Terwijl we ons een weg banen langs ons spirituele pad van zelfkennis, verlichten we geleidelijk de vele conflicten en verwarring in onze geest. Terwijl we de steeds kleiner wordende spiraalbewegingen blijven volgen, worden onze problemen veel eenvoudiger totdat we eindelijk het centrum van het laatste nucleaire punt van ons wezen bereiken. Daar zullen we ontdekken dat het enige probleem liefde is.

Liefde is de sleutel tot alles. Het is het medicijn dat we kunnen gebruiken om al onze ziekten en al ons verdriet te genezen. Liefde doordringt alles wat er is en altijd beschikbaar is, hoewel we dit vaak uit het oog verliezen door ons eigenzinnige denken. We zouden letterlijk het onderwerp liefde een heel leven lang kunnen bespreken - elk uur van elke dag - en het zou niet mogelijk zijn om het allemaal te behandelen. Liefde is zo groot. Voor nu zullen we ons concentreren op een paar belangrijke aspecten van liefde - degene die we op dit moment het meest nodig hebben.

Dus wat is deze liefde waar iedereen het over heeft? Is het een kracht? Is het een gevoel? Kort antwoord: Ja, dat is het allemaal en meer. Maar laten we wat specifieker worden en kijken hoe liefde van toepassing is op de drie belangrijkste persoonlijkheidstypen: rede, wil en emotie.

Ten eerste is het duidelijk dat liefde een gevoel is. Maar misschien is het niet zo voor de hand liggend dat liefde voortkomt uit een wilsdaad die we initiëren met onze intelligentie. Dus liefde is dan intelligentie. Als we dit idee overboord gooien en een probleem bekijken met een groothoeklens, zullen we zien dat overal waar haat is, onwetendheid is, hoe verhuld die ook is met een rechtvaardiging. Het is een gebrek aan intelligentie.

Haat komt natuurlijk in vele texturen en tinten voor, waarvan er vele niet als zodanig worden erkend; het komt ook in verschillende mate van intensiteit. Wanneer liefde ontbreekt, kan dit naar voren komen als afgescheidenheid, hopeloosheid, gebrek aan geloof of neerslachtigheid. Liefde is schaars als we ons wentelen in angst of ons slachtoffer voelen; ook wanneer er wrok, schuld, vijandigheid en regelrechte haat is.

Liefde is dan zeker aanwezig als er pure intelligentie en rede is. Als er een diep begrip is van wat er aan de hand is, wordt onze visie groter en zijn we dichter bij de waarheid. Dan zal het steeds minder mogelijk zijn om haat te voelen. En de wielen van liefde gaan rond.

Het is onmogelijk om liefdevol te zijn als onze wil ons niet in de richting van een liefdevolle manier van zijn beweegt. Dus als we iets niet volledig willen begrijpen, wat een uiting is van ons verlangen om lief te hebben, laten we dan eerlijk zijn, we willen niet liefhebben. Het resultaat: we zullen niet liefhebben. En dan krabben we ons hoofd en vragen ons af waarom we geen liefde voelen.

Soms werkt het andersom: de wil om lief te hebben kan onze wil stimuleren om volledig te begrijpen. In dat geval groeit begrip uit liefde. Op andere momenten komt het begrip op de eerste plaats en wekt het onze wil om lief te hebben. Zes van de een, zes van de ander. Hoe dan ook, liefde kan het niet redden tenzij we het combineren met een flinke dosis intelligentie. Emotie volgt dus de wil, evenals rede en intelligentie.

Het komt erop neer dat als we verkeerde ideeën in ons achterhoofd hebben begraven, dit ons vermogen om lief te hebben zal aantasten. We kunnen bijvoorbeeld de verkeerde conclusie koesteren - waarschijnlijk uit de vroege kinderjaren - dat liefhebben betekent verliezen, misbruik van ons maken of dingen van ons laten afnemen. Of misschien hebben we het verkeerde idee dat liefhebben betekent zwak, onderdanig en ruggengraatloos zijn. Als een van deze dingen ons waar lijkt, dan ontbreekt het ons aan redelijkheid. Deze valse conclusies weerspiegelen een gebrek aan intelligentie dat onze wil om lief te hebben zal belemmeren.

Liefde is rede, wil en emotie, en nog veel meer. Het is een sensatie die we op elk niveau kunnen ervaren, die we kunnen verifiëren door aandacht te besteden aan onze eigen reacties. Als we verliefd zijn, zien we dingen met andere ogen en horen we dingen anders. Het hele leven heeft een andere textuur en smaak. We zullen alles wat gebeurt op een heel andere manier waarnemen.

Zonder liefde richten we ons op de dingen die we ongewenst vinden. Dat is het deel dat we niet kunnen rechtvaardigen, en welke intelligentie we ook over de situatie inbrengen, dient alleen om de redenen te rechtvaardigen waarom we willen dat de dingen anders zijn. In onze eigen geest, als we liefdeloos zijn, laten we onze liefdeloze waarnemingen lijken te kloppen. Dat klopt - we hebben helemaal gelijk. We vergeten dat wanneer we ons in een liefdeloze staat bevinden, we niet de hele waarheid waarnemen. In feite is onze perceptie op dat punt zo beperkt, het is volkomen onbetrouwbaar. We nemen slechts een geïsoleerd fragment van het geheel waar. Dat is niet hetzelfde als de waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid.

Als we verliefd zijn, functioneert zelfs ons lichaam anders. Onze ademhaling en hartslag zijn anders. Onze bloedbaan stroomt zelfs anders dan wanneer we haters zijn. Dus liefdevolle houdt ons in een staat van gezondheid. Hoewel ziek zijn misschien niet één op één correleert met haten, kan het een noodzakelijk bijproduct zijn van onze strijd om ons een weg te banen uit haatdragende en angstige toestanden. Of we het nu hebben geaccepteerd of niet, deze strijd naar liefde en vertrouwen is onze missie.

Dus uiteindelijk draait het allemaal om liefde. Het zit in alles, ook in onszelf. Eigenliefde en ons vermogen om van anderen te houden zijn erwten in een dop: we kunnen het een niet zonder het ander hebben. Als we van onszelf kunnen houden, kunnen we ook van anderen houden. En zo niet, dan is het ook een non-starter om van een ander te houden. Als we onszelf haten, haten we ook iedereen. Dit laatste zorgt ervoor dat we een oogje dichtknijpen voor onze eigen zelfhaat, en ook ontkennen dat we onze medemens moeten haten.

Het houdt nooit op, deze innerlijke strijd om van onszelf te houden. In onze dualistische gemoedstoestand raken we hierover in de war. En dit is geen kleinigheid. Hier is de verwarring: als ik van mezelf houd, geef ik dan toe aan elke kleine gril? Volg ik het pad van de minste weerstand? Krijg ik anderen de schuld in plaats van goed naar mijn lagere zelf te kijken? Als ik van mezelf houd, geef ik dan uitdrukking aan de zelfhaat die leeft in het deel van mij dat graag haat en bedriegt?

De hele mensheid is verwikkeld in deze diepe en tragische strijd. Het is een tragedie hoe we ons verstoppen en wegrennen voor dit innerlijke dilemma, en een grotere berg maken uit een molshoop van pijn. We verlengen de pijn. Maar het is ook een prachtig verhaal van strijd om voet aan de grond te krijgen in echte veiligheid. Onze zekerheid is dat we toegeven dat deze strijd gaande is. We moeten ons ervan bewust worden, anders zullen we valse oplossingen voor zelfliefde najagen, waaronder genotzucht, geserveerd met een toppertje van schuld.

Dit is een verleidelijk spel om te spelen. Maar het laat ons leeg en hol achter. De constante fluctuerende ping-pongs tussen zelfingenomen beschuldigingen en morbide zelfbeschuldiging, gelaagd met schuldgevoelens. Niemand wint. Zelfs als onze beschuldigingen een voltreffer zijn, zijn ze nooit overtuigend, omdat we nooit zeker kunnen zijn van iets als we ons voor onszelf verbergen. Dit maakt het super moeilijk om van onszelf te houden. We slingeren van bewuste haat voor onszelf naar haat voor anderen. Au. Dat gaat nooit goed voelen.

We doen allemaal dit pingpongeren tussen onszelf haten en anderen haten. In onze verwoede poging om onze zelfhaat voor onszelf te verbergen, springen we over op onszelf, stapelen we enorme bergen beschuldigingen op en geven anderen de schuld om iedereen van de geur af te werpen. Dit, denken we, is de manier om zelfrespect te bereiken.

Als we deze rotzooi eenmaal hebben uitgeschakeld, zullen we in staat zijn om een ​​schuldvrij bewustzijn van andermans wandaden te ontwikkelen, los gezien van onze eigen innerlijke wandaden. Dit zal komen als een zijlicht als we ons eigen Lagere Zelf frontaal onder ogen zien - niet ondanks wat we ontdekken, maar daardoor. Dan kunnen we een manier vinden om onszelf lief te hebben en te eren.

Zolang we onze toevlucht nemen tot ontkenning en met de vinger wijzen om onze zelfhaat niet te zien, gaan we verder weg van het vinden van ware eigenliefde. We moeten zien hoe slecht onze strategie is en dat we de verkeerde weg inslaan. Als we dit toegeven, zal er een scheur in ons hart en onze geest ontstaan. Met dit soort eerlijkheid zal een beetje waarheid binnendringen. Net daarachter zal innerlijke leiding komen om ons te inspireren en ons te laten zien hoe ons Lagere Zelf ons in zelfhaat verstrikt. Hoe duidelijker we zien hoe we dit doen, hoe meer we onszelf kunnen liefhebben en respecteren.

Als we onszelf gaan liefhebben - zonder ons kinderlijke, veeleisende Lagere Zelf toe te geven - zullen we in staat zijn om standvastig voor onszelf te zijn. We zullen zien dat standvastigheid evenzeer een uiting van liefde als tederheid kan zijn. We kunnen tegelijkertijd standvastig en teder zijn voor onszelf. We zullen onszelf niet devalueren en we zullen ons ook niet zelfvernietigend gedragen.

Er ontstaat een mooi evenwicht. We zullen zelfdiscipline en een strikte eerlijkheid verwerven, die ons Lagere Zelf en zijn verlangen om te handelen stevig dwarsbomen. Dit is de manier om een ​​diepe waardering voor het zelf te creëren; zo herstellen we het evenwicht. We geven de genotzucht op die zich voordeed voor eigenliefde, maar was in feite een vorm van zelfhaat.

Zodra we onszelf in waarheid onder ogen zien, kunnen we ons afstemmen op onze onderliggende goddelijkheid. Het zit erin, we moeten het gewoon blootleggen. Bij diepe meditatie zullen we in staat zijn om liefde te laten stromen over alle aspecten van ons wezen: elk orgaan dat we verwaarlozen, elke houding - hoe vervormd ook.

We zullen zien hoe de gevangenismuren van zelfhaat ons verstikten. We zullen wel een uitweg kunnen vinden. Want we zullen zoeken met onze ogen wijd open, iets wat mensen tot voor kort niet konden doen. Maar wees gewaarschuwd: ons vermogen om bewust naar verlichting te zoeken, zal zelfhaat op de voorgrond plaatsen. In het begin kan dit ons verbazen - we wisten misschien niet dat het erin zat. Het kan ons ook ontgaan dat we nu klaar staan ​​om er iets aan te doen.

Het is gemakkelijk om hier in de war te raken en te denken dat het de inspanning is om een ​​bewust spiritueel pad te bewandelen dat deze groeiende zelfhaat creëert. Het groeit natuurlijk niet echt - het is ons bewustzijn ervan dat groeit. Maar als we nog steeds vastzitten achter die gevangenismuren, lijkt het misschien alsof het groter wordt. Dit kan een terugslag veroorzaken tegen het inslaan van een dergelijk pad.

We gaan ertegen tekeer en geven de voorkeur aan de oude 'beschermende' illusie dat onze zelfverwerping wordt veroorzaakt door iemand - iemand - anders dan wij. We verlangen naar onze pseudo-oplossingen - ons verlangen om onderwerping, agressie of terugtrekking te gebruiken als een manier om te winnen - en hopen onze twijfels over onszelf weer in slaap te brengen door terug te vallen op een eenzijdige positieve benadering. Zullen we gewoon wat meer van die positieve affirmaties proberen?

Dit is een cruciale fase op het pad. Als we erin slagen het te overwinnen, zullen we de intelligentie hebben om het te zien voor wat het is. Dit besef zal ons in de richting van vrijheid leiden. Maar als we blijven hangen in onwetendheid, denkend dat ons onvrijheid ons van buitenaf wordt opgelegd, zitten we vast in Chinese vingervlekken. Hoe harder we worstelen - tevergeefs - hoe sterker we gebonden zijn.

Nu komen we bij een ander facet van het probleem. We hebben het idee dat rebelleren tegen gezagsdragers de manier is om los te breken. En dus protesteren we met grote verontwaardiging tegen elke frustratie die het leven ons opdringt, in de overtuiging dat als er geen frustraties waren, we eindelijk vrij zouden zijn. Elke frustratie - alles waarvan we denken dat het ons door een of andere autoriteit wordt aangedaan - zet ons haar in brand.

Vergelijk en vergelijk dit, zo u wilt, met onze aangeboren rebellie tegen structuur, tegen het stellen van grenzen, tegen elke grens of ding dat we als beperkend ervaren. Maar hier is het ding, grenzen en structuur zijn een essentieel onderdeel van het liefdesproces. Ze verschijnen in elk deel van de realiteit.

Als we in een wereld zonder grenzen en wetten zouden leven, zouden we uiteenvallen in een wolk van chaos en vernietiging. Er zijn wetten die de planeten bij elkaar houden en toch voorkomen dat ze botsen. Wijze wetten. Ze laten de wereld draaien. Het is hetzelfde in het hele universum, op grote en kleine schaal.

Dus hoewel dit voor sommige mensen misschien beperkt lijkt, kan er geen gemeenschap van levende wezens zijn zonder structuur, wetten en grenzen. In de echte zin beperken ze helemaal niet. Toch maakt dit feit van het leven veel mensen boos, zelfs als ze voortkomen uit waarheid en liefde, niet uit vijandigheid en een verlangen om ons naar beneden te halen.

Deze woede kan voortkomen uit onze interpretatie van ervaringen uit de kindertijd. Maar de diepere, waarachtiger reden is ons wantrouwen jegens de tiran die in ons leeft. Ons eigen Lagere Zelf wil regeren met een egoïstische en wrede vuist. In onze poging dit te verbergen, projecteren we onze onbeschaamdheid naar buiten door aan te nemen dat alle regels en wetten, alle beperkingen en grenzen voortkomen uit een gebrek aan liefde. Ze zijn erop uit om ons te dwarsbomen.

We vergroten onze verwarring door liefde te verwarren met toegeeflijkheid, frustratie met haat. We verdraaien de werkelijkheid belachelijk en worden dan blind voor de pracht van de hele schepping.

Kijk naar elk liefdevol aspect van de schepping, zoals dieren, vogels of mieren. Ze leven vrij in de natuur en gehoorzamen alle verkeerssignalen van de structuur. Ze kunnen ademen, uitzetten en zich vrij bewegen. Wij mensen daarentegen, hekelen elke structuur die we interpreteren als vijandig tegenover ons. Dit is eigen aan de mensheid; wij zijn de enigen die dit doen. Het komt voort uit onze plaats op de evolutionaire ladder waarin ons stijgende bewustzijn ook aanleiding geeft tot drijfveren van het Lagere Zelf. We willen onze eigen zin hebben.

Vrij zijn en liefhebben zijn hetzelfde. Nog een erwt in de peul. Als we niet liefhebben, zijn we niet vrij - we zitten gevangen in een soort conflict. We schrikken tegen ons gebrek aan vrijheid en hebben een leven vol frustraties. Maar deze komen voort uit ons eigen beperkte denken dat resulteert in uiterlijke beperkingen.

Deze grenzen zijn geen natuurlijk onderdeel van goddelijke schepping. Nee, het zijn onze eigen persoonlijke wegversperringen die onbewust door niemand minder dan wijzelf zijn aangebracht. Het zijn niet dezelfde soort wetten die het leven bij elkaar houden, maar komen uit de karmische categorie. We reageren echter alsof we worden gemarteld en komen op een misplaatste en ongepaste manier in opstand. Dit verhoogt samen met de beperkingen onze frustraties. Wat we nodig hebben is een nieuwe reactie.

Eerst moeten we de verschillende soorten grenzen uitzoeken. Er zijn liefdevolle en betekenisvolle wetten - die spirituele wetten kunnen zijn of de soort die voortkomen uit liefdevolle menselijke interacties - en er zijn de soorten die we maken door ons misplaatste denken. Als we eenmaal weten wat dat is, zullen we beter uitgerust zijn om de kleine tiran in onszelf opnieuw op te voeden.

We zullen ook in staat zijn om beide soorten grenzen te accepteren, ten eerste als erkenning van hun intrinsieke waarde, en ten tweede als erkenning van onze eigen beperkingen. Als we zien hoe grenzen zelf gecreëerd zijn, zullen we onze frustratie gebruiken als een deur naar vrijheid. Wat leek op een inbreuk op onze rechten, zal worden gezien als een kans voor groei. Op naar vrijheid.

Waar we vaak tegen in opstand komen, is ons innerlijke kasteel van valse behoeften. Zoals onze behoefte om altijd te genieten. Trek harder en de muren worden strakker. Maar misschien - heel misschien - kunnen we dit proberen: onze rebellie ontspannen, onze geest openen, toegang krijgen tot onze intuïtie en begrijpen waar onze strijd om draait. Dan voelen we waar onze zelfgemaakte strakke structuren van gemaakt zijn.

Door tijdelijk vrede te sluiten met de strakke structuur waarin we opgesloten zitten, kunnen we die opgeven. Het wordt beheerd door onze eigen innerlijke logica en karmische effecten, en deze hebben we de kracht om te veranderen. Onze keus.

We hebben een enorme vrijheid om in elke situatie te denken en te reageren. We missen dit punt vaak. Het is onze keuzevrijheid die ons onze houding laat kiezen. Maar we krijgen het zo druk met eisen dat de dingen zo zijn, dat we niet begrijpen dat we een andere keuze zouden kunnen maken. We zijn geweldige makers. Maar meestal creëren we gewoon meer rommel.

We creëren rotzooi als we rebelleren tegen datgene waarvoor geen rebellie vereist is, door over het hoofd te zien wat in onszelf een goede keer nodig heeft. Vrijheid kan alleen komen van een intelligent besef van wat er gebeurt. Nieuwe keuzes moeten voortkomen uit onze wil om in waarheid te zijn - om liefdevol te accepteren welke structuren er ook zijn, zelfs als ze smal en beperkend zijn. Dit is onze eerste daad van liefde en vrijheid. Als alternatief kunnen we doorgaan met angstige acceptatie en blinde rebellie, wat niet zozeer opzettelijke keuzes zijn als wel reacties van automatische piloten. In hen sluimeren de zaden van haat, wantrouwen, egoïsme.

Er zal een tijd komen dat de uiterlijke vernauwingen beginnen te ontspannen als we stoppen met driftbuien. We zullen zien hoe onze reacties totaal misplaatst zijn. Dan openen we onze ogen voor het werk van eerlijk zelfonderzoek. Alleen al het zoeken zal ons een mate van eigenwaarde geven die verblindende eigenzinnigheid en woedende beschuldigingen nooit kunnen.

Met open ogen kunnen we zien welke regels en beperkingen moeten gelden, en welke zinloos zijn. We zullen nieuwe voorwaarden creëren en alleen omarmen wat werkt. Schoppen en schreeuwen zullen verdwijnen. We kunnen dit allemaal sneller doen dan we ons misschien kunnen voorstellen, als we bereid zijn ons uit te strekken en ruimte te maken voor deze mogelijkheid.

Vrijheid is niet wat het kind denkt dat het is. Het is geen wereld zonder grenzen, waar iedereen elke keer de luie weg bewandelt. Dat is wat de sterkste slavernij creëert die we ons maar kunnen voorstellen, omdat we dan afhankelijk worden van iets dat onmogelijk kan zijn. We kunnen huilen en een aanval uitlokken, maar zo werkt de wereld gewoon niet. Als we een slaaf worden van de onwerkelijkheid, zijn we echt verslagen.

Hier is een kleine opdracht die kan helpen bij onze zelfobservaties. Aan het eind van elke dag kunnen we een paar woorden of zinnen opschrijven over waar we in opstand kwamen. Probeer het niet uit te leggen en probeer het niet op te lossen. Vergeet alle voor- en nadelen even. Focus op de gevoelens: hoe voelt het om je rebels te voelen? Is er een blinde reactie? Zijn de overwegingen van anderen van belang? In welke gemoedstoestand zijn we?

Met deze vragen kunnen we ontdekken of we in een staat van liefde of een staat van haat zijn. Als we de liefde niet voelen, kunnen we ons afvragen: hoe zou ik me voelen als ik in een staat van liefde zou zijn? Merk op hoe dat verschilt van de opstandige staat waarin we misschien blindelings zijn binnengelopen.

Als we in een staat van liefde zijn, onderwerpen we ons niet. Submission is een chip die we proberen in te ruilen voor eigenliefde die we van iemand anders hebben gekocht. Of we gebruiken het om autoriteit te kalmeren, in de hoop een leven van wijd open toegeeflijkheid te kopen. Voor de prijs van dit onmogelijke doel offeren we zoveel op: onze vrijheid en onze integriteit. Dan geven we de wereld de schuld van een zwerver resultaat. We doen alsof we onschuldig en goed zijn - onze enige 'fout' is dat we nog niet hebben geleerd om in opstand te komen en te haten. Phoo.

In een staat van liefde, die ook een staat van vrijheid is, kunnen we kiezen wanneer we met de wind meebuigen en wanneer we ons vasthouden. We zullen het onderscheidingsvermogen hebben om onze strijd te kiezen. Soms moeten we opkomen voor het goede, maar dat voelt anders dan blinde rebellie. Soms is een bepaalde inbreuk geen probleem. Totale vrijheid omvat de vrijheid om te kiezen hoe we reageren.

Naarmate we verder gaan op deze weg, zal er steeds minder ruimte zijn voor blinde reacties. Ze zullen beginnen uit te steken als een zere duim. Wat eens een gewoonte was, zal zich ongemakkelijk gaan voelen, omdat verouderde reacties wijken voor meer volwassenheid. We zullen onszelf niet haten als we niet perfect zijn. We zullen een beetje frustratie kunnen verdragen.

Door ons af te stemmen op de hoogste spirituele krachten die ons omringen en ondersteunen, kunnen we onze zelfhaat aan de oppervlakte brengen. Dat moet gebeuren als we zelfliefde willen vinden. Weet dat als je dit doet, innerlijk stof opwaait. Contracties en bange reacties zullen worden afgewisseld met opwindende gevoelens van liefde.

We zullen wat spirituele spieren moeten ontwikkelen als we een staat van liefde willen doorstaan. Een piepklein stemmetje van zelfhaat zal ons vertellen dat we het niet waardig zijn. We gaan heen en weer, om de liefde te helpen voet aan de grond te krijgen in ons. We glippen terug in saai en grijs en tasten dan in het donker naar iets meer. Al onze angsten zijn vals en ze moeten in het daglicht komen.

Dan kunnen we gaan mediteren en onszelf de waarheid laten weten: we kunnen alles in onszelf onder ogen zien en het zal onze goddelijkheid alleen maar vergroten. Als we de dingen eenmaal recht hebben, kunnen we de dingen rechtzetten. Alles om ons heen en ons leven bevat een les waarvan we kunnen gaan houden. We kunnen deze waarheid leven.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar The Pull Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 240 Aspects of the Anatomy of Love: Self-Love, Structure, Freedom