Hier op deze dualistische sfeer hebben we kwaliteiten als harmonie, schoonheid en liefde, en we hebben ook hun tegengestelde, niet zo charmante aspecten. En natuurlijk zijn er veel tussenstops. Ergens in dit spectrum staan ​​we allemaal te twijfelen of we de lijn van de minste weerstand moeten volgen - die altijd overeenkomt met onze laagste aard - of dat we de hoge weg moeten nemen - wat het smalle en moeilijkere pad is om ons Hogere Zelf te volgen.

Hoe wordt dan een persoon beoordeeld in de geestenwereld als we, zeg maar, echt en echt de waarheid willen vinden, maar er dan uitkomen en voor de gemakkelijke weg gaan? Houd in de eerste plaats in gedachten dat niet alle zielen die hier komen, op hetzelfde niveau van ontwikkeling zijn, niet bij lange na. Hetzelfde wordt dus niet van iedereen verwacht.

Niettemin werken spirituele wetten net zo effectief als we ons afstemmen op het goede als wanneer we ervoor kiezen om de lage weg te nemen; er zal een passend overeenkomstig effect zijn voor welke oorzaak we ook in beweging zetten. Maar wat nog belangrijker is, het ontwerp van spirituele wetten leidt ons in de goede richting door de gevolgen van zijwaarts gaan steeds onaangenamer te maken. Het gaat er dus niet om dat iemand ons straft. In feite is er helemaal geen straf van bovenaf. Dat idee heeft het helemaal mis.

De afspraak is dat we onszelf straffen. Wanneer we van het plan voor ons leven afwijken, treedt het levensplan zelf in werking om ons weer op één lijn te brengen. Want we zullen nooit vervulling vinden als we verdwaald zijn in het onkruid. Hoe onwetender we erop staan ​​om langs donkere doodlopende paden te gaan, hoe meer uit balans we raken en hoe meer disharmonie we zullen voelen als we proberen onszelf opnieuw te centreren.

Deze kracht werkt in de natuur hetzelfde als in ons lichaam en onze ziel. Dus als we tegen ons plan ingaan, is het alsof een aardbeving of een lawine onze ziel treft. Dat is wat we doorgaans een crisis noemen. Het is een moeilijke manier om dingen aan te pakken, maar als het stof is neergedaald, wordt de balans hersteld.

Een groot deel van het leven gaat over het bereiken van evenwicht. In feite worden alle wetten van de natuurkunde, scheikunde, biologie - vrijwel elke denkbare wetenschap die er is - beheerst door de grote wet van evenwicht. Sommige van deze wetten zijn duidelijk voor wetenschappers, maar andere zijn ingewikkelder en we hebben ze nog niet opgemerkt.

De schoonheid van alle goddelijke wetten ligt in de manier waarop ze ons constant naar een staat van evenwicht brengen, en vaak is het gebruik van desintegratie een springplank naar integratie. We zouden dan kunnen zeggen dat de Wet van evenwicht is altijd aan het integreren.

Op fysiek niveau schept het in balans zijn orde. Onbalans leidt dan tot wanorde. Dat gezegd hebbende, is de tijdelijke wanorde van het deconstructieproces vaak een noodzakelijke stap in de opbouw van een meer geordende omgeving. Mentaal is evenwicht gelijk aan gezond verstand, wat ons naar meer evenwicht en steeds helderder denken leidt.

Emotioneel gezien is in balans zijn in harmonie met onze gevoelens. Onbalans betekent dus dat je je innerlijk disharmonisch voelt, wat altijd duidt op de aanwezigheid van negatieve emoties. Pijn is vaak het negatieve gevoel dat ons motiveert om de harmonie te herstellen door met de onaangenaamheden om te gaan. Maar al te vaak proberen we onze pijn te vermijden en missen daardoor wat het onder onze aandacht brengt, wat moet worden geïntegreerd. Als gevolg hiervan missen we de kans om ons evenwicht te herwinnen en ervoor te zorgen dat we in een voortdurende staat van disharmonie leven.

De evenwichtsfactor is dan de samenhangende kracht die achter schijnbare tegenstellingen leeft. Het is daar in het nestelen van de ontvankelijke staat in het actieve, zodat de actieve beweging wordt wat we 'moeiteloze inspanning' zouden kunnen noemen. Als activiteit gespannen, vermoeiend en inspannend aanvoelt, komt dit doordat het receptieve principe er niet in zit.

In feite is dit vaak de reden dat mensen terugschrikken voor beweging, om moeite te doen; het is omdat we de stilte in de actieve ruimte niet kunnen voelen. We stagneren dan omdat onze inspanning zo gespannen aanvoelt. Wat we nodig hebben is een evenwicht tussen het actieve principe - dat is beweging en actie - samen met de rustige staat van zijn van het receptieve principe.

Het actieve gaat uit en het ontvankelijke neemt het in. Het actieve is een spanning van energieën en de ontvankelijke toestand ontspant. Combineer de twee in de juiste balans en onze inspanningen zullen kalm en ontspannen zijn, terwijl onze ontvankelijkheid levendig en levend zal zijn. In beide gevallen kunnen beide bewegingen aanwezig zijn, het is gewoon een kwestie van proportie. Dat is wat alles in balans houdt.

We kunnen een ander voorbeeld van evenwicht vinden in de temperaturen die hier op aarde worden aangetroffen. Zowel warmte als koude zijn onmisbaar voor een harmonieus leven, maar als het uit balans is, kan een warm bad ons verbranden of kan een koude wind onze huid doen bevriezen. Hoe dan ook, als ze te ver uit balans zijn, kunnen ze doden.

Alles wat als tegenstellingen lijkt, zijn dan gewoon de twee helften die nodig zijn om een ​​geheel te creëren. Het is dus niet mogelijk om volledig in de werkelijkheid te leven - in eenheid te zijn - en de helft weg te laten. Ons werk, als we worstelen, is om te zoeken naar de kant die we missen, zodat we schijnbare tegenstellingen kunnen integreren en in balans kunnen leven. Vaak is het stuk dat we onder ogen moeten zien onze pijn.

Volgende Hoofdstuk
Keer terug naar Geestelijke wetten Inhoud