Elke menselijke ziel heeft een centrum van waaruit de zielskrachten stromen en waarop anderen constant reageren. Dit is het commandocentrum dat de wetten van communicatie regelt en, op een lager niveau, ons vermogen om samen te werken en met elkaar om te gaan ... Laten we eens kijken naar het belang van hoe we communiceren.
Dus op welke manieren overtreden we deze universele wetten? Blijkt dat het niet zo moeilijk is om te doen. Het is wat er gebeurt als we overijverig en overbezorgd zijn - als we niet alleen naar communicatie verlangen, we hunkeren ernaar. Dan worden onze zielskrachten opdringerig, automatisch hard, puntig en star. Hun beweging is schokkerig; hun impact is te sterk. Het zielcentrum van de ander zal het gevoel hebben dat het wordt geslagen ...
Als iemand op een agressieve manier communiceert, trekt de ander zich terug ... Niets slaat de deur sneller dicht voor een andere ziel dan wanneer ze lucht krijgt van onze onbewuste honger naar monsters. Als je dit ziet, kun je de angel wegnemen van wat een persoonlijke afwijzing leek. Hun onbewuste zielekrachten deden alleen wat ze moesten doen om een beetje evenwicht te herstellen ...
Dit is ons allemaal wel eens overkomen, toen we aan het einde van een overdreven behoefte zaten, of we voelden ons sukkelig door die van iemand anders. Ironisch genoeg, zelfs als we willen reageren met liefdevolle communicatie, kunnen we niet anders dan zo'n voorwaartse beweging afwijzen ... Een kinderlijke, overdreven hunkering is niet in dezelfde marge met gezonde liefde. Verder is het eerste de feitelijke reden dat we blijven doorhalen als we voor het echte werk gaan vechten ...
We worstelen vaak heen en weer tussen de uitersten van overdreven behoefte en terugtrekking. Vreemd genoeg proberen we soms beide alternatieven tegelijkertijd na te streven. Weet u, voor de zekerheid. Geen wonder dat we ons in tweeën gespleten voelen, met onze kracht uitgeput. Geen wonder dat we niet op zonneschijn lopen ...
We geven uiterlijke gebeurtenissen de schuld van onze hopeloze situaties, wanneer ze het natuurlijke resultaat zijn van onze innerlijke staat die we zelf in het spel hebben gebracht ... We moeten dit allemaal persoonlijk uitzoeken, aangezien we zien dat wij degenen zijn die goedaardige wetten verstoren die niets anders zoeken dan ons in een rechte lijn te laten lopen ...
We kunnen de broodkruimels van onze innerlijke wonden volgen om te zien hoe ze in dit leven zijn ontstaan door vroege teleurstellingen. Omdat we het nog niet eens zijn geworden, proberen we ze nog steeds te overwinnen ... Zodra we al deze puzzelstukjes hebben gezien en begrepen, zullen we in staat zijn om de overdreven behoefte los te laten. We zullen ontdekken dat het altijd al een illusie was ...
Dit leren is een game-wisselaar. Het verplaatst ons van afhankelijk en behoeftig, naar degenen die echt beginnen te communiceren.
Volgend hoofdstuk in een notendop
Keer terug naar The Pull Inhoud
Lees origineel padwerk® Lezing: # 80 Samenwerking, Communicatie, Unie
