Terwijl we langzaam maar zeker vooruitgang boeken op ons pad, zetten we krachtige spirituele krachten in beweging. En die wekken nieuwe energie op. We worden levendiger en eerlijker in onze gevoelens en ons vermogen om ons te verhouden. We "offeren" oude reactieve patronen op en ontdekken dat we niets goeds opgeven, en toch winnen we er veel aan. Het is moeilijk om sceptisch te blijven dat deze leringen geldig zijn in het licht van zoveel positieve beweging.
Naarmate we meer afgestemd raken op de realiteit, ontdekken we een verrassende waarheid. Die geest is echter dan alles wat we kunnen zien of voelen. En de zichzelf in stand houdende aard van de positieve spirituele energie die we genereren, brengt ons verder. Natuurlijk, zelfs nadat we belangrijke stappen hebben gezet, hebben we nog wat meer duisternis om mee om te gaan: onopgeloste negativiteiten, verdedigingen en weerstand.
Maar terwijl we ons werk voortzetten, zullen we onze maskers en vervormingen zien voor de onwerkelijkheid die ze zijn. En dit bewustzijn alleen zal ons helpen ze op te geven. Want we kunnen iets niet loslaten als we niet weten dat we het hebben. Of als we het niet willen uiten.
Op een bepaald punt in onze reis zullen we tegen een muur aanlopen van onze voorheen verborgen maar nu volop bewuste negatieve intentie. Dit onder ogen zien is niet helemaal hetzelfde als ons Lagere Zelf onder ogen zien. Dat is wat we hebben gedaan door naar onze karaktergebreken, onze beelden en onze destructieve gevoelens te kijken en ze onder ogen te zien.
Nu we verder gaan met het aannemen van onze negatieve intentie, zal het belangrijk zijn om iets nieuws in gedachten te houden. Dat we in onze verwarde psyche onbewust alles willen waar we bang voor zijn. Wat we verder ervaren, willen we ook onbewust. Al deze leringen zijn gebaseerd op deze onveranderlijke feiten. We moeten dit in gedachten houden wanneer we oog in oog komen te staan met onze basishouding ten opzichte van het leven die eigenlijk nee zegt. Vanwege ons nee hebben we geen verlangen om te geven of lief te hebben. En we hebben geen zin om bij te dragen of uit te reiken. We hebben ook geen verlangen om een vruchtbaar leven te ontvangen of te leiden.
Voor onze bewuste, rationele geest klinkt dit misschien totaal gek; we wensen niets meer en niets minder dan elke denkbare vervulling. En toch, in een verborgen hoek van de psyche, lopen we als een gek terug. We willen haten en hatelijk zijn en terughoudend zijn - zelfs als het ons laat lijden.
Het leren herkennen van dit fun-berovende deel van onze ziel is van het grootste belang. En dit is waar, zelfs als - en vooral als - dit een klein deel is van wie we zijn. Want we hebben misschien een heel groot deel van ons innerlijke wezen in de pas lopen met de ware realiteit. Dat zijn de goede cirkels van zichzelf in stand houdende energie. Maar de bits die nog steeds negatief blijven, zullen een magnetische kracht over ons hebben. En we maken ze sterker als we ze niet bewust erkennen.
Zoveel van de weerstand die we tegenkomen - bij onszelf en onze metgezellen - is precies te wijten aan het feit dat we niet willen zien dat we een zinloze, destructieve trek van negatieve intentie in ons hebben. Vreemd genoeg, ondanks dat we weten hoe destructief en zinloos het is, houdt het ons nog steeds in zijn greep. Onze eigen negatieve intentie maakt dat we die niet willen opgeven.
Dus als we het eindelijk zien, is het geen tragedie. Het is een enorme zegen. Nu kunnen we omgaan met de manier waarop we het leven ontkennen door ons te richten op isolement en eenzaamheid, op liefdeloosheid en haat. We houden liever vast aan onze wrok en blijven de schuld geven aan het lot dat 'arme, onschuldige ik' is overkomen, dan dat we onze positie verlaten. Erachter komen dat wij degenen zijn die onszelf wortelen in een negatieve intentie, is een belangrijk radertje in ons wiel van spirituele evolutie.
Negatieve intentie is niet helemaal hetzelfde als negativiteit. Als we het over negativiteit hebben, hebben we het over een breed scala aan fouten en gevoelens. Het omvat onze realiteitsverstorende haat, vijandigheid, afgunst, angst, trots, woede, enzovoort. Maar als we het hebben over negatieve intentie, hebben we het over een intentie om Nee te zeggen tegen het leven, en ook tegen het zelf.
Wat betreft onze negativiteit hebben we de indruk dat we het niet kunnen helpen dat we zijn zoals we zijn. Zoals boos, hatelijk of wreed. Met onze negatieve intentie maken we een bewuste keuze om op een bepaalde manier te handelen. Dus onze negatieve intentie overkomt ons niet - we hebben ervoor gekozen. Dus in ons werk moeten we alle punten met elkaar verbinden die onthullen dat ons leven het resultaat is van onze eigen keuzes. Als we dit eenmaal doen, zullen we op een heel diep niveau ontdekken dat we in feite vrij zijn. Als ons leven nu smal en beperkend is, komt dat omdat we in lijn raken met onze negatieve intentie. En zo zal het blijven totdat we ervoor kiezen om onze koers te wijzigen.
Nogmaals, de bewuste geest denkt misschien dat dit allemaal belachelijk is. Maar wees gerust, negatieve intentie is echt. En het zal een gezamenlijke inspanning en een boot vol geduld vergen om de storm van deze strijd te doorstaan. Want we zullen onze weerstand moeten overwinnen om met deze diepe weerstand om te gaan. Het zal niet genoeg zijn om wat voorbijgaande herkenning te maken en het dan aan zichzelf over te laten om het op te lossen.
Dit proces van worstelen met negatieve intenties lijkt veel op het doormaken van een grote levenscrisis. Maar als we het kunnen, zal het een gigantische transitie op ons pad betekenen. Het is nooit mogelijk om zo'n diepe hoek gemakkelijk om te slaan.
Er zijn bepaalde fundamentele stadia waar we doorheen zullen gaan als we onze koppige negatieve intentie gaan zien en transformeren. We kunnen beginnen met nul bewustzijn dat dit eigenlijk een ding is. In het begin zullen we eigenlijk niet geloven dat we verantwoordelijk kunnen zijn voor hoe ons leven verloopt. Natuurlijk hebben we een paar neurotische gedragingen waar we niet naar willen kijken. Maar dat betekent niet dat we diep van binnen niet willen dat de dingen anders zijn. Rechts?
Na een tijdje, wat diepgaand werk te hebben gedaan en een eerlijk inzicht in onszelf te hebben gekregen, zullen we leren al onze gevoelens te accepteren. We zullen sterker en objectiever worden en meer van onze levenskracht vrijmaken. Dan, oeps, ontdekken we deze negatieve intentie voor al het goede in het leven.
Als we wat rondkijken, zullen we zien dat er een één-op-één correlatie is tussen hoe gefrustreerd we zijn over het niet bereiken van wat we zo vurig willen, en hoe groot onze negatieve intentie is. En dit gaat hand in hand met hoe onwillig we zijn om ermee om te gaan. Maak hier niet te lichtzinnig over. Het is enorm moeilijk om toe te geven dat we liever vasthouden aan onze ontkenning, wrok en haat, zelfs als de prijs is dat we eronder lijden.
Hoewel het soms gebeurt dat ons besef van een destructieve houding het automatisch doet verdwijnen, is dit niet altijd het geval. En daar zijn redenen voor. Ten eerste zijn we misschien bang om het los te laten uit angst voor het onbekende, angst voor pijn of angst om vernederd of gekwetst te worden; onze negatieve houding wordt immers gebruikt als verdediging tegen het voelen van onze gevoelens. We gebruiken ze ook om het nemen van eigen verantwoordelijkheid op te geven, of om de minder dan perfecte omstandigheden van het leven te verwerpen.
De oorsprong van al dit levensontkennende gedrag begint in de kindertijd. We eisen dat onze 'slechte ouders' in 'goede ouders' veranderen, en we zijn van plan onze ellende en een flinke dosis schuldgevoelens te gebruiken om dit te laten gebeuren. Met onze negatieve intentie zullen we het leven straffen voor wat het ons heeft aangedaan. Gek, toch?
Nog absurder is dat we hieraan vasthouden, ook nadat we ons er bewust van zijn geworden. Waarom zouden we dit doen? Omdat dit voor het kind in ons de enige manier is om ons zelf te behouden. Als dit jonge, gefragmenteerde aspect van onszelf er niet tegen verzet deze wraak los te laten, voelt het alsof we ons leven opgeven. Capituleren is opgeven als individu.
In ons werk leren we hoe ongepast het is om als volwassene een standpunt in te nemen dat ooit geldig was, maar ons niet langer dient. Nu is het in feite ronduit destructief. En toch doen we dit de hele dag. Er moet iets nog krachtigers achter dit alles zitten, verder dan wat we al hebben ontdekt.
Wat houdt ons er precies tegen om lief te hebben en in plaats daarvan te haten? Dat weerhoudt ons ervan om het beste in het leven te geven, in plaats van ons achterhouden op te geven? Dat maakt dat we hatelijk blijven, zelfs als we het willen opgeven? Waarom zullen we niet de hand reiken en tot leven geven, en dan evengoed het beste ontvangen dat het leven te bieden heeft? Het is tijd om deze moer van ons verzet open te breken.
Als we dit knelpunt willen openbreken, moeten we de volgende vraag beantwoorden: met welk deel van onszelf identificeren we ons? Als het enige waarmee we ons identificeren ons ego is - het bewuste deel van ons dat denkt en doet - is er geen kans dat we een verandering teweeg kunnen brengen die buiten de voorzienigheid van het beperkte ego ligt; het veranderen van diepe innerlijke gevoelens en houdingen zal gewoon niet mogelijk zijn. We zouden ons moeten identificeren met een breder en effectiever deel van onszelf - ons spirituele zelf - om zelfs maar te geloven in de mogelijkheid om zo'n verandering aan te brengen.
De rol van het ego is om een dergelijke diepgaande verandering te ondersteunen door zich ertoe te verbinden de verandering te willen, en door erop te vertrouwen dat het onvrijwillige spirituele zelf goed toegerust is om het tot stand te brengen. Dan moet het uit de weg gaan.
Maar als we ons niet identificeren met het spirituele zelf - ons Hogere Zelf of ware innerlijke essentie - zal er geen noodzakelijk klimaat van vertrouwen zijn, noch zal er de noodzakelijke positieve verwachting zijn zonder druk. En zonder dit kunnen we het niet eens willen. Want het onfeilbare vooruitzicht van mislukking zal blijken hoe machteloos het ego werkelijk is, en dat zou gewoon te moeilijk zijn om aan te nemen. Het beperkte ego zal zijn gezicht redden door te zeggen 'ik wil het niet', lang voordat het zal toegeven 'ik kan het niet laten gebeuren'.
Dus aan de oppervlakte ontkennen we ons 'ik zal niet' met 'ik kan niet'. In de diepere meer subtiele lagen wordt dit omgekeerd; het is niet dat we het niet kunnen, het is dat we het niet kunnen - omdat het zelf nog geen manier heeft bedacht om zich met de geest te identificeren. En het ego vindt dit allemaal prima, simpelweg omdat het niet wil beseffen hoe beperkt het werkelijk is.
Identificatie kan positief en daarom constructief zijn, of negatief en daarom destructief, of op zijn minst obstructief. Vreemd genoeg houdt het niet 100% bij dat het altijd positief is om je te identificeren met ons Hogere Zelf, en altijd negatief om je te identificeren met ons Lagere Zelf. Identificatie met een van beide kan gezond en wenselijk zijn, of niet. Het hangt er vanaf.
Zoals, als we ons identificeren met ons Hogere Zelf, of spirituele zelf, maar we zijn nog niet in het reine gekomen met ons Lagere Zelf, ons Masker Zelf, onze afweer en oneerlijke middelen, om nog maar te zwijgen van onze negatieve intentie, dan zouden we dat wel kunnen zijn. ontsnappen; onze identificatie met ons Hogere Zelf zal een illusie zijn. Onder dergelijke omstandigheden zullen we geen echte of waarheidsgetrouwe ervaring hebben.
Het zal vergelijkbaar zijn met lippendienst bewijzen aan een of andere mooie filosofie waarin we geloven, puur op intellectueel niveau. Het is geweldig voor ons om te weten dat we een goddelijke manifestatie van God zijn, met de onbeperkte kracht die nodig is om onszelf te veranderen en ons leven te transformeren. Dit is inderdaad waar. Maar wanneer dit soort identificatie gemakshalve de delen van onszelf omzeilt die onze openhartige controle vereisen, is het slechts een halve waarheid.
Evenzo kan onze identificatie met ons Lagere Zelf een goede zaak zijn, of een niet zo goede zaak. Misschien is de beste manier om het te zeggen als volgt: het is één ding voor ons om ons Lagere Zelf te observeren en te identificeren - of ons Masker Zelf, wat dat betreft - maar het is iets heel anders om ons ermee te identificeren. Als we ons met ons Lagere Zelf vereenzelvigen, geloven we ten onrechte dat dit alles is wat er voor ons is. Maar als we het kunnen identificeren, kijken, het toegeven en aanpakken, dan worden we niet meegezogen om te geloven dat dit alles is wie we zijn.
Denk er over na. Als wij dit allemaal waren, zouden we het niet kunnen ontdekken en evalueren, analyseren en wijzigen. In werkelijkheid heeft het deel van ons dat al dit kijken doet zeker meer de leiding dan het deel dat wordt bekeken. Het heeft meer kracht en is echter - niet zo gevangen in onwaarachtige vervormingen.
Op het moment dat we in staat zijn om een bepaald aspect van onszelf te identificeren - een goed, slecht of onverschillig gedrag, gedachte of houding - zijn wij het identificerende deel meer dan het deel dat wordt geïdentificeerd. De waarnemer is echter en heeft meer de leiding dan de waargenomen persoon. Dit is een krachtig onderscheid dat we moeten leren maken.
Zodra we ons Masker Zelf en ons Lagere Zelf beginnen te identificeren, samen met onze negatieve intentionaliteit en onze oneerlijke spelletjes, zal alle energie die in dienst van ontkenning is gestoken nu beschikbaar zijn om ons de waarheid te brengen. Het resultaat: we hebben nu ruimte om echte gevoelens te ervaren, waaronder natuurlijk de pijn waar we zo hard aan gewerkt hebben om te ontkennen. Maar als we al onze gevoelens echt kunnen voelen - en hier is het echt goede deel - kunnen we ons identificeren met ons Hogere Zelf.
Om een lang verhaal kort te maken, het Lagere Zelf zou geïdentificeerd moeten worden, en het Hogere Zelf, of spirituele zelf, zou geïdentificeerd moeten worden. Wie maakt deze identificatie? Het ego, dat sterk genoeg moet worden om zichzelf vrijwillig op te geven zodat het integreert met het Hogere Zelf.
Mensen zijn over het algemeen gespleten in hun identificaties, dus het is niet waar dat iemand ofwel volledig geïdentificeerd zal zijn met hun Lagere Zelf of helemaal niet meer. We zijn allemaal een allegaartje. Bepaalde aspecten van het zelf zijn al vrij, en hier kunnen we een diepe spirituele identificatie voelen. Op andere gebieden zorgen ongevoelige gevoelens ervoor dat we ons ondergedompeld voelen in aspecten van het lagere zelf, en we zijn bang dat dit onze enige realiteit is. Op nog een ander gebied hebben we ons misschien teveel geïdentificeerd met ons ego en denken we dat dit het enige geldige deel van ons is dat betrouwbaar functioneert.
Overal waar we niet geïdentificeerd zijn met ons Hogere Zelf, zullen we het onmogelijk vinden om voorbij onze zinloze negatieve wil te komen. Want als er een geheime identificatie met het Lagere Zelf bestaat - hoewel het maar een gedeeltelijke identificatie is - zal het opgeven van onze wrede en destructieve manieren lijken op zelfvernietiging. Aangezien dit onwerkelijke Lagere Zelf zo echt lijkt - grotendeels gebaseerd op onze angst dat het wordt gedood - moeten de andere delen van het echte Hogere Zelf onwerkelijk lijken - misschien zelfs nep. Dit lijkt zelfs nog meer waar wanneer we een echt nepfineer of Mask Self gebruiken om ons Lagere Zelf te bedekken. En we vragen ons af waarom we in de war zijn.
In dit scenario zou het opgeven van onze hatelijke, hatelijke, negatieve intentie zijn als het opgeven van ons wezen. Hoe kunnen we het mogelijk riskeren? Zelfs als ons wordt beloofd dat vreugde en vervulling zullen volgen, is het het offer niet waard. En wie zou er zelfs maar profiteren van deze vermeende vreugde? Het lijkt iemand anders te zijn dan we zelf kennen. Wat voor goeds zou dat voor ons hebben als plezier, overvloed en zelfrespect naar iemand anders gaan? Dit is het tweede moeilijkste deel om te overwinnen.
Het eerste moeilijkste deel is een toezegging doen om de waarheid te ontdekken over wie we werkelijk zijn. Dit vereist dat we onze gedachten en gevoelens observeren en ze op elk niveau erkennen. Van daaruit moeten we doorgaan om uit te vinden hoe we onszelf kunnen bevrijden van onze identificatie met ons Lagere Zelf.
Onze weigering om ons Lagere Zelf los te laten, is geworteld in onze misplaatste wil om te leven. We zijn gevangen in de illusie dat er niets meer is dan onze meest negatieve aspecten. Wanneer onze destructiviteit zijn lelijke kop opsteekt, voelen we ons energiek - en echt - en zijn we bang om dit kwaad op te geven en genoegen te nemen met gevoelloosheid en doodheid. Maar in werkelijkheid, als we zouden stoppen met het ontkennen van deze vervormde energie, zouden we deze weer kunnen converteren naar zijn oorspronkelijke levendige toestand.
Onze weerstand om de delen van onszelf op te geven die we het meest haten, wordt veroorzaakt door onze verkeerde identificatie. Ja, we zijn koppig en hatelijk, maar dat is niet de kern van het probleem. Deze verharden alleen onze positie, verankeren onze angst voor vernietiging nog meer en versterken de zichzelf in stand houdende kringen van negativiteit. Onze wereld wordt kleiner en het ergste in ons lijkt onze realiteit te zijn. Mensen, het is tijd om eruit te springen.
We hebben ons leven geleefd in een papieren zak die een machtige gevangenis van lijden is geworden. Hoe kunnen we onze weg naar buiten vinden? Ten eerste moeten we ons afvragen of dit alles is wie we zijn. "Is het waar dat als ik mijn negatieve intentie opgeef, mijn realiteit zal ophouden?" Alleen al het stellen van deze vraag zal een deur openen. En zelfs voordat er antwoorden komen - en ze moeten komen, volgens de spirituele wet - kunnen we ons realiseren dat het deel van ons dat de vraag stelt al verder gaat dan wie we vreesden dat we waren.
In dit stadium zijn we al begonnen met het bouwen van een brug die we zullen gebruiken om uit dit construct te lopen. Van daaruit luisteren we naar een stem die op een nieuwe manier antwoordt, voorbij het Lagere Zelf waarvan we dachten dat we ze moesten beschermen. Blijf nu met goede wil en te goeder trouw vragen stellen.
Het lagere zelf ontleent zijn identiteit aan negatief zijn; begin het te identificeren en observeer het. Dit maakt ons de waarnemer, niet degene die wordt geobserveerd, waardoor we een stap verwijderd zijn van onze oude gebruikelijke ervaring. Laten we zeggen dat we eraan gewend zijn geraakt om hooghartig en koud te zijn. Als we onze minachtende houding opgeven, zou het voelen alsof we doodgaan. Maar waar zouden we aan sterven? Ons ware zelf, waar onze echte gevoelens en ons echte wezen zijn. Als we bereid zijn om onze gevoelens te voelen, wat ze ook mogen zijn, zullen we weten wie we zijn. Als we niet willen, blijven we hard en stijf en beperkt. De keuze is aan ons.
Hoop niet op een bekering van de ene op de andere dag. Gelukzaligheid zal niet onze eerste ervaring zijn. Sommige van onze gevoelloze gevoelens kunnen behoorlijk pijnlijk zijn. Maar de pijn om ze te voelen zal dag en nacht beter zijn dan wat we nu ervaren. En de stroom van onze opgekropte gevoelens zal ons naar een betere staat brengen, net als de rivier van het leven zelf.
De uitlaatklep op de dam van onze gevoelens is onze toewijding om in waarheid te zijn. Wat denken en voelen we nu echt? De eerste antwoorden komen misschien nog niet van het Hogere Zelf. We krijgen misschien geen magische openbaringen of mystieke visioenen. In feite kunnen de eerste antwoorden uit onze logische geest komen. Bedankt voor het spelen van het spel.
Maar als we leren om wat we al tot onze beschikking hebben op een nieuwe manier te gebruiken, kunnen we openstaan voor nieuwe mogelijkheden. We zouden positieve intentionaliteit voor maat kunnen proberen. Wat hebben we te verliezen? Misschien kan het interessant zijn, zelfs wenselijk. We kunnen met nieuwe gedachten spelen, nieuwe opties afwegen en een aantal creatieve alternatieven in ons denkapparaat gieten. Hoe spannend.
Er is geen verplichting om te kopen - probeer gewoon iets anders. Open de ramen op een zeer eng gedefinieerde mindset. We kunnen altijd ons recht uitoefenen om terug te gaan naar precies waar we waren. Eerlijk gezegd. Die keuze kunnen we maken. Het risico om een nieuwe gedachtegang in te schatten is dus klein.
Kijk eens wat er gebeurt als we een positieve intentie in gang zetten. We kunnen onszelf wat vrijheid geven en een grotere brug bouwen naar grotere expansie van het zelf. Onthoud dat we terug kunnen gaan als we het niet leuk vinden. We kunnen kalm worden en van binnen luisteren. En dan beginnen we een altijd aanwezige stem van de waarheid waar te nemen; de stem van God.
Na verloop van tijd zal deze stem luider worden en zullen we hem vaker horen. We zullen gaan beseffen dat alles al bestaat; er is niets dat we niet zijn. Ernstig. Dit klinkt misschien ver weg, maar het is niet zo ver weg als we ons misschien kunnen voorstellen. Het is eigenlijk zo dichtbij als onze volgende hartslag.
Keer terug naar Bones Inhoud
