Geluk is een codewoord voor het leven en ongeluk is een code voor de dood. In dualiteit kan alles altijd onder deze twee categorieën worden opgeborgen ... Dualiteit is in wezen onze grote strijd tussen leven en dood; het is de illusie dat er altijd sprake is van of / of. U bent het of ik ben het; het kan niet allebei zijn… Als we nu ongelukkig zijn, hebben we het gevoel dat we voor altijd ongelukkig zullen zijn. En zo begint de strijd ...

Er is gewoon geen ontkomen aan onze wetenschap dat onaangenaamheden mogelijk zijn. Het gebeurt echt. Onze angst hiervoor is altijd aanwezig, en dat schept een probleem voor ons ... Dus bedenken we een tegenmaatregel waarvan we ten onrechte geloven dat het ongeluk, onaangenaamheid en de dood zal omzeilen: we creëren een geïdealiseerd zelfbeeld. Kortom, dit is een pseudo-bescherming die niet werkt, verdomd ...

Er is een direct verband tussen ongelukkig zijn en niet in onszelf geloven; ons zelfvertrouwen krijgt een klap die evenredig is met hoe slecht we ons voelen. Ons geïdealiseerde zelfbeeld zou dat allemaal moeten vermijden door het ontbrekende zelfvertrouwen te verschaffen. Dit, zo denken we, door middel van onze onbewuste redenering, zal ons recht op de weg naar het allerhoogste genot leiden ...

We kunnen gewoon niet meer zijn dan we werkelijk zijn in een bepaalde levenssituatie ... Wat we kunnen doen is een oprecht verlangen hebben om onszelf te verbeteren, wat ertoe leidt dat we onszelf accepteren zoals we nu zijn ... Als we eenmaal een aanzienlijke hoeveelheid persoonlijk werk, zullen we het verschil beginnen te zien tussen een oprecht verlangen naar geleidelijke verbetering en de pretentie van het geïdealiseerde zelf dat nu gewoon een paar robijnrode pantoffels in elkaar wil klikken en er beter uit wil zien ...

Alleen al het idee dat we als menselijke wezens perfect kunnen zijn, is een illusie ... Omdat onze gekke normen onmogelijk te bereiken zijn - en toch geven we nooit op om ze hoog te houden - creëren we een innerlijke tirannie van de ergste soort. We realiseren ons niet hoe onmogelijk onze eisen zijn en we stoppen nooit met zweepslagen om eraan te voldoen, dus we voelen ons als een complete mislukking als we nogmaals bewijzen dat we tekortschieten ... Iemand of iets anders moet de schuld hebben van ons falen ...

Het geïdealiseerde zelf is een nep, star gezicht dat we samen met ons echte wezen investeren. Maar het is een kunstmatige constructie die nooit tot leven zal komen. Hoe meer we erin investeren, hoe meer kracht we uit het centrum van ons wezen halen ... Alleen door te zien wat er aan de hand is, kunnen we in de lijnen van ons wezen kleuren en ons ontbrekende zelfgevoel invullen ...

Geloof het of niet, onze gevoelens zullen net zo betrouwbaar worden als ons intellect. Dit is wat het betekent om onszelf te vinden ... Het geïdealiseerde zelf wil nu perfect zijn. Het echte zelf weet dat dit niet mogelijk is, en het heeft hier geen last van ...

Vanuit ons werkelijke zelf functioneren we vanuit onze heelheid, in plaats van vanuit ‘een gat’ ... Als we leren dat we onszelf in het leven kunnen verkwisten, op dezelfde manier waarop de natuur zichzelf verkwist, zullen we de schoonheid van het leven kennen ... In werkelijkheid , echt zelfvertrouwen geeft ons gemoedsrust… Bedenk dat niemand dit werk alleen kan doen.

Volgende hoofdstuk van Notendoppen

Keer terug naar Notendoppen Inhoud

Keer terug naar Bones Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 83 Het geïdealiseerde zelfbeeld