Er is een grote aantrekkingskracht in deze wereld die verband houdt met creativiteit en creatie. En aangezien alle mensen gemaakt zijn van dezelfde substantie die het creatieve proces voedt, is het ene uiteinde van deze aantrekkingskracht aan ieder van ons vastgemaakt. Het doel van deze aantrekkingskracht is om ons naar eenwording te brengen. Dus het hele plan van evolutie kan worden gezien als een lange glijbaan die ons door een trechter trekt in de richting van het overwinnen van onze afgescheidenheid.
Als we echter naar vereniging kijken als een mentaal proces of als een onderneming met een ongrijpbare God, dan moet ik helaas zeggen dat dat helemaal geen echte vereniging is. Nee, er moet echt live contact zijn, het soort dat tussen het ene individu en het andere gebeurt. Dus deze aantrekkingskracht werkt door krachtig genoeg te zijn om ons in een relatie met elkaar te trekken - wat een enorme kracht vereist - terwijl tegelijkertijd afgescheidenheid pijnlijk en leeg aanvoelt.
Terwijl deze kracht ons naar elkaar toe trekt, trekt het ons ook naar plezier. Want in werkelijkheid zijn leven en plezier één. Anders gezegd: we kunnen niet leven zonder plezier. Het kosmische plan rolt dit alles op in één doel: leven, plezier, contact en eenheid. Omdat ze allemaal een en hetzelfde zijn. Dus wanneer plezier door middel van relaties ontbreekt, is er een verstoring in onze levenskracht die ontstaat doordat we ons verzetten tegen het grote kosmische plan.
De aantrekkingskracht naar eenheid probeert ons uit onze afzondering te halen, omdat het ons naar contact en de mogelijkheid beweegt om met een ander te versmelten. Het volgen van deze aantrekkingskracht is het volgen van onze gelukzaligheid. Het voelt tegelijkertijd opwindend en vredig aan. Jeetje, wie wil dat nou niet? Blijkt, we zou niet. Wij - ieder van ons - zijn tegen deze terugtrekking uit het verkeerde denken dat eraan toegeven betekent dat we heel worden opgeslokt. We denken dat we zullen worden vernietigd. Onze basisconclusie is dat ons leven het best bewaard kan worden door genot - of leven - tegen te werken. Huh? We leven met dit diepe innerlijke conflict dat ons lef uit elkaar trekt.
Door deze aantrekkingskracht te vrezen en tegen te gaan, verzetten we ons tegen de natuurlijke stroom van dingen. Dit is bij de meesten van ons zo onbewust dat deze woorden volkomen afwijkend kunnen klinken. Hoe dan ook, in welke mate we liefhebben gelijkstellen aan vernietiging, we zullen het moeilijk hebben. Door onze verwarring gaan we het leven zelf diep wantrouwen. We kunnen het bewijs van dit conflict zien als we kijken naar onze angst voor onze diepste instincten.
Vaak vertrouwen we het verlangen naar plezier dat inherent is aan ons eigen lichaam niet. Toegegeven, het plezierprincipe manifesteert zich soms op een verwrongen manier, maar we gebruiken dit vervolgens als een excuus om het lichaam als slecht te bestempelen, waardoor een dualistische kloof ontstaat tussen het lichaam en de geest. Dan beweren we dat het ontkennen van onze aard juist en goed is, waardoor we het levensprincipe afwijzen zoals het in ons lichaam voorkomt. Dit, zo denken we, zal ons redden van vernietiging. En dat, vrienden, is waarom mensen eeuwenlang hebben gepredikt dat het lichaam zondig is, terwijl de geest het tegenovergestelde is en daarom goed. Goed verdriet.
Zelfs als we dergelijk misplaatst denken als spirituele waarheid omarmen, zijn deze misvattingen niet de wortel van onze problemen. Onze moeilijkheden komen voort uit het diepere conflict dat ons doet denken aan het leven - dat plezier en eenheid omvat - als het tegenovergestelde van wat het is - namelijk iets dat ons zal vernietigen. Dit zorgt ervoor dat we onszelf in twee tegengestelde richtingen trekken, omdat we worstelen om deze krachtige kracht volledig te benutten - deze aantrekkingskracht. Dus een deel van ons beweegt zich naar anderen toe en accepteert onze lichamelijke instincten en onze fundamentele aard, terwijl een ander deel achteruitgaat, wat leidt tot ontbering, leegte, zinloosheid en een gevoel van verspilling.
Vaak eindigen we overcompensatie voor ons afwijzende en achtergehouden gedrag door uit te halen naar anderen door blinde rebellie en destructieve acties. Dit leidt natuurlijk tot onaangename ervaringen, die schijnbaar bevestigen dat contact opnemen verkeerd en gevaarlijk is. En daar is het: we hebben het soort conflict op leven en dood gecreëerd waarvan we vreesden dat het er altijd al was.
Er is geen enkele formule voor hoe dit eruit ziet. Maar één ding is zeker: hoe sterker onze weerstand tegen het trekken, hoe meer pijn en problemen we zullen hebben. Want hoewel we de aantrekkingskracht kunnen blokkeren en tegenwerken, kunnen we deze niet vermijden; het is een meesterlier die maar blijft trekken.
Weerstand leidt alleen maar tot nog meer hartzeer, omdat we dit conflict de stroom van onze creatieve kracht laten stoppen. Op deze manier zegt ons gedrag in wezen dat onze eigen fundamentele aard in strijd is met het goddelijke evolutieplan. Wat een kolossale fout.
Maar als dat is wat we onbewust geloven, zouden we ons uiterlijk kunnen gehoorzamen, terwijl we innerlijk denken dat we niet betrokken en geïsoleerd kunnen blijven. Maar uiteindelijk zal dit ondraaglijk worden. Omdat niets dat het leven tegenstaat, voor altijd kan worden gehandhaafd. Wat we hier tenslotte tegenkomen, is de ultieme realiteit.
Onze angsten zijn allemaal gebaseerd op illusie, en die muren zullen op een dag moeten instorten; illusies kunnen niet eindeloos doorgaan. En de angst die ze veroorzaken, zal alleen worden weggenomen als dit diepe conflict aan de oppervlakte komt, zodat het kan worden herkend en begrepen. Dan kunnen we weer harmoniseren met het creatieve proces van leven.
Dus er is een pull, en dan is er een contra-pull. Zelfs als we een enorme hoeveelheid weerstand hebben, blijft de eerste bestaan. De aantrekkingskracht is in de richting van contact, dus de tegendruk - gevoed door angst, wantrouwen en andere negatieve gevoelens - moet dan negatief contact creëren. Overal waar deze tegensleep minimaal is, zoals gevonden in gezonde delen van onze ziel, zal ons contact met anderen geen probleem zijn. We zullen in staat zijn om relaties aan te gaan die gebaseerd zijn op wederkerigheid en oprechte liefde. O, als het hele leven maar zo een bed van rozen kon zijn.
Inderdaad, er is meestal ook een beetje oppositie in ons die een sleutel in het werk gooit. Pijnlijk contact volgt dan. Wat hier gebeurt, is dat ons plezierprincipe ooit - lang geleden in de kindertijd - gehecht raakte aan een negatieve situatie. Nu gaat elke ervaring van plezier gepaard met de activering van deze ongewenste negativiteit. Dit creëert een aantrekkingskracht naar contact-Voorwaarts!- in combinatie met de angst voor de vrachtwagenlading onzin die erbij komt kijken. Wacht, achteruit!
Het is dat laatste deel dat de angel draagt. Het roept een van de twee fundamentele reacties op: ofwel het verlangen om gekwetst te worden, ofwel het verlangen om gekwetst te worden. Onthoud dat plezier en leven op onverklaarbare wijze met elkaar verweven zijn, dus plezier is niet uit te sluiten. Maar plezier kan worden omgezet in negatief plezier. Dan wordt het plezier van contact geassocieerd met pijn of gekwetst worden. Cripes.
Hierdoor ontstaat een vicieuze cirkel, waarin hoe pijnlijker de aantrekkingskracht zich manifesteert, hoe meer angst zich opbouwt, en hoe groter de schuld, en hoe meer de schaamte, en hoe groter de angst en de spanning. De oppositie groeit. Het conflict neemt toe. De vicieuze cirkel draait door.
We moeten niet verstrikt raken in het denken dat dit is wie we zijn, dat dit is onze diepste natuur, dat dit is het leven. Nee, dit is niet de ultieme realiteit van ons instinctieve zelf. Het kan zijn waar we nu aan het stuur zijn. Maar als we vervormd zijn, zijn we in illusie, en er is altijd een uitweg.
Houd in gedachten dat het niet mogelijk is om onze diepste instinctieve aard te wantrouwen en toch het hele spirituele universum te vertrouwen. Zo boven zo beneden. Ze zijn met elkaar verbonden. We moeten dus misschien zoeken om een vingerhoedje vol vertrouwen te vinden dat het ontwikkelen van een groter bewustzijn een constructief proces is; we moeten de moed en eerlijkheid vinden om de behoeften onder ogen te zien. Dan kunnen we onze persoonlijke houding weer terugbrengen naar hun constructieve en betrouwbare karakter.
Als we erover nadenken, hoe kunnen we dan ooit God vertrouwen, of de natuur of het leven, als we onze eigen diepe instincten wantrouwen? Waar denken we dat onze instincten vandaan komen? Ze zijn niet aan ons om te verpletteren. We moeten ze ook niet ontkennen, ontwortelen of proberen ze te dwingen te vervangen door iets waarvan we denken dat het smakelijker is.
De uitweg is door alles te zien zoals het is, wetende dat onze instincten voor verbinding deel uitmaken van de goddelijke krachtstroom en niet van vijandige vijanden. Onze diepe instincten zijn potentiële dragers van licht en moeten hoog in aanzien staan die ze verdienen. Om te genezen, moeten we alle aspecten van onszelf, net zoals ze nu zijn, in de kudde verwelkomen.
Vrede vinden tussen lichaam en ziel is een natuurlijk bijproduct van zelfrealisatie. Als we niet langer bang zijn voor de grote stroom waarvan we deel uitmaken, zullen we ontdekken dat het oplossen van scheidingsmuren er niet voor zorgt dat we onze identiteit verliezen. Integendeel: we zullen ontdekken dat dit de manier is om uit te breiden en meer onszelf te worden.
Keer terug naar The Pull Inhoud
Lees origineel padwerk® Lezing: # 149 Kosmische aantrekkingskracht naar eenheid - Frustratie
