons heen zijn en wachten om ons te vullen.

Laten we eens kijken naar jaloezie en afgunst en concurrentievermogen. Waarom zijn dit nooit echte gevoelens? Omdat ze voortkomen uit de valse veronderstelling dat er een beperkte voorraad aan lekkers op aarde is. Wat een ander krijgt, betekent dus minder voor ons. Op het moment dat we het idee geloven dat we enige reden hebben om ons beroofd te voelen omdat iemand anders iets heeft wat wij niet hebben, verwaarlozen we de grotere waarheid van het leven. Dit omvat het feit dat wij degenen zijn die onszelf afsnijden van wat we zouden kunnen hebben.

Volgende Hoofdstuk
Keer terug naar Geestelijke wetten Inhoud