Het proces van ontwikkeling is per definitie een geleidelijk proces. Onze evolutie - onze persoonlijke groei en ontwikkeling - is dan een reis. Naarmate we groeien, zullen we ons steeds meer bewust worden van dit proces; het wordt zijn eigen organische realiteit die zichzelf aan ons communiceert.

Dit proces heeft zijn eigen wetten en sequenties, zijn eigen ritme en opperste wijsheid. Het marcheert op het ritme van zijn eigen drummer en volgt zijn eigen innerlijke betekenis. In het begin, als we ons op een spiritueel pad begeven, zullen we hier af en toe een vaag gevoel van hebben. Maar terwijl we verder gaan, steeds steviger verankerd in de waarheid in onszelf, zullen we zien hoe dit proces een eigen leven gaat leiden. Het ontvouwt zich alsof het een levend gebeuren is. Welke het is.

De fout die we maken is dat we denken dat dit proces tot stand komt als gevolg van onze beslissing om zo'n pad te volgen - een spiritueel pad waarin we onszelf willen vinden en ontwikkelen. We zouden het mis hebben. Dit proces bestaat altijd. Voor iedereen. Het enige verschil is dat we ons er nu van bewust zijn. Als we 'een spiritueel pad betreden', is alles wat we doen ons bewustzijn richten op iets dat er altijd al is geweest. Grote oeps. Eigenlijk is het een groot probleem om nu op te merken wat er aan de hand is. Omdat we nu ons ego bij dit proces kunnen betrekken, in plaats van het achter te laten.

Bewustzijn is niet iets dat plotseling gebeurt. Het is een ontwaakproces. Dit moet het wakker maken van ons ego inhouden. Dan worden we wakker met iets dat er altijd al is geweest. We zullen subtiele toestanden van zijn in onszelf en anderen gaan waarnemen. We gaan nieuwe verbindingen maken tussen mensen en dingen. En we zullen zien hoe alles in elkaar past. Let op, dit is niet hetzelfde als het zien van een "opeenvolging van gebeurtenissen", wat ook een functie is van de geest die de illusie van tijd creëert.

Ons doel is dus niet om ons bewustzijn te vergroten - bewustzijn is er altijd geweest - maar we kunnen ons bewustzijn ervan vergroten. Het probleem is dat onze beperkte geest niet waarneemt wat er is. Maar hoe minder beperkt onze geest wordt, hoe meer we in staat zullen zijn om waar te nemen. Als onze geest sluimert, verwarren we oorzaak en gevolg, kijken door het verkeerde uiteinde van de telescoop en raken steeds meer in de war.

We kunnen af ​​en toe de universele droom hebben om met een trein te rijden of op het punt te staan ​​een trein te nemen. In de droom zijn we bang dat we het misschien missen, hebben gemist of uit de trein stappen. Bijna iedereen heeft zo'n terugkerende droom. Ze geven onze relatie weer met het zijn op de reis van evolutie. Voor degenen die geen treindromen hebben, dit is geen bewijs dat we altijd op de goede weg zijn. Het kan zijn dat ons onbewuste er niet in is geslaagd om berichten helemaal tot ons bewustzijn te krijgen. Of misschien krijgen we onze berichten in een andere vorm.

Volgen we dus de beweging van de trein of blijven we achter? Het proces is als de trein die zijn weg vervolgt, maar het egobewustzijn moet een keuze maken: Moet ik blijven of moet ik nu gaan? We kiezen misschien niet altijd bewust, maar we kiezen wel altijd met opzet.

Als we er bijvoorbeeld voor kiezen om op een pad van zelfonderzoek te gaan, in de hoop meer zin in het leven te vinden, maken we een keuze. Net zoals we een keuze maken wanneer we ervoor kiezen dit niet te doen, ongeacht onze geloofwaardige beweegredenen en overtuigende excuses. Wanneer we elke dag leven alsof het er niet toe doet, maken we een even actieve keuze als wanneer we besluiten om naar binnen te luisteren en erachter te komen wat er aan de hand is. Het is net zo goed een keuze om passief en inert te zijn als om actief te zijn en initiatief te nemen. Keuzes, keuzes, keuzes. Willen we ons innerlijke evolutieproces volgen of achterblijven? We hebben opties.

Wat bepaalt de keuze die we maken? Het kan deels gaan over toegeven aan onze angst die altijd op de achtergrond op de loer ligt. Of misschien graven we in de hielen van ons verzet. Maar beide zijn zo tragisch misplaatst. Want als er iets is waar we bang voor moeten zijn en ons tegen moeten verzetten, dan is het de stagnatie die optreedt als we niet meegaan met de stroom van ons innerlijke proces - als we niet op die trein stappen - en de wijste en meest betekenisvolle realiteit ontkennen die we ooit zouden kunnen hebben bedenken.

Dit is een gewichtige beslissing. Het is groter dan "moet ik een spiritueel pad betreden of niet?" En het omvat de vraag: ben ik bereid om all-in te zijn? Van de ene kant van onze mond zeggen we misschien 'allemaal aan boord', maar desondanks houden we iets in reserve. “Ik ben bereid om zo ver te gaan, maar niet verder. Ik neem deze trein tot de volgende halte, maar niet helemaal tot het einde. Maar ik wil dat je denkt dat ik nog steeds in de trein zit, want, weet je, ik ben in de trein gestapt.”

Het is mogelijk, in onze psyche, om in sommige gebieden in de trein te zitten, maar op het instapperron in andere. De plaatsen in ons leven waar we niet in de trein stappen, tellen zwaar mee. Omdat ze een onbalans in ons creëren. Het is als een discrepantie in onze ziel. Hebben we geprobeerd uit de trein te stappen en bij het treinstation rond te hangen, in de hoop op een later tijdstip weer in de trein te kunnen stappen? Beseffen we niet dat de trein niet wacht? Onze innerlijke processen volgen een beweging die zijn eigen aangeboren plan heeft. Wanneer het ego uitstapt, gaat de innerlijke beweging door. Het is dan zo veel moeilijker om weer in te halen. Wanneer we ons in zo'n hachelijke situatie bevinden, zullen we lange, langdurige staten van disharmonie ervaren - depressie en angst - samen met crisis en ontreddering. Dus allemaal aan boord?

Laten we hier realistisch zijn. Het is onmogelijk om altijd 100% van de tijd onze innerlijke beweging trouw te volgen. Als we ons zo bewust waren, zouden we hier niet op deze dualistische planeet zijn. De menselijke staat is het resultaat van onze ontkoppeling. En dus moeten we worstelen om die verbinding met onze innerlijke werkelijkheid weer te vinden. Er is dan geen enkel mens - op welk spiritueel pad we ons ook bevinden - die kan opscheppen dat hij nooit door perioden van duisternis is gegaan.

Het is onvermijdelijk dat we door moeilijke tijden zullen gaan. Dit zijn langdurige staten van ontsnapping en weerstand om onszelf in waarheid te bekijken. En in zekere zin is dit een goede zaak. Onze dagelijkse moeilijkheden worden wegwijzers die ons eraan herinneren waarom we hier zijn. Ze sporen ons aan om onze inspanningen te verdubbelen en de harmonie in onszelf te hervinden.

Dus wat is het probleem - zijn we toegewijd aan de waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid? Zijn we klaar om te stoppen met het vermijden van wat genezing nodig heeft, door onze wil over te geven aan Gods wil? Wij zijn de enigen die gekwalificeerd zijn om hier een waarheidsgetrouw antwoord te geven; en als we de waarheid van eerlijkheid tot goedheid willen weten, zullen we die weten. We hoeven alleen maar te kijken naar waar we ons inhouden, het heilige proces onze innerlijke beweging naar de goddelijke werkelijkheid te ontkennen.

Als we in de simpele kern van onze angst en weerstand kijken, zullen we ontdekken dat we de goddelijke realiteit niet vertrouwen. We vertrouwen ons eigen Hogere Zelf niet, en we vertrouwen niet op God of zijn wil voor ons. We vertrouwen liever op ons eigen ego met zijn nietige verdediging en beschermende muren, hoe destructief deze ook zijn. "Dit is misschien spijtig", zeggen we, "maar aangezien ik ze meer vertrouw dan God, blijf ik bij ze."

Door vast te houden aan de valse realiteit die we creëren met onze misvattingen over het leven, onze strategische verdediging en onze illusoire angsten, voelen we ons op de een of andere manier veilig. Of zo denken we. We zijn lui en worden gemakkelijk gelokt door de lijn van de minste weerstand. We genieten vooral van de illusie dat we niet hoeven mee te gaan op onze evolutionaire reis; we ontkennen dat zoiets zelfs maar bestaat.

Dus we vertrouwen op stagnatie, maar wantrouwen de schoonheid van de innerlijke beweging. We vertrouwen op onze ontkenning van de waarheid en wantrouwen de waarheid. En we vertrouwen erop onszelf af te sluiten voor alle berichten die uit ons innerlijke zelf voortkomen. We geven het waarheidsvindingsproces geen halve kans door te proberen de confrontatie aan te gaan met wat er in ons is en te ontdekken hoe betrouwbaar God werkelijk is.

Ondertussen betreuren we de manier waarop het leven ons voortdurend teleurstelt. Toch weigeren we dit in verband te brengen met de manier waarop we routinematig de verkeerde dingen vertrouwen. We vertrouwen bijvoorbeeld op wishful thinking. Wij geloven dat "wat we niet weten, ons geen pijn zal doen". En we ontkennen dat we de boot missen om ons eigen potentieel te benutten.

Op deze manier creëren we illusies, ontkennen de realiteit, raken meer losgekoppeld, voelen ons verdrietig, verward en leeg - en kiezen er dan voor niet te begrijpen waarom, en geven er de voorkeur aan het leven ervan te beschuldigen dat het slecht is. We zijn bang voor de schoonheid die het leven kan zijn en verzetten ons tegen de waarheid. Dit alles is misschien niet van toepassing op ons allemaal, maar zelfs als het maar een klein beetje van toepassing is, is het zonde.

Het idee van een "illusoire werkelijkheid" klinkt misschien als een oxymoron, maar dat is het niet. We verzinnen constant verhalen over het leven die gewoon niet waar zijn, waardoor we in deze tijdelijke staat van illusie leven. Dat is het leven op planeet Aarde, weet je. Het is een goed voorbeeld van een illusoire realiteit, en in ons zit alles wat we nodig hebben om de waarheid hiervan te beseffen.

Dit brengt ons bij het volgende aspect dat we moeten overwegen tijdens onze evolutionaire reis. Dat is dat alles wat er gebeurt betekenis heeft. Elke stemming of levensgebeurtenis - groot of klein, innerlijk of uiterlijk - is een boodschap. En het is aan ons om te beslissen om ze te ontcijferen. Of niet. Als we ons inspannen, zullen we erin slagen om dingen op een rijtje te krijgen. Maar het zal niet allemaal meteen voor ons liggen, en het proces zal geen rechte lijn zijn.

Maar zeker als de lente op de winter volgt, zal de betekenis van alles zich ontvouwen. Hoe meer dit gebeurt, hoe meer vrede we zullen kennen; onze vreugde zal toenemen. Weet ook dat niets een diepere betekenis zal krijgen zonder onze toewijding en serieuze inspanning. We moeten wat huid in dit spel stoppen. Anders lijkt het leven onvruchtbaar en vervuld van angst.

Het kan beangstigend zijn om het gevoel te hebben dat we in een lukrake wereld leven waar gebeurtenissen verwarrend en zinloos lijken. Waar het leven een last is. Maar dan beginnen we in te zien hoe ongelooflijk betekenisvol alles is. Dat er een veel bredere wijsheid en doel achter elke gebeurtenis zit. En dat er een diepe connectiviteit is verweven door de totaliteit van ons leven. Nou, dan moeten angst en verwarring verdwijnen. Want alles wat we meemaken, krijgt betekenis.

Maar meestal leggen we dingen gewoon opzij. We verstoppen onze emotionele reacties en stemmingen voor de "dat is zo willekeurig" karakter van het universum. We denken "als dit of dat maar zou gebeuren", of "als die-en-die maar zus-en-zo zou doen". Dan zou alles goed komen. Het is geen wonder dat we depressief, angstig en verward worden.

We moeten dingen omdraaien, alles beoordelen wat er op elk uur van elke dag gebeurt, en ons afvragen: "Hoe is dit een bericht? Wat weerspiegelt dit voor mij? Hoe is dit een teken van het totaalbeeld van mijn leven dat ik nog niet vat?” Met dit soort open onderzoek zullen we zinvolle antwoorden krijgen; de werkelijkheid zal zich aan ons openbaren. Dan beginnen alle kleine stukjes in ons leven op hun plaats te vallen. En we zullen de puzzel oplossen die ons leven is.

Hoe vreemd dit in eerste instantie ook mag lijken, er is niets dat we ervaren dat niet precies zo hoeft te gebeuren. Dit is niet omdat een God-in-de-lucht straffen en beloningen uitdeelt; dat soort denken slaat de plank volledig mis. Integendeel, onze ervaringen zijn het nettoresultaat van waar we ons op onze reis bevinden. Dit is ons eigen persoonlijke proces. En we kunnen op dit moment niet op een andere plaats zijn dan waar we nu zijn.

Boos zijn, zichzelf afwijzen of ongeduldig zijn over waar we zijn in ons groeiproces, is vergelijkbaar met een kind dat van streek is omdat het nog geen volwassene is. We kunnen het er waarschijnlijk allemaal over eens zijn dat dat dwaas zou zijn. Als we halverwege zijn, heeft het geen zin om onszelf - of iemand anders, trouwens - uit te schelden voor waar we zijn. Bovendien, als we onze huidige toestand verwerpen en er boos over worden, plaatsen we barricades die verhinderen dat de trein rijdt.

Op fysiek niveau is het duidelijk dat als we ons lichaam zouden beperken om te groeien, we onszelf zouden verlammen. Het is niet anders met onze mentale processen. We belemmeren onze groei als we ongeduldig zijn over onze huidige toestand. Uiteindelijk haten we onszelf, ontkennen we dit, voelen we ons schuldig en projecteren we dit op anderen. Dat is hoe we onszelf verlammen door ons bewustzijn te vergroten - zo missen we onze trein.

Er zijn een aantal spirituele wetten die dit hele evolutieproces beheersen; twee zijn het vermelden waard. De eerste is dat hoe verder we zijn op onze spirituele reis - hoe verder we zijn gegaan - hoe groter ons potentieel zal zijn om ons van dit proces bewust te zijn en het te begrijpen. Des te groter zal ook de repercussie zijn als we ons niet volledig ontwikkelen. Als we "oud genoeg" zijn om beter te weten, moeten we het beter doen.

Dus als we klaar zijn om een ​​veeleisend pad van zelfonderzoek te volgen, maar we doen het niet, zullen we geen vrede, vreugde of betekenis in ons leven vinden. Dit geldt niet voor iemand die gewoon niet hetzelfde punt op zo'n pad heeft bereikt. De gevolgen voor onze innerlijke discrepantie komen misschien niet als tragedies naar voren, hoewel dat er deel van zou kunnen uitmaken, maar kunnen meer lijken op een chronische toestand van depressie, angst of het gevoel niet verbonden te zijn. Misschien zijn we over het algemeen toegewijd aan onze eigen groei en genezing, maar we houden een deel van onszelf terug uit angst, schaamte, geheimhouding of het wensdenken dat het er niet toe doet. De blindheid die onvermijdelijk het gevolg is, ook al is het maar tijdelijk, kan raadselachtig zijn - en het zal ons tijdelijk van onze vrede beroven.

We kunnen deze blindheid zoeken door onze dagelijkse stemmingen te onderzoeken: wat onthullen ze over ons proces? We hoeven discrepanties tussen ons ego en innerlijk proces niet te laten opstapelen totdat ze ernstig storend worden. Ons werk is om alle onaangename gevoelens te doorgronden - die geen straf zijn maar eerder de genade van God op het werk - en ons de stimulans geven om onze ogen te openen en niet te stagneren.

Elke dag opnieuw we kunnen onze ervaringen gebruiken, biddend om de leiding om open te zijn, om Gods wil te begrijpen en erop te vertrouwen. Dan kunnen we loslaten en gedragen worden door het proces. Als we dit volhouden, hebben we het potentieel om een ​​foutloos vredig en gelukkig leven te creëren.

De tweede wet die we noemen, gaat over het maken van verbindingen. Als we de punten verbinden, rolt het proces voortreffelijk voort. Wanneer we bukken en vluchten, verstopt het proces zich en de gebeurtenissen waarvan we hadden kunnen leren, zullen geïsoleerd en verontrustend lijken. Er zijn twee soorten verbindingen die gemaakt kunnen worden: die tussen wat er in onze uiterlijke en innerlijke wereld gebeurt, en vervolgens tussen de innerlijke attitudes die op het eerste gezicht misschien niets met elkaar te maken hebben.

We kunnen alleen verbanden leggen tussen uiterlijke gebeurtenissen en innerlijke reacties als we ons ervan bewust zijn dat:wat weet jij- er is een verband. Als we ervoor openstaan, zal de diepere betekenis vroeg of laat aan ons worden meegedeeld. Als we de intrinsiek betekenisvolle aard van alle gebeurtenissen beginnen te zien en hoe ze op ons pad passen, zullen we een veel beter begrip van het leven krijgen.

Wat betreft de verbanden tussen schijnbaar willekeurige innerlijke aspecten, zullen we ontdekken dat schijnbaar ongerelateerde problemen - inclusief al onze fouten en conflicten - rechtstreeks met elkaar verband houden. Zeg bijvoorbeeld: wat zou mogelijk het verband kunnen zijn tussen het niet hebben van een bevredigende relatie en ons geblokkeerd voelen in onze carrière? Of wat is het verband tussen hebzuchtig en opdringerig zijn en niet seksueel tevreden zijn? Of tussen onderdanig zijn aan de ene kant en heimelijk vijandig aan de andere kant?

Het verband vinden tussen ongelijksoortige gebeurtenissen zal ons een gezond gevoel van betekenis geven, waarbij onze wereld niet langer zo gefragmenteerd lijkt en ons angstig kan maken. De onderdelen van het geheel moeten allemaal in elkaar passen; er kan niets in ons leven zijn dat niet met al het andere verband houdt, of het nu goed, slecht of onverschillig is. Positieve banden met positieve en negatieve banden met negatieve, maar positieve en negatieve banden delen ook een verbinding op innerlijk niveau.

Dit is een goede gelegenheid om onze fijne redeneervermogens te gebruiken, onze hersenen een beetje te oefenen. Dit is het actieve aspect van de activiteit. Dan moeten we loslaten en inzichten van binnenuit naar boven laten komen, terwijl onze intuïtieve vermogens tot leven komen en met verbindingen naar boven komen. Wanneer dit gebeurt, krijgt alles een geheel nieuwe vorm.

Hoe meer we de bewuste keuze maken om te onderzoeken wat ons uiterlijke leven betekent voor ons innerlijke proces, des te opgewondener zal ons bewustzijn worden. We zullen energieker, vreugdevoller en zekerder zijn over de zin van het leven - niet alleen dit huidige leven, maar ook het grotere evolutieproces waarin dit ene kleine leven een belangrijke schakel is als onderdeel van een zeer lange keten.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Gems Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 218 The Evolutionary Process