We hebben allemaal onze twijfels, en dat is begrijpelijk. Maar velen van ons hopen dat wanneer we in contact komen met God en de geestenwereld en de waarheid over dit alles, we zullen worden getroffen met een verbluffend bewijs. En dat zal al onze twijfels wegvagen. Jammer dat het zo niet kan.

Twijfel is het tegenovergestelde van geloof, waarbij geloof in wezen innerlijke zekerheid is over alles waar we nu aan twijfelen. En geen innerlijke ervaring kan door uiterlijke gebeurtenissen komen. Zo kan het gewoon niet gebeuren. Wat er moet gebeuren is dat we de innerlijke omstandigheden voorbereiden door onze blokkades en hindernissen uit de weg te ruimen. Kortom, we pakken alles aan wat tussen ons en het ware geloof staat.

Laten we, omwille van het argument, zeggen dat we ons gehoopte bewijs ontvangen. Maar oeps, we waren er nog niet aan toegekomen om al onze obstakels uit de weg te ruimen. Even zouden we zo onder de indruk zijn. We zouden zeggen: "Wauw, dit is geweldig, en vreemd en geweldig". Maar zodra de gloed weg was, kwamen de twijfels weer naar boven. Dan zouden we iets zeggen als "misschien was dat gewoon toeval."

Als de binnengrond niet voldoende is voorbereid, neemt het zaad niet aan. Het ene realiteitsniveau kan het andere niet vervangen, het kan er alleen in worden geïntegreerd. En dat kan alleen door een langzame en gestage innerlijke ontwikkeling. De absolute waarheid ervaren is als bij een levend organisme zijn; het heeft zorg en aandacht nodig, en koestering en ontwikkeling. Het kan niet via een wonderbaarlijke brandende struik komen.

We begrijpen dit fenomeen in relatie tot het groeiende menselijke lichaam. De groei gaat zo langzaam, dus stap voor stap, we merken het nauwelijks terwijl het aan de gang is. Dan boem, we zijn in een nieuw stadium. Het proces is geen jota anders voor spirituele of emotionele groei. Snelkoppelingen en snelle maatregelen hopen de benodigde inspanning te elimineren, maar ze hebben nooit een blijvend effect; ze zijn speelgoed van de krachten van de duisternis. Langzaam en stabiel is de manier om deze race te winnen, in overeenstemming met de goddelijke wet.

Dus hoe verbazingwekkend de ervaring ook is, we kunnen niet in één keer spirituele verlichting bereiken. Geloof komt door methodisch en volhardend een pad van zielszuivering te bewandelen. Het komt door onszelf te leren kennen zoals we werkelijk zijn. En door onze conflicten te begrijpen en de manieren te zien waarop we spirituele wetten omzeilen. En als we in conflict zijn, treden we op goddelijke wetten.

Terwijl we stap voor stap werken om onszelf van onze innerlijke ketens te bevrijden, zullen onze twijfels steeds minder vaak komen. Maar ze gaan niet van de ene op de andere dag weg. Ze zullen gewoon minder vaak verschijnen, totdat ze helemaal verdwijnen. Dit, amigo's, is de enige manier.

Alle goddelijke processen werken op deze manier, door beetje bij beetje vooruitgang te boeken en persoonlijke inspanning te gebruiken om iets substantieels en blijvends te bereiken. We zijn misschien niet eens in staat om te beoordelen hoe ons gevoel van geloof bloeit naarmate ons groeiproces zich ontvouwt. Dit geldt natuurlijk voor degenen die net zijn begonnen op een spiritueel pad van zelfgenezing. Maar op verschillende punten kunnen we nog steeds twijfels hebben, zij het vaak met minder impact. Hier volgen enkele eenvoudige adviezen om met deze sporadische uitbarstingen van twijfel om te gaan.

Zoals we wellicht weten, zijn er twee krachten in de menselijke ziel. Er is het hogere zelf, of goddelijke vonk, dat is het deel van ons dat streeft naar perfectie van het hele wezen. Ons Hogere Zelf verlangt integratie van al onze gescheiden aspecten; het kent de grotere waarheid met betrekking tot alles waarover we twijfelen, en het wil dit in ons bewuste bewustzijn brengen.

Dan is er het andere deel, het lagere zelf, dat al onze fouten en zwakheden omvat, onze onwetendheid en de houdingen die ons ertoe brengen de goddelijke wet te overtreden, of we dat nu bewust van plan zijn of niet. Dit deel vreest de zekerheid van de geestenwereld. Want kennis brengt verantwoordelijkheid met zich mee, en het Lagere Zelf wil daar geen deel van uitmaken. Dit deel zou liever onwetend blijven -als je het niet erg vindt- en vrij van enige verplichting om de wegen van het Lagere Zelf te overwinnen, wat overigens geen geringe prestatie is.

Er is dus een verlangen om de waarheid van de spirituele realiteit te kennen, wat eeuwig geluk en gelukzaligheid zou betekenen, en waarvan we twijfelen of we het ooit kunnen hebben, en die ook ...hadden we al gezegd?- is niet gemakkelijk te bereiken. Ons Lagere Zelf werkt dus tegen ons beste belang in en gebruikt zijn angst en zijn eigen redenen om ons te doen twijfelen aan het Hogere Zelf dat de waarheid wil zijn. Er staat: "het is voor uw eigen bestwil, weet u, om teleurstelling te voorkomen."

Dus in ieder van ons is er een strijd gaande tussen het Hogere Zelf en het Lagere Zelf. Waar ook maar enige disharmonie is, zijn de twee naturen in oorlog. Telkens wanneer twijfel weer opduikt, is het Lagere Zelf aan het praten. Wanneer twijfel verdwijnt, kunnen we ons Hogere Zelf horen. Dat is wanneer we weten dat God en zijn prachtige schepping de ultieme waarheid is waar het allemaal mogelijk is en ongeluk niet echt bestaat.

Wanneer het Lagere Zelf sterker is, geloven we dat de stemmen in ons oor die ons twijfel, wanhoop en hopeloosheid vertellen, toch waar kunnen zijn. Hier is de vraag van een miljoen dollar: welke kant heeft gelijk? Wie vertelt de waarheid en wie praat er onzin?

Wat we elke keer moeten doen als we in twijfel zijn, is ons terugtrekken in stilte. Vraag God dan: wat is waar? Luister dan naar een antwoord, dat al dan niet onmiddellijk kan binnenkomen. Blijf de komende dagen openstaan ​​voor een antwoord. Het zal altijd komen.

Wat we op dat moment misschien niet voelen, is dat het antwoord al van binnen is opgelost. Alleen al het feit dat we ons depressief voelen als we twijfelen, maar we voelen ons blij als we in waarheid zijn, zegt ons veel. Waarheid - zelfs onaangename waarheid - maakt ons gelukkig. Ja, langs een pad van zelfkennis gaan we enkele niet-vleiende stenen omdraaien. Maar als ons verlangen om in waarheid te zijn, al het andere overtroeft, zullen zelfs onaangename waarheden kracht en hernieuwd geluk brengen.

Onwaarheid daarentegen heeft de gave om ons van vrede te beroven, hoe aangenaam een ​​onwaarheid ook even kan voelen. Diep van binnen kent ons Hogere Zelf de waarheid, en dat voelen we. De waarheid is niet deprimerend. En daarin is het antwoord op elke vraag die we nog niet hebben opgelost als we twijfelen. Dus we kunnen ons eigen Hogere Zelf of God naar de waarheid vragen - uiteindelijk zijn ze een en dezelfde.

Uiteindelijk, als we onze innerlijke hindernissen hebben overwonnen en volwassen genoeg zijn om in een staat van waarheid te blijven, zullen de bewijzen waarop we hoopten van buitenaf komen - niet één keer, maar honderd keer. Dit zijn geen bewijzen die ons proberen te overtuigen van de weg van de werkelijkheid en ons helpen onze twijfels te overwinnen; dit zijn eerder bewijzen die wonderbaarlijker zullen zijn dan alles wat we ons hadden voorgesteld, en ze zullen van nature ontstaan ​​als een bijproduct van de innerlijke overwinning van het navigeren op een pad naar God.

Korte versie: zodra we geen bewijs meer nodig hebben, krijgen we het in schoppen. Op dat moment hebben we geen aanvullende bevestiging nodig om gelukkig te zijn, omdat we al in waarheid zullen zijn. Dit betekent dat wanneer we twijfelen, we niet in waarheid zijn. Pauzeer even en neem deze diepe wijsheid en goddelijke wet in u op.

Dit brengt een onderwerp van groot geschil ter sprake: positief denken. Zoals velen geloven, is het inderdaad essentieel voor iedereen die spiritueel wil rijpen. Helaas begrepen we het vaak verkeerd en passen we het daarom op de verkeerde manier toe.

Een van de fundamentele bouwstenen van elk spiritueel pad is het ontwikkelen van reine en gezonde gedachten. Onze gedachten hebben immers vorm en substantie en maken deel uit van onze werkelijkheid. Onreine gedachten bouwen dan disharmonische creaties op die uiteindelijk onze bestemming beïnvloeden. Onze gedachten omvatten niet alleen onze wakende bewuste gedachten, maar ook onze emotionele reacties en onze onbewuste gedachten. Het is altijd zo verleidelijk voor ons om ongemakkelijke gedachten uit ons bewustzijn te duwen, maar we realiseren ons niet dat die gedachten dan de kracht hebben om oneindig veel meer schade aan te richten dan welke bewuste gedachte ooit zou kunnen - zelfs onze ergste.

Wanneer een gedachte bewust is, kunnen we ermee omgaan. Wanneer het in ons onbewuste smeult, is het als een tijdbom die zeer destructieve vormen om zich heen bouwt. Dientengevolge worden ijverige studenten van positief denken aangemoedigd om dat ene ding te doen dat het ergste voor hen is: ze duwen alle negatieve gedachten uit hun hoofd en in hun onbewuste. Dan negeren ze volledig de discrepantie tussen wat ze werkelijk denken of voelen en wat ze willen denken of voelen. Allemaal met de bedoeling om geen negatieve gedachten te koesteren.

Dus hoe ontleden we het verschil tussen onze gedachten en onze gevoelens? We kunnen onze gedachten beheersen door de bewuste richting van onze wil, vergelijkbaar met hoe we onze acties beheersen. Maar we kunnen onze gevoelens niet rechtstreeks beheersen. We weten bijvoorbeeld dat het zondig is om te haten, maar dat weerhoudt ons er niet van om te haten als er haat in ons is; we kunnen dit niet veranderen alleen omdat we dat willen. Evenzo kunnen we onszelf niet dwingen om van iemand te houden, hoe graag we dat ook zouden willen. Een verandering in ons gevoel kunnen we alleen indirect, als het ware op afstand, beïnvloeden. Wanneer we ons werk van zelfontdekking doen, veranderen we natuurlijk en automatisch onze gevoelens. En vergeet niet, dit kost tijd.

Een manier om dit te doen, is door onze onbewuste gedachten in ons bewustzijn te brengen. Positief denken probeert echter op de tegenovergestelde manier te werken; het probeert ons te overtuigen van uit het oog, uit het hart. Hoe goed bedoeld dit ook mag zijn, het is een leugen. En dit is de echte tragedie van het verkeerde soort positief denken.

Mensen, het is absoluut noodzakelijk dat we alles wat in ons bestaat, rechtstreeks ontmoeten. Anders gaat dat deel in ons dat niet graag naar onaangename aspecten kijkt, winnen. Dan fermenteert onbewuste negativiteit en werkt het harder tegen ons dan onze toegegeven negatieve gedachten.

Dus wat is de juiste manier om positief denken te oefenen? Ten eerste moeten we onze gedachten in de gaten houden, ze rustig en ontspannen observeren. Besteed aandacht aan welke emoties dan ook, en merk op dat ze wel of niet parallel kunnen lopen met onze gedachten, en al dan niet zijn wat we willen dat ze zijn.

We moeten leren ons Lagere Zelf in actie te zien, de manier waarop het momenteel bestaat te accepteren en te weten dat het tijdelijk is - hoe tijdelijk het zijn is geheel aan ons. We kunnen wegkijken, maar ons Lagere Zelf is een realiteit op dit bestaansniveau en we kunnen geen oogje dichtknijpen voor welke realiteit dan ook, op welk niveau dan ook. Nou, wij wel, maar dat maakt het niet minder echt.

Er is nog een manier waarop we het principe van positief denken verkeerd begrijpen. Het komt voort uit het feit dat iedereen gelukkig wil zijn. Dit is een natuurlijke wens van ons Hogere Zelf, dat weet dat er een prijs voor betaald moet worden. Het Lagere Zelf heeft echter dezelfde wens om gelukkig te zijn, maar niet dezelfde bereidheid om een ​​prijs te betalen. De prijs is de moeite die men moet doen om alle aspecten van zichzelf te leren kennen, inclusief alles wat momenteel verborgen is. Het omvat het overwinnen van onze fouten en het leren van spirituele wetten - zoals de wet dat er altijd een prijs moet worden betaald voor voorrechten.

Het is niet verrassend dat het lagere zelf geluk wil bereiken door middel van uiterlijke middelen en zonder de prijs te betalen om zichzelf te overwinnen. De basis voor het overwinnen van onze lagere natuur is eerlijk zijn tegen onszelf, onszelf analyseren en onszelf leren kennen. In zijn trots wil het Lagere Zelf perfect zijn en niet het vermoeiende werk hoeven te doen dat nodig is om daar te komen. Het Hogere Zelf weet dat de enige kaart naar perfectie is door het harde werk om het innerlijke zelf te zuiveren. Het Lagere Zelf wil gewoon zijn cake hebben en het ook opeten.

Al onze levensmoeilijkheden houden verband met ons Lagere Zelf en zijn het gevolg van het op de een of andere manier overtreden van spirituele wetten. Naarmate we ouder worden, worden we voorbereid om de werking van deze wetten te aanvaarden als een manier om God te eren; we proberen niet eens de prijs te betalen. Omgekeerd wil verkeerd toegepast positief denken snel uiterlijke perfectie bereiken door gedachtenbeheersing te leren. Dit is een begin, maar het is niet genoeg.

Het Lagere Zelf sluit zich aan bij dit idee omdat het zo goed past bij wat het wil. Maar als we echt positief denken, aanvaarden we de consequenties voor wat we hebben gedaan - in dit leven of misschien in een vorig leven dat we ons niet meer herinneren - door te zeggen: 'Ik moet de gevolgen van het overtreden van de spirituele wet uitzoeken. Een deel hiervan betekent het accepteren van de consequenties waarmee ik nu te maken heb. "

Een rode vlag om op te letten is dat je moet oefenen:heel moeilijk- bij positief denken. De reden dat we soms zo hard proberen, is dat ons verlangen naar geluk voortkomt uit ons Lagere Zelf, dus we zijn geneigd ruzie te maken met God. We zouden in onze gedachten kunnen accepteren dat God niet wil dat we ongelukkig zijn en ontberingen hebben, en dat 'we onze eigen realiteit creëren'. Maar emotioneel weten we dit nog niet echt als we toch iets voor niets willen.

Een prijs die we moeten betalen, is onze moeilijkheden te aanvaarden, wetende dat ze niet eeuwig zullen duren. Want God is liefde en wil alleen het beste voor ons. Maar om gelukkig te zijn, moeten we de wet van oorzaak en gevolg accepteren, en we kunnen niet over effecten heen springen door louter onze gedachten te beheersen. Maar leuk geprobeerd.

We kunnen niet gelukkig zijn als we van ons dierbare kleine zelf houden op een manier dat een beetje pijn te ondraaglijk zou zijn. We moeten voldoende loskomen van ons ego om de noodzakelijke pijn van het leven te accepteren, totdat we uiteindelijk geen pijn meer nodig hebben om ons te ontwikkelen. Denk nu niet dat dit betekent dat we ons in elke kleine steek moeten wentelen en ons moeten neerleggen bij hopeloosheid.

Het betekent alleen dat we ons moeten realiseren dat elke pijn die we ervaren door onszelf is veroorzaakt, en dus moeten we het verdragen, accepteren en vooral de oorzaak ervan vinden. Dat is hoe we het voor eens en voor altijd elimineren. Hoe vinden we de oorzaak? Door een pad van zelfkennis te volgen (dit refrein beginnen te herkennen?). Zoek de fout die verantwoordelijk is voor de ontbering en verdrijf deze bij de wortel. Tijdens dit geleidelijke proces kunnen we God eren door spirituele wetten te aanvaarden. We moeten onze pijn moedig en nederig dragen, niet zoveel van onszelf houden dat we een beetje pijn niet kunnen verdragen. We kunnen dit doen, wetende dat het ervaren van een beetje ongemak niet het einde van de wereld is. Dat is de beste manier om positief denken te oefenen.

Het koesteren van een dergelijke houding zal ons de diepe overtuiging geven dat we niets te vrezen hebben - Gods wereld is een gelukkige plek en we hebben veel waar we naar kunnen uitkijken. We zullen automatisch opnieuw worden gekalibreerd over de tijd, intuïtief voelen hoe kort de duur van onze kleine pijn werkelijk was, gezien vanuit een breder perspectief. We maken van onze moeilijkheden onoverkomelijke bergen, terwijl ze veel beter beheersbaar zijn als we bereid zijn ze frontaal te ontmoeten.

Denk aan het vers uit de Heilige Schrift dat zegt: “Hij die zijn leven wil winnen, zal het verliezen. Hij die bereid is het op te geven, zal het winnen. " Wat denken we dat dit betekent? Het betekent dat als we ons zo stevig vasthouden aan ons ego en onze ijdelheid, en zo bang zijn voor een beetje pijn, we niet zullen loslaten - we zullen ons leven niet opgeven - we het zullen verliezen. Het ‘het’ dat we zullen verliezen is harmonie en geluk, van binnenuit en van buitenaf.

Maar als we onszelf niet al te serieus nemen, beseffen dat de gemakken van ons ego niet o zo erg belangrijk zijn, en dat een beetje pijn of gekwetste ijdelheid nooit iemand heeft gedood, kunnen we ons ego-zelf opgeven en in ruil daarvoor, tot leven komen. We zullen ons niet constant zorgen maken over wat mensen denken, of geloven dat we geen genegenheid of ware gevoelens kunnen tonen zonder iets in gevaar te brengen. Als we ons aan de wetten van het universum houden, zullen we de liefde en het respect vinden die we niet kunnen hebben als we ons te stevig vasthouden.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Parels Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 13 Positief denken: de goede en de verkeerde soort