Als we hopen ons leven te vervullen, moeten we onszelf vervullen. Punt. We bereiken zelfontplooiing of zelfrealisatie als vrouw of man op veel verschillende niveaus en in veel verschillende gebieden van ons leven. Job-one zal een primaire roeping vinden - een waarin we ons kunnen ontwikkelen, erin en erdoor groeien. We zullen dit in alle opzichten willen cultiveren.

We zijn ook allemaal fundamenteel begiftigd met een handvol algemeen menselijk potentieel. We moeten deze tot snuiftabak brengen. Bovendien moeten we onze individuele activa vinden en ontwikkelen. We doen dit door de toch al obstakelvrije delen van onszelf op te bouwen en te integreren in de rest van onze persoonlijkheden; en we moeten de stukjes opruimen die nog niet zo glanzend zijn. Dan doen we de hokey-pokey en draaien we ons om. Omdat dat eigenlijk is waar het allemaal om draait.

Dit is geen egoïstische onderneming. Wanneer we dit werk doen om onszelf te vervullen, dragen we iets bij aan het leven, niet alleen door de banen die we uitvoeren, maar ook door ons vermogen om contact te maken met anderen. Op het pad om onszelf te ontwikkelen, vallen barrières uit de weg. We verliezen onze angst voor anderen; onze angst voor onszelf in relatie met anderen verdwijnt ook. Echte verbondenheid wordt mogelijk.

Maar wacht, er is meer. Het idee van zelfontplooiing betekent nog iets specifiekers. Het gaat over dat eeuwenoude jongens-meisje-gedoe. Laten we eerlijk zijn, de mensheid bestaat uit mannen en vrouwen. En niemand van ons kan zelfontplooiing bereiken als we onze mannelijkheid of ons vrouw-zijn niet vervullen. Al het andere hangt af van dit primaire streven. Laten we dus in meer detail onderzoeken wat dit betekent.

Eerst een paar woorden over deze leringen. Wanneer we een pad van zelfontdekking inslaan, komen nieuwe lagen van onze psyche in het bewustzijn. We krijgen toegang tot nieuwe vruchtbare grond om te verkennen. Deze lezingen richten zich direct op deze lagen als ze naar boven komen. Zonder een intensief pad van zelfontwikkeling te volgen, komen we niet zomaar bij deze lagen.

Als we deze woorden lezen, kunnen we een innerlijke echo voelen naarmate we een begrip krijgen dat verder gaat dan intellectueel en theoretisch begrijpen van de stof. Het is ook mogelijk dat deze woorden pas later resoneren, wanneer de lagen die we proberen te bereiken toegankelijker worden. Het belangrijkste om te beseffen is dat we dit materiaal op een heel andere manier zullen gebruiken als we bewust werken om deze diepere lagen te bevrijden - door het diepe innerlijke werk te doen - dan wanneer we alleen deze woorden lezen of ernaar luisteren. Het verschil is echt.

Zonder een innerlijke ervaring van de waarheid te hebben, zullen we deze leringen alleen maar als vanzelfsprekend of misschien zelfs vergezocht ervaren. Maar als we onszelf toestaan ​​om diep in ons wezen te worden beïnvloed, zullen ze ons helpen onszelf te transcenderen, onze problemen op een diepere manier te begrijpen.

Hoe we het ook aanpakken, geen pad van zelfrealisatie kan werken zonder onze houding ten opzichte van onszelf als man of vrouw naar voren te brengen. Dit zal ons noodzakelijkerwijs ertoe brengen om ook naar onze houding en benadering van het andere geslacht te kijken. Soms nemen we het pad dat belooft dit probleem volledig te omzeilen. We vinden dit hele onderwerp misschien onaangenaam om naar te kijken. Maar zoals altijd, hoe groter onze weerstand, hoe dwingender het geval is dat er iets te zien is.

Zelfs als we het uitgangspunt begrijpen dat alle mensen zowel mannelijke als vrouwelijke eigenschappen hebben, is er nog vaak nogal wat verwarring. Ons gebrek aan duidelijkheid en begraven verkeerde conclusies creëren in ons een angst voor het andere geslacht. En daarom hebben we een verborgen angst dat we onze rol als man en vrouw niet goed kunnen vervullen. Natuurlijk maken zulke angsten het moeilijk om met het andere geslacht om te gaan, wat een essentieel aspect van zelfontplooiing is.

We kunnen altijd kijken naar de manier waarop we met andere mensen omgaan als een graadmeter voor onze eigen innerlijke vrijheid. Maar onze relatie met het andere geslacht gaat een tandje hoger. Omdat dit de meest intense vorm van communicatie is, zal het nog meer worden beïnvloed door onze innerlijke strijd.

Er is een één-op-één correlatie tussen het ervaren van barrières met het andere geslacht en het feit dat wij een vergelijkbare barrière hebben met betrekking tot ons eigen geslacht. Kortom, als een man in de war is over zijn eigen mannelijkheid en ertegen vecht, zal hij een barrière creëren waardoor hij tegen vrouwen zal vechten. En natuurlijk vice versa. Misvattingen op dit gebied worden vaak van generatie op generatie doorgegeven en hebben een tragische invloed op de mensheid.

Het resultaat is dat we een complete 180 doen van wat we zouden moeten doen: wat goed en constructief is, blijkt onwenselijk. Laten we zeggen dat we de drang naar vereniging als verkeerd ervaren. Zo iemand zal zijn gezonde streven naar verbinding opgeven, denkend dat isolement volwassener of constructiever is. Dit creëert een angst voor alle natuurlijke impulsen naar vereniging. Zet dit een stap terug en men vreest het zelf dat de impulsen produceert en dan, als een goede beschermende maatregel, creëert men een barrière naar het andere geslacht.

Naast het scheiden van man en vrouw, splitst dit de natuurlijke krachten binnenin: het scheidt genegenheid van de seksuele drang. Elke keer dat we zo'n innerlijk gevoel hebben dat seks verkeerd is, zullen we bang zijn voor ons eigen geslacht. We hebben niet het gevoel dat we onszelf hierin kunnen vertrouwen. We kunnen niet vrij en spontaan zijn, maar in plaats daarvan onszelf in bedwang houden. Hoe kunnen we groeien als we van binnen timide en niet vrij zijn? Hoe kunnen we dan de liefde leren kennen, die alomvattend is en geen barrières kent?

Het hele universum marcheert voortdurend in de richting van vereniging. Alle krachten van de natuur en alle krachten in onze buik strekken zich uit om verbinding te maken. Maar wanneer dwaling en blindheid de overhand hebben, waaien de winden van angst binnen en stopt de universele stroom. De evolutie wordt belemmerd.

Dus hier is het gekke dat mensen doen: we verlangen wanhopig naar verbinding met een partner en vluchten toch met evenveel wanhoop in de andere richting. Onze onredelijke angsten, zonder welke dit tragische conflict niet zou bestaan, zijn totaal niet nodig; ze houden ons niet in het minst veilig. Door onze angsten gaan we het idee aannemen dat het geluk van zelfontplooiing - dat een deel van het leven is dat niet onderdrukt mag worden - 'de verleiding van de duivel' is. Japie krekel.

Het leven spreekt ons duidelijk aan, maar met onze oogkleppen aan en oordopjes in, missen we veel. Wanneer we een diepe erkenning krijgen door dit werk van zelfkennis te doen, komt er een nieuwe kracht en energie naar voren. We voelen een helderheid en levensvreugde die het erotische element voortzetten; het is een integraal onderdeel van de levenskracht en kan er niet van worden gescheiden.

Dus telkens als we meer waarheid over onszelf krijgen, opent zich een kanaal binnenin dat ons afstemt op deze levengevende kracht. Dit kanaal sluit zich dan weer wanneer onze twijfels en vrees weer binnensluipen, wat gebeurt omdat onze onopgeloste problemen opnieuw de overhand zullen krijgen. Dan kunnen stagnatie en grijze uitzichtloosheid weer tot rust komen. Maar als we in waarheid rondlopen, zullen we doordrongen zijn van een grenzeloze levendigheid die geen angst kent.

Als we hier even over nadenken, zullen we beseffen dat dit waar is: als waarheid eros brengt en eros eenheid brengt - en deze drie zorgen ervoor dat angst, wantrouwen en onzekerheid weglopen - moet het levensplan eenheid zijn. Het zijn onwaarachtige concepten die scheiding veroorzaken. Dus waar we geen verbinding hebben, moet er een onwaarheid zijn die we nog niet hebben ontdekt.

Als het om mannen en vrouwen gaat, hangt de wereld vast aan een heleboel onwaarachtige ideeën. Alsof we meer hindernissen nodig hadden. Elk geslacht heeft een hekel aan de manier waarop het oneerlijk wordt aangedaan en beweert dat zijn eigen nadelen concurreren met de voordelen van het andere geslacht. Mannen zijn heimelijk jaloers op de bevoorrechte positie van vrouwen die, naar zijn mening, niet in dezelfde mate hoeven te vechten om te overleven.

Het komt hem voor dat zijn verantwoordelijkheden zwaarder zijn, dat elk falen om te slagen er meer op wijst dat hij persoonlijk faalt, en dat er meer van hem wordt verwacht. Ondertussen, terug op de vrouwenboerderij, is er afgunst op mannen en hun bevoorrechte positie om meer vrijheid te hebben en door de wereld als het superieure geslacht te worden beschouwd. Onder dit alles schuilen diepere angsten voor elk geslacht om zichzelf te verliezen.

Hoewel we veel onderscheid maken tussen de seksen die willekeurig en onrealistisch zijn, zijn er enkele die waar zijn. Een gezond persoon zal ze van harte omarmen. Hoe meer we dit doen, hoe vollediger we kunnen genieten van de vereniging met het andere geslacht. Als we eenmaal voorbij onze angsten, wantrouwen en barrières zijn, zullen we uit onszelf komen en in staat zijn om mee te gaan met de stroom van ware verbondenheid. Wanneer dit gebeurt, zullen alle onderscheidingen en verschillen verdwijnen. En op zeldzame, zalige momenten kunnen we een volledige ervaring van een dergelijke vereniging hebben - hier, nu.

De unie van de seksen moet niet worden verward met zijn verwrongen tegenhanger waarin mannen vrouwelijk worden en vrouwen mannelijk. Zoals we weten, kan elke goddelijke waarheid worden verdraaid, en hier is het dus. Deze angst voor ons eigen geslacht houdt verband met de angst voor het andere geslacht, wat leidt tot een afvlakking van de verschillen. Men gaat dan uit van de eigenschappen van het geslacht waartegen men vecht. Omgekeerd, als we het geslacht omarmen dat we vertegenwoordigen, worden we beter in staat het andere geslacht te omarmen. Dit maakt ons dan mannelijker of vrouwelijker, niet minder.

Dus hoe werkt dit allemaal voor een man? De belangrijkste barrière die hij tegen zijn mannelijkheid opwerpt, is zijn angst om zichzelf te verliezen. Deze angst bestaat omdat de discipline die hij nodig heeft om zijn verantwoordelijkheden in het leven te vervullen, zo'n nadeel lijkt te zijn en zo'n opoffering vereist. Als het hem niet lukt, betekent dat verlies van zichzelf.

Hij is ook bang om zichzelf los te laten in een relatie. Dit betekent dat hij zijn discipline opgeeft, wat een hachelijke zaak lijkt. In zijn verwarring meent hij te moeten kiezen tussen discipline en loslaten. Dus hij doet beide op de verkeerde manier. Hij houdt vast waar loslaten productief en harmonieus zou zijn. En dan weigert hij zelf verantwoordelijkheid te nemen waar dit zou leiden tot zelfrealisatie. Als een onderdeel van deze mobiel uit balans is, raakt het geheel uit balans.

De mens moet leren verantwoordelijk te zijn voor zichzelf in de ware zin van het woord, dan zal zijn angst om los te laten verdwijnen. Dan werken discipline en loslaten op een verenigde manier samen. Als een man zichzelf achter barrières bevindt, heeft hij de polen op deze twee dingen omgedraaid. Zelfontplooiing zit dan niet in de kaarten.

En voor een vrouw? Dezelfde angsten zijn van toepassing, maar vanuit een andere hoek. Ze zal bang zijn zichzelf op te geven en zich over te geven vanwege de schijnbare hulpeloosheid die dit met zich meebrengt. Deze aanpak die de macht van meisjes verslaat, maakt haar hulpelozer en afhankelijker. Hoe meer ze de luiken onder controle vasthoudt, in een poging valse discipline te gebruiken om het gevreesde zelfverlies te voorkomen, hoe zwakker ze wordt.

Uiteindelijk zal dit ervoor zorgen dat ze liefde en goedkeuring nodig heeft, of ze zal mentaal, materieel of zelfs fysiek afhankelijk worden van anderen. In de mate waarin ze haar vrouwelijkheid dwarsboomt, zal haar vindingrijkheid eronder lijden. Dus ook zij pingpongt tussen discipline en loslaten, en oefent zowel op de verkeerde manier als op zelfontplooiing.

Als een man weigert de verantwoordelijkheid voor zijn roeping of voor zijn dagelijkse emotionele leven op zich te nemen, uit angst dat hij een te grote last zal moeten dragen, legt hij zichzelf meer op. Hij snijdt zichzelf af van al zijn geestdrift. Als een vrouw zichzelf wil overgeven vanwege de schijnbare hulpeloosheid die ze hieraan toeschrijft, neemt ze haar toevlucht tot een kunstmatige en ongezonde zelfbeheersing. Dit maakt haar hulpelozer, isoleert haar en zorgt ervoor dat ze haar lot opgeeft. Al dit evenwicht vindt plaats binnen het raamwerk van spirituele wetten.

Discipline en loslaten zijn de twee belangrijkste aspecten die de prototypes voor mannelijkheid en vrouwelijkheid kunnen worden genoemd. Ze bestaan ​​bij beide geslachten in een gezonde staat, maar we komen er van tegenovergestelde kanten op af. Wanneer een man bereid wordt om de volledige verantwoordelijkheid op zich te nemen, met alles wat daarbij komt kijken, kan hij zichzelf loslaten zonder gevaar te lopen zichzelf te verliezen. Als een vrouw niet tegen haar lot vecht - haar angst, trots en eigenzinnigheid loslaat - moet ze aan kracht winnen. De persoonlijkheid die ze claimt, zal haar volledige zekerheid in zichzelf geven. Ze zal zichzelf vinden als ze bereid is zichzelf te verliezen. Hij kan zichzelf verliezen als hij bereid is zichzelf te vinden. Hetzelfde resultaat, alleen verschillende routes om er te komen.

Als we tot discipline komen en loslaten door middel van wijsheid, waarheid, kracht, vrijheid en liefde, zullen we merken dat we tot eenheid en zelfontplooiing komen. We zullen harmonie tot stand brengen met de universele krachten. Er zal een continu herstellende toevoer van levenskracht zijn die ons op alle verschillende niveaus zal verenigen. Maar als we loslaten en discipline toepassen vanuit een plaats van blindheid, zwakte, dwaling en angst, zullen we vastlopen en stagneren - en nog steeds gescheiden. Zo'n disharmonie veroorzaakt onrust en zorgen, want de ziel weet dat ze iets mist.

Uiteindelijk moeten discipline en zelfovergave elkaar ontmoeten en één worden. Elk helpt de ander om harmonischer te worden. Door gezonde kracht te combineren met flexibele discipline en volwassen zelfverantwoordelijkheid, wordt iemand sterk genoeg om zich onbevreesd over te geven en wijs genoeg om dat op een discriminerende manier te doen. In zo'n staat van ontspannen openheid zal een persoon extravert zijn en in staat zijn om productief in eenheid te leven, terwijl hij ook zelfvoorzienend leeft.

Dus hoe passen we dit allemaal toe zodat we het goed kunnen gebruiken? We moeten onze angsten vinden. Misschien eenvoudig, maar niet gemakkelijk, want ze zijn zo verborgen. Maar als we ze eenmaal gaan zoeken, zullen ze niet zo moeilijk te missen zijn. Plaatsen om te zoeken: waar heb ik een hekel aan mijn eigen geslacht? Hoe vermijd ik contact met het andere geslacht? Wat zijn de onrechtvaardigheden die me gek maken, zodat ik ze overdrijf als een manier om mezelf vast te houden? Kan ik de diepere angst voelen om mezelf te verliezen?

We kunnen opmerken hoe we beweren dat het gerechtvaardigd is om op onze hoede te blijven: voelt het alsof mensen misbruik willen maken van mij of mijn behoefte om lief te hebben en bemind te worden? Ben ik bang om mezelf te vergeten en een nog sterkere behoefte te creëren die dan kan worden gefrustreerd? Betekent dat niet meer pijn als ik afgewezen word?

In werkelijkheid zijn veel mensen te kinderachtig en egoïstisch om geen gebruik te maken van onze openheid en extravertheid, vooral als ze vastzitten in wensdenken. Maar nee, gezonde betrokkenheid brengt niet meer pijn dan isolatie. Gedeeltelijke vervulling van onze behoeften zorgt er niet voor dat ze zich intenser voelen dan ze helemaal te ontkennen.

Dus hier is de nooit falende sleutel om onze weg naar buiten te vinden. Als we het gebruiken, zal het dit conflict elimineren. Het zal ons in staat stellen om voorzichtige wijsheid te gebruiken zonder het beste in onszelf tegen te houden. Als we deze sleutel vinden en gebruiken, zal ons leven nooit meer hetzelfde zijn. Wat is de sleutel? De bereidheid om in waarheid te zijn - om in werkelijkheid te zijn; om te zien wat waar is, zelfs als we het niet verwelkomen.

Als we ons blindelings niet bewust zijn geworden van onze behoeften omdat we ze hebben verdreven, zullen we blind zijn voor de mensen om ons heen die geacht worden in onze behoeften te voorzien. Dus hoe pakken we die sleutel en gebruiken we hem? Zodra we ons bewust worden van onze behoeften, zullen we automatisch beseffen hoeveel anderen eraan kunnen voldoen. In eerste instantie betekent dit dat we de frustratie van onze wilsklaar kunnen raken.

Maar als we deze feiten onder ogen kunnen zien, zal wijsheid zegevieren. We zullen de waarneming van de waarheid als ons leidend licht kunnen gebruiken. Het zal ons laten zien in hoeverre het redelijk en realistisch is om in elke situatie verwachtingen te hebben. Dus dan kunnen we onszelf loslaten.

Maar wat de meeste mensen doen, is dat we blindelings vechten tegen vier innerlijke voorwaarden. Dit zijn: 1) we zijn ons niet bewust van onze werkelijke behoeften, 2) we zijn ons niet bewust van de urgentie van onze specifieke behoeften, 3) we weten niet wie specifiek aan onze behoeften zou kunnen voldoen, en op welke manier, en 4) we zijn ons er niet van bewust in hoeverre de ander wel of niet wil - in staat of niet kan - om aan onze behoeften te voldoen.

Als we op deze vier punten geen duidelijkheid hebben, raken onze relaties beladen met wrijving. Er zullen misverstanden, pijn en echte of ingebeelde afwijzingen zijn. Dit alles zorgt ervoor dat we ons op de een of andere manier terugtrekken. Maar als we ons bewust zijn van deze vier aspecten - al is het maar een klein beetje - zullen we onze interacties met anderen realistischer kunnen evalueren. Dit zorgt er misschien niet voor dat de intensiteit van onze behoeften van de ene op de andere dag afneemt, maar ze zullen draaglijker worden. Dan hoeven we onszelf niet te sussen met illusies of wensdenken.

Op dat moment zullen we in staat zijn om de waarheid onder ogen te zien en te accepteren wat er is - ook al is het op dit moment verre van perfect. Als we vanuit blinde behoeften opereren, zenden we blinde bevelen uit - meestal onbewust - die onmogelijk te vervullen zijn. Als we ons eenmaal bewust zijn van onze behoeften, kunnen we misschien ook zien dat iemand eigenlijk helemaal niet geschikt is om ze te vervullen. Dus dan kunnen we onze eisen aan hen laten varen.

We moeten stoppen met het verplaatsen van onze behoeften, zodat we volwassen genoeg kunnen worden om de frustratie te tolereren dat we ze tijdelijk niet hebben ingevuld. De discipline om de echte situatie onder ogen te zien, doet ons groeien, wat onvermijdelijk ons ​​zelfrespect en zelfgenoegzaamheid vergroot. Het geeft ons een veiliger gevoel in onszelf.

Soms komt het voor dat onze eisen, op zichzelf, redelijk zijn, maar dat mensen die in een andere richting worden gedreven, niet in staat zijn om ze te vervullen. Dit is geen afwijzing van ons, mensen. Het heeft niets te maken met afgewezen worden. Er kan zoveel vrijheid worden gevonden door de waarheid van deze woorden te ontdekken. In staat zijn om onszelf en de ander met objectieve onthechting te observeren - probleemplekken op te graven zonder woede of schuldgevoel - is de gezondste manier die mogelijk is om discipline en zelfverantwoordelijkheid te beoefenen.

Dat is de beste manier om de realiteit van onze relaties onder ogen te zien. Onze angsten zullen dan verdwijnen. We zullen een nee kunnen accepteren zonder een boos, gekwetst kind te worden. Dan zullen ons zelfrespect en onze onafhankelijkheid toenemen, wat ons voldoende zekerheid geeft om los te laten, in welke mate dan ook. De grenzen van wat op een bepaald moment gepast is, worden niet bepaald door de mechanismen van angst en wantrouwen. Ze zijn slechts het potentieel gebaseerd op wat is.

Onze bereidheid om de frustratie van onze wil te tolereren - deze desnoods een tijdje op te geven - in combinatie met ons vermogen om onder ogen te zien wat er is, zal de spil openen om met elkaar om te gaan. We moeten stoppen met het sluiten van onze ogen in wishful thinking en het forceren van stromingen alleen omdat we onze wil niet willen opgeven. We moeten bereid zijn te kijken of onze eisen misschien onredelijk zijn.

Dit is de doorgang die leidt naar zelfontplooiing en zelfrealisatie als vrouw of man. Al onze barrières voor het andere geslacht moeten verdwijnen. We moeten zien waar onze angsten liggen, waardoor we terughoudend zijn. En we moeten onze eigen blindheid ontdekken. We moeten ons ook bewust worden van de volle omvang van onze eisen die we voortdurend stellen. Het is zo ongelooflijk gemakkelijk om onze problemen te rationaliseren, te verdoezelen en weg te redeneren. Het is veel waardevoller - zij het moeilijk - om naar onze eigen ruwe eisen te kijken.

Dan zullen we niet langer bang zijn voor de eisen van anderen. We kunnen ermee omgaan, een beetje lachen om onze eigen kinderachtigheid. Dit zal reden, rechtvaardigheid en eerlijkheid in de vergelijking brengen. Wat een enorme sprong naar vrijheid van angst, isolement en stagnatie. Een dergelijke subjectiviteit stelt ons in staat om volledig met elkaar om te gaan en te leven, en om een ​​mate van geluk te kennen waar ieder van ons zo wanhopig naar verlangt.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar The Pull Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 122 Zelfvervulling door zelfrealisatie als man of vrouw