Er is eigenlijk het zaad van een plan begraven in het hart van alle goddelijke substantie, en de ontwerpen vragen om voortdurende groei en verandering, om expansie, om te infiltreren in alles wat is ... Deze beweging bevat grenzeloze mogelijkheden om uit te drukken, te creëren en te zijn ... Wanneer de expansiemuziek stopt, vallen we op de grond en breken ...
Een voorbeeld hiervan is de dood. In werkelijkheid is de dood niets meer dan een pauze. Op een ander niveau nemen ons bewustzijn en onze energie het ritme op en hervatten als het ware, niet anders dan de manier waarop slaap een breuk in het bewustzijn is op dit niveau, maar we reizen verder, op een ander niveau ...
Geïmpliceerd in de beweging van expansie is de bereidheid om te veranderen. Of misschien zijn we meer vertrouwd met de tegenbeweging die we in onze ziel voelen - de angst voor verandering ... Maar als we niet veranderen, kunnen we geen zelfexpressie hebben. Womp. Opnieuw binden we onze eigen handen met de weegschaal van gerechtigheid ...
Als we de cycli van fysieke verandering onderweg zouden belemmeren, door op de een of andere manier de ruimte voor fysieke expansie te beperken, zou atrofie en uiteindelijk de dood optreden. We zouden het leven vernietigen. De onzichtbare aspecten van een organisme - het psychische, spirituele, mentale en emotionele niveau - zijn niet anders. Toch dragen mensen een massabeeld met zich mee - of een collectief verborgen geloof - dat zegt dat we bang moeten zijn voor verandering ...
Het idee dat door deze wijdverbreide overtuiging wordt bestendigd, is dat er zekerheid schuilt in niet veranderen. Dit is geen namby pamby-ding; met name deze overtuiging is verantwoordelijk voor het ontstaan van de dood. Want onze levenservaring wordt gevormd door onze overtuigingen ...
Deze angst voor uitdijing creëert een nauwe ruimte waarin we onze psyche moeten wurmen… Als we bang zijn voor verandering, zullen we de spirituele spier die we moeten ontwikkelen om uit te breiden atrofiëren; we zullen onszelf in een niet-bewegende toestand brengen en nauwelijks ademen in een poging om verandering te dwarsbomen. Dat verklaart, in een notendop, de menselijke conditie ... De uitweg uit ons bestaan ter grootte van een poppenhuis is om een nieuw bewustzijn te creëren dat niet bang is voor verandering - dat vertrouwt op verandering als een natuurlijke en wenselijke manier van leven ...
De illusie van tijd is een neveneffect van de voortdurende beweging van alles wat leeft. Tijd ontstaat ook uit de misleide overtuiging dat we de toekomst moeten vermijden en ons aan het verleden moeten vastklampen als we hopen te blijven bestaan ... Het is in feite vreemd hoeveel moed het vereist om het schijnbare risico te nemen om in iets nieuws en positiefs te geloven ...
We hebben geen angst voor de dood om ons te manipuleren om een of ander initiatief te nemen (ook al zou dat geen slecht idee zijn). Nee, nee, onze angst voor de dood is iets dat we zelf creëren door onze angst om te bewegen en te veranderen.
Volgende hoofdstuk van Notendoppen
Keer terug naar Notendoppen Inhoud
Keer terug naar Gems Inhoud
