Hoewel liefde misschien wel de laatste waarheid is, gebeuren er slechte dingen. Het zou pure dwaasheid zijn om iets anders te beweren. En als er slechte dingen verschijnen, reageren we - vaak heel slecht. Het belangrijkste om te beseffen is dat de slechte dingen die gebeuren niet de oorzaak zijn van onze diepste angsten, onaangename gevoelens en reacties. Ze zijn een uiterlijke gebeurtenis die onze innerlijke kwalen naar de oppervlakte brengt. Ze zijn allebei het resultaat van wat er in ons aanwezig is, en het medicijn om te genezen wat ons scheelt. En als er geen slechtheid kwam, zouden we allemaal heel erg ziek blijven van binnen.

Maar als we worden geconfronteerd met uitdagingen, zijn we onmiddellijk bang dat deze wereld een willekeurige en chaotische plek is; niets is logisch voor ons wanneer moeilijkheden uit het niets lijken te komen, zonder rijm of reden. Wij geloven dat er geen God mag zijn. Ook is er geen eeuwig leven, en geen eeuwige ziel, en geen betekenis voor ons bestaan ​​of onze ervaringen. Onze geest vertelt ons misschien één verhaal, maar in onze buik is ons geloof in God en zijn schepping kapot. We worstelen om de betekenis in de chaos te vinden, zonder te zien hoe we een rol spelen in een voortdurend lint van bewustzijn dat onze huidige realiteit creëert.

Het hele doel van zelfrealisatie is om in elke spleet van ons bewustzijn de waarheid over God vast te stellen, deze gekke schepping van hem, en hoe het leven er niet echt op uit is om ons te pakken te krijgen. In feite is dat eigenlijk het hele punt om hier naar planeet Aarde te komen: om onszelf en al ons stinkende denken te zuiveren.

Echt, waarom dachten we anders dat we hier zouden komen - om "goed" te worden? Op zichzelf is 'goed zijn' zo ongeveer zinloos. Goed is relatief en kan volledig veranderen van de ene cultuur of tijdsperiode naar de andere. Wat de ene samenleving 'slecht' noemt, kan, op een dieper niveau van de werkelijkheid, van de hoogste waarde zijn. En vice versa.

Absoluut goed kan alleen worden gevonden in diepe waarheid. En we kunnen deze waarheid alleen vinden door door al onze alledaagse kleine persoonlijke "waarheden" te waden die we zo moeilijk onder ogen kunnen zien. Dan zullen we de deur vinden naar de waarheid van Gods realiteit, die zonder enige twijfel bestaat, waar het goede niet ter discussie staat.

Terwijl we verder gaan op ons spirituele pad, leren we beetje bij beetje omgaan met al onze persoonlijke schendingen van waarheid en integriteit, op alle niveaus. Langzaamaan openen we onszelf, maken we onze greep op onze verdediging los en maken we het gemakkelijker om de existentiële angst die de hele mensheid in haar greep heeft, op te heffen. Deze angst is het echt, de gemeenschappelijke noemer die ons allemaal met elkaar verbindt. En als we klaar zijn om het rechtstreeks in de diepste, donkerste hoek van ons wezen te ontmoeten, zijn we klaar om een ​​geheel nieuwe levensfase in te gaan.

Het is een heel ander beestje om ons duidelijk bewust te worden van onze diepste angsten en twijfels - om ermee om te gaan terwijl we ermee in het reine komen en ermee omgaan - in vergelijking met ons vorige spel van begraven. We zullen ons diepe verlangen naar het eeuwige leven aan de oppervlakte moeten brengen. En dan onze twijfels en angsten onder ogen zien. Dit betekent dat we ze moeten leren kennen, voelen en een tijdje moeten lijden door de ervaring ervan.

Voor het grootste deel zijn we ons niet bewust van het feit dat we dit diepe verlangen naar het eeuwige leven hebben. Meestal stampen we dit aan en bewaren we het in het donker. Dan komt het naar buiten via zijstraatverlangens, zoals een verlangen naar gezondheid of geluk, naar overvloed en het vermogen om de dood zo lang mogelijk te vermijden.

Deze andere verlangens zijn zeker volkomen legitiem. Ze zijn niet verkeerd of onvolwassen - we zouden niet moeten proberen ze uit te schakelen. Maar ze zijn niet het oorspronkelijke verlangen. Het zijn natuurlijke bijproducten van een echte zielestaat die zou kunnen en moeten bestaan ​​- waar we onbewust naar verlangen.

Wanneer ons verlangen naar het eeuwige leven niet gevoeld en vervuld wordt, is er ergens in onze ziel een scheiding tussen onszelf en Christus. We zullen niet alleen van Christus worden afgesplitst, maar we zullen ook in onszelf worden afgesplitst. Een deel van onszelf zal in het licht van weten staan. Maar een ander deel zal nog steeds in duisternis zijn, en daarom gevangen in angst en twijfel en lijden.

Wat ons het meest pijn doet, is dat we ons niet eens bewust zijn van onze duistere delen. Omdat we voortdurend ervaringen creëren vanuit deze verborgen houdingen, gedachten en gevoelens. Het is ongelooflijk pijnlijk voor onze levensproblemen om zo volledig gescheiden te zijn van wat ze veroorzaakt: onze eigen innerlijke creatieve agenten. Dit gebeurt in de mate dat we wentelen in de illusie dat onze ervaringen tot ons zijn gekomen zonder rijm of reden. Dit is de meest pijnlijke staat van bewustzijn om in te verkeren. Het laat ons geloven dat deze wereld een zinloze en willekeurige plaats is.

Het is gemakkelijk te geloven dat we na onze dood terugkeren naar ons hele en hemelse zelf. Niet zo snel. De aspecten van onze persoonlijkheid die in het licht zijn, met kennis van de waarheid, zullen genieten van zo'n mooi scenario van leven na de dood. Maar de aspecten die in de duisternis van angst en twijfel leven, zullen onbewust blijven nadat ze het lichaam hebben verlaten. Dit is wat de illusie bestendigt dat de fysieke dood hetzelfde is als over de rand vallen en uitsterven. Maar maak je geen zorgen, de aspecten die nog niet wakker zijn, zullen weer terugkomen - en opnieuw - totdat ze uiteindelijk wakker worden.

Maar zolang deze afgescheiden delen - die in angst en twijfel - onbewust blijven, zal ook hun verlangen naar een leven voor altijd verduisterd blijven. Dat is wanneer dingen opzij beginnen te komen. Dit kan resulteren in de eerder genoemde mooie verlangens. Maar het kan net zo goed omslaan in onrealistische verlangens en dwangmatige driften. En daar verlangt niemand naar.

Er is dus een direct verband tussen onze angsten en twijfels en verschrikkingen, en ons diepe existentiële verlangen. Als de een bewusteloos is, is de ander dat ook, en andersom. Als ze bewusteloos zijn, kunnen we een systematisch proces van zelfontdekking beginnen, waarbij we onze angsten en twijfels terugbrengen naar hun oorspronkelijke gezicht: geloof, kennis van waarheid, veiligheid en vrede. We kunnen dit methodisch, zinvol en intelligent doen. En wat weet je, dat is precies het proces dat het verlangen vervult. Shazam.

Het lagere zelf onder ogen zien en transformeren is geen kleinigheid. Het vereist een litanie van kwaliteiten die niet zo gemakkelijk te verkrijgen zijn: moed en integriteit, welwillendheid en openheid, en een positieve intentie en volledige toewijding om onszelf te leren kennen en in waarheid te zijn. Hmm, dus dit is precies wat we nodig hebben om onze diepste twijfels, angsten en verschrikkingen onder ogen te zien en te overstijgen.

Hier zijn nog twee dingen die u moet overwegen. Ten eerste moeten we een duidelijker idee hebben van waar we het hier over hebben - een of andere visie of concept van deze vervulde staat die onze angsten en verschrikkingen uit de weg ruimt en onze twijfels wegneemt. Want als we niet eens een vaag idee hebben dat zo'n toestand bestaat, zal het niet mogelijk zijn ernaar te verlangen. We zullen het ook niet kunnen visualiseren. En dat brengt ons bij het tweede punt: hoe moeten we ons bewust worden van onze duistere delen en van het verlangen? En hoe gaan we dan natuurlijk om met het vervullen van dit fundamentele verlangen?

Laten we beginnen met te beschrijven hoe de vervulde staat eruitziet. Voor alle duidelijkheid, dit is geen externe baan. We hebben allemaal uiterlijke verlangens naar zaken als gezondheid en overvloed, succes en een gevoel van eigenwaarde, of een liefdevolle relatie met een partner. En al deze zijn geweldig, maar het vervullen ervan zal niet werken zonder ons diepere innerlijke verlangen te vervullen. En die toestand is een beetje lastig te omschrijven met woorden. Menselijke taal is afgestemd op 3D-concepten en ontbreekt helaas wanneer we proberen kosmische concepten in zijn nauwe grenzen te persen. Toch gaat het hier.

Historisch gezien hebben mystieke en spirituele literatuur verschillende woorden gebruikt om te proberen de vervulde staat te beschrijven: bijvoorbeeld nirvana, satori en kosmisch bewustzijn. Maar het vinden van een naam zal niet veel helpen. Laten we in plaats daarvan eens kijken wat het voor ons zou betekenen om deze staat van bewustzijn persoonlijk te ervaren en in diepe eenheid met God te zijn.

In deze toestand hebben we geen angst. Ons hele wezen is doordrongen van het gevoel volkomen veilig en thuis in de wereld te zijn. We zijn zeker over onszelf, over het leven en over alle dingen erin. Je zou kunnen zeggen dat we ons gezellig in het leven voelen. Het leven past bij ons als een handschoen.

We kunnen zo'n gevoel van veiligheid en zekerheid niet bereiken als we leven met een emmer angst begraven in de achtertuin van onze psyche. Ten eerste moeten we onthouden dat we daar iets hebben begraven, en dan bereid zijn het op te graven. Als we het eenmaal op onze schoot hebben, kunnen we ons verbinden met dit verlangen om te leven in een staat waarin er geen angst is om vast te houden. Dit is geen wensdenken of ontsnapping. Het is een verlangen naar het gevoel dat we door God worden vastgehouden, realistisch leven in een liefdevolle schepping waarin absoluut niets te vrezen is.

De trillingsfrequentie van deze staat van veiligheid vertoont geen enkele gelijkenis met een vals geloof Verbonden over verkeerde ideeën. Er wordt niets over elkaar heen gelegd om een ​​diepere angst te vermijden. In deze levendigheid is er een realistische houding ten aanzien van alles in het leven. We zullen een gevoel van verbondenheid kennen dat ons gelukkig, vreugdevol en vrij zal maken. We zullen een vrede voelen die alle begrip te boven gaat, en een opwinding over de mogelijkheden van het leven. En we zullen een fascinatie ervaren voor hoe zinvol het leven kan zijn.

Een deel van onze veiligheid vloeit voort uit een grondige kennis van de zin van het leven. Omdat al onze ervaringen, van het alledaagse tot het prachtige, een diepe betekenis zullen hebben. Innerlijke staten van chaos en gevoelens van zinloosheid zullen worden verdrongen, vervangen door een gevoel van veiligheid en vrede over de reden van ons bestaan. Ah.

Dat is een simpele verklaring voor hoe het voelt om de aanwezigheid van God in ons leven te ervaren. Het is niet dat God niet altijd aanwezig is - het is dat we het niet altijd weten. We zien niet hoe dichtbij God is, en de betekenis die hij geeft aan de volgorde van onze dagen en wat ze bevatten.

Maar als we een gevoeld gevoel hebben van de realiteit van Christus, zal het alles kleuren wat we zien, aanraken, horen en voelen. Een gloed van vreugde en vrede zal vanuit ons wezen in onze omgeving uitgaan. Dit is de meest wenselijke staat die je je kunt voorstellen: vreugdevolle opwinding en een vredige fascinatie voor het leven voelen. Of we het nu weten of niet, we willen dit meer dan wat dan ook.

Dit is geen realiteit om naar te verlangen in een andere wereld, in een bestaan ​​nadat we de aarde hebben verlaten. Echt verankerd zijn in een echte staat van eenheid met Christus, is hier diep verankerd zijn, in het leven van de materie. We willen de hogere bestaansstaten in deze wereld brengen, in de materie-van-de-geest en de materie-van-het-lichaam, zodat materie wordt doordrongen door het grote eeuwige licht. We kunnen geen staat van eenheid bereiken door ons af te scheiden van ons huidige bestaan ​​in ons lichaam. Het is onze taak om onze wezens - lichaam en alles - te doordrenken met zoveel mogelijk geest.

In deze staat van eenheid beginnen tegenstellingen samen te komen; we hoeven niet langer tegen hen te vechten. We zullen onze eigen kracht kennen om te genezen en te creëren. En tegelijkertijd zullen we weten hoeveel we nodig hebben om constant in een staat van goddelijke genade te zijn; zonder dit kunnen we niets bereiken. Deze twee manieren van zijn zullen volledig compatibel zijn, elk afhankelijk van de aanwezigheid van de ander.

Wanneer we dit verlangen vervullen, zullen we verbanden ontdekken die het leven een opwindend nieuw gezicht zullen geven. Al onze gefragmenteerde stukken zullen weer in elkaar worden gezet, en onze pas ontdekte heelheid zal ons hele wezen doordringen. Onze eigen mogelijkheden zullen een leuke nieuwe speeltuin worden om in te leven. We zullen merken dat we als het ware zoet met het leven kunnen knuffelen, en in deze accepterende, bevestigende en toegevende levensruimte zullen we groeien om krachtiger, effectiever en toch zacht te worden.

Paradoxaal genoeg zal onze zachtheid zich manifesteren als een sterke bewering en vastberadenheid; we zullen niet broos of koppig zijn. Wat een subtiel maar duidelijk verschil. Onze ware kracht zal voortkomen uit trouw zijn aan Gods wil, niet uit verborgen zwakheid of een of andere misplaatste rebellie.

Weten dat het leven nooit eindigt, betekent niet dat God een nette blauwdruk opstelt die ons laat zien hoe we zullen denken, voelen en zijn als we ons lichaam afwerpen. Het is meer dat we een diep innerlijk weten zullen hebben dat het onmogelijk is om op te houden te bestaan. Met dit bewustzijn zullen er waarschijnlijk geen rinkelende bellen of flitsende lichten zijn.

We zullen nog steeds bidden voor onze oppervlakkige verlangens, zoals gezondheid en vervulling in onze carrières en liefdesleven. We gaan nog steeds aan het werk om onze spirituele taak te vervullen. Maar deze uiterlijke vervullingen komen als een bijproduct van het grote, diepe, universele verlangen om de onmiddellijke aanwezigheid van God te beseffen, nu en altijd, en heb geen angst.

En zo komen we bij het tweede punt: hoe doen we dit? Welke activiteiten of houdingen zijn nodig om deze staat te bereiken die bijna te mooi is om waar te zijn? Eerst moeten we alles - onze stemmingen en verschillende mentale toestanden - in een nieuw licht bekijken. We moeten tot de diepere betekenis van dingen komen. Omdat veel van wat we denken te denken, niet is wat het lijkt.

Elke rusteloosheid, vage ontevredenheid of gevoelens van onzekerheid hebben meer dan een snelle herhaling nodig. Ze moeten allemaal wat tijd doorbrengen onder de microscoop. Graaf diep genoeg en alle wegen zullen terug leiden naar die grote ontevredenheid - het gebrek aan vervulling van ons verlangen om God te kennen.

We moeten verder dan ons masker zoeken en onder ons Lagere Zelf, achter onze beelden en tussen de scheuren in ons denken. Al onze fouten komen voort uit ons grote verlangen en onze angst dat we het nooit kunnen vervullen - dat we God nooit echt kunnen kennen en vrede kunnen kennen. Het zal zijn alsof we onze stappen terug traceren door een doolhof. Maar dat is de enige manier om onze misvattingen en de gekke verwarde gevoelens die volgen, weg te nemen, zodat het verlangen een echte ervaring kan worden en niet alleen een theoretisch concept.

Het is belangrijk om onze angsten en ons verlangen niet weg te duwen wanneer ze aan de oppervlakte komen; we zullen de moed moeten vergaren om de pijn van onze problemen te voelen. Om eerlijk te zijn, dat is niet wat we gewoonlijk doen. We draaien ons om en gaan maar door, de ene incarnatie na de andere, terwijl we karmische ballast met ons meesleuren. Op een gegeven moment moeten we stoppen en de muziek onder ogen zien. Onze pijnlijke ervaringen worden veroorzaakt door onze eigen pijn, en wij zijn de enigen die de leidingen voor eens en voor altijd kunnen schoonmaken. Niets gaat vanzelf weg.

Alleen door ten volle van al onze ervaringen te genieten, kunnen we de pijnlijke ontspanningen beetje bij beetje oplossen. Hiervoor hebben we geduld, doorzettingsvermogen en wijsheid nodig. Want er is wijsheid voor nodig om te beseffen dat die hoogste, meest verheven bewustzijnsstaat die je je kunt voorstellen nooit snel, goedkoop of gemakkelijk zou kunnen komen. We zullen ons moeten wijden aan deze taak om onze eigen innerlijke modderpoelen op te ruimen.

Velen van ons die zich op een spiritueel pad wagen, zijn begonnen omdat we ongelukkig of vaag ontevreden waren met het leven. Sommigen van ons waren misschien op zoek naar de zin van het leven. Maar niemand van ons begon te beseffen dat we dit verlangen hadden, of van onze pijn en angst om het niet te kunnen vervullen omdat we bang waren ermee om te gaan. Zelfs nu zijn we misschien nog niet klaar; misschien hebben we nog wat zuiveringswerk te doen voordat we er zijn. Maar we kunnen beginnen te bidden om leiding over hoe we daar kunnen komen, en deze realiteit in onze meditaties overdenken.

Misschien hebben we een korte opening gehad waarin we een glimp van ultieme vervulling in onze geest en wezen hebben ervaren, vergelijkbaar met degene die wordt beschreven. Als dat het geval is, zal het nuttig zijn om die ervaring te coördineren met deze uitleg van de betekenis ervan. Zulke korte periodes van opgetogenheid, vrede en veiligheid, opwinding, fascinatie, vreugde en intense levendigheid, bieden een visie die ons kan motiveren om dit werk met meer kracht en kracht te doen. Degenen onder ons die zich niet kunnen herinneren dat ze ooit zo'n toestand hebben meegemaakt, hebben nog steeds een diep innerlijk weten dat het bestaat - en daar kunnen we gebruik van maken.

Misschien kunnen we gewoon resoneren met de angst om in een gefragmenteerde, zinloze, losgekoppelde wereld te leven, waar dingen gebeuren zonder rijm of reden, en waarin we elk moment kunnen ophouden te bestaan. We lijken boven een afgrond te hangen, geïsoleerd van elke soort liefdevolle schepper die alle dingen zin zou geven. Als we hierop reageren, ontdekken we bijna hoe intens we verlangen naar deze liefdevolle schepper en een wereld waarin we veilig zijn en alles een doel heeft.

We hoeven geen genoegen te nemen met een cynisch geloof in een gemene, goddeloze wereld. We hoeven onze angsten en verlangens niet langer weg te duwen. We moeten ook bidden dat Christus tussenbeide komt en ons helpt de staat te vinden die religie vaak verlossing noemt. We moeten wijs en nederig genoeg zijn om te weten dat we deze staat slechts in kleine stukjes kunnen bereiken, het voor een korte tijd kunnen vinden voordat we het weer verliezen. Maar ook wetende dat als we het een keer hebben gevonden, we dat voor altijd kunnen.

Twijfel gaat hand in hand met de staat van scheiding. We zijn bang dat we altijd zullen twijfelen. Toch verlangen we ernaar om onze knagende twijfel te boven te komen. We moeten onze twijfel onder ogen zien, maar we moeten er eerlijk over zijn, en de staat waar we echt naar verlangen een kans geven om te vechten. Is het zelfs maar logisch dat er een staat van twijfel, angst en pijn en onvervuld verlangen bestaat, als er niet - op een ander niveau van bewustzijn - een staat van totale zekerheid en vreugde en totale vervulling is? Waar zijn we anders bang voor? Onze angst is dat we deze andere staat niet kunnen hebben - een staat die moet bestaan.

Waar we hier mee te maken hebben, is de meest centrale kwestie van al het menselijk leven. Elke religie heeft dit onderwerp op zijn eigen manier opgepakt. Velen van ons kunnen zelfs beledigd zijn door bepaalde terminologie te gebruiken om het te beschrijven - zoals redding- omdat we dat woord associëren met een religie die we ontgroeid zijn. Maar het is echt, redding, en niet de gril van een religieuze fanaticus. En zelfs als we dat woord afkeuren, schreeuwt onze ziel nog steeds om de ervaring ervan, zoals het zojuist is beschreven.

Hier kunnen we Jezus Christus vragen om ons een handje te helpen. Omdat hij altijd bij ons is, van ons houdt. Het is alleen dat we dit in onze afgescheiden staat misschien niet voelen. We moeten geduldig vooruitschieten; alles wat we tot nu toe hebben gedaan, heeft ons op dit werk voorbereid. De reis lijkt misschien lang, maar volgens de wijzers van de Big Clock is het maar een minuut geleden. Voorwaarts ho.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Gems Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 243 The Great Existential Fear and Longing