Hoe sterker en dieper onze overtuigingen, des te substantiëler zijn de vormen die in onze ziel bestaan. Er is één zielsvorm die het waard is om specifiek over te praten, omdat deze tot op zekere hoogte in ieder van ons bestaat. Deze vorm heeft de vorm van een afgrond en is volledig uit illusie gemaakt. De grootte van deze afgrond varieert voor iedereen. Maar of het nu een krater of een dip is, we moeten deze dreiging recht in de ogen kijken en niet met onze ogen knipperen, we nemen er de volledige eigen verantwoordelijkheid voor ...
We kunnen het gevoel hebben dat we in deze afgrond zijn gevallen als we niet kunnen accepteren dat dit een onvolmaakte wereld is. Of als we het niet kunnen, voor het leven van ons, onze egocentrische eigen wil loslaten ... Als we gevangen zitten in deze afgrond, zijn we echt bang om niet onze zin te krijgen ...
Dus laten we zeggen dat iemand ons niet mag. Of ze gedragen zich niet zoals wij dat willen. Dit is op zichzelf geen bedreiging ... Als we eenmaal accepteren dat we op de een of andere manier inadequaat zijn, of accepteren dat de andere dat is, zullen we in staat zijn onze eigen wil op te geven die perfectie vereist. Maar daarvoor zal het voelen alsof we in groot gevaar verkeren als we toegeven, als we loslaten, als we toegeven aan deze schijnbare afgrond ...
Het voelt alsof we gevangen zitten in deze afgrond. En toch is de enige uitweg door los te laten en er volledig in te vallen... Als we dat doen, zullen we ontdekken dat er iets verbazingwekkends gebeurt. We crashen niet. En we gaan niet verloren. Wij drijven….
Het is wishful thinking om te hopen dat deze afgrond vanzelf zal verdwijnen. De enige manier om het te laten verdwijnen is door het risico te nemen, beetje bij beetje en dan steeds weer, erin te duiken. Goed nieuws: het wordt elke keer makkelijker als we dit doen... Elke keer dat iemand iets doet waar we het niet mee eens zijn. Elke keer komt er iemand opdagen met een fout. Elke keer dat we angst voelen over een frustratie die we niet kunnen wegredeneren. Dit alles bedreigt onze wereld van Utopia. We hebben het gevoel dat ons leven op het spel staat als dit geen perfecte wereld is...
Dus als Utopia echt zou zijn, hoe zou het er dan uitzien?… Utopia betekent dat we alles krijgen wat we willen, hoe we het willen en wanneer we het willen. We willen ook totale vrijheid hebben - zonder verantwoordelijkheid ... Maar helaas is het onmogelijk. We kunnen niet allebei vrij zijn en geen verantwoordelijkheid hebben. In welke mate we de verantwoordelijkheid ook van onszelf naar iemand of iets anders verplaatsen, in die mate beperken we onze eigen vrijheid. We maken onszelf tot slaaf. Zo simpel is het…
We zijn echter zo bang geworden om zelfverantwoordelijkheid te nemen, dat onze angst ervoor een groot deel van onze afgrond is geworden. We zijn bang dat als we zelfverantwoordelijkheid nemen, we er meteen in zullen vallen en in zijn geheel zullen worden opgeslokt ... Het lijkt een enorm gevaar om onze eis om altijd onze zin te hebben los te laten ... We zijn letterlijk bang dat we ons ellendig zullen voelen als we om onze vraag naar Utopia op te geven ...
We kunnen nooit gelukkig zijn, want in ons onderbewustzijn ligt dit verkeerde idee dat geluk op alle manieren uiterste perfectie vereist. Maar mensen, dit is allemaal niet waar. Het maakt allemaal deel uit van een grote illusie ... Wij geloven dat schade ons kan overkomen door de willekeur van het leven, het lot of de god-van-ons-beeld, of door de onwetendheid en wreedheid van anderen ... Want als we dat niet doen verantwoordelijk willen zijn voor ons leven, moet iemand anders zijn ...
We zijn alleen hulpeloos omdat we onszelf zo maken als we de verantwoordelijkheid van onszelf wegschuiven. Als we de dingen op deze manier bekijken, beginnen we de hoge prijs te zien die we betalen voor het aandringen op Utopia. We betalen elke dag met onze angst ... Als we dit werk van zelfontdekking doen, zullen we ons niet langer een slachtoffer voelen als we de corresponderende toon in onszelf vinden die trilt door provocatie van een ander ...
Een essentieel onderdeel van het volwassen zijn en het nemen van onafhankelijke beslissingen is dat we fouten zullen maken. Het kind in ons dat nog steeds aan Utopia vasthoudt, gelooft echter dat we altijd volmaakt moeten zijn. Een fout maken is in de afgrond vallen ... Het leven op planeet Aarde is geen utopie, en we zijn niet perfect. Dit is geen tragedie.
Luister en leer meer.
Lees Bones, Hoofdstuk 19: Het gigantische misverstand over vrijheid en zelfverantwoordelijkheid
Lees origineel padwerk® Lezing: # 60 The Abyss of Illusion - Freedom & Self-Responsibility
