Er is een kenmerk in de menselijke persoonlijkheid dat verband houdt met de aantrekkingskracht die we op Opposite Day uitdrijven: het heet frustratie. Zoals zoveel menselijke houdingen, kan het in een aantal verkeerde en tegenstrijdige richtingen gaan, en geen van beide is goed. Want als het ene uiterste fout is, is het nooit de oplossing om naar het andere uiterste te gaan.
Dus geen van de frustrerende alternatieven om geluk aan de kaak te stellen of intens rigide eisen te stellen, zal de winnende bel luiden. In feite lokt onze verkeerde houding ten opzichte van frustratie ons naar een donkere, schadelijke steeg die relaties, zelfrespect en innerlijke rust schaadt. Wah, wah, wah.
Laten we frustratie in verband brengen met het plezierprincipe, dat aangeboren innerlijke verlangen dat we allemaal hebben om te streven naar leven, plezier en heelheid. We moeten terug naar de babytijd om dit op te lossen, want daar begint dit allemaal. Baby's zijn vastbesloten om naar plezier te streven. Maar ze zijn niet in staat om enige frustratie te tolereren - wat mensen ervaren als bevrediging wordt uitgesteld - omdat ze zich niet bewust zijn dat er een toekomst is.
Als de baby-psyche niet volwassen wordt, zal hij vastlopen in deze frustrerende houding van "ik wil het nu". Vanaf hier komen we in een schijnbare tegenstrijdigheid terecht: hoe minder we frustratie kunnen verdragen, hoe minder plezier we kunnen hebben. Dus als we bijvoorbeeld hard op iets aandringen, verliezen we het plezier waarop we aan het fotograferen waren. Omdat ofwel de daad van ons streven - meestal door middel van een dwingende stroom - het onmogelijk zal maken om te krijgen wat we willen, of als we slagen, zal onze opgewonden innerlijke toestand ons ervan weerhouden ervan te genieten. Verdomme. Kunnen we hier geen pauze krijgen?
Het feit is het volgende: om echt plezier te voelen, moeten we een ontspannen innerlijke staat hebben. Met het voordeel van een flexibel innerlijk klimaat, zullen we een positieve, levensbevestigende houding ontwikkelen die de hele werkelijkheid omvat - zowel de goody-I-got-my-way als de oh-well-not-this-time-versies. Maar als we in opstand komen tegen elke vertraging in bevrediging, zullen we uiteindelijk boos, gespannen en koppig worden - echte doggie downers voor het aanboren van de plezierstroom van het leven.
Hier is de grote fout in dit alles: we geloven dat wat we willen belangrijker is en beter in staat is om ons plezier te geven dan een vredige gemoedstoestand. We begrijpen dus totaal verkeerd hoe belangrijk het is om frustratie te kunnen tolereren. We springen dan over op onbehulpzame reacties zoals martelaarschap, onthouding en berusting, waarbij we een masker van 'spiritualiteit' opzetten dat genot totaal onmogelijk maakt. Wat wel ontstaat, is een gevoel van hopeloosheid. Wat een verspilling.
Voor mensen is plezier niet optioneel. Het zal via echt plezierige kanalen tot ons komen of via vervormde, negatieve wegen. Het is een bijproduct van het zijn in de kosmische stroom en kan onmogelijk als onbelangrijk worden beschouwd. Maar erop aandringen met een do-or-die-houding die zelfs maar een klein beetje frustratie niet kan verdragen, is ronduit onjuist.
Dus wat is de uitweg? We weten dat er een afrit is als we ernaar zoeken. En hier is het: we moeten leren los te laten. We moeten onszelf toestaan onze zin uit te stellen, maar zonder de mogelijkheid van vervulling op te geven. Dan en alleen dan zullen we het juiste innerlijke klimaat creëren om de kosmische stroom te laten stromen. We moeten leren chillen, mensen.
Klim van het plafond af. Loslaten en ontspannen is niet hetzelfde als voor altijd opgeven. We hebben het over de subtiele maar sterke kracht van zachtjes loslaten. We kunnen heerlijk ontspannen. Dit klinkt misschien obscuur als we dit nog niet eerder hebben gevoeld, misschien zelfs tegenstrijdig. Maar als we hier eenmaal een vermoeden van hebben gehad, zullen we de kracht van dit concept begrijpen en willen we leren om het opzettelijk te gebruiken.
We kunnen dit op vrijwel alles toepassen - op grote wensen en kleintjes. Het enige dat nodig is, is een besef van innerlijke spanning en de bereidheid om te ontspannen in een houding van wijze, positieve redelijkheid. Oh, en nederigheid. Daar is ook wat van nodig. We willen vervulling blijven zoeken, maar zonder er voor ons leven aan vast te houden.
Hier is het ding: woede en zelfmedelijden kunnen behoorlijk verdomd goed aanvoelen. Ze geven energie, ook al zijn ze onaangenaam, en kunnen daarom een mooie vervanging zijn voor tevredenheid. Er is dus een grote verleiding om gespannen te blijven. Ego, luister je? Je hebt hier werk te doen. Ja, het ego moet het tot zijn taak maken om constructief los te laten. Een klein puntje van inspanning is alles wat we hier vragen.
Zodra het ego de bal aan het rollen krijgt, gaat het vanaf daar bergafwaarts. Het ego zal worden meegevoerd door de innerlijke krachten die het activeert tijdens het proces van loslaten. Laat de spanning los en het plezier zal verschijnen. De flexibiliteit om te ontspannen in wat is - zelfs als wat er op dit moment gebeurt niet is wat we willen - zal ons uiteindelijk brengen wat we willen.
Ten eerste gaat dit ons een goed gevoel over onszelf geven. Volwassenheid voelt goed. En het brengt ons in harmonie met de kosmische stroom die door ons systeem stroomt. Dus vroeg of laat komt dat ding dat we willen. Het kan niet komen. Alles volgt uiteindelijk de wet van oorzaak en gevolg. Daar kunnen we op rekenen.
We kunnen eraan werken om een innerlijke kennis van deze waarheid te vestigen: alle vervulling is potentieel van ons. Als we dit weten, zal het zo zijn. Maar we moeten dit weten in een ontspannen sfeer die loslaat, zodat onze wensen kunnen uitkomen. De toestand van "ik moet het hebben" is het niet. In dat klimaat kan er maar weinig uitkomen. Het is als vijandig gebied tegenover harmonie, wat nodig is voor vervulling.
Spanning en berusting zijn twee kanten van dezelfde medaille. Zoek er een, realiseer je dat de ander er ook is en grijp dan bewust naar de kalmerende balsem van loslaten. Het is net alsof je ontspant in het plezier van het opgeven van scheiding. Toch vechten we met hand en tand om dit niet op te geven, onszelf frustrerend op het belangrijkste levensniveau.
We vechten hierbij tegen ons eigen belang. Hoe meer we ons verzetten tegen de aantrekkingskracht tot eenheid, hoe meer we bang zijn dat we het nooit zullen krijgen - en de daaruit voortvloeiende spanning maakt ons niet in staat om rond te hangen in de frustratie die wordt veroorzaakt door onze eigen dwarsstromen. Beetje bij beetje moeten we deze blokken verwijderen die ons in knopen vastbinden.
Het lot van de kosmische aantrekkingskracht is om lief te hebben, in al zijn smaken en variëteiten. Het trekt ons naar een liefdevol partnerschap met een andere persoon. En het trekt ons naar een uitdrukking van onze door God gegeven seksualiteit. Het trekt ons om dit alles te integreren met onze gedachten en ideeën, het accepteren van al het leven, inclusief onszelf en anderen.
Maar liefde kan alleen groeien als er geen angst is. Dus als we bang zijn om in contact te komen met anderen, zetten we verdedigingsmechanismen op die pijn en woede veroorzaken. Nu voelt contact als pijn. Dat heet negatief plezier. Niet zo veel liefde. Daarvoor moeten we leren vertrouwen op de goedaardige aard van het leven.
We kunnen dit op zoveel gebieden van ons leven toepassen. Velen van ons hebben een faalangst, die aan de andere kant gekoppeld moet zijn aan angst voor succes. Zoals elk geluk lijkt succes vaag gevaarlijk. Het is als een klein geluk dat we eigenlijk net zo erg vrezen als een groot geluk, zoals liefde. Als we ergens bang voor zijn, blokkeren we het. Dus dan schakelen we over om bang te zijn dat we het niet krijgen. Dan kunnen we het gevoel van leegte niet verdragen, dus vechten we tegen ons gefrustreerd gevoel. We pitchen een sissende aanval en eisen onmiddellijke bevrediging, in wezen schreeuwen: “Ik wil me goed voelen en gelukkig zijn. Maar ik zal het universum niet vertrouwen en het loslaten. " Reageert het universum: "We staan aan jouw kant, maar je maakt dingen volkomen onmogelijk."
Vergeet niet: de aantrekkingskracht is altijd sterker dan onze pushback. Uiteindelijk gaat het plezier winnen. Deze hele zaak is opgetuigd - in ons voordeel. Er is niets te vrezen bij het leren kennen van de machinaties van ons diepste zelf. Hiervoor weglopen is de echte tragedie. Het rennen en verstoppen is de oorzaak van onze pijn. Er is helemaal niets te vrezen voor wat we kunnen ontdekken. Hoe meer we ontdekken, hoe beter we toegerust zullen zijn om contact met anderen te leggen, en hoe meer we de kosmische aantrekkingskracht naar liefde zullen kunnen voelen en volgen.
Keer terug naar The Pull Inhoud
Lees origineel padwerk® Lezing: # 149 Kosmische aantrekkingskracht naar eenheid - Frustratie
