Net zoals mensen door verschillende stadia van ontwikkeling zijn geëvolueerd, waarbij ze aspecten van negativiteit van binnen hebben opgeruimd, zo is het ook met politieke systemen in de wereld. De mensheid fluctueert van het ene type naar het andere. En we beginnen te zien dat geen enkel politiek systeem helemaal goed is, en geen enkel politiek systeem is helemaal slecht.

Onderweg stoten we allemaal onze tenen op een van de grootste valkuilen van het mens-zijn: verdwalen in de dualistische dwaling die zegt: "dit is goed en dat is fout". In plaats daarvan zou het voor politici mogelijk kunnen zijn om alle vormen van regering die tegenwoordig in de wereld bekend zijn te omarmen en te vertegenwoordigen, in hun goddelijke uitdrukking. Om dit te laten gebeuren, zullen we echter de eenheid moeten zien die bestaat binnen schijnbare tegenstrijdigheden.

Wat we op het punt staan ​​te ontdekken, door de meest populaire politieke systemen op de planeet te herzien - monarchie en feodalisme, socialisme en communisme en kapitalistische democratie - is dat elk een goddelijke oorsprong heeft plus een handvol vervormingen. Maar met een beetje elleboogvet kunnen we het beste in elk vinden en ervan genieten. We zullen ook zien hoe elk van hen - in hun goddelijke en vervormde wegen - leeft in ieder van ons.

MONARCHIE EN FEUDALISME

In de eerste categorie combineren we monarchie en feodalisme. Dit is een bekend maar inmiddels achterhaald systeem. Toch kunnen we de goddelijke oorsprong nog steeds vinden in bepaalde hoogontwikkelde mensen. Zij zijn zich terdege bewust van hun verantwoordelijkheden en kunnen genieten van de privileges die hieraan verbonden zijn. Natuurlijk zullen we gaandeweg allemaal ontdekken dat deze twee dingen - verantwoordelijkheid en privileges - stapelbedden zijn. Kortom, als we bereid zijn om onze verantwoordelijkheden op ons te nemen, krijgen we de privileges die passen bij ons niveau van toewijding. Maar we moeten ons recht verdienen om van het lekkers te genieten.

Omgekeerd, als we niet bereid waren om onze rechtmatige verantwoordelijkheden op ons te nemen, nou ja, "Geen soep voor jou". Eigenlijk gaan we ons ofwel te schuldig voelen om zelfs maar enige privileges te willen, of met onze rebelse trek willen we ze stelen. We zullen dit vaak rechtvaardigen door te beweren dat de andere man - degene die daadwerkelijk de moeite heeft genomen om zijn brood te verdienen - beledigend en oneerlijk is.

Merk op dat wanneer dergelijke beschuldigingen gericht zijn tegen iemand met autoriteit, die persoon die de veeleisende taak van leiderschap op zich heeft genomen, geen vrije pas krijgt om wraak te nemen. Want als ze op rechtmatige wijze de voorwaarden hebben vervuld die hen hun felbegeerde en benijdenswaardige positie zouden opleveren - vol met de gepaste privileges - zouden ze niet in opstand hoeven te komen. Ze zullen alleen jaloers zijn op anderen als ze de prijs voor hun gezagspositie niet hebben betaald.

Hoe zit het als mensen zich volledig overgeven aan een taak, zoals het hoofd van een regering of de leider van een natie zijn? Ze handelen vanuit hun verantwoordelijkheid om diegenen te leiden en te begeleiden die de baan eerlijk gezegd niet willen. Er zijn meer dan een paar ontberingen die het gebied met zich meebrengt, samen met een bijpassende reeks privileges.

Leiderschap vraagt ​​veel zelfdiscipline waar de genotzuchtigen niet zo dol op zijn. Leiders moeten vaak onmiddellijke bevrediging opgeven. Dit is iets waar hun volgers geen deel van willen uitmaken, ook al zijn ze druk bezig met het kwalijk nemen van degene die leidt. Volgers zouden zich ook niet te snel aanmelden voor de bijbehorende risico's - risico op blootstelling, kritiek, laster en vijandigheid - die degenen die in de schijnwerpers staan, de kracht moeten hebben om het hoofd te bieden.

Laten we eerlijk zijn, het is veel gemakkelijker om een ​​gewone burger te zijn dan om de leider van een natie te zijn. Het is gewoon gemakkelijker te volgen dan te leiden. Volgelingen kunnen verslappen - zelfs een beetje lui - hoeven zich niet zoveel zorgen te maken, zo hard proberen, diep nadenken. Er is gewoon niet heel veel moed voor nodig om te volgen.

Leiders, aan de andere kant, creëren een aanhang door hun toewijding aan hun taak en door hun best te doen; ze hebben de mogelijkheid om hun macht te gebruiken voor het welzijn van iedereen. Echte leiders schuwen de vele ongemakken die met hun taak gepaard gaan niet. Dit beschrijft in een notendop de goddelijkheid die leeft binnen de regimes van monarchie en feodalisme.

Het is niet moeilijk in te zien hoe dit kan worden vervormd door egoïstische mensen die meedogenloos en onverantwoordelijk zijn; die hun positie misbruiken en gebruiken voor hun eigen persoonlijke macht of materieel gewin; die de gerechtigheid en de ontvouwing van de wet belemmeren, en schoonheid en eerlijkheid blokkeren. Maar goddelijke inspiratie leidt altijd een echte monarch die stevig aan het roer van een schip staat. Ze moeten die inspiratie actief zoeken en boven alles stellen, anders zal het misbruik zegevieren.

Vroeger, toen mensen over het algemeen niet goed genoeg ontwikkeld waren om de verantwoordelijkheid op zich te nemen om zichzelf te besturen, verschenen deze monarchiesystemen op aarde. Mensen moesten worden geleid, en daarom werden bepaalde hoogontwikkelde wezens geïncarneerd om de taak te vervullen om hen te leiden. Maar vroeg of laat werden de verleidingen te groot voor hen. Dus toen kwamen leiders die de heerschappij overnamen met geweld of manipulatie, hun positie misbruikten en hun macht in hun voordeel gebruikten.

Hoe komt dit politieke systeem tot uiting in de menselijke psyche? Het is niet zo moeilijk te detecteren. Ten eerste hebben we allemaal een aangeboren innerlijk talent om op de een of andere manier leiding te geven. We zijn allemaal geroepen om een ​​zaak te dienen door een soort verantwoordelijkheid op ons te nemen. Hoe begraven ook, zulke talenten kunnen uit hun slapende toestand worden gelokt. Dit zal een persoon op het juiste pad brengen.

Als we ervoor kiezen onze talenten niet te cultiveren, worden we volgers die minder rechten en privileges hebben. Zoals we willen. Maar kom op, als we niet de hogere roeping op ons willen nemen van leiden, blootstaan ​​en alles riskeren wat hiermee gepaard gaat, hebben we niet het recht om te klagen als anderen opstaan.

We kunnen dit evenzeer toepassen op openlijk uiterlijk leiderschap als op zeer subtiele uitingen. We kunnen een schoolleraar zijn, een kantooropzichter of in elk ander kader een leider, een "monarch". Of we kunnen gewoon een volger zijn. Beide rollen hebben hun waarde en zijn duidelijk verschillend. We moeten weten welke we kiezen.

En we moeten dit ook weten: als we een volgeling zijn die weerstand biedt aan ons talent om zelf een leider te worden, en we rebelleren tegen leiderschap omdat we te lui, angstig, egoïstisch of genotzuchtig zijn, zijn we zo oneerlijk als de heerser die hun macht misbruikt.

De term 'heerschappij' verwijst niet alleen naar politieke expressie. Waar onze talenten ook liggen, we hebben de mogelijkheid voor hogere heerschappij, in de beste zin van dit woord. En de eerste plaats waar we het zouden moeten toepassen, is op onszelf. Dit betekent dat we een bepaalde mate van discipline moeten ontwikkelen. Want we zullen vastberadenheid en kracht nodig hebben om niet te bezwijken voor elke gril van onze lagere natuur. We zullen niet in staat zijn om discipline op een eerlijke en evenwichtige manier uit te delen als we niet hebben geleerd om een ​​beetje discipline met onszelf te hebben.

Dus in elke ziel bestaan ​​zowel de vorst als de lijfeigene. Hoe reageren we op dat deel dat vals wil spelen, om resultaten te behalen zonder ze te verdienen, om een ​​ritje te maken zonder iets terug te geven? Of nemen we discipline bij onszelf goed op en verdienen we onze autoriteit in onze directe omgeving door de manier waarop we ons leven leiden? Dan handelt het "vorstprincipe" op een harmonieuze, zinvolle manier die zich gepast gedraagt ​​tegenover het "verantwoordelijke burgerprincipe" in ons.

Dan zullen monarchie en feodalisme ontstaan ​​in hun goddelijke zin, niet in misbruikte zin. Het moet zo groeien, van binnenuit. We beginnen met het opruimen van onze eigen kant van de straat. Later, als we eenmaal een redelijke mate van zelfbestuur hebben bereikt, zullen we merken dat een klein gebied van leiderschap vanzelf ontstaat, bijna alsof het vanzelf gaat. Het is als een boom: hoe dieper de wortels groeien, hoe verder hij zich kan uitbreiden.

SOCIALISME EN COMMUNISME

We zullen opnieuw twee bases tegelijk behandelen onder de categorie socialisme en communisme. In hun goddelijkheid maken deze ook deel uit van het grote geheel der dingen. Dit komt waarschijnlijk niet als een verrassing als we denken aan de ideeën van gelijkheid, eerlijkheid en rechtvaardigheid voor iedereen.

Maar wacht, zijn mensen echt allemaal hetzelfde? Vergeet niet dat we hier in het land van de dualiteit leven waar dingen vaak als tegenstellingen of tegenstrijdigheden verschijnen, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Dus laten we beginnen met dit: het is waar dat mensen gelijk geschapen zijn. Laten we er dan dit aan toevoegen: Mensen zijn niet gelijk in de manier waarop ze zich uiten. Ze zijn niet gelijk in hun ontwikkelingsniveau, of in de richting van hun wil - in de dagelijkse en uurlijkse keuzes die ze maken met betrekking tot hun leven. Mensen zijn niet gelijk in hun denken, hun gevoel, hun besluitvorming of hun handelen.

Het zit zo: een volwassene en een kind zijn gelijk wat betreft hun intrinsieke waarde voor mensen. Maar ze zijn zeker niet gelijk in de manier waarop ze zich uiten in het leven. Dus er is geen tegenstrijdigheid om te zeggen dat beide gelijk zijn en dat beide niet gelijk zijn.

Als duidelijke reactie op het misbruik van de monarchie en het feodalisme ontstond er een regeringsvorm waarin iedereen gelijk werd. De bedoeling was om de misbruikende ongelijkheid te overwinnen die kenmerkend is voor monarchie en feodalisme.

Maar met dit tweede systeem begon het misbruik opnieuw. Want dit zal zeker gebeuren wanneer de ene waarheid wordt gezien als een tegenspraak met een andere waarheid. Wanneer de dualistische geest zijn weg naar het eenheidsgebied niet kan vinden - waar niet alleen tegenstellingen naast elkaar bestaan, maar beide helften van vitaal belang zijn om één compleet geheel te vormen - kiest hij de ene waarheid en sluit hij de andere uit. Zo vernietigen we de innerlijke eenheid.

Door de vervormingen in onze waarnemingen, zetten we onszelf op een slappe koord. Dan werkt elke inbreuk van "de andere kant" om de nieuwe waarheid te verminderen. Daarom wordt gelijkheid misbruikt. Er ontstaat een uniformiteit die de vitaliteit van de menselijke ontplooiing niet langer eer aandoet. We verloren de diversiteit van onze uitingen en de divergentie van onze ontwikkeling uit het oog. Vrije uiting van keuze en ontwikkeling van talent wordt verdrongen door eerlijkheid, uniformiteit en conformiteit. Eén maat moet iedereen passen.

Hoe manifesteert deze vorm van bestuur zich in onze ziel? Om te beginnen, op het diepste dieptepunt van ons wezen, weten we dat we allemaal gelijken zijn. Dit is waar, hoe vervormd of negatief iemand aan de oppervlakte ook is. Als we hiermee kunnen resoneren, zullen onze liefdevolle aard en gezond verstand het mogelijk maken om de verschillen op te pikken waar, op het uiterlijke niveau, duidelijk niet zo veel gelijkheid is.

We kunnen deze ongelijkheid alleen naar waarheid kennen als we ook weten dat we diep van binnen, onder alles, allemaal goddelijk gelijk zijn. Dat is in wezen de innerlijke uitdrukking, in zijn puurheid, van de politieke systemen van het socialisme of het communisme.

KAPITALISTISCHE DEMOCRATIE

De huidige populaire regeringsvorm in landen als de Verenigde Staten is de kapitalistische democratie. In zijn oorspronkelijke goddelijke aard gaat het om totale vrijheid van meningsuiting en overvloed zoals die voortkomt uit persoonlijke investeringen. Tegelijkertijd maakt de goddelijke vorm van dit systeem ook ruimte voor de zorg voor degenen die om de een of andere reden niet volledig verantwoordelijk kunnen zijn voor zichzelf, of nog niet willen zijn.

Er is geen sentimentele claim dat zulke mensen dezelfde voordelen zouden moeten oogsten als degenen die hun hele wezen in hun leven investeren. Maar het exploiteert zulke mensen ook niet om de machtsdrift van een heerser te rechtvaardigen. Deze regeringsvorm staat dan dichter bij de versmelting van dualiteit - om over eenheid te gaan - en is een meer volwassen regeringsvorm dan de voorgaande categorieën.

Dus hoe slagen we erin om de kapitalistische democratie te misbruiken en te verdraaien? Een aspect is het machtsmisbruik door een paar sterkere mensen. Dit zijn de meer eigenzinnige individuen die nadelen opleggen aan degenen die niet voor zichzelf kunnen of willen opkomen. In werkelijkheid zal nadeel het natuurlijke gevolg zijn voor mensen die weigeren voor zichzelf te zorgen; ze worden parasieten ten koste van anderen.

Maar door de verstoringen in dit systeem worden degenen die anderen uitbuiten zelf parasieten. Ze gebruiken juist degenen die willen uitlogen van anderen. In plaats van te werken om deze mensen te helpen wakker te worden en een eerlijkere en gepastere manier van zijn aan te nemen, spelen ze het hun in de kaart. Ze valideren uiteindelijk de excuses van degenen die lui zijn en vals spelen, die zeggen dat het een oneerlijke wereld is waarin ze leven en dat ze het slachtoffer zijn van de hebzuchtigen. Omdat zij zijn.

Dit systeem kan dus van beide kanten worden misbruikt. Degenen die schreeuwen om socialisme kunnen parasitairder worden en de machtsstructuur de schuld geven dat ze hen in bedwang houden. Aan de andere kant kunnen degenen die sterk en ijverig zijn, die risico's nemen en investeren, hun hebzucht en drang naar macht rechtvaardigen door de parasitaire aard van degenen die lui zijn de schuld te geven. Maar misbruik is misbruik, ongeacht hoe het zich kleedt voor het feest.

Omdat dit systeem meer mogelijkheden biedt voor een gezonde versmelting van twee ogenschijnlijke tegenstellingen, bevat het ook meer mogelijkheden voor misbruik. Dus terwijl de andere categorieën minder vrijheid bieden, is er minder kans op misbruik. Dat is de paradoxale gang van zaken. Hoe meer ontwikkeld en vrij we worden, des te groter is het gevaar voor vervorming en misbruik. Als zodanig vinden we in dit systeem het potentieel voor een "negatieve fusie" wanneer beide zijden in vervorming zijn.

Vrijheid is op die manier grappig, met steeds meer mogelijkheden voor misbruik. Dit is net zo waar in onze ziel als in onze samenlevingen. Wanneer misbruik een hoogtepunt bereikt, brult de pijnlijke verwarring van dualiteit tot leven en de slinger -schwoop- moet in de tegenovergestelde richting zwaaien. Van binnen gaan we van een deurmat naar een razende rebel. Politieke systemen zullen veranderen van autoritarisme naar een overdreven tolerant systeem dat de parasiet in staat stelt een sentimentaliteit uit hun "zaak" te halen.

Heen en weer gaan we, door de eeuwen heen. Tot de marge van de zwaai smaller wordt en de slinger het fusiepunt nadert. Kapitalistische democratie is zo'n uitdrukking. Maar als dit systeem alleen harteloos door de geest wordt geregeerd, zal de mogelijkheid van fouten en ja, misbruik blijven bestaan. Wat er moet gebeuren, is dat een kanaal zich moet openen voor ons gevoel van broederschap. Er moet een verlangen zijn om in eenheid te zijn, die de grenzen van het beperkte ego overstijgt.

Hoe kunnen we deze principes toepassen op onze innerlijke wereld? De echte vraag is: als we genoeg riem krijgen om op een verantwoorde manier ons eigen leven te leiden, stikken we onszelf dan? Er is meer dan een greintje volwassenheid voor nodig om ons te onthouden van de verleiding om de vrijheid te misbruiken wanneer we die hebben. Er is een hoop zelfdiscipline voor nodig.

Als we op eigen benen willen staan ​​en willen voorkomen dat we onze medeburgers tot last worden, hebben we zowel volwassenheid als kracht en eerlijkheid nodig. Het kan verleidelijk zijn om op andermans vacht te rijden, zowel in ons persoonlijke leven als in het openbare leven. Maar elke keer dat we toegeven aan deze verleiding, trekken we een strak hek om onze emotionele vrijheid. Als zodanig verlammen we onszelf zodat we ons niet langer vrij voelen.

We kunnen altijd wel iets vinden dat de schuld is van onze zelfbeperking, maar uiteindelijk zal die hond niet jagen. Maar we zullen verwoed blijven worstelen, niet in staat te begrijpen waarom we ons zo terughoudend voelen, zo vastgebonden, zo bekneld van binnen. We zullen een innerlijke tiran hebben ontketend door voortdurend misbruik te maken van onze vrijheid om te creëren, te kiezen en ons eigen schip te besturen. Toch zullen we niet begrijpen dat wij degenen zijn die dit hebben gedaan.

SAMEN WERKEN ALS EEN

We hebben nu een basiskennis van deze drie basissystemen en kennen hun goddelijke betekenis en hun typische misbruiken - binnen en buiten onszelf. Dus laten we eens kijken hoe deze wetten van toepassing zijn op alles, van schijnbaar onbeduidende dingen in het leven tot regeringen op wereldschaal.

Ten eerste moet de politiek van tegenwoordig worden geleid door mensen die actief goddelijke inspiratie cultiveren. Nu, als we zelf niet over zo'n kanaal beschikken, zullen we het moeilijk hebben om dit bij iemand anders te onderscheiden. Misschien hebben we er belang bij dat we zulke dingen niet weten. Of misschien zijn we gewoon naïef of onwetend. Maar meer en meer moeten mensen collectief tot het besef komen dat dit een ding is. En we moeten onze leiders dienovereenkomstig kiezen.

Het is tegenwoordig gemakkelijker om geïnspireerde leiders te kiezen vanwege de verspreiding van het Christusbewustzijn over de hele wereld. Er is veel moed voor een leider nodig om een ​​communicatiekanaal met deze kracht te claimen. En het is ook niet gemakkelijk om toe te geven hoe moeilijk het is om eigenbelang opzij te zetten. En laten we duidelijk zijn, niets verstopt een verbinding met de energie van het Christusbewustzijn sneller dan een zelfzuchtige agenda.

Met onbaatzuchtigheid bovenaan de lijst, zou de wereldpolitiek elk van deze politieke systemen kunnen versmelten. Niet in tegenspraak met elkaar, maar als één geheel. We zouden inderdaad een enkele regering kunnen creëren die de goddelijke aard van monarchie en feodalisme, socialisme en communisme en democratisch kapitalisme combineert. Ja inderdaad, het zou kunnen.

Want ze bevatten allemaal waarheid en zijn op geen enkele manier in tegenspraak met elkaar. Hun fundamentele principes leven nu allemaal in ieder van ons.

Laten we het nog eens over een andere boeg gooien. Als we - zowel in onze innerlijke regering als in onze wereldregeringen - ervoor kiezen om de positieve aspecten van elk van deze systemen niet wijselijk te beheersen, zullen we onszelf wegvagen. Elke regering die niet in staat is het evenwicht te bewaren dat nodig is voor een harmonieus leven, moet vroeg of laat worden vernietigd. De geschiedenis bevestigt dit, en is dit niet steeds weer het geval bij ieder van ons?

Het is bijvoorbeeld de worstelende persoon die ook moeite doet om onafhankelijk te zijn. Ze willen hun individualiteit overdrijven ten koste van anderen, zich verzetten tegen conformisme. Ze zullen niet om hulp vragen. Ondertussen wil de luie, veeleisende persoon aan de andere kant van de stad vertroeteld worden en aan hem gegeven worden. Maar ze zullen van hun kant niet de minste inspanning leveren. Ze hebben een hekel aan alles wat het leven van hen verwacht, en doen alleen wat ze niet kunnen vermijden, maar tegen hun wil. Dit is het onhandelbare kind dat streng onderricht van een ouder nodig heeft. Geen van beide is in evenwicht.

Sterker nog, in een hoekje van onze ziel is een gebied dat met trots macht wil gebruiken om alles te hebben. Dit deel van onszelf geeft niets om iemand anders. Er is niemand die niet een deeltje hiervan in zich heeft. Als dit verborgen blijft, zal het meer macht hebben om ons leven te beïnvloeden door ongewenste resultaten te creëren. Als er niets anders is, zal het een scheidingsmuur van angst en eenzaamheid creëren. We moeten deze muur onder ogen zien en ermee omgaan, hem afbreken en elimineren. Omdat het zulke muren zijn die ons verstoppen.

Als burgers moeten we opmerken wanneer we in opstand komen tegen een aspect van een politiek systeem ten gunste van een ander. Als dat gebeurt, komen we niet langs Go; we zijn al in vervorming. (En de $ 200? Fuhgeddaboudit.) Dus we kunnen onze rebellie gebruiken als een herinnering om naar binnen te kijken, op zoek naar wat er niet klopt. Is het het luie deel dat een hekel heeft aan autoriteit en geen prijs wil betalen? voor alles? Zou het het jaloerse deel kunnen zijn dat weigert op het bord te stappen en te verdienen waar het jaloers op is? Misschien is het het machtige deel dat in het geheim macht wil misbruiken?

Vergelijkbaar met de manier waarop we het vinden van innerlijke eenheid benaderen - zoeken naar "beide / en" in plaats van struikelen over "of / of" - kunnen we zoeken naar harmonie in onze besturende organen. Waar is het hoogste goed in deze of gene specifieke kwestie? Hoe open staan ​​we voor het vinden van de waarheid? Wat weerhoudt ons ervan onze wil op te geven? Want hoe kunnen we in onze leiders om bereidheid vragen om ons over te geven als we het in onszelf weigeren? Het opruimen begint altijd in onze eigen achtertuin.

Eenheid bevat grotere waarheden dan we kunnen dromen als we gevangen zitten in een web van dualiteit. Maar we moeten een visie cultiveren om de dingen op het eenheidsvlak van de werkelijkheid te zien. Tot die tijd kunnen deze waarheden zich niet aan ons openbaren. We moeten naar dit bredere perspectief verschuiven als we samen een mooie nieuwe wereld willen bouwen.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Parels Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 242 De spirituele betekenis van politieke systemen