Voor de meesten van ons klinkt het idee om in gelukzaligheid te leven ver weg. Het is niet precies wat we van dag tot dag meemaken. Het lijkt zo onwerkelijk en ver verwijderd van het plezier dat werkelijk mogelijk is voor mensen dat het op zijn best een vage theorie blijft. Toch hopen we daar binnen een paar eeuwigheid te geraken. Misschien.

Als we in spirituele kringen rennen, hebben we misschien gehoord van dingen als 'subtiele lichamen' van pure energie die uit ongestructureerd bewustzijn stromen. Hoe meer we ons ontwikkelen, hoe meer we deze algemene richting inslaan. Dus waar we het over hebben, is een kwestie van graden. De intensiteit is wat varieert. Dus wij, met onze gestructureerde fysieke lichamen, zijn van nature een belemmering voor plezier. De kwestie van het menselijk lichaam is in wezen een plezierblokker.

Maar terwijl we groeien en evolueren, verborgen blokken in onszelf blootleggen en ze opruimen, zullen we meer en meer in harmonie komen met die kosmische energiestromen. Bevrijd van onze remmingen, zullen we in staat zijn tot een hoge mate van plezier, aangezien de energie van de subtiele lichamen helemaal naar de oppervlakte van onze wezens schiet - naar ons lichaam.

Er is dus geen echt verschil tussen de ultieme staat van gelukzaligheid en ons potentieel om ervan te genieten. Het is gewoon een kwestie van mate. Maar hoe zit het met ons verlangen om het te hebben? Is dit in feite een legitieme zaak? Is het niet, zoals sommige mensen zeggen, in tegenstelling tot ware spirituele zelfrealisatie? Nou nee, dat is het niet. Helemaal. In feite is het een vereiste.

Hier komt het op neer: wanneer we plezier blokkeren, blokkeren we onze verbinding met ons diepe spirituele zelf. Dus spirituele zelfrealisatie en het vermogen tot plezier zijn verbonden aan de heup. Koop er een, we krijgen de andere gratis. Net als peper- en zoutstrooiers komen ze altijd als een bijpassende set.

In werkelijkheid is genot intens vleselijk. Het is ook intens spiritueel. Uiteindelijk is er geen kloof. We maken allemaal een kosmische treinrit op weg naar Pleasure Supreme. We hebben geen goed genoeg token nodig om aan boord te komen. Gelukzaligheid is geen beloning voor goed zijn. Het is de natuurlijke staat van een verenigd wezen. Als we in harmonie zijn met onszelf en dus met het universum, zullen we er automatisch zijn. Punt.

Het plezier waarover we het hebben, is geen prettige mentale fantasie. Het is geen ondiepe vervanging of een ontsnapping. Dit is een gelukzaligheid die van ganser harte wordt ervaren in elke vezel van ons wezen - zowel fysiek als spiritueel - terwijl al onze zintuigen op alle cilinders schieten: we zijn levend en wakker en in gelukzaligheid. Hé mensen, dit is ons geboorterecht waar we het over hebben. En ons verlangen ernaar is echt en gezond. Wat overbodig is, zijn al onze verwarring en dualistische splitsingen die knikkers onder onze voeten verspreiden en misvattingen, angsten en schaamte creëren.

Hier is een idee van hoe leven in plezier eruitziet. Ons hele wezen pulseert in harmonie met andere wezens. Er is geen verdeeldheid binnenin, geen No-current die zich in de hielen graaft, geen twijfel over “is het oké om mijn gelukzaligheid te hebben?”, En geen als-en-of-maar over of we op de een of andere manier de gelukzaligheid van iemand anders zullen verknoeien. Geen schuldgevoel en geen aarzeling. Integendeel, we zullen weten dat hoe groter onze extase en vreugde is, hoe meer we een dosis van iets wonderbaarlijks aan de wereld bijdragen. En dat is een schot in de arm die deze wereld serieus nodig heeft.

Dit wordt dan ons doel: meer gelukzaligheid maken. We zullen ons onophoudelijk inzetten voor dit prachtige doel. We zullen geïnspireerd worden om naar andere innerlijke obstakels te zoeken, geduldig te verkennen, zodat we meer aspecten aan het licht kunnen brengen. We zullen graag onze tijd en moeite besteden aan dit waardige streven.

We zullen de punten verbinden tussen ons persoonlijk plezier en onze volledige realisatie van onszelf. We zullen ons concentreren op ons vermogen om intiem en volledig lief te hebben met ons hele lichaam en spirituele wezen, wat zo'n rijk instrument is om zelfreiniging te bevorderen. Wat is er niet leuk aan?

Ja, plezier is mogelijk op alle niveaus van onze persoonlijkheden.

Hoe ziet het er precies uit om plezier te hebben op alle verschillende niveaus van de menselijke persoonlijkheid? Ten eerste is er het bekende fysieke niveau waarop we fysieke gezondheid en welzijn kunnen kennen. Deze twee dingen zijn afhankelijk van de hoeveelheid plezier die het lichaam kan toestaan.

Plezier is eigenlijk de regulator voor gezondheid. Wanneer het door ons stroomt, stuurt het de krachten van gezondheid en zelfvernieuwing door ons lichaam. Als zodanig leven gelukkige, gezonde lichamen langer. Aan de andere kant, als we onszelf plezier onthouden - wat we vaak doen omdat we verkeerde concepten, angsten en schaamte verborgen hebben - in dezelfde mate snijden we onszelf af van die overvloedige bron van levengevende stroom.

Ieder van ons is een mini-ik van het grote kosmische universum. Allezelfde voorwaarden en wetten zijn van toepassing op zowel het macro- als het microwezen. Dus als we een harmonieuze stroom in onszelf hebben, zijn we in staat om de grotere stroom van het leven ons te laten doordringen. Het is alsof we ons aansluiten op de universele circuits van plezier, gezondheid en spirituele genezende krachten. We zijn in het universum en het universum is in ons.

Op deze manier overstijgen we de grenzen van de structuur, zelfs als we nog in het fysieke lichaam zijn. Onbeperkte overvloed wordt steeds meer onderdeel van het weefsel van ons wezen. En als we eenmaal het lichaam transcenderen, zal dit op een nog meer absolute manier gebeuren.

Maar laat u niet misleiden door te denken dat we ons fysieke lichaam nodig hebben om plezierige gevoelens te ervaren. Het is precies het tegenovergestelde. Eenmaal bevrijd van het blok fysieke materie, zullen we gelukzalige gevoelens kunnen ervaren, die opkomen uit onze subtiele lichamen, op een identieke maar intensere manier. In een bestaan ​​buiten de aarde zullen we in staat zijn om de gevoelens van extase die we momenteel ervaren in seksualiteit te ondersteunen tijdens een totale versmelting met een andere persoon. En toch, als we onze angsten en obstakels niet achter ons laten, zal ons spirituele bestaan ​​veel lijken op het bestaan ​​dat we hier hebben.

We kunnen de achteruitgang van het fysieke lichaam, inclusief ziektes en zelfs de dood, beschouwen als een manifestatie van conflict of ontkenning van plezier. Dus als we ons geestelijk ontvouwen, moet er meer plezier zijn. Dit druist in tegen veel religieuze leringen die ontkenning en opoffering van plezier bevorderen. Zo'n martelaarschap is een totaal misverstand over wat het betekent om in waarheid te zijn. Als we dan in waarheid willen zijn, kunnen we plezier niet langer als negatief beschouwen, dat alleen ten koste van iemand anders kan worden gewonnen. Plezier moet worden bevrijd van de vernietigende stromingen die het zo vaak met zich meebrengt.

Er is hier niets dat ons wordt gevraagd te geloven. Niemand hoeft ons te vertellen dat wanneer we plezier voelen, we meer energie krijgen en een beter gevoel van welzijn hebben. We kunnen de waarheid hiervan voor onszelf voelen.

Laten we nu een beetje dieper duiken en naar plezier kijken op psychologisch niveau. Hier genieten van plezier is net zo belangrijk als plezier hebben in het lichaam. Het omvat het dragen van de eigen verantwoordelijkheid om volwassen te zijn. Het gaat over het accepteren van tijdelijke moeilijkheden, die deel uitmaken van onze huidige realiteit - die niets meer en niets minder is dan een uitdrukking van onze huidige innerlijke toestand. Het gaat om het omgaan met onvermijdelijke frustraties. Natuurlijk komen ze op ons af vanwege onze eigen innerlijke beperkingen. Maar toch moeten we accepteren dat ja, zelfs wij hebben beperkingen. En soms is dat niet gemakkelijk.

In een of ander stiekem deel van ons wezen schenden we onze eigen integriteit wanneer we in het geheim het leven willen bedriegen en anderen de last voor onze fouten op zich willen nemen. Maar wie zou dit willen opgeven? Waar is het plezier om ons te engageren voor eerlijkheid op onderbuikniveau en een positieve benadering van het leven? Moeten we de pseudo-voldoening opgeven die we krijgen van alle games die we spelen? Moeten we al dit bewuste leven in werkelijkheid alleen maar doen omwille van wat is, en niet omwille van de schijn? Kunnen we deze dingen echt opgeven als we er niet helemaal van overtuigd zijn dat de diepst mogelijke gelukzaligheid op ons wacht? Als we onze arme vervangers voor plezier opgeven, is het dan niet mogelijk dat we helemaal geen plezier zullen hebben?

In feite, zolang we ervan overtuigd zijn dat onze vervangers al het plezier zijn dat er is, kunnen we niet geloven dat plezier echt is. Een fatsoenlijk leven leiden impliceert een leven van opoffering. Bah. Maar we hebben het helemaal mis, omdat we onze draden hebben gekruist. We kunnen alleen echt plezier beleven in de mate waarin we alle verwrongen gewoonten die we hebben ontdekt om onze levenskracht te activeren opgeven - en dat is voor velen van ons door negatief plezier. Voor zover we ons aan deze valse levenswijzen vastklampen, kunnen we geen echt plezier verdragen.

De vicieuze cirkel waarin we verkeren, ziet er ongeveer zo uit: hoe minder we onze destructieve manieren willen opgeven, hoe minder we plezier kunnen accepteren en erin geloven. Hoe minder we in echt plezier geloven, hoe minder we ons favoriete 'plezier' willen opgeven. Hoe minder we willen opgeven wat ons belemmert om echt plezier te hebben, hoe minder toewijding we hebben om echt plezier te ervaren. Uiteindelijk proberen we het best mogelijke leven uit onze favoriete slechte gewoonten te wringen - onze levensvernietigende patronen.

Als er geen bijproduct van plezier is, dan wordt het moeilijk om volwassen, zelfverantwoordelijke mensen te zijn die de realiteit accepteren zoals die is. Maar hoe leuk is het dan eigenlijk om erop te staan ​​een onverantwoord kind te zijn dat anderen laat betalen voor onze daden of nalatigheden, en dat stiekem het leven wil bedriegen? Het gebrek aan integriteit dat hierin terechtkomt, zal gewoon nooit goed aanvoelen.

En als we onszelf in ons lef niet goed voelen, voelen we nog lang niet plezier. We hebben het gewoon te druk met rondzwerven in negatieve innerlijke energieën. Maar op dezelfde manier, als we een vleugje zelfverantwoordelijkheid krijgen door middel van enig zelfrespect als we niet langer proberen het leven te bedriegen, worden we in dezelfde mate in staat om plezier te ervaren.

Als we kunnen beginnen uit te kijken naar een vol en plezierig bestaan, zal het niet zo moeilijk zijn om enkele van onze destructieve patronen op te geven. We zullen op eigen benen kunnen staan ​​en de onvermijdelijke frustraties van het leven kunnen accepteren. Deze vergelijking moet altijd gelijk zijn. Zonder deze fundamentele waarheid te begrijpen, zullen we op een ongezonde manier blijven zoeken naar plezier, op zoek naar een beloning voor het 'goede kind' van een of andere autoriteit waarvan we afhankelijk zijn voor goede gevoelens.

We moeten voor onszelf het plezier van zelfautonomie ontdekken, in de beste zin van het woord, waarvoor we moeten werken. Zodra het idee dat volwassenheid een ontbering is, minder wordt, zullen we ons minder bedreigd voelen door wat zelfverantwoordelijkheid inhoudt. We staan ​​open voor zijn beloningen en zijn inherente plezier.

Logisch gezien moet er een directe correlatie zijn tussen ons vermogen om persoonlijk genot te realiseren en ons vermogen om emotioneel volwassen te zijn en lief te hebben. Eenvoudig en duidelijk, we kunnen niet liefhebben als we het druk hebben om ons aan iemand anders vast te klampen. Onze afhankelijkheid mag dan de oppervlakkige schijn van liefde hebben, maar niets is natuurlijk minder waar. Afhankelijkheid komt voort uit angst en het creëert meer angst. Het leidt de weg af naar haat en wrok. Dit verdoezelen we als een gek, want wie bij zijn volle verstand van ons zal houden als we hen echt haten, deze persoon van wie we afhankelijk zijn.

Nee, liefde heeft wat ruimte nodig. Het kan alleen gebeuren als we niet afhankelijk zijn van anderen. En plezier is alleen mogelijk als we liefhebben. Seksueel genot zonder liefde is helaas onvolledig en komt altijd in een doodlopende straat terecht. Er zal altijd iets ontbreken omdat het een innerlijke splitsing tussen de geest en het lichaam uitdrukt.

De totale eenwording van plezier resulteert wanneer we liefhebben en seksuele wezens zijn. Dan hebben we emotionele en mentale integriteit, dus alles hangt samen. Plezier is ingewikkeld en nauw verweven met spiritualiteit, fatsoen, emotionele volwassenheid en lichamelijke gezondheid.

Dus wat blokkeert ons van plezier? Omdat we eigenlijk allemaal plezier willen, toch? We verlangen ernaar. We streven ernaar. Verdorie, we willen het. Wat we negeren, is het feit dat we het ook niet willen. We zijn bang voor de bejesus eruit. Ernstig?

Logischerwijs is het logisch dat als we ergens bang voor zijn, we het tegenovergestelde willen. Neem dus even aan dat er een verborgen angst voor plezier in ons op de loer ligt. In dat geval willen we onbedoeld het omgekeerde: het ongenoegen als het ware. Dus dan zullen we natuurlijk bang zijn om te krijgen wat we willen, want dat is negatief genot, dat altijd pijn doet. Hoe minder we ons hiervan bewust zijn, hoe sterker de angst zal zijn.

Dit is hoe het werkt. Als we plezier willen hebben, kan dat alleen mogelijk worden gemaakt als onze geest en onze emoties rustig zelfverzekerd, rustig afwachtend en ontvankelijk, geduldig en onbezorgd, niet gehaast en onbezorgd zijn. Anders zal er een streven naar plezier zijn dat probeert onze angst voor plezier te bestrijden. We zullen bang zijn dat we het nooit zullen hebben. We zullen pessimistisch en zelfs hopeloos zijn. Dit brengt ons in dramatische fluctuaties tussen berusting en overactiviteit, waarbij we dwangmatig, blind en ongepast handelen. Wat een geweldige manier om elke kans op plezier te omzeilen.

Om dit te bestrijden, moeten we onze angst voor plezier helemaal naar boven halen. Een belangrijke aanwijzing om naar te zoeken, is dit geschommelde tussen angstig streven en de alternatieve duik in hopeloze berusting. Dit is de manier om ons ervan bewust te worden dat we bang zijn voor plezier. Van daaruit moeten we een acuut besef van de werkelijke angst ontwikkelen. Dit is niet makkelijk. Maar als we dit willen, zullen we het vinden.

Geen mens is vrij van deze ontkenning van plezier. Dus voel je niet alsof je alleen bent. Het is alleen een kwestie van graad. Als we eenmaal zien hoe we plezier vrezen en ontkennen, zullen we niet langer anderen verantwoordelijk maken voor ons gevoel van achterstand. We doen het onszelf aan; wij zijn degenen die onszelf laten lijden.

Als er een vervorming in ons leeft waarvan we ons niet bewust zijn, is dat buitengewoon pijnlijk. Hoe onbewuster, hoe sterker het effect en dus hoe meer het ons pijn doet. Daarom is er een strijd om bewust te worden - om alle innerlijke omstandigheden naar voren te brengen. We kunnen onszelf niet bevrijden van vage angst en gevoelens van ontoereikendheid zonder deze belangrijke stap.

We moeten weten, voelen en ervaren dat dit gevecht in ons doorgaat en spanning, scheiding en samentrekking creëert. Ons negatieve genot is gericht op het bevredigen van ons ego, in plaats van het vervullen van onze behoefte om te baden in het licht van genot. Het herbergt drie houdingen die aan de wortel van alle kwaad liggen: trots, eigenzinnigheid en angst. Want waar trots is - waaronder het gevoel dat ik beter moet zijn dan jij, en ook het gevoel dat ik minder waard ben dan jij - is eigen wil. En waar angst is, zal een staat van samentrekking zijn.

Welke benadering van therapie we ook gebruiken, we zullen deze samengetrokken toestand nooit volledig opgeven als we onze trots, eigenzinnigheid en angst niet opgeven. Ze helpen het ego om stevig en stevig vast te houden. Eigenzinnigheid zal altijd schreeuwen: "Ik, ik, ik!" Dit 'ik' is het kleine ik, het kleine zelf. Het geeft alleen om zijn uiterlijke persoonlijkheid, terwijl het het grotere bewustzijn negeert waarvan we allemaal een uitdrukking zijn.

Tenzij we een manier vinden om ons te verenigen met dit universele bewustzijn dat het ego transcendeert, zullen we ons aan het ego moeten vasthouden; het zal aanvoelen als onze enige levenslijn. We geloven ten onrechte dat zodra we ons ego als de enige heerser van het menselijk leven loslaten, we zullen worden vernietigd. Wat nog belangrijker is, als we ons uitsluitend met het ego identificeren, kunnen we ons niet identificeren met het grotere bewustzijn of met de gevoelens in ons lichaam. Ze gaan hand in hand.

De lekkere gevoelens die spontaan ons lichaam binnenstromen zijn een uitdrukking van universele waarheid, net als begeleiding, inspiratie en innerlijk weten. Maar ze kunnen alleen in ons stromen als we ons wezen identificeren met iets dat buiten de beperkte grenzen van het ego valt.

Het strakke kleine ego zegt in feite: “Mijn egowereld is het enige dat telt. Dit is alles wat er is voor mij. Dus ik kan het niet opgeven, anders besta ik niet. " Niet zo'n ontspannende plek om rond te hangen. Terug naar totaal echt plezier, het vereist het vermogen om deze ego-staat los te laten, zodat we gedragen en verlevendigd worden door een grotere kracht in het lichaam en de ziel.

Trots zegt: "Ik ben beter dan jij." Het plaatst ons in een plaats van afgescheidenheid waar alles draait om eenmanszaak. Vrijwel het tegenovergestelde van de staat van liefde. Het komt ook naar voren als een gevoel slechter te zijn dan anderen: “Ik ben waardeloos, ik heb geen waarde. Ik moet doen alsof ik meer ben om dit feit te verbergen. " Dit zijn misschien geen bewuste gedachten, maar ze zijn misschien ook niet zo onbewust.

In tegenstelling tot een gezonde waardigheid, zorgt trots ervoor dat we onszelf met anderen vergelijken. Dit is een voortdurende illusie; op deze manier kan nooit een echte evaluatie van een persoon worden verkregen. Het is een hopeloze jacht op een eindeloos doel. Het is ook vermoeiend en frustrerend. De kloof tussen onszelf en anderen wordt groter en verslindt de mogelijkheid tot liefde. Plezier is dan nog ver weg.

Het maakt niet uit of we letterlijk denken dat we beter zijn dan anderen, of alleen doen alsof we ons gevoel van waardeloosheid verbergen. Het is allemaal hetzelfde. Het produceert geen liefdevolle staat. Liefde is niet iets dat we kunnen bevelen of dat ons verzwakt.

Liefde is eigenlijk de meest egoïstische houding die er is. Het brengt het grootste plezier - fysiek, emotioneel en mentaal. Om een ​​lang verhaal kort te maken: liefde voelt goed. Liefde opent ons. We pulseren in een staat van vrede. We zijn opgewonden, veilig, levendig en volkomen zelfverzekerd. We voelen ons zoet van binnen en van buiten, van ons diepste wezen tot de toppen van onze vingers. Klinkt niet zozeer als de gespannen, angstige en samengetrokken staat van trots die het ego begunstigt, toch? We kunnen niet ontspannen nep doen. En we hebben zo'n strijdvrije en bescheiden staat nodig als we plezier willen. Het is absoluut vereist.

Angst is ook een gecontracteerde toestand. Het kan niemand vertrouwen. Als we bang zijn, kunnen we het onmogelijk loslaten. Dus we worden uiteindelijk gebonden door onze eigen negatieve creaties, en we willen dit niet in onszelf zien. We willen loslaten en plezier hebben, maar het ego is bang. Dus we geven iemand anders de schuld van ons gebrek. Hieruit komt niets goeds voort. Nee, wat meestal komt is bitterheid, woede en uitdagendheid. De verwarring die hierdoor ontstaat, kwelt ons.

Dus wat is het dat we moeten loslaten? Op de lange termijn, onze destructieve houding. We moeten de pijn accepteren die we hebben veroorzaakt door onze destructiviteit en verkeerd denken. Het is tijd om stil te staan ​​in plaats van tegen de stroom in te vechten. We hoeven niet te blijven rennen, we moeten gewoon ontspannen. We kunnen een innerlijke kalmte cultiveren, waardoor de opwinding van de geest tot rust komt en de innerlijke turbulentie stopt. Dit is geen apathie of verlamming. Het is een afstemming op de harmonieuze beweging van het universum en een manier vinden om ermee in overeenstemming te komen.

Hierdoor kan een ander soort beweging zich kenbaar maken. Het combineert innerlijke activiteit met kalme ontvankelijkheid en roerloosheid. Beide zijn intrinsieke onderdelen van beweging. Dus wat op het ego-niveau tegenstrijdigheden lijkt te zijn, zal verenigd worden op deze verschillende golflengte. Dan strijdt het zelf niet tegen zichzelf. Niet duwen. Geen gespannen streven. Er zal tijdloosheid zijn, zelfs in het lichaam.

In eerste instantie zullen we dit in een glimp zien. Elke keer zal het ons sterker, meer verenigd en completer maken. Het ego zal vollediger worden geïntegreerd met het grotere zelf. En natuurlijk kunnen we dit het meest intens ervaren wanneer we een liefdesrelatie hebben.

Maar we kunnen werken met elk ongenoegen dat zich op een bepaald moment voordoet. Als we voldoende onderzoeken wat elke situatie te bieden heeft, vinden we parels. Als we aanzienlijk los van onszelf beginnen, zullen we moeten tasten en onderzoeken om te zien wat er aan de hand is. We zullen wat geduld nodig hebben, samen met een vertrouwde verwachting. We moeten vechten en niet vechten, zowel op de juiste manier als op de juiste manier.

Je zou denken dat het herinneren van een eerdere, soortgelijke gemoedstoestand zou helpen, maar dat is niet zo. De waarheid moet elke keer opnieuw worden heroverd. De herinnering zal ons alleen maar helpen te weten dat de waarheid kan worden bereikt; dit alles is geen illusie. Nee, het is niet gemakkelijk om te transcenderen wat we op dit moment hebben gecreëerd. Het is niet gemakkelijk om af te stemmen op het grotere kosmische ritme. Maar hoe meer we het doen, hoe gemakkelijker het wordt. Dit wordt uiteindelijk het nieuwe nulpunt. Uitzondering hierop zijn.

De pijn van moeilijke tijden dient om ons naar ons innerlijke centrum te brengen en werkt als een katalysator voor groei. We kunnen onderzoeken wat er gebeurt door helder naar onszelf te kijken, zodat we een integraal onderdeel van plezier kunnen worden. Dat moet altijd ons doel zijn. Het is het doel en ook de balsem, zonder welke we niet kunnen genezen.

Een pad van genezing is niet iets om bang voor te zijn als een moeilijke klus. Elke stap is op zichzelf een vreugdevolle zaak, want het brengt uiteindelijk bevrijding. Elke overwinning brengt een beetje meer gelukzaligheid naarmate we in staat zijn om onze eigen weerstand te overwinnen. Maar plezier is ons geboorterecht en onze uiteindelijke bestemming. In werkelijkheid is er niets te vrezen.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar The Pull Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 177 Pleasure - The Full Pulsation of Life