We groeien op, wij mannen en vrouwen, net zoals de planeet die we thuis noemen, volwassen wordt. Dus waar gaan we heen met dit alles? Hoe evolueren de nieuwe man en de nieuwe vrouw precies? Als we vrouw of mannelijkheid bereiken, hoe ziet dat er dan uiteindelijk uit? Voor vrouwen betekende het de afgelopen decennia dat ze tot haar recht kwam. Tijdens deze fase in de geschiedenis stapt ze onder haar opsluiting uit.

Aan het begin van de geschiedenis was onze staat van ontwikkeling behoorlijk primitief. Wantrouwen jegens iets buiten ons eigen kleine zelf heerste hoogtij. We vertrouwden de natuur of dieren, het weer, de goden, ons lot of andere stammen niet. We keken naar alles dat vreemd of vreemd leek met een zijoog. Onnodig te zeggen dat het wantrouwen jegens het andere geslacht door het dak ging.

De man was vastbesloten om de vrouw te wantrouwen, en ze beantwoordde het compliment. Elk leek gerechtvaardigd in hun wantrouwen, want de ander begon ermee. Aangezien de man fysiek sterker was dan de vrouw - en dat was, zoals de enige uitdrukking van de vroege mensen - nam de man een algemene branie van superioriteit aan ten opzichte van allen die zwakker waren, waaronder natuurlijk alle kleine dames.

In vroege tijden voor de mensheid werd het wederzijds wantrouwen en de fysieke overheersing van de mens openlijk uitgebeeld. In de loop van de millennia zijn deze eigenschappen en houdingen blijven steken, zij het in mindere mate, en blijven ze in ons bewustzijn vastzitten. Tegenwoordig worden ze overschaduwd door een beetje meer volwassenheid en worden ze niet op dezelfde manier uitgebeeld. Maar in een donkere hoek van onze geest blijft er meer over dat moet worden blootgesteld aan het licht. Er hangt verandering in de lucht.

Terugkijkend deden we wat we zo vaak doen: vasthouden aan een houding lang nadat het nuttig was. De mens hield vast aan de macho-man superioriteit lang nadat fysieke kracht een belangrijk voordeel was. Want het blijkt dat er andere dingen zijn die voor beide geslachten gelijkelijk van toepassing zijn. Maar niettemin blijft het hele idee van man-is-superieur-en-vrouw-is-inferieur bestaan, zowel voor mannen als voor vrouwen. Vervolgens rechtvaardigen we deze veronderstelling door de vrouw-zijn-intellectueel-en-moreel-zwakkere lage weg te nemen.

In welke mate de mens ook niet omging met zijn eigen minderwaardigheidsgevoelens, hij nam een ​​positie van arrogantie en superioriteit in boven alle zwakkeren. Kortom, hij had slaven nodig om zijn besef van zijn eigen waarde te versterken. Dit omvatte dieren, mensen die in oorlog zijn overwonnen, en natuurlijk vrouwen. Vrouwen van hun kant namen een positie van afhankelijkheid in, mentaal en emotioneel. Ze namen deel aan het verslaafd raken, ongeacht hoeveel rookgordijn er werd opgeworpen in een poging alle schuld op de schouders van de mannen te leggen.

Voor de mens was er een voortdurende angst voor degenen die fysiek sterker waren. Hoe groter de angst, hoe sterker de drang om de zwakken te onderwerpen. Zo'n compensatie zwerft nog steeds wild in ons bewustzijn. En vrouwen zijn er ook niet vrij en vrij van. We hebben allemaal een dergelijke houding die in ons rondrent.

Dus waarom is dit zo doorgegaan, terwijl vrouwen zo lang hun geboorterecht op gelijkheid werd ontzegd? Het kan niet alleen zo zijn dat vrouwen het slachtoffer zijn van de egoïstische verlangens van mannen om hen als een object te bezitten. Nee, ze moet hier een rol spelen. Zaklamp, alstublieft.

In ons werk van zelfontdekking vinden we plaatsen in onszelf waar we geen eigen verantwoordelijkheid willen nemen. We willen een sterkere gezagsdrager om voor ons te zorgen. Dit is niet alleen iets voor meisjes - mannen hebben deze houding ook. Maar vroeger maakten vrouwen zichzelf tot slachtoffer door hun eigen verantwoordelijkheid actief te ontkennen. Ze volgde de weg van de minste weerstand zodat er voor haar gezorgd zou worden. Omdat ze wilde dat iemand beslissingen voor haar nam, de schuld op zich nam voor haar fouten, om namens haar de ontberingen van het leven te bestrijden. Ze zette zichzelf op om te genieten van de pseudo-comfort van onderwerping.

Dus hoe is dit verlopen? Zeer teleurstellend. Alle misvattingen gaan uiteindelijk naar het zuiden. En toch bleven vrouwen daar lange tijd hangen in een poging deze strategie te laten werken. De hele tijd mannen de schuld geven van de manier waarop ze haar onderdrukten.

De vrouwenbeweging bevatte toen veel waarheid. Maar zoals elke goede dualistische benadering, is het maar een halve waarheid. De waarheid: vrouwen hebben dezelfde vermogens als mannen. Deze omvatten intelligentie, vindingrijkheid, creativiteit, paranormale kracht en productieve zelfexpressie. Het heeft helemaal geen zin om iets anders te beweren. Toch zijn mannen dit spel blijven spelen als een manier om gevoelens van minderwaardigheid en zwakte te vermijden. Dit is de reden dat mannen zich superieur moeten voelen aan vrouwen.

De vrouw moet op dezelfde manier zien hoe ze heeft bijgedragen aan haar eigen slavernij. Waar rook is, is vuur. Dus overal waar veel rebellie en beschuldiging van mensen is, schuilt een verlangen om niet de kapitein van het eigen schip te zijn. Zo'n vrouw wil haar eigen leven niet beheersen, ze wil op iemand anders steunen. Aan de ene kant van het wankelen zijn haar oneerlijke en onrealiseerbare eisen; aan de andere kant zijn er wrok, de schuld van mannelijke autoriteit en de wens om het slachtoffenspel te blijven spelen. Op dezelfde manier moet de man naar zijn angsten, zijn schuldgevoelens en zijn zwakheden kijken, anders blijft hij bezig met het spelen van machtsspelletjes in een of andere vorm. Dan zal hij de vrouw kwalijk nemen omdat ze een last is en hem uitbuit.

Beide onvolwassen zielen zoeken naar voordeel zonder de prijs te hoeven betalen. De man wil de kracht, maar zonder de prijs om voor een parasiet te zorgen. De vrouw wil de gratis rit, maar heeft een hekel aan het verlies van haar autonomie. Beiden spelen hetzelfde spel; geen van beiden ziet hun eigen rol erin.

Als je dieper zakt, wisselen de dingen een beetje. De man schrikt terug voor volwassen verantwoordelijkheden en is jaloers op de zachte positie van de vrouw. Zijn oplossing: focus harder op het machtsspel. De vrouw verbergt haar verlangen naar macht, agressie en kracht, zowel op gezonde als verwrongen wijze. Ze is jaloers op mannen om wat ze hebben. Maar historisch heeft ze dit verdoezeld. Zoals dit de laatste decennia naar voren is gekomen, is het vaak verward geraakt met oprecht zelfbeeld.

Hoe vinden we onze weg uit deze verwarring? Hoe kunnen man en vrouw gelijk zijn, zonder zwak te zijn? En hoe kunnen vrouwen emotioneel vervuld worden terwijl ze autonoom in de wereld staan? We moeten door het onkruid van de dualiteit waden om dit op te lossen.

Elke keer dat we het hele plaatje vermijden, is het niet mogelijk om de juiste balans te vinden. Hoewel groei door evolutie het slingeren van een slinger van het ene uiterste naar het tegenovergestelde inhoudt, hoe meer inzicht we hebben in beide helften, hoe beter we zijn toegerust om op een verenigde waarheid te belanden en de ruwe plekken van overdaad te vermijden.

In de dualiteit van deze situatie zal de man zich superieur voelen en geloven dat de vrouw inferieur is. Hij zal uitbuiten en zich ook door haar uitgebuit voelen. Zo'n relatie zal nooit goed eindigen. De vrouw zal zich aanmelden omdat ze oneerlijk is uitgebuit door de fysiek sterkere man, en zal zich dan omdraaien en hem de schuld geven dat hij haar tot slachtoffer heeft gemaakt. Beiden zijn wijzende vingers en zien de vingers niet terug naar zichzelf wijzen. Ze lijken inderdaad redelijk op elkaar en vullen elkaar op een vervormde manier aan.

Om een ​​individu gezond te laten zijn, moeten zowel de vrouwelijke als de mannelijke principes aanwezig zijn, ook al kunnen ze er anders uitzien. Maar de verschillen, die samen één compleet geheel vormen, zijn niet kwalitatief; er mag geen oordeel zijn dat de ene op de een of andere manier beter is dan de andere.

Laten we een beeld schetsen van hoe de nieuwe vrouw eruit ziet, en hoe dit tot uiting komt in haar relaties met mannen. Ten eerste is ze volledig verantwoordelijk voor zichzelf. Ze is dus vrij. Ze staat in alle opzichten op eigen benen: materieel, intellectueel en emotioneel. Ze zit dus niet te wachten tot het geluk van een man haar binnenstroomt. Ze opent haar hart voor liefde en haar geest voor haar eigen innerlijke waarheid. Ze weet dat overgave aan haar gevoelens van liefde voor een man haar sterker maakt.

Zo'n zelfontwikkelde vrouw voelt geen conflict tussen het liefhebben van een partner en productief, creatief en een bijdragend lid van de samenleving zijn. Ze weet zelfs dat echte liefde niet mogelijk is als ze de rol van slaaf speelt om zelfverantwoordelijkheid te vermijden. Ze weet dat het hebben van een carrière haar niet minder vrouw zal maken.

Om in zo'n sterke en autonome staat te zijn vereist inspanning. Ze zal het moeten verdienen door het gewicht van de realiteit te dragen. Natuurlijk kan ze dit niet doen in een geest van haat, rebellie, competitie of verzet. Want ze zal niet komen waar ze wil zijn door de ergste vervormingen van mannelijkheid te imiteren. Het kan alleen worden gedaan door middel van waarheid en liefde. Ze moet haar Hogere Zelf activeren en betrekken.

Telkens wanneer ze de misvatting heeft dat iets te moeilijk is, waardoor ze iets echts ontkent, moet ze eerst de moeilijkheden accepteren. Dan blijken ze toch niet zo moeilijk te zijn. Zelfverantwoordelijkheid lijkt moeilijk, maar het is niet zo erg als we eenmaal over de schijnbare ontberingen heen zijn. Acceptatie komt dan neer op een eerlijke benadering van het leven.

We zouden graag in het sprookje willen geloven dat vrouwelijkheid zal bloeien als een vrouw een dienaar van een man wordt, maar in werkelijkheid moet een vrouw vrij en onafhankelijk zijn, in de beste zin van het woord, om liefde te laten bloeien. In zo'n klimaat van echte gelijkheid zal er geen angst, geen verdediging en geen schuld zijn. De vrouw zal niet in het geheim een ​​superieure vaderfiguur willen wiens gezag op een partner is verschoven. Zo'n impliciet verlangen is een natte deken voor de hitte van hartstocht. Het creëert wrok en angst voor de autoriteit die ze hoopte uit te buiten.

Dit betekent dat vervulling berust op een echte staat van gelijkheid. Op het moment dat iemand zich superieur voelt boven de ander, slaat de hartpoort dicht. Respect verdwijnt. En op het moment dat de een zich minderwaardig voelt dan de ander, zullen angst, jaloezie en wrok de deur naar liefde blokkeren.

De nieuwe vrouw is noch slaaf, noch concurrent. Zodat ze kan liefhebben en haar liefde zal haar creatieve zelfexpressie alleen maar versterken. Dan zal haar creatieve bijdrage aan het leven haar vermogen om lief te hebben vergroten. En het wiel draait rond en rond.

De nieuwe man gaat niet winkelen voor een zwakkere partner. Hij zal zijn eigen zwakheid vierkant tegemoet treden, het onder ogen zien en zijn echte kracht herwinnen. Hij zal zien hoe zijn zwakheid voortkomt uit schuldgevoelens en hoe hij zichzelf afwijst wanneer hij het beste in zichzelf ontkent. Hij heeft niemand nodig om te slaven; hij kan zich goed voelen door zijn eigen integriteit te activeren.

Hij wordt niet bedreigd door een gelijke. Hij hoeft niet bij iemand te zijn die inferieur is om zichzelf te overtuigen van zijn eigen aanvaardbaarheid - die toch nooit heeft gewerkt. Hij zal zijn zwakheden onder ogen zien en zoveel meer kracht krijgen. Hij zal een relatie waarderen met een vrouw die echt zijn gelijke is - die net zo creatief, moreel sterk en intelligent is als hij. Wanneer hij stopt met het spelen van de meester, zal hij in staat zijn om zijn hart te openen en een vervulling te ervaren die voorheen absoluut onmogelijk was.

Wat voorheen als vicieuze cirkels functioneerde, zal nu in goedaardige cirkels bewegen die liefde opbouwen. Met niets te vrezen, zullen zowel de zelfactualiserende man als de vrouw hun kanalen van gevoelens kunnen openen en een gevoel van dankbaarheid jegens elkaar kunnen voelen. Twee is gelijk, elkaar helpen groeien. Dit is wat mogelijk is in deze nieuwe manier van in relatie zijn.

Het punt is niet dat er twee volmaakte mensen zijn samengekomen. In tegendeel. Beide mensen in zo'n partnerschap hebben nog werk aan de winkel. Maar als we ons eigen belang bij het handhaven van innerlijke oorlogvoering kunnen erkennen, zullen we in staat zijn om de drogredenen op te sporen en een geheel nieuwe houding bij onszelf en dus bij elkaar te vinden.

Het grote verschil is onze bereidheid om naar binnen te kijken naar de redenen achter elk gebrek aan vervulling, voordat we naar de ander kijken. Dan kunnen we samen werken aan wederzijdse negatieve interacties. We zullen niet overgaan tot zelfingenomen schuld, wat de kloof tussen het zelf en de waarheid alleen maar groter maakt.

Autonomie is een proces dat voortdurend in ontwikkeling is en dat na verloop van tijd het wantrouwen oplost. We hebben allemaal een deel van dit wantrouwende residu uit de oudheid in ons. Maar we hoeven niet langer iets vreemds te overwinnen dat we vrezen en afwijzen. Verschillen zullen niet langer angst inboezemen. Als we eenmaal leren het universum te vertrouwen, zullen we zelfs ontdekken dat verschillen een zekere aantrekkingskracht hebben.

Wanneer we dit punt bereiken dat we niet langer bang zijn voor verschillen, maar ons tot hen aangetrokken voelen, worden we volledig zelfactualiseerd. Blokken van onwaarheid zullen smelten als ijsblokjes in de zon. We kunnen dan ons hoogste potentieel realiseren. We kunnen onze angst en ontkenning van al het andere gebruiken als een graadmeter voor onze intentie om vast te blijven zitten in onwaarheid - en te lijden.

Momenteel lopen er mensen onder ons rond in alle stadia van ontwikkeling. We kunnen enkele van de hoogste vormen van bewustzijn zelf omarmen. Maar dan, op diepere niveaus, kunnen onze emotionele reacties een andere waarheid verloochenen: we hebben meer werk te doen. Het heeft geen zin om op het podium te staan ​​van wat werkt en goede ideeën te postuleren. We moeten ook zien waar we afwijken van de waarheid. Dat, mensen, is de enige manier om te beschermen tegen onbalans. Het is de disharmonie van binnen die verwoesting veroorzaakt in onze buitenwereld.

Er is natuurlijk één sleutel voor alles, en die sleutel is liefde. Liefde herstelt hekken. Het verenigt en zonder dat zou nooit de waarheid kunnen worden gewonnen. Evenzo waar: liefde kan niet worden gewonnen zonder waarheid. Voordat we de waarheid van onze liefdevolle aard kunnen kennen, moeten we ook de waarheid kennen van onze niet-liefdevolle manieren. We moeten de kleine spleten in ons hart vinden waar we het andere geslacht haten. Het zit erin, een overblijfsel uit vervlogen tijden.

Er is ook een overeenkomstige wil om vast te houden aan onze wrok die niet zal verdwijnen door ze te negeren. We kunnen niet ontspannen en liefhebben totdat we stoppen met ons tegen deze waarheid te verdedigen. De vrouw zal het slachtoffenspel gebruiken; de man zal het spel van schuld en superioriteit gebruiken. Proberen een liefdevolle relatie te krijgen terwijl deze oude houdingen blijven voortbestaan, is een zinloze tijdverspilling.

Zeker, de slinger zal naar de andere kant slingeren, waarbij de vrouw militant wordt, haar hart vergeet en liefde afwijst. In een tegenzet zal de man over zijn agressie heen pitchen voor een uiting van zwakte die hij in eerdere tijdperken nooit zou hebben blootgelegd. Laat de slinger slingeren; deze motie heeft een doel. Het is nodig om de ware gecentreerde staat te vinden.

Maar blijf niet hangen aan de kant van een van beide extreme. De mens moet een nieuwe kracht vinden en bravoure en valse superioriteit achterlaten. Hij kan dan de echte kracht in zichzelf uitbreiden. Als hij niet langer het superieure lid van het team is, kan hij het zich veroorloven om op hartniveau te communiceren. Hij zal haar ook van geest tot geest kunnen ontmoeten.

Let op: om een ​​dergelijke beweging te laten plaatsvinden, moeten carrièreproblemen worden opgelost voordat twee mensen kunnen hopen relatieproblemen aan te pakken. Anders kunnen relaties worden gebruikt om afhankelijkheid en uitbuiting van elkaar uit te spelen. Dan zal de verwrongen drang naar dominantie en slavernij aan de oppervlakte komen. Dus het kan een tijdje duren voordat mensen voor zichzelf moeten leren zorgen totdat een bepaald niveau van autonomie is bereikt. Als dit creatieve parcours eenmaal is vastgelegd, kan een stel naar een nieuwe vrijheid rijden waarin ze op een geheel nieuwe manier met elkaar omgaan.

Om dit niveau van verbondenheid te bereiken, zullen we ons Lagere Zelf persoonlijk moeten ontmoeten. We zullen de binnenste hoeken moeten vinden waar we niet willen vergeven. We willen de waarheid niet horen, maar de zaken behouden die we hebben opgebouwd die ons helpen om te blijven haten. We moeten haat jegens het andere geslacht loslaten. We moeten bidden voor de mogelijkheid om dit te kunnen doen. We vragen God om ons te helpen lief te hebben, te vergeven en te begrijpen, zodat we kunnen zien waar haat, angst en wantrouwen nog steeds in ons leven. Ze zijn er precies zoals ze zijn in onze partner, maar verschijnen anders.

Dit is geen mentale oefening. Twee mensen moeten de balans organisch vinden. Dit kan gebeuren wanneer ze elkaar hebben bevrijd van de slavernij van haat, wantrouwen en schuld. We kunnen deze intentie dagelijks uitspreken in onze meditaties en Gods genade uitnodigen om met ons bewustzijn aan het werk te gaan. Dan zal liefde tot waarheid leiden, net zoals de waarheid ons tot liefde leidt. Dan zullen twee mensen elkaar helpen, elkaar liefhebben en respecteren. Ze zullen gelukzaligheid en een nieuwe wereld creëren voor iedereen om in te leven. Dit is hoe het leven zou moeten en zou kunnen zijn.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar The Pull Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 229 Vrouw en man in het nieuwe tijdperk