Wat is deze staat van gelukzaligheid waarover we spreken? Het is eigenlijk een toestand die we moeten ervaren. Dit is niet theoretisch. Het is een natuurlijke wet. Niet in gelukzaligheid zijn is niet natuurlijk. Wat ons van gelukzaligheid haalt, is een soort verstoring. Anders zouden we daar zijn.

Dit is geen vage, goedkope belofte voor een leven in het grote daarbuiten. Het kan hier en nu mogelijk zijn. Het bereiken ervan hangt niet af van een of andere enorme prestatie of staat van perfectie die in tegenspraak is met onze huidige manier van zijn. Niets hoeft anders te zijn om hier te zijn. Zo'n totaal geluk is mogelijk zoals we nu zijn.

Diep van binnen weten we dat dit ons geboorterecht is. En we willen het allemaal, dit ultieme genot. Of we ons realiseren dat wij degenen zijn met het verkeerde streven, verandert niets aan de feiten. Wat allemaal betekent dat we onze zoekopdracht opnieuw kunnen kalibreren en vinden waarnaar we op zoek waren. Laten we eens kijken naar de twee belangrijkste aspecten van deze zoekopdracht.

Ten eerste houdt ons vermogen om in gelukzaligheid te landen rechtstreeks verband met ons gevoel van eigenwaarde - ons vermogen om van onszelf te houden. Deze vergelijking moet altijd uitkomen, zelfs op het einde. In de mate dat er sprake is van eigenwaarde, bestaat geluk. Potloden naar beneden.

Maar als het gevoel van eigenwaarde ontbreekt, kan de psyche zijn natuurlijke staat niet ervaren. Wanneer dit gebeurt, zijn we vervreemd van universele krachten, en dat werpt een barrière op die ons belet mee te doen aan de grote krachten van de kosmos - ah, gelukzaligheid. Het doet er niet toe of we een goede en geldige reden hebben om onszelf niet aardig te vinden. De obstakels bestaan ​​hoe dan ook. En we kunnen ze niet zomaar ontkennen. Onze kop in het zand steken zal de negatieve effecten van zelfafkeer niet ongedaan maken.

We moeten dus eens goed kijken naar onze innerlijke mechanismen, die als een fijn uurwerk lopen in hun veeleisende proces. We kunnen geen enkel pad van zelfrealisatie volgen zonder deze ooit zo subtiele zielsbewegingen te navigeren. In dit geval is er ergens een schending van onze persoonlijke integriteit aan de gang.

Als we hopen een echt vrije geest te worden, moeten we ons vermogen verbeteren om onafhankelijke beslissingen te nemen die ons in overeenstemming brengen met universele wetten. Geen overdreven waarden of trouw aan culturele zeden meer. Niet meer "wat ze ook zeggen." Nooit meer de mening van anderen overnemen en ze goed genoeg noemen. Wonen op de automatische piloot voorkomt zelfautonomie. En dit is veel wijdverspreider dan we ons kunnen voorstellen.

We zijn waarschijnlijk goed in vorm met grove problemen die ontwikkelde mensen de neiging hebben zich te realiseren en er vanaf te komen. Maar niemand van ons kan alle andere problemen zien die een schone aanpak vereisen. Uiteindelijk, elke keer dat we een wet, mening of overtuiging als vanzelfsprekend beschouwen die geen universele levenswet is, slaan we de deur dicht voor die kosmische gevoelens van gelukzaligheid.

Soms is er een enorme kloof tussen natuurwetten en wat mensen geloven. Soms lijken de twee zo op elkaar dat het moeilijk is om ze uit elkaar te houden. Maar het maakt in de wereld een wereld van verschil om blinde gehoorzaamheid te hebben in plaats van de zelfkeuze van een vrije geest. De woorden komen misschien overeen, maar de smaken en innerlijke texturen van het psychische proces zijn totaal verschillend.

Als we onszelf de mogelijkheid ontzeggen om onze eigen onafhankelijke gedachten te formuleren, schenden we onze eigen integriteit. Dit komt voort uit ons gebrek aan fatsoen en ons verlangen om onze eigen antwoorden te zoeken en in waarheid te zijn. Grote rebellers kunnen enkele van de grootste overtreders zijn als ze simpelweg de mening van de massa volgen en die overtuigingen beschouwen als onveranderlijke levenswetten.

Hoe wordt onze integriteit precies geschaad, alleen omdat we niet tot onze eigen conclusies over de levensregels willen komen? Omdat we dan een lafaard zijn. We nemen wat ons wordt aangereikt en stellen geen vragen. En we maken de appelkar zeker niet van streek. Dit is een opportunistische manier om een ​​gunst te kopen, anderen ertoe te brengen ons goed te keuren en ons te bewonderen. Maar we verkopen onszelf en komen er niet eerlijk over.

We kunnen geen innerlijke vijandigheid hebben jegens de waarheid en tegelijkertijd vrij zijn in onze psyche. Als we kant-en-klare meningen najagen - of we nu beseffen dat we dit doen of niet - schenden we onze eigen integriteit. Dit betekent niet dat de mening van een meerderheid verkeerd is. Of als we aansluiten bij een rebelse minderheidsgroep, betekent dit niet dat die meningen verkeerd zijn. Maar als we aan de buitenkant moedig lijken in onze verzet, maar we blindelings en zonder twijfel een emotioneel getint motief volgen, zijn we besmet met lafheid en zijn we opportunistisch.

Dit niet nadenken over een probleem is meer dan lui zijn. Er is een gebrek aan moed om ons aan een groep te conformeren als we denken dat we ze hard nodig hebben en het ons niet kunnen veroorloven om ze tegen te werken. Er is hier een bijzondere verleiding om het denken voor jezelf op te geven. We worden geprezen omdat we meegaan in wat de groep denkt. Het is als een balsem op onze zweren van zelfafkeer of twijfel aan onszelf. Maar dit medicijn behandelt alleen symptomen, niet de oorzaak van het probleem. We negeren nog steeds de natuurlijke wetten die inherent zijn aan wie we zijn. Dat maakt dit tot een gif.

We moeten de echte reden voor de zelfafkeer die er is om mee te beginnen, verwijderen. Het komt voort uit onze lafheid bij het verkopen van de waarheid met het doel dat anderen ons goedkeuren. Verwijder dit en onze moed om onszelf te zijn groeit proportioneel. Dit is dan het medicijn.

We moeten stap voor stap verder gaan. Eerst worden we duidelijk over onze vragen, onderzoeken we en komen we echt bewust. Op dit moment is actie niet het belangrijkste. Het draait allemaal om het weten. Misschien hebben we nog niet de moed verzameld om een ​​moeilijke actie te ondernemen. Maar we zijn in ieder geval in een staat van waarheid in onszelf. We bedriegen onszelf niet meer en we zijn ons er niet van bewust. Dit plaatst ons dichter bij het zelf, dichter bij de universele waarheid, en o gelukkige dag, dichter bij de bron van gelukzaligheid.

We zullen van nature meer van onszelf houden als we 'zelfbegrepen' aspecten van het leven niet langer als vanzelfsprekend beschouwen. In de mate waarin we dit doen, stellen we ons vermogen vast om gelukzaligheid te ervaren. Dit is een natuurlijke reactie van het universum - een natuurlijke toestand.

Ieder van ons heeft een waslijst in ons van de dingen die we nog steeds als vanzelfsprekend beschouwen. Het zou ons verbazen als we het zouden zien. We moeten de moed hebben om overgeleverde codes in twijfel te trekken, en de nederigheid om niet speciaal te hoeven zijn. En misschien moeten we bereid zijn om, omwille van de waarheid, af te zien van het feit dat anderen ons goedkeuren.

Het tweede aspect is onze neiging om te vluchten voor de stemming van het moment. Ons doel is om contact met onszelf te vermijden. Maar als we ons van onszelf vervreemd voelen, is er een gemoedstoestand aan verbonden - angst, depressie, hopeloosheid, verveling. Zo datwat is hier nu.

Als we niet proberen eraan te ontsnappen, proberen te zijn wat we niet zijn, kunnen we het transcenderen. Ga er niet overheen. Ga er niet omheen. Ga er doorheen. Dit is wat ons kan leiden naar het plezier dat in elk deel van het leven schuilt. Het maakt niet uit wat onze stemming van het moment is. We moeten gewoon bereid zijn om er volledig bij aanwezig te zijn.

Het vermogen om trouw te zijn aan natuurlijke wetten en ons Nu te transcenderen, zijn essentieel om verbinding te maken met het levende centrum van ons werkelijke zelf. En dat is de bron van alle goedheid, voor altijd en eeuwig. Amen.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Goud vinden Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 150 Self-Liking: The Condition for Universal State of Bliss