Evolutie is een langzaam en moeizaam proces. Voor ons mensen beginnen we niet tijdens onze eerste incarnatie met cursussen op universitair niveau. In feite zijn we in de vroegste stadia in een staat van zijn zonder enig bewustzijn. We leven tot op de dag en zorgen alleen voor onze onmiddellijke behoeften. Onze geest is nog niet goed ontwikkeld en dus zijn we nog niet toegerust om dingen te doen zoals vragen stellen, twijfelen, nadenken of discrimineren. Natuurlijk leven we in het moment, maar we doen dit zonder veel bewustzijn. Om het stadium te bereiken waarin we op dit moment leven Met bewustzijn, we zullen wat werk moeten doen.

En zo gaan we verder op onze vrolijke manier, ontwikkelen we onze geest en gebruiken we ze om bij te dragen als dat nodig is om bij te dragen aan een groeiende beschaving. In eerste instantie gebruiken we onze geest op concrete manieren. Pas later gaan we onze geest abstracter gebruiken. Dat is het moment waarop we die moeilijkere, meer existentiële vragen gaan beantwoorden: waar kom ik vandaan? Waar zal ik heen gaan? Wat is de zin van het leven? Wat doe ik hier?

Op dit punt beginnen we misschien de grootsheid van de natuur op te merken. We begrijpen dat er natuurwetten zijn. We beginnen ons af te vragen. Dit is onze eerste stap om ons te gaan verhouden tot onze schepper. Wie heeft deze wetten bedacht? Wie heeft deze plek eigenlijk gemaakt? Wat voor geest zou dit allemaal kunnen doen?

Met dit soort vragen beginnen we onze eerste ideeën over God te vormen. We voelen dat er iemand moet zijn met oneindige wijsheid en intelligentie, en we voelen dat we ons op de een of andere manier moeten verhouden tot dit opperwezen.

Maar gelukkig zijn we nog steeds mensen, compleet met spirituele en emotionele onvolwassenheid. Met andere woorden, we hebben ook angst en een heleboel andere problematische gevoelens, en al deze kleuren onze opvattingen over deze superieure schepper.

Omdat we ons ontzag voor macht niet los kunnen zien van onze angst voor wreedheid, beginnen we deze God van onze eigen projectie te vrezen.

Aan de ene kant zijn we super enthousiast om een ​​autoriteit te hebben die voor ons denkt, voor ons beslist en daardoor verantwoordelijk voor ons is. We klampen ons vast aan het idee van zo'n God in de hoop dat we verlost kunnen worden van onze eigen verantwoordelijkheid. Aan de andere kant zijn we bang voor het leven en voelen we ons niet in staat om ermee om te gaan.

Dus we projecteren dit allemaal op God.

Met andere woorden, we voelen de waarheid van deze immens machtige, wijze en vindingrijke schepper-van-alles-dat-is, maar aangezien we ons ontzag voor macht niet los kunnen maken van onze angst voor wreedheid, beginnen we deze God te vrezen. van onze eigen projectie.

Voordat je het weet, beginnen we deze verzonnen God te sussen, onszelf te vleien en ons te onderwerpen en te onderwerpen in een poging om deze denkbeeldige God te behagen, die niets meer is dan een gigantische schaduwpop gemaakt van onze eigen zwaaiende armgebaren. Dit is dus ons beeld van God geworden.

Kortom, wat begon als verwondering en een oprechte Godservaring is veranderd in een tegenstrijdige en met angst beladen karikatuur van God. Op zijn beurt wordt ons verlangen om iets geweldigs te zien vertroebeld door onze zeer menselijke excentrieke emoties. Uiteindelijk hebben we niet langer te maken met een spontane, creatieve ervaring, maar met een projectie die we zelf hebben gemaakt, die van onszelf is.

De geest gebruiken om de geest te ontgroeien

Als we onze geest maar in één richting laten groeien - in plaats van ze te gebruiken om hun eigen problemen en conflicten op te lossen - zal dit alles voor ons bewustzijn verborgen blijven. Als gevolg hiervan zal onze relatie met God een valse relatie blijven. Het is onjuist omdat het is gebaseerd op ons wensdenken en onze angsten. Hoe langer dit duurt, hoe valser ons concept van God zal worden totdat ons begrip van God in wezen een bijgeloof is, met minder waarheid en meer dogma.

Op dit punt hebben we echt een farce gemaakt van God.

Op een dag worden onze hersenen wakker en beseffen we dat we deze kant op kunnen. Want onze intelligentie is ondertussen gegroeid. 'Echt niet', zegt ons brein, 'zo werkt het. Het kan onmogelijk zijn dat God het leven voor ons leidt. Het is aan ons! Ik ben degene die hier de verantwoordelijkheid moet nemen. Ik heb tenslotte een vrije wil. "

Dit is wanneer de slinger naar het andere uiterste zwaait, waardoor een tegenreactie ontstaat. En waar gaan we dan heen? We worden natuurlijk atheïst.

Het verhaal achter atheïsme

De staat van atheïsme kan in twee vormen voorkomen. Ofwel 1) er zal een absoluut gebrek aan bewustzijn van het leven en de natuur zijn, zonder perceptie van haar wetten en van de betekenis van de schepping, of 2) er zal een reactie zijn op een bijgelovige versie van God, wat een zelfprojectie is dat ontkent eigen verantwoordelijkheid.

De tweede vorm is weliswaar nog niet helemaal in orde, maar geeft wel een verdere ontwikkeling aan dan in de eerste emmer. En totdat we in staat zijn om een ​​meer authentieke ervaring van en relatie met God te vinden, is dit vaak een noodzakelijke tijdelijke plek om te landen.

Gaandeweg begint het concept van atheïsme uit elkaar te vallen.

Terwijl we hier zijn, kunnen we wat nuttige eigenschappen ontwikkelen die we verderop nodig zullen hebben. Net als eigen verantwoordelijkheid. Dit maakt atheïsme nog niet tot een gewenste eindtoestand, maar het is beter dan een kinderachtig, aanhankelijk geloof in een suikerspingod. Beide zijn stadia - hoewel beide vals zijn en zich in extremen bevinden - en toch leert de ziel in elk stadium.

Wat zich in de tweede vorm van atheïsme begint te ontwikkelen, is onze bereidheid om verantwoordelijkheid voor ons leven te aanvaarden. We laten de gewenste hand van God los die ons door het leven pendelt en ons verlost van de gevolgen van onze eigen fouten. We geven ook het idee op dat we beloond zullen worden als we ons aan een reeks regels houden. Het beste van alles is dat we onszelf bevrijden van de angst dat we gestraft zullen worden. In veel opzichten brengt deze versie van atheïsme ons dus terug bij onszelf.

Maar gaandeweg begint het concept van atheïsme uit elkaar te vallen. Want als we een wetenschappelijk feit of een wetenschappelijke filosofie doortrekken tot het zijn logische einde of conclusie bereikt, zullen we steeds minder in staat zijn vast te houden aan halve waarheden of onwaarheden. En uiteindelijk begint onze geest zijn eigen motieven in twijfel te trekken. We gaan naar onszelf kijken. We gaan diep van binnen kijken.

Zo beginnen we ons bewustzijn te ontwikkelen, door de realiteit in onszelf onder ogen te zien. Als we op deze manier doorgaan, zullen we voor altijd diepere niveaus van onze psyche vrijmaken. En het onvermijdelijke resultaat hiervan is een echte God-ervaring te hebben.

Zo'n authentieke ervaring van God is heel iets anders dan het kinderlijke geloof in een zelfgeprojecteerde God, dat de geest had opgebouwd uit angst en zwakte en wensdenken. In plaats daarvan zullen we in het huidige moment leven zonder bang te zijn voor onze onvolkomenheden. Verder zullen we niet langer bang zijn dat God ons ervoor zal straffen.

En we zullen dit allemaal kunnen zien zonder gek te worden.

Wat we zullen gaan beseffen is dat de onvolmaaktheid zelf niet schadelijk is, maar eerder onze onwetendheid ervan. Onze angst om gestraft te worden, dat is wat schadelijk is. Onze trots om beter te willen zijn dan we zijn, dat is wat ons pijn doet.

Hoe je God kunt ervaren

Als we niet langer de urgentie voelen om boven onze fouten uit te staan, zullen we de kalmte hebben om ze te observeren. Dan kunnen we gaan begrijpen hoe en waarom ze zijn ontstaan. Door dit proces zullen we uit onze onvolwassenheid groeien.

Door zo'n houding te koesteren, maken we het mogelijk om een ​​echte ervaring van God te hebben. Zo'n God-ervaring is een ervaring van wezen. God wordt dan niet gezien als een bestraffer of beloner, of als iemand die ons leidt door onze behoefte om een ​​inspanning te leveren weg te nemen. God eenvoudig is, en Gods wetten werken perfect voor ons allemaal. Maar we kunnen ons hiervan niet bewust worden - tot dit gevoel dat God is- als we niet eerst onder ogen zien wat er op dit moment in ons is, hoe onvolmaakt en gebrekkig en kinderachtig dat ook mag zijn.

We zullen God gaan ervaren als wezen.

Over het algemeen is dit de cyclus die de mensheid doormaakt. Dit gebeurt natuurlijk allemaal op verschillende momenten op verschillende lagen van onze persoonlijkheid, dus deze stadia volgen elkaar niet netjes op. Ze overlappen elkaar, ze botsen, en te vaak proberen we stappen over te slaan en moeten we teruggaan.

Hoe dan ook, na verloop van tijd zal zelfbewustzijn ons uiteindelijk naar de staat van zijn leiden in bewustzijn. Tegelijkertijd zullen we God gaan ervaren als wezen. Maar we kunnen niet in zo'n stadium komen door de negativiteit die nu in ons zit te vermijden. Noch kunnen we daar komen door concepten te leren, praktijken te observeren of filosofieën of doctrines te volgen.

Nee, als we dat niet willen be met onze huidige verwarringen, fouten en pijn, om ze onder ogen te zien en eraan te werken om ze te begrijpen, dan kunnen we dat nooit be in God. We moeten doorleven wat er nu is, zelfs als dat betekent dat we moeten blijven zitten met een onaangename, zij het tijdelijke, realiteit.

De schade van oude gewoonten

In het begin zullen we slechts af en toe een vage glimp opvangen van de grotere werkelijkheid. Toch zal dit ons inspireren om een ​​nieuwe relatie met God te hebben. Onnodig te zeggen dat onze hele benadering van God zich in deze stadia zal ontwikkelen. De manier waarop we bidden, dus de manier waarop we met God praten, zal ook moeten worden aangepast.

Wat echter vaak gebeurt, is dat we innerlijk naar een nieuw stadium zijn gegaan, maar uiterlijk vasthouden aan oude gewoontepatronen, patronen die we hebben overgenomen toen we ons in een eerder stadium bevonden. Als zodanig houden we vast aan dingen die we al ontgroeid zijn.

Onze gewoonten hebben vermoeide oude groeven in onze geest gevormd, waardoor slechte ervaringen in starre misvattingen zijn veranderd.

Want de geest is een gewoontevormende machine. Daarentegen ervaringen die voortkomen uit wezen nooit gewoontes vormen. Alleen de geest loopt in zulke valkuilen. Als gevolg hiervan vormt ons geheugen - samen met onze neiging om gewoontes te vormen - een gevaar voor echte spirituele ervaringen.

Ons doel is dus om flexibel te blijven; de uitweg is om onszelf te trainen om onder ogen te zien wat er nu in ons is. Want onze gewoonten hebben vermoeide oude groeven in onze geest gevormd, waardoor slechte ervaringen in starre misvattingen zijn veranderd. Gewoonten hebben ertoe geleid dat we onze misvattingen hebben verhard tot generalisaties die op zijn best altijd halve waarheden zijn.

Er is geen reden om gek te worden als we zulke fouten in ons wezen ontdekken. Er is ook geen reden om je schuldig te voelen. Er wordt niets gewonnen door te voelen "Ik zou niet moeten". Dergelijke houdingen zijn in feite de grootste barrières van allemaal!

Wees niet bang om te veranderen

We evolueren niet voor niets door deze cycli. Want de moed, de aansporing en het vermogen om verder te gaan op een spiritueel pad moeten worden gecultiveerd en dat komt niet gemakkelijk. Daarom bestaan ​​deze fasen. Maar ze moeten niet worden aangezien voor kant-en-klare wetten.

Nee, het zijn de inherente groeiritmes van de mensheid die niet gehaast kunnen worden. We hebben aanmoediging en voorbereiding nodig. We hebben hulp nodig om onze aandacht op onze weerstanden te richten, in plaats van te doen wat we gewoonlijk doen en weg te rennen.

Luister aandachtig naar deze leringen en leg ze dan misschien een tijdje opzij. Kom terug, misschien over een maand of zelfs een jaar, en ontdek hoe de leringen zijn geëvolueerd. Natuurlijk blijft de wijsheid hetzelfde. Hopelijk ben jij, met enige moeite, gegroeid en veranderd.

- De wijsheid van de Gids in de woorden van Jill Loree

Volgende Hoofdstuk • Ga terug naar inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 105 De relatie tussen de mensheid en God in verschillende stadia van ontwikkeling