Dit hele universum is doordrenkt met een levendige substantie die alles aandrijft. Het werkt achter de schermen voor fysieke kracht, inclusief elektrische en atoomkracht, en mentale kracht. Het is een soort massa die we kunnen vormen en indruk kunnen maken met ons bewustzijn. Een van de resultaten van onze vormactiviteiten is materie, in verschillende mate van dichtheid. Maar we creëren ook iets subtielers dan materie: onze levenservaringen. Dus ja, wij zijn degenen die vormen wat er in ons leven gebeurt.

Als we diep zouden kijken in de ervaringen die we creëren, zouden we zien dat er altijd een beweging is die bestaat uit een mix van mobiliteit en ontspanning. Als deze twee principes met elkaar in overeenstemming zijn, gaat het leven door. Als ze uit balans zijn, volgt de dood.

Dit betekent dat de flexibiliteit om te ontspannen in wat is, op dit moment - zelfs als wat nu is niet is wat we willen - ons uiteindelijk zal brengen wat we willen. Ten eerste zullen we een goed gevoel over onszelf krijgen als we in harmonie komen met de beweging die al in onze eigen psyche plaatsvindt. Later moet dat ding - wat we ook maar willen hebben - komen. Het kan niet komen. Dit komt door de Wet van oorzaak en gevolg.

Maar we moeten in staat zijn om een ​​klimaat van innerlijke wetenschap te belichamen dat vervulling potentieel de onze is. Alleen al door dit te weten, kan wat het ook is van ons zijn, omdat we dit weten. Maar als we dit niet weten, moeten we elke onwaarheid die ons weten blokkeert, loslaten. We moeten ons ontspannen, zodat onze wens kan uitkomen. Want als we erop staan ​​om opgewonden te blijven in een toestand van "Ik moet het hebben", zullen we het nooit krijgen.

Kortom, het is een spirituele wet dat we eerst moeten opgeven wat we willen winnen. Zonder de bereidheid om los te laten, zijn we zo gespannen van binnen dat de goede dingen niet bij ons kunnen komen. En als het toch kwam, kon het niet binnenkomen.

Wat we zien als we naar een landschap in de natuur kijken, is een uitdrukking van zielen. Dus aan de ene kant kunnen we schoonheid zien, maar tegelijkertijd kan er ook vuil en vervuiling en onvruchtbaarheid zijn. Het is veelzeggend om te beseffen dat wat we ons zien weerspiegeld in de natuur en atmosferische omstandigheden een nauwkeuriger beeld kan schetsen van het zielenleven van de hele mensheid dan wat we zien als we bijvoorbeeld kijken naar hoe naties zich verhouden of wat de wereldstad is. voorwaarden zijn zoals.

Ons echte zelf, onze ware aard, is natuur. Het is creatie. We zijn niet alleen een onderdeel van de natuur, we zijn de natuur. Dus wat de natuur naar ons terugspiegelt, is dat deel van onze ziel waarin we onze gedachten naar hogere dingen verheffen door middel van meditatie en contemplatie.

Maar de omgeving kan ons alleen laten zien wat er al is; het kan niet iets naar voren brengen dat er om te beginnen niet al is. En als de natuur ons een vijand lijkt, is het gewoon dat we de wetten ervan niet begrijpen. De natuur is in feite volledig betrouwbaar. En de wetten die de natuur beheersen, zijn dezelfde die ons regeren. Het zou dan onredelijk zijn om onszelf te wantrouwen.

De aard van het leven is neutraal; het universum is er niet op uit om ons te pakken te krijgen. Deze beïnvloedbare substantie waaruit het bestaat, is zeer creatief en zeer krachtig, en dit is hetzelfde materiaal waarvan onze ziel is gemaakt. We zouden het onze zielsubstantie kunnen noemen. Pas als we grenzen opleggen aan onze zielsubstantie, moeten die beperkingen ons echt lijken. Dan zullen de levensbeperkende regels die we onszelf stellen en die we blindelings volgen, hun validatie vinden.

Maar zodra we onze eigen regels en limieten van eigen bodem in twijfel trekken, ontdekken we dat dit, in tegenstelling tot spirituele wetten, geen harde en snelle wetten zijn. Bijna als bij magie beginnen onze zelf gestelde grenzen op te lossen en vinden we nieuwe wetten die passen bij onze nieuwe, meer waarheidsgetrouwe overtuigingen. Dit levensspul is zo vormbaar dat er in feite geen eind aan komt hoe ver het kan reiken. Het kan helemaal tot aan de rand van ons bewustzijn gaan. Dit maakt het leven grenzeloos in zijn mogelijkheden om rijkere, betere, meer verbazingwekkende ervaringen te ontvouwen.

Aan de andere kant is het vermogen van het leven om zich in de richting van het kwaad te ontvouwen niet onbeperkt. Er is inderdaad een limiet die we tegenkomen wanneer het leven stopt, of in ieder geval lijkt te eindigen. De ultieme grote, slechte angst is altijd levensgebrek. Er is niets, zo lijkt het, aan de andere kant van het niet-leven. Dat is natuurlijk alleen waar op dit bestaansniveau. Het zou onmogelijk waar kunnen zijn in het grotere, grootsere plan van dingen, want in absolute realiteit is leven leven. Het leven kan gewoon geen niet-leven zijn.

Volgende Hoofdstuk
Keer terug naar Geestelijke wetten Inhoud