Ons universum bestaat uit vele, vele sferen of werelden, en ze allemaal - van de laagste tot de hoogste - weerspiegelen de algehele bewustzijnsstaat van de wezens die het thuis noemen. Je zou kunnen zeggen dat hemel en hel niets meer of minder zijn dan ontmoetingsplaatsen voor mensen met de juiste bewustzijnsstaat. Net als op de derde rots vanaf de zon ... Dus dan is de aarde een plek die beide extremen combineert ...
Er bestaan andere werelden waar één polariteit verdwijnt. In sferen van kwaad zou er daarom alleen pijn en angst en lijden zijn. Omgekeerd, op sferen van schoonheid, zouden er helemaal geen onaangename gevoelens zijn, en tijgers en herten zouden vrienden zijn ... Dus schilders en dichters, muzikanten en dansers, kunnen ons een glimp laten zien van een ideaal land waar bloemen niet afsterven ...
We beginnen onze reis terug naar de hemel eigenlijk allemaal door uit de donkere diepten van de hel te klimmen. In feite beginnen we in zo'n staat van duisternis, er is in wezen eenheid. Alleen als we ons ontwikkelen en ons bewustzijn geleidelijk uitbreidt, komt de positieve polariteit in het spel - oh, hallo dualiteit ... Dus dualiteit is eigenlijk een stap in de goede richting. Aan de andere kant van het spectrum, wanneer we ons volledige potentieel bereiken, zullen we weer eensgezind zijn, maar deze keer zonder het fronsende gezicht ...
Wat we dan echt nodig hebben, op dit punt van de tour, zijn enkele reisreizen om dualiteit te overwinnen ... Mensen op een spiritueel pad van zelfkennis gebruiken graag het woord 'overgave' ... degenen onder ons die niet in staat zijn om zich over te geven, zijn Ik zal niet veel geluk hebben om de kern van ons wezen te vinden - onze goddelijke natuur. We zullen niet kunnen liefhebben of echt leren en groeien. We zullen stijf en verdedigd zijn en afgesloten ...
Een ding waar we ons aan moeten overgeven is Gods wil, want zonder dat zijn we SOL… En laten we duidelijk zijn, waarheid en God zijn synoniem… Waar moeten we ons nog meer aan overgeven? Ten eerste, onze eigen gevoelens ... We moeten ons ook overgeven aan de mensen van wie we houden. We moeten ze vertrouwen en ze het voordeel van de twijfel geven ...
Weigeren om je over te geven heeft te maken met gebrek aan vertrouwen, wantrouwen en angst, en een algemeen misverstand dat we onze autonomie zullen opgeven samen met ons vermogen om in de toekomst beslissingen te nemen. Maar door ons vol te houden, ontstaat een supercharged eigenzinnigheid die een persoon uitput. Als gevolg daarvan rennen we op een lege tank ...
Overgave daarentegen is een beweging van volheid. Wanneer we het opgeven en loslaten, moet verrijking volgen; het is een natuurlijke wet ... Maar wauw, het werkt dus niet om gewoon te zeggen 'overgave is de sleutel'. Was het maar zo simpel. Moeten we ons bijvoorbeeld overgeven aan iemand die echt niet te vertrouwen is? ...
Er is een onmisbare behoefte aan een onderscheidende geest die weet wanneer hij moet vertrouwen ... Overgave betekent niet dat we ons vermogen om goede keuzes te maken opgeven. Als we ons overgeven, kunnen we eerder zien dat een koerswijziging passend is ... Het ruige terrein om te navigeren is de tussenfase waarin we niet helemaal heel zijn en daarom objectief genoeg om volledig los te laten in een innerlijke toegeeflijke houding zonder welke het onmogelijk is om meer heel te worden. Dus we moeten proberen ...
Er is in feite geen tegenstelling of dualiteit tussen overgave en opkomen voor wat juist is. Geen van beide is mogelijk zonder de ander; ze zijn allebei vitale helften van één compleet geheel… Vreemd genoeg is er een berg moed voor nodig om in Gods waarheid te geloven en onze kracht om die in de wereld uit te voeren.
Volgende hoofdstuk van Notendoppen
Keer terug naar Notendoppen Inhoud
Keer terug naar Gems Inhoud
