Vrije wil

Het concept van vrije wil leidt ons ertoe te begrijpen dat wij mensen - op de een of andere manier, vorm of vorm - verantwoordelijk zijn voor alles wat ons overkomt, inclusief ons lijden. Dus dan komt de vraag op: als God liefdevol en alwetend is, dan kent God de toekomst. Wat betekent dat toen God ons een vrije wil gaf, hij het moet hebben geweten dit zou gebeuren, dat wil zeggen dat we destructief en kleinzielig zouden worden en vastbesloten om iedereen een been voor te krijgen. Met andere woorden, dat we enorm zouden worstelen om alleen maar met elkaar om te gaan. Waarom handelde God niet om dit te voorkomen?

Ingebed in deze vraag is een van de oudste raadsels van de mensheid. Aan de ene kant geloven we - voortkomend uit religieuze leringen - dat God een alziende Vader is die naar believen handelt. Hij zal ons belonen als we zijn wetten gehoorzamen, en hij zal alle moeilijkheden van ons leven oplossen - zonder dat we een vinger hoeven uit te steken - zolang we nederig om hulp vragen.

Aan de andere kant zijn mensen vrij om te doen wat ze willen; we vormen ons eigen lot en we zijn verantwoordelijk voor ons leven. Religie bewijst dit idee lippendienst, terwijl ze ons tegelijkertijd verlamt door ons te dwingen bepaalde regels te volgen. Als we het lekkers willen, weet je.

Geen wonder dat we in de war raken. En deze verwarrende vraag over God en vrije wil is daar een voorbeeld van.

we zijn helemaal gek

Toch lijken het idee van een almachtige God en de eigen verantwoordelijkheid van de mensheid elkaar alleen maar uit te sluiten als ze worden bekeken vanuit de menselijke geest, waar tijd een ding is. Want we kunnen ons alleen maar een God voorstellen die handelt zoals wij dat doen, die opereert volgens een lineaire tijdlijn en die overdenkt hoe we kunnen manipuleren wat er in de toekomst zal gebeuren, om onaangenaamheden te voorkomen.

God is niet bezig dingen van ons weg te nemen of toe te voegen.

De toekomst is echter een product van tijd. En tijd is een product van de geest. Dus in werkelijkheid bestaat de toekomst niet, net zoals het verleden niet bestaat. Geestverruimend, ik weet het. Nee echt, dit is vrijwel onmogelijk voor het menselijk brein om zichzelf te omhullen.

Voorbij de geest is er gewoon zijn. Dat wil zeggen, er is geen verleden en er is geen toekomst. Er is precies nu. Misschien kunnen we hier een vaag idee van krijgen, maar om dat te doen zullen we het moeten aanvoelen in plaats van er doorheen te denken. Want inderdaad, onze geest kan niet begrijpen wat zich buiten de geest bevindt. En ja, er is nog iets.

Het probleem is dat we dit concept hebben van een God die dingen doet. Maar creëren, in de ruimste zin van het woord, is geen tijdgebonden handeling. Toen God spirituele wezens schiep, was het buiten de tijd, buiten het verstand en in de staat van zijn.

Het is dus niet de zaak van God om dingen van ons weg te nemen of er iets aan toe te voegen. En waarom zou hij, aangezien dat niet nodig is? God heeft ons met vrije wil gemaakt, zodat we allemaal het vermogen hebben om te leren de beste keuzes te maken - zoals nu en vandaag - en goed voor onszelf te zorgen. We zijn tenslotte allemaal wezens die op God lijken en in staat zijn om ons eigen leven te creëren.

De sleutel tot het verminderen van ons lijden

Hier is iets anders om te overwegen. Het is een complete illusie dat pijn en lijden de ergste dingen ter wereld zijn. Ze zijn gewoon verschrikkelijk we denken allemaal. En dus hebben we deze buitensporige angst voor lijden die eerlijk gezegd niet erg realistisch is. Dit is een product van onze drukke kleine geesten, en het is fout.

Waarom zijn we zo bang voor pijn en lijden? Omdat we ten onrechte geloven dat het niets met ons te maken heeft. We denken dat het naar ons toe kan komen zonder dat we er op enigerlei wijze verantwoordelijk voor zijn. Met andere woorden, het is allemaal een willekeurig, chaotisch toeval wanneer ons ongelukkige dingen overkomen.

Als we echter eenmaal ontdekken dat elke pijnlijke ervaring die we ooit zijn tegengekomen, is veroorzaakt door ons eigen verzet en onze ontduiking van de waarheid, nou, dat verandert alles. Als we dit eenmaal door hebben, niet als een soort new-agey "we creëren onze eigen realiteit" BS, maar als we daadwerkelijk de innerlijke schakels verbinden, zullen we niet langer bang zijn voor het leven en zijn minder-dan-prettige ervaringen.

Waarom zijn we zo bang voor pijn en lijden? Omdat we ten onrechte geloven dat het helemaal niets met ons te maken heeft.

Lang voordat we kunnen beginnen . deze nieuwe sleutel, zullen we ons realiseren dat we de sleutel in feite in onze eigen zak hebben. Dan zullen we ophouden ons schrap te zetten tegen de veronderstelde willekeurige aard van het leven waartegen we ons zo verdomd hulpeloos voelen. Dan, en alleen dan, zal ons lijden een nieuwe betekenis krijgen en bovenal zeer productief worden.

Als we eenmaal deze gang van zaken hebben bereikt, lijkt het lijden lang niet zo erg. Meer ter zake, het is niet half zo beangstigend als onze angst ervoor ons wil doen geloven. Want is het niet zo dat als we ergens bang voor zijn voordat het gebeurt, onze angst veel erger is dan de ervaring blijkt te zijn, als we er eenmaal doorheen zijn gegaan?

Hier is nog iets dat we waarschijnlijk ook hebben meegemaakt: onze pijnen krijgen een heel nieuw gezicht zodra we ze goed bekijken en zien hoe we ze hebben gemaakt. Als we dit allemaal kunnen observeren, zonder vast te lopen in onze eisen voor perfectie, of in het moraliseren en rechtvaardigen van ons misleide gedrag, zal de pijn op magische wijze verminderen. mietje, zomaar, het trekt zich terug, ook al is de uiterlijke situatie nog niet gezakt.

Onze mooie problemen

Wanneer we in het reine komen met onze huidige realiteit – het leven dat we tot nu toe hebben gecreëerd – kunnen we ook accepteren dat, ja, de dingen niet perfect zijn. En als we nu niet in opstand komen tegen de imperfectie, zullen veel van onze pijnlijke patronen beginnen te transformeren en...voila!- we zullen onszelf minder lijden gaan bezorgen.

Wat ons ertoe aanzet om tegen dit alles in opstand te komen, is onze verwachting - misschien bewust, maar net zo waarschijnlijk onbewust - dat het leven perfect zou moeten zijn. Ergo, we verzetten ons en we werpen barrières op, wat natuurlijk niets anders doet dan meer onvolmaaktheid en lijden veroorzaken dan het leven anders zou bieden.

Onze problemen zijn in feite de mooiste dingen die het leven op aarde te bieden heeft.

Uiteindelijk is het dus onze houding ten opzichte van lijden - of ten opzichte van het leven en onze huidige plaats daarin - en ook ten opzichte van onszelf, die bepaalt of we al dan niet lijden. Als we niet zo'n vertekend beeld hadden van lijden, zouden we ontdekken dat de problemen die we onder ogen moeten zien en oplossen eigenlijk heel... mooi zijn. Het zijn in werkelijkheid de mooiste dingen die het leven op aarde te bieden heeft.

Hoezo dat? Want alleen als we onze blindheid en weerstand overwinnen - als we ons gebrek aan bewustzijn aanpakken - kunnen we de schoonheid van het leven ervaren. Het maakt niet uit dat we op een of ander moment door moeilijke periodes zullen moeten gaan, terwijl we op andere momenten vreugde en vervulling zullen ervaren. Het gaat erom dat we daar komen, waar we ons innerlijke landschap begrijpen en zien hoe onze eigen rotsachtige weg heeft bijgedragen aan ons struikelen.

Als dat gebeurt, zullen er geen vragen opkomen over waarom God niet tussenbeide is gekomen en al onze moeilijkheden heeft weggenomen. Want God is noch de oorzaak van onze strijd, noch degene die zo verward is over de oorsprong ervan.

Zelfverantwoordelijkheid: het pad naar bewustzijn

Het hebben van eigen verantwoordelijkheid is dan niet in tegenspraak met de realiteit van een almachtige schepper. Want als we ons volledig bewust zouden zijn van onze verkeerde houdingen, gedragingen en conclusies, zouden we het begrijpen. Het enige wat we hoeven te doen is onszelf onder ogen zien. Zonder weerstand meer, niet meer doen alsof we beter zijn dan we zijn, en niet meer streven om perfect te zijn. We hoeven onszelf alleen maar te zien zoals we werkelijk zijn, op dit moment. De manier waarop God ons ziet.

Wanneer we elk klein aspect van onszelf met zo'n vrijheid kunnen bekijken, zullen we op dat moment in een staat van zijn zijn. En dan zullen we in onszelf de waarheid van God waarnemen. Op dat moment zullen we het diepe besef hebben dat totale zelfverantwoordelijkheid het bestaan ​​van een opperwezen niet uitsluit. Eigenlijk is het een bewijs van hoe zoiets mogelijk zou kunnen zijn.

- De wijsheid van de Gids in de woorden van Jill Loree

Volgende Hoofdstuk • Ga terug naar inhoud

Aangepast van Padwerk Q&A aan het einde van lezing #105: De relatie van de mensheid met God in verschillende stadia van ontwikkeling

Lees ook Waarom voerde God oorlog?