Zoals alle psychologieën en filosofieën het erover eens zijn, is liefde de sleutel tot vervulling; het biedt zekerheid en stimuleert onze groei. Waar geen liefde is, zullen we disharmonie vinden, een gevolg van het niet leven in de werkelijkheid. Liefde kan echter geen gebod zijn. Het is een vrije, spontane zielenbeweging, geen plicht. Hoe meer mensen proberen lief te hebben om gehoorzaam te zijn of omdat hun geweten het vereist, hoe minder ze liefhebben; de vicieuze cirkel wordt gesloten. Waar liefde echter bestaat, zal er vervulling zijn. Anders gezegd: wanneer we een gebrek aan vervulling ervaren, is dat een zeker teken dat onze ziel nog niet heeft geleerd lief te hebben. Dit is een eenvoudige vergelijking die we vaak over het hoofd zien.
Laten we de liefde eens nader bekijken en hoe we deze grootste sleutel tot het leven kunnen verkrijgen - niet door marsorders van ons intellect aan te nemen die ons vertellen kunstmatige, overlappende bevelen op te volgen, maar door ons hart te volgen.
We moeten op de substantiële grond van realiteit en moed staan om liefde te laten bloeien. We moeten dus zonder angst, wantrouwen of illusies zijn om tot liefde te kunnen komen. Alleen dan zullen we succesvolle relaties hebben. Alleen als we aanwezig zijn met wat is - in afstemming met de werkelijkheid - zullen we intuïtief weten wanneer het gepast is om te vertrouwen en wanneer niet. We zullen onze dierbaren kunnen accepteren zoals ze zijn, onze eigen gevoelens aanpassen aan wat de realiteit ook is. We hoeven niet in het duister te tasten, half vol vertrouwen en half wantrouwend, heen en weer geslingerd tussen onze angsten en onze behoeften.
Waar liefde ontbreekt, zijn we in verwarring, en omgekeerd, waar we in de war zijn, kunnen we niet liefhebben. De liefde slaagt er echter in om alle conflicten glad te strijken. We zullen stevig kunnen wandelen op de grens tussen agressie en zelfbewustzijn. We zullen niet in de war raken door het verschil tussen onderdanigheid en opzettelijke overheersing.
We zullen onze rechten doen gelden tegen ongerechtvaardigde eisen, zonder onze toevlucht te nemen tot vijandigheid. We zullen naleving vermijden wanneer het destructief zou zijn, maar niet tot koppige rebellie zou worden gedreven. Concessie hoeft niet vernederend te lijken of toe te geven.
Alleen door liefde kunnen we precies het juiste evenwicht vinden tussen de onzekerheid van tegengestelde extremen. Het liefdevolle hart weet hoe dit te doen, maar wanneer we ernaar streven om de gulden middenweg te bereiken door louter intellectueel begrip, ontgaat het ons. Hoe hard we ook proberen.
Met liefde zullen we ook lichamelijke gezondheid hebben, wat een essentiële vereiste is voor het menselijk leven. Aangezien liefde zuivert, waar die ook bestaat, moet een goede gezondheid ook. Voor zover liefde ontbreekt, en negatieve emoties hoogtij vieren - vooral gedurende lange tijd - zal een slechte gezondheid de overhand hebben. Verder zullen we ontdekken dat liefhebben en gevoelens van zelfvertrouwen onvermijdelijk met elkaar verweven zijn.
Wauw, dus wie wil er niet liefhebben? En toch is deze universele sleutel - liefhebben - zo moeilijk voor ons te gebruiken. Er is niets waar we meer voor terugdeinzen dan onszelf toestaan lief te hebben. Waar zijn we bang voor? Waarom lijkt liefhebben zo'n risico? Is het echt zo gevaarlijk, zo bedreigend, zo onherroepelijk? Niets is verder van de waarheid verwijderd.
Maar hier gaan we, we bouwen uitgebreide hekken in onszelf om achter te vluchten. We vluchten voor betrokkenheid; we vluchten om onze fouten onder ogen te zien; en we vluchten voor het zien van onze eigen destructiviteit. Maar meestal vluchten we voor liefde. Dit is uiteindelijk de oorzaak van al onze andere kwalen.
Ons verzet tegen liefdevolle cascades door twee fundamentele misverstanden. Ten eerste interpreteren we de werkelijkheid verkeerd; we worden gevangen door onze illusies. Illusies veroorzaken altijd verwarring, die op de voet wordt gevolgd door een hele reeks andere onzin, zoals angst, vijandigheid, afgescheidenheid, depressie, zelfmedelijden, ambivalentie en wraakzucht. Geen verrassing, het is onmogelijk om lief te hebben als we in een van deze struikelen. Als onze waarden en percepties echter in overeenstemming waren met de realiteit, zou angst om lief te hebben ondenkbaar zijn.
Ten tweede onderschatten we onszelf en blijven we achter met het gevolg dat we ons minderwaardig voelen. Dit klinkt bijna paradoxaal. Op het eerste gezicht lijkt het mogelijk om lief te hebben, zelfs als we niet veel van onszelf denken. En toch is het gewoon niet zo. Want als we onszelf in werkelijkheid niet waarnemen, kunnen we de ander onmogelijk als echt waarnemen. Doordat we ons hulpeloos, zwak en ontoereikend voelen, nemen anderen de rol op zich van reuzen waartegen we ons moeten verdedigen.
Onze verdediging komt naar voren in de vorm van het afwijzen, kwalijk nemen en verachten van anderen, wat ze - hier is een schok - kunnen voelen. Wat niet bij ons opkomt, is hun kwetsbaarheden aanvoelen - beseffen dat ook anderen menselijke behoeften hebben. Als zodanig worden hun realiteit - hun sterke en zwakke punten - gekleurd en vervormd; beide lijken ons persoonlijk vijandige elementen. De lange en korte daarvan is dat onze onderschatting van onszelf ons dwingt vijandig te worden tegenover anderen, zelfs als we dit proberen te camoufleren met uiterlijke onderdanigheid, in de hoop dat het op liefde lijkt. Omdat we zo weinig aan onszelf denken, waarderen we niet hoe belangrijk onze acties of reacties voor anderen zijn.
Dus deze twee onderling verbonden neigingen - onszelf onderschatten en de werkelijkheid verkeerd interpreteren - creëren barrières voor liefhebben en laten het gevaarlijk lijken, en daarom is het menselijk hart zo verlegen en onwillig om lief te hebben. Te voorzichtig zijn draagt alleen maar bij aan ons terugtrekken in ons isolement. Velen van ons zijn half bereid, maar dit ontkent meestal liefde in plaats van het halverwege te bevestigen; we stellen voorwaarden met behulp van een heleboel als-en-of-maren.
Met al onze illusies en verwarringen en verwrongen waarnemingen, is gebrek aan liefde een totale domper voor een eerlijke zelfevaluatie. Meer disharmonie en verstoorde reacties zullen zeker volgen. Dit alles creëert een kluwen van verstoorde emoties die een kern vormt, als een vreemd lichaam, in onze ziel.
In onze oorspronkelijke, ongerepte natuur wisten ons spirituele zelf niets van deze verstoringen. Onze aard ging altijd over liefde, overvloed, productiviteit en zinvolle groei. Wij, in onze natuurlijke staat, zijn doordrenkt met wijsheid die voortkomt uit een nauwkeurige waarneming van de werkelijkheid. Maar dit vreemde lichaam in onze ziel, deze kern van verwrongen waarnemingen, blokkeert ons van onze natuurlijke staat - de staat waarvoor we geboren zijn om uit te drukken.
We voelen dit vreemde lichaam en willen er vanaf. Maar we vechten op de verkeerde manier. Onze strijd is tragisch genoeg precies het tegenovergestelde van wat ons zou kunnen helpen deze uit de wereld te helpen. We voelen misschien het bestaan ervan, maar kunnen niet de moed verzamelen om te doen wat volledige erkenning zou inhouden. We worstelen door het te ontkennen en weg te rennen.
Dit vreemde lichaam hoeft niet te worden geweigerd; we doen dit omdat we niet weten hoe we de leringen over waarheid en liefde moeten toepassen. Dus in plaats van ons ervan te ontdoen, laden we meer vreemde materie over de oorspronkelijke zielsubstantie. Onze ontkenning veroorzaakt meer ellende dan onze erkenning dat het bestaat.
Er is dus een andere weg die we kunnen gaan - een andere deur naar de waarheid die ons zal bevrijden. Alles wat we ooit hoefden te doen, was het vreemde lichaam nauwkeuriger onderzoeken en de reden onthullen waarom het is ontstaan. In plaats daarvan doen we alsof het niet bestaat. Waarom vinden we het zo moeilijk om dit vreemde lichaam te erkennen? Het is gedeeltelijk onze angst dat anderen fouten bij ons zullen vinden en ons zullen afwijzen. Het is ook gedeeltelijk onze angst dat dit vreemde lichaam is wie we zijn:de ultieme ik.In zekere zin is dit logisch. In dit stadium van het spel komen onze enige gevoelens van liefde - onze vrijgevigheid, onzelfzuchtigheid en vriendelijkheid - voort uit het fineer van gevoelens dat we over het vreemde lichaam hebben gelegd. Het is maar een dun laagje dat ons probeert te verzekeren dat we goede en fatsoenlijke mensen zijn.
We hebben dit gebrekkige besef van onze eigen goedheid dat ons niet op een stevige basis over onze realiteit houdt; we hebben de echt goede en liefdevolle nougat in ons centrum niet ontdekt. Zonder dat durven we het tegenovergestelde van onze goedheid niet te erkennen door de aanwezigheid van dit vreemde lichaam toe te geven, dat vreemd is aan onze werkelijke aard. Dus we worstelen maar door.
Vanuit het levendige centrum van ons wezen horen we een natuurlijke reactie van 'ik wil' in plaats van een hoogdravend 'ik zou' moeten. Onze ongebonden "willen" voelt vrij en volkomen juist. Het komt van het ware zelf dat is bedekt met lagen vreemde substantie. Ons ware zelf is de bron waaruit onze liefdevolle intelligentie spontaan vloeit; het is waar conflictvrije vervulling wacht.
We moeten bereid zijn om onze lagen van pseudo-goedheid te verwijderen om erbij te komen. Maar we vrezen dat onder onze schmaltzy pretenties niets anders is dan het tegenovergestelde van liefde. We weten niet dat er een realiteit is die verder gaat. Dit is de reden waarom we de waarheid van onze eigen goedheid niet kunnen ervaren - onze oprechte liefde en genereuze aard.
Binnengaan betekent risico's nemen. We moeten voor onszelf ontdekken dat dit vreemde lichaam niet is wie we werkelijk zijn. We moeten inzien dat onze ontkenning ervan de oorzaak is van zoveel ellende. Uiteindelijk willen we er langs gaan naar het beloofde land eronder.
Maak alleen de balans op van de manieren waarop we niet liefhebben, zullen we onze liefde voelen. Door nauwgezet ons egoïsme te onthullen, zullen we ervan overtuigd raken dat wij niet allemaal dit zijn. Ons potentieel om liefde te geven is grenzeloos; we hebben de moed nodig om dit te vinden.
We beginnen met het bereiken van een liefdevolle geest, omdat we meer dan wat dan ook de waarheid willen weten over wie we zijn. Elke dag kunnen we onze reacties op elke disharmonie doornemen. Want als er een disharmonie is, is er ergens een verkeerde interpretatie van de waarheid. We kunnen bidden om de waarheid te zijn als we rustig in meditatie zitten. Onze gebeden zullen niet met een steen worden beantwoord.
Na verloop van tijd zullen onze overwinningen over onze angstige weerstand het levende bewijs worden van hoe het voelt om vanuit het centrum van ons wezen te leven. We zullen steeds minder belemmerd worden dan ooit tevoren. Vanuit de buik van ons wezen - door onze zonnevlecht - zal een nieuwe wijsheid en kracht, een nieuwe vrede en een verbazingwekkende vitaliteit stromen. We zullen een onverschrokken liefde voor de hele schepping en een diep gevoel van veiligheid kennen. We zullen onszelf en anderen begrijpen, onze zielebewegingen laten meegaan met het ritme van het universum.
Als we leren lief te hebben, zullen we openstaan voor ervaringen van gelukzaligheid. We zullen onze huidige staat erkennen, wat die ook is, en er niet voor wegrennen. Wanneer we op elk moment in waarheid zijn, zullen we in vrede zijn, ongeacht hoeveel verstoring er nog moet worden geëlimineerd.
Het probleem is nooit het probleem zelf geweest, of het conflict, of zelfs maar de misvatting die de onrust veroorzaakte. Het grote probleem is dat we van onszelf weglopen. Het is zo erg moeilijk voor onze ziel om in het duister te blijven.
Als we deze woorden kunnen onthouden, zullen we onze strijd op een geheel nieuwe manier aangaan. Ons werk zal evolueren van zelfingenomen proberen naar een effectievere verbinding met de werkelijkheid. Het beste van alles is dat we dichter bij liefde zullen zijn.
Keer terug naar The Pull Inhoud
Volgend boek: Parels
