Als we geblokkeerd en gebarricadeerd zijn, kunnen zegeningen van liefde ons ondersteboven slaan en zouden we het niet voelen. Onze zintuigen worden afgestompt door onze angsten en schaamte, en onze dringende wensen dat de dingen anders zijn dan ze zijn. We verdedigen onszelf tegen de manier waarop het leven is, maar onze verdediging is gebaseerd op verkeerde conclusies en verwarring.

De grootste woorden van wijsheid kunnen echter alleen een levende waarheid in ons worden als we onszelf toestaan ​​onze gevoelens te voelen en de misvattingen te ontdekken die ze ondersteunen. Dit is geen intellectuele oefening en onze problemen zijn niet gisteren ontstaan. We moeten de onwaarheden die we ons hele leven koesteren aan het licht brengen. En met het bewustzijn komen we dichter bij het aanboren van de liefdesstroom die ons omringt, van binnen en van buiten.

Ieder van ons heeft een bron van wijsheid en liefde in ons. Het is een schat die veilig in onze ziel is begraven en waar we elke keer toegang toe hebben als we alles opruimen wat ons ervan blokkeert. Wij zijn degenen die het voor onszelf uitsluiten. We zijn er zo aan gewend om buiten onszelf te kijken om waarheid en leiding en oplossingen voor onze problemen te vinden - door wijze leringen of een helpende hand. Maar de meest betrouwbare en realistische antwoorden zijn er al, in ons. Om die bron aan te boren, hebben we hulp van buitenaf nodig. Maar het is alleen waardevol als het ons helpt onze kern te bereiken - de bron van de innerlijke schat.

Om die put aan te boren, moeten we een pad van zelfconfrontatie bewandelen. Wat nog meer? We moeten kalmte zoeken, in en uit. Elke dag kunnen we de tijd nemen om stil te worden en mediteren, waardoor het innerlijke geluid dat onze bron van wijsheid en liefde bedekt, gehoord kan worden. Door te luisteren en dit geluid te vertalen in heldere gedachten, zullen onze meditaties uit die weloverwogen leiding en warme gevoelens van liefde, genegenheid en begrip komen. Dan zullen onze eigen dringende behoeften ons niet in de weg staan ​​om een ​​realistisch beeld van anderen te hebben.

Er zijn geen snelkoppelingen. Dit is het niet Goten en ladders. We kunnen het innerlijke geluid van onze angsten en schaamte, afweer en dringende behoeften niet omzeilen, in de hoop tot aan de lat van kalmte te buigen. Zo komen we niet bij de innerlijke schat. We kunnen onszelf voor de gek houden dat we dat kunnen, maar dat maakt het niet echt.

Nee, we zullen onze barrières en het bijbehorende geluid moeten erkennen. We moeten dit op een ontspannen, open manier doen en vervolgens werken aan de vertaling van de betekenis ervan. Dat is de enige manier. We moeten misschien beginnen met kalm genoeg te worden om te bepalen waarom we er zo tegen zijn om kalm te worden. Hoe we het ook aanpakken, we mogen deze praktijk van onszelf kalmeren, luisteren en sorteren niet negeren. Het zal ons enorm helpen.

Al vroeg op onze reis van zelfkennis ontdekken we hoe schadelijk onze barrières zijn. We richten de schijnwerpers eerst op onszelf en beginnen ons eigen innerlijke werk te doen. Als we er klaar voor zijn, kunnen we kijken hoe onze belemmeringen onze relaties met anderen beïnvloeden. Omdat we allemaal, vaak maar al te goed, weten dat hier het rubber de weg ontmoet. Ons ongeluk en onze verwarring houden altijd verband met hoe moeilijk het kan zijn om met onze medemensen om te gaan.

Als we rustig observeren hoe we op anderen reageren, zullen we ongetwijfeld iets merken als een innerlijke kramp, een spanning. Het is niet moeilijk voor te stellen hoe dat het moeilijk zal maken om je open te stellen en anderen zonder beperkingen te ontmoeten. In plaats daarvan hebben we de neiging om grijpbaar en veeleisend te worden. Dat is altijd zo uitnodigend.

Onze dringende eisen weerhouden ons ervan te geven zonder angst. En toch is het alleen wanneer we bereid zijn anderen met liefde te ontmoeten, dat ons leven vervullend kan worden - ongeacht hoe waardig onze uiterlijke activiteiten anders zijn.

Dus waar gaat deze angst over? Over het algemeen zegt het altijd: “Maar er zijn mensen die profiteren van warme, liefdevolle gevoelens. Ik moet mezelf beschermen en mezelf niet toestaan ​​om te voelen, anders zal ik lijden. " Maar dit is zo niet waar. Maar dergelijke onwaarheden belemmeren de toegang tot onze innerlijke bron van wijze leiding en betrouwbare intuïtie. Dergelijke misverstanden verhinderen onze communicatie met anderen en houden ons geïsoleerd. Dan stapelen zich dikke lagen gevoelloze gevoelens op. De enige remedie is om door alle lagen te graven met behulp van onze bewuste welwillendheid en begrip. Omdat we onmogelijk gelukkig kunnen zijn als we in niemandsland wonen.

Merk echter op dat onze onwil voor diepe liefdevolle communicatie verder gaat dan onze angst om te lijden, gekwetst of teleurgesteld te worden. In feite zijn er nog drie aspecten waarvan we ons bewust moeten worden waarom we nee zeggen tegen liefhebben. Elk van deze drie aspecten is bij de meesten van ons terug te vinden, maar we hebben misschien een favoriet die meer overheerst. Als geen van hen op ons van toepassing lijkt te zijn, moeten we opnieuw kijken en onze emotionele reacties goed in de gaten houden. We zullen vast en zeker ontdekken dat de een of de ander of alle drie van toepassing zijn.

Het eerste aspect is de angst dat we gedwongen worden iets te doen wat we niet willen doen. We zijn bang dat we zullen worden gevraagd om iets op te offeren dat we niet willen opgeven, of om toe te geven wanneer het ongemakkelijk is of geen voordeel voor ons heeft. We geloven dat we onze natuurlijke gevoelens moeten beteugelen om ons te beschermen tegen de buitensporige eisen van de ander. En dat is wat gevoelens van liefde van binnen afsnijdt.

We hebben het hebben van onze natuurlijke liefdesgevoelens verbonden met gedwongen worden om toe te geven. En we zien geen ander alternatief. Dus we voorkomen dat onze gevoelens organisch groeien door ze op een destructieve manier te manipuleren. Dit heeft ernstige gevolgen voor onze relaties met anderen. Ten eerste zullen we ons schuldig voelen omdat we ons inhouden, en ten tweede zullen we een gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect hebben. Als boetedoening doen we meer voor de ander dan we normaal zouden doen, en als gevolg daarvan wordt er echt van ons geprofiteerd. En aangezien alles wat we nu doen een gebrek aan liefde heeft - het wordt gedaan om onze achterhouding goed te maken - gaat ons schuldgevoel niet weg.

Hier kunnen we dus nogmaals zien hoe onze verkeerde conclusies leiden tot verkeerde stappen die ons rechtstreeks in de situatie brengen die we hoopten te vermijden. Dit wordt een vicieuze cirkel genoemd. Elke emotie die voortkomt uit een misvatting dat onze echte gevoelens ons in de problemen zullen brengen, zal verwarring veroorzaken. Deze omvatten onze schuldgevoelens, onze wrok over ons gedrag dat nu dwangmatig is in plaats van liefdevol, en ons gebrek aan zelfrespect.

Ze werken allemaal als een wig in onze hechte relaties. We zijn ofwel constant bezig met negatief gedrag, of we trekken ons terug en leven in een bitter isolement, wat op zijn beurt frustratie veroorzaakt. Ze vormen ook grote barrières voor de bron van wijsheid, liefde en intuïtie van binnen.

Dus wat is de waarheid van de zaak? Welnu, het is zeer zeker mogelijk om lief te hebben en niet aan elke eis te voldoen - om niet toe te geven. We kunnen egoïstisch zijn in onze acties - als we dat willen - zonder gierig te zijn met onze liefde. Dat is veel beter dan een martelaar zijn met onze acties, maar onze liefde niet aanbieden.

We bevinden ons in een veel betere positie om onze rechten en wensen te doen gelden - ongeacht of we gelijk of ongelijk hebben, egoïstisch of onzelfzuchtig - wanneer we liefhebben. Anders kan onze knagende schuld ons verlammen en komen onze bezwaren op een kwetsende manier naar voren. Weigeren om aan iemands eisen te voldoen, doet hem eigenlijk geen pijn, mits we het met liefde doen. Dus het oneens zijn of het niet naleven zal niet zo bedreigend lijken. We kunnen het op een ontspannen, gemakkelijke manier doen. Geen probleem. Als we ons innerlijke nee tegen liefhebben eenmaal hebben weggevaagd, zullen we in staat zijn om een ​​uiterlijk nee te zeggen dat ons vermogen om lief te hebben niet belemmert.

Dit alles betekent niet dat we liefde kunstmatig proberen af ​​te dwingen op plaatsen die van nature niet bestaan. Dat zou nutteloos zijn. We willen alleen de fijne en subtiele manieren opmerken waarop we onze natuurlijke en organische gevoelens terugtrekken - waar we onszelf expres stunten. Dan kunnen we deze stroom loslaten. Deze twee alternatieven voor het afdwingen van liefde of het terugtrekken zijn niet de enige manieren die we hebben. Als we dat weten, zullen onze circuits opnieuw worden ingesteld en krijgen we nieuwe vrijheid.

Als we om te beginnen geen warme en liefdevolle gevoelens hebben, kunnen we even pauzeren en kijken welke gevoelens we wel hebben. Negatieve emoties zullen waarschijnlijk opborrelen. Wees bij deze. Als ze eenmaal zijn erkend en begrepen - niet weggeduwd of onderdrukt - zullen natuurlijke gevoelens van genegenheid ongetwijfeld naar voren komen. Ze moeten - ze zijn al in ons. Ze moeten ons niet worden gegeven. Onze warme, positieve gevoelens zijn wat begraven ligt onder stapels negatieve emoties die we vasthouden vanuit het simpele misverstand dat onze natuurlijke gevoelens niet in orde zijn. We kunnen dit verkeerde idee niet corrigeren voordat het in de open lucht is.

Kortom, de cyclus van gebeurtenissen verloopt als volgt. We hebben een misverstand - dat we niet op een liefdevolle manier nee kunnen zeggen - waardoor we onze eigen natuurlijke gevoelens afsnijden. Dit zorgt voor een terugslag van schuldgevoel, angst, wrok en hulpeloze woede. We schommelen tussen te veel geven en te streng zijn. Zodra we dit allemaal voelen en ons verkeerde denken tot rust brengen, zullen onze natuurlijke warme gevoelens van liefde naar boven komen.

Verwacht niet binnen 60 seconden van nul naar 10 te gaan. Liefde zal zich in het begin slechts af en toe en zwak manifesteren, niet dramatisch. Als dat zo is, laat het dan stromen. We kunnen toestaan ​​dat deze kalmerende kracht ons en de mensen om ons heen beïnvloedt. In zijn aanwezigheid kunnen de buitensporige eisen van onze dierbaren onmiddellijk afnemen. Omdat ze werkelijk smeken om liefde; hun eisen waren een vervanging voor wat ze wilden. Geef oprechte liefde en de eisen nemen op wonderbaarlijke wijze af.

Er is een tweede aspect dat liefde verhindert en het houdt verband met ons verlangen om geaccepteerd te worden en onze plaats te vinden in de grotere symbolische wereld. Als de wereld aanvoelt als een moeilijke plek, houden we onze natuurlijke gevoelens tegen uit angst dat we veracht zullen worden door de mensen wiens goedkeuring we zoeken. Onze angst is vooral sterk als we natuurlijke gevoelens hebben voor iemand waarvan we denken dat we die moeten afwijzen, volgens de wereld. Dit kan voor ons ernstigere gevolgen hebben dan we ons realiseren.

De kans is groot dat die mensen zich heel anders tegenover ons voelen dan we denken. En als we vriendelijker en liefdevoller waren, niet het beste in onszelf verraden om hun goedkeuring te krijgen, zouden ze ons waarschijnlijk leuker vinden en respecteren. We moeten de moed hebben om onszelf te zijn, zodat we kunnen ontdekken of dit waar is. Voor sommigen van ons hebben we meer moed nodig om ons warme, liefdevolle zelf te zijn dan om een ​​zelfassertieve, 'sterke' versie van onszelf te zijn.

Maar laten we even aannemen dat de dingen zijn zoals we bang zijn dat ze zijn. Betekent dat niet dat andere mensen in dit opzicht net zo onvolwassen zijn als wij? Het nabootsen van onvolwassenheid zal ons nooit naar de drempel van zelfrespect leiden. Nee, het zal ons in onzekerheid brengen en in plaats daarvan zelfverachting creëren.

We simuleren geen kracht door onszelf te verraden. Het onthouden van liefde aan iemand die zwakker is en we geacht worden af ​​te wijzen, produceert alleen maar zelfhaat. Moed en zelfbevestiging missen is hetzelfde als onderwerping. Wanneer we dit doen, ontkennen we het beste in onszelf ter wille van goedkeuring. Dit alles leidt tot een proces van zelfvervreemding, omdat we kunstmatige taaiheid produceren en tegelijkertijd natuurlijke gevoelens ontmoedigen.

Natuurlijk doen we dit allemaal niet bewust. We zijn ons er misschien helemaal niet van bewust dat dit is wat er aan de hand is. Maar als we goed naar onze reacties kijken, misschien aan het eind van elke dag een paar aantekeningen maken, kunnen we enkele patronen gaan zien. Dat is de uitweg als we onze kinderlijke houding willen veranderen.

Als we eenmaal de moed hebben om ons ware zelf te zijn, iemand durven lief te hebben die we volgens de grote, slechte buitenwereld moeten minachten, zullen we iets geweldigs ontdekken: er zijn geen goede en slechte werelden; er is geen scheiding tussen een superieure wereld en een inferieure wereld. Dat is een illusie.

Totdat we ons in het labyrint van onze innerlijke werelden hebben verdiept, klinkt dit allemaal misschien wat vergezocht. Voor anderen kunnen deze woorden enkele verlammende misverstanden over hoe deze wereld werkt, helpen oplossen.

Het derde aspect van ons innerlijke nee tegen liefhebben klinkt in eerste instantie misschien paradoxaal. Het heeft betrekking op het type persoon dat het tegenovergestelde is van degene die we zojuist hebben besproken, degene die gevoelens onderdrukt. Mensen met dit aspect hebben overwegend zo'n overweldigende behoefte aan liefde en vervulling dat ze een speciale dreiging voelen over niet-vervulling. De remedie die ze kiezen, is om een ​​sterke dwangstroom te gebruiken. Ze hopen hun weg naar liefde te bulldozeren. Onnodig te zeggen dat er aan het einde van deze weg niet veel vreugde is.

De dwingende stroom verbiedt altijd de vrije uitwisseling van liefde. Het schopt een innerlijk nee tegen het idee om op een rustige, ontspannen manier te geven. Het is sluw, grijpend en veeleisend. Zo iemand wil geven, maar ze doen dat op zo'n dwangmatige manier - met een agenda om aan hun eisen te voldoen - dat er geen wijsheid of gevoeligheid is over wat de ander zou willen of nodig hebben. Dit soort geven is noch gratis, noch echt.

Deze persoon, zoals je je misschien kunt voorstellen, gaat hoorns sluiten met degene die zijn gevoelens onderdrukt. De eisen en de dwingende stroming zullen zo iemand afschrikken, zelfs wanneer die eisen worden geparadeerd onder het mom van 'geven'.

Als we hongeren naar liefde, worden we doodsbang om geweigerd te worden. We worden ook blind voor de behoeften van anderen. Het enige wat we kunnen voelen is onze eigen zuigbehoefte. We hebben dan niet de mogelijkheid om rustig naar de ander te kijken en te beoordelen wat ze op dit moment nodig hebben. Ondertussen zijn we er kapot van door het idee dat onze eigen behoeften worden geweigerd. We behandelen afwijzing met onze urgentie.

Wanneer de afwijzing komt, lijkt het te bevestigen wat we vreesden: we zijn waardeloos en er kan niet van gehouden worden. Zie je hoe scheef onze kijk op de wereld wordt? Onze nederlaag heeft helemaal niets te maken met ons waardeloos zijn. We zijn waarschijnlijk net tegen de angst van een ander gestuit om te worden gedwongen te doen wat ze niet willen doen. In onze blindheid kunnen we dit niet zien. Onze oplossing - een krachtige dwingende stroom - is als een paal door het hart van een liefdevolle partner. We hebben het misschien gebruikt om gevreesde gevoelens van waardeloosheid te verdrijven, maar het heeft vervolgens elke echte kans op het geven en ontvangen van liefde gedood.

Dus wat is de remedie als we ons in deze derde categorie bevinden? Het is drievoudig. Ten eerste moeten we zorgvuldig kijken naar ons gebrek aan vertrouwen in onszelf. Waarom is het zo? Wat is de echte reden waarom we ons gebrek aan liefde verhullen met onze overmatige gretigheid? Waar geven we omdat we diep van binnen uitsluitend liefde willen ontvangen, de eenzijdige manier waarop een kind bemind wil worden?

Ten tweede moeten we het verkeerde denken dat eronder begraven ligt eruit halen. Er zijn conclusies over het leven getrokken en ze zijn misplaatst. We moeten onze vervormde concepten begrijpen en erachter komen waardoor ze vervormd raken. De vraag die we altijd kunnen stellen is: wat is de waarheid van deze kwestie?

Ten derde moeten we bereid zijn al onze gevoelens te voelen als ze naar boven komen. Tijdens het zelfonderzoek zullen we wat onaangenaamheden tegenkomen. Het kan niet worden vermeden. Het vermijden is wat ons om te beginnen in deze hele puinhoop heeft gebracht. Het is tijd om de doedelzakspeler te betalen.

Dit is een proces. We moeten onszelf toestaan ​​om onder de bewuste dringende behoefte te zoeken naar de reden waarom we onze gevoelens van genegenheid en liefde blokkeren. Het is misschien zo verborgen dat we onvoorbereid ontkennen dat dit zelfs het geval is. We verwarren ons oprechte gevoel van genegenheid voor anderen met onze behoefte om bemind te worden. De vroegere gevoelens zijn veel minder urgent. Het zijn kalmere emoties die niet zo egocentrisch zijn, zoals de behoefte is. Dit alles kan duidelijk worden gemaakt en onze gevoelens mogen rijpen als we ze bewust maken.

Terwijl we dit proces doorlopen, zullen we wat frustratie moeten kunnen weerstaan ​​totdat alles is opgelost en op de juiste manier wordt uitgevoerd. Onze herhaalde niet-vervulling zal meer pijn doen dan nodig is als we de frustratie van onze kinderlijke wil niet kunnen tolereren. Maar als we deze stappen volgen en samenwerken met iemand die ons kan helpen deze verborgen aspecten in onszelf te zien, kunnen we weer hele en liefdevolle mensen worden.

Dit alles kost tijd. Er zullen waarschijnlijk meer teleurstellingen komen. Maar nu kunnen we ze gebruiken als meststof voor onze groei. Ze wijzen ons onfeilbaar naar waar we heen moeten om meer over onszelf te ontdekken. We moeten leren zwemmen met de stroom mee, niet ertegenin. Vaak verzetten we ons tegen de stroom in een wilde strijd tegen het verlangen van onze eigen ziel naar genezing.

Hoe meer we frustratie kunnen weerstaan ​​zonder onze wrok of woede te onderdrukken - of het uit te voeren tegen anderen - hoe volwassener we zullen worden. Dit helpt om die slingerende slinger sneller in een evenwichtige positie te brengen. De sereniteit die we voelen als we uit de overactiviteit van onze dwingende stroom komen, brengt ons dichter bij onze ware staat van zijn.

We moeten proberen om geen stappen over te slaan. Struikelen en teruggaan vertragen ons alleen maar. We kunnen het land van sereniteit alleen bereiken door door het hoge onkruid van onze gefrustreerde emoties te waden - de emoties die de urgentie en honger veroorzaken. We moeten ze aan de oppervlakte laten sudderen en in duidelijke, beknopte woorden laten vertalen. Dan kunnen deze genezende woorden filteren op die niveaus van ons wezen waar irrationele attitudes leven. Op de een of andere manier is alles in ons volkomen logisch. We moeten alleen de knikken oplossen.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar The Pull Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 107 Drie aspecten die liefde verhinderen