Een belangrijk verschil tussen ons oppervlakkige intellect en ons werkelijke zelf is dat we het intellect kunnen sturen, manipuleren en besturen met onze wil; we kunnen dit niet doen met het echte zelf. Van de twee is het echte zelf het intelligentste. We zijn geconditioneerd om een laserachtige focus te leggen op het gebruik van ons denkvermogen en wilskracht. Dus we geloven dat we zelfrealisatie kunnen bereiken door pure wil; we denken dat we onze geest kunnen gebruiken om ons spiritueel te ontwikkelen ... Het is ons echte zelf dat verbinding maakt met de levende geest van een woord, terwijl ongevoelige herhaling voortkomt uit ons intellect ...
Als we het samenvatten, wat het echte zelf belemmert, zijn onze lagen van verwarring en fouten. Daarbovenop zit ons gebrek aan bewustzijn over onze verwarring en fouten ... Waar intellect en wil voor kunnen worden gebruikt, is het opruimen van de fouten en verwarring die ze hebben. zelf hebben gecreëerd... Als we weten dat we in de war zijn, zijn we dichter bij ons echte zelf dan wanneer we blind zijn voor onze innerlijke verwarring, zelfs als we geen oplossingen hebben voor onze problemen...
Dus wat, we zouden onze hersens moeten uitschakelen? Helemaal niet. Om het zware werk van het volgen van een spiritueel pad te doen, willen we ons intellect gebruiken om onze fouten en verwarring te begrijpen, en om te zien hoe we onze wil verkeerd hebben gericht. Door dit te doen, zal ons echte zelf, met al zijn spontaniteit en creativiteit, indirect in onze realiteit worden geboren ... We moeten onze huidige situatie begrijpen als we ooit hopen eruit te groeien. We kunnen ons er niet uit worstelen door te bedekken wat we niet willen zien ...
Als we proberen de bergtop van de hogere staat van zijn te bereiken door intellect en wilskracht te gebruiken, construeren we beelden - verkeerde conclusies - van hoe we denken dat we zouden moeten zijn en hoe het leven zou moeten zijn, volgens onze beperkte ervaringen uit het verleden ... Dat kunnen we niet onszelf dwingen lief te hebben. We denken misschien dat we het kunnen, maar in werkelijkheid kunnen we dat niet. Wat niet betekent dat we niet liefhebben ...
We kunnen dus niet zomaar besluiten dat we goede mensen zullen zijn die liefhebben en medeleven en nederigheid hebben. We kunnen echter een besluit nemen om erachter te komen waardoor we niet alles zijn ... Wat we ons niet realiseren is dat als we onszelf zouden zien zoals we werkelijk zijn, we zouden zien dat er niets te vrezen valt. We moeten ons realiseren dat vasthouden aan een dierbaar leven ons niet naar de drempel van het echte zelf zal brengen. We kunnen onszelf gewoon niet zo vinden ...
In werkelijkheid produceren we onze ellende altijd zelf. Wat we ook denken of hoe graag we ook willen dat het anders is, het is altijd een inside job. En dat geldt ook voor het vinden van de oplossing ... Het probleem is niet een van de moraal ...
Luister en leer meer.
Bones, Hoofdstuk 5: Intellect en wil als instrumenten of hindernissen voor zelfrealisatie
