Alles over Jezus Christus, inclusief het verhaal van zijn leven, de hele grote reden voor zijn incarnatie - waar we op zullen ingaan - en zijn lang herinnerde leringen, draait allemaal om de strijd voor het goede. Maar als we over het goede willen praten, moeten we bereid zijn om naar het slechte te kijken. En plotseling worden we ondergedompeld in een van de grootste en misschien wel de meest badass-gevechten van allemaal. We worstelen met dualiteit.
Dualiteit is waar de strijd tussen tegenstellingen wordt gevoerd. En deze strijd zorgt voor een enorme verwarring in ons leven. Laten we even de tijd nemen en nagaan hoe dualiteit in iemands leven verschijnt.
Hier in dualiteitland komt wit met zwart, goed komt met slecht, en ja, plezier komt met pijn. Maar natuurlijk zal elke spirituele goeroe je vertellen dat dit niet het hele spel is: het gaat allemaal om liefde. Dat zou waar zijn, op het niveau van eenheid. Zoals we later zullen bespreken, zijn we allemaal uit het eenzijn gekomen, zijn we een deel van het eenzijn en gaan we terug naar het eenzijn. Maar voorlopig zitten we hier vast in de twee.
De omstandigheden hier op aarde zijn zodanig dat we, hoe spiritueel we ook geëvolueerd zijn, met de dood te maken krijgen. En in feite is het omgaan met de dood de weg door het luchtgevecht van dualiteit.
We hebben een aanwijzing dat we vastzitten in een dualistische illusie - en zoals we zullen zien, is alle dualiteit precies dat, een illusie - wanneer we vastzitten in een strijd waaruit schijnbaar geen uitweg is. Precies daar, op dat moment, hoeven we maar één ding te weten: we zijn niet in waarheid.
Maar op dit moment lijkt de meerderheid van ons wezen maar één ding te weten: er zijn geen goede opties. Hier worden we geconfronteerd met een begraven vaststaand idee over het leven. Dit is een beeld waarvan we tot nu toe niet eens wisten dat het bestond. We zijn zo overtuigd van onze verkeerde conclusies over het leven - die al heel vroeg in onze kinderjaren zijn gevormd - dat we er niet aan denken om ze in twijfel te trekken. En ze zijn ongetwijfeld moeilijk zelf op te graven.
Op dit niveau van dualiteit, dat het gebied van het ego is, moeten we om hulp vragen. Als we erom vragen, wordt hulp geboden. Door met iemand samen te werken, zoals een therapeut, spirituele genezer of vriend, kunnen we beginnen onze vastgeroeste overtuigingen open te wrikken. We kunnen beginnen met het zoeken naar bewijs van iets dat - denk maar aan de mogelijkheid - misschien niet waar is.
Dit druist echt tegen ons in. Omdat het deel van onszelf dat deze overtuiging heeft, nu vastzit in kinderlijk zwart-wit denken. Dit deel - ja, hier is het, het innerlijke kind - voelt dat verkeerd zijn slecht is. En dat voelt als de dood. Het is geen vergissing dat we allemaal hier op deze leven-of-dood planeet zijn. Het is omdat we allemaal deze innerlijke leven-of-dood bedrading hebben. Dit is wat ons tot de dood laat vechten om gelijk te krijgen.
Maar als we diep bidden om de waarheid te weten, zullen er antwoorden komen. Klop en de deur zal worden geopend. En op dat moment dat je meer op de waarheid gericht bent dan gelijk te hebben, begin je dualiteit te transcenderen.
Vanaf hier, als we dieper gaan naar de volgende laag van dualiteit, zien we dat, vreemd genoeg, alle onbevredigende keuzes leiden tot de helft van een grotere dualiteit. En meer ter zake, er zal gestreefd worden naar de "goede helft", met een even sterk verlangen om de "slechte" te ontvluchten.
Dit is waar we echt voor de deur van de dood rennen. En ons werk moet zijn om eindelijk te leren sterven. Dit moeten we keer op keer doen. Op allerlei kleine manieren moeten we elke dag leren sterven. We moeten sterven aan onze eis om onze verlangens nu vervuld te zien. Aan ons wanhopig vastklampen aan iets waarvan we hopen dat het ons zal redden. Naar ons verlangen om ons niet alleen te voelen.
Soms raken we zo uitgeput en gefrustreerd dat we ons omdraaien en juist datgene onder ogen zien waar we bang voor zijn, het negatieve omarmen en onszelf op onze eigen hopeloosheid spietsen. Dergelijke wanhoop en berusting zijn vaak wat ons ertoe aanzet om ons tot valse goden te wenden, zoals materiële bezittingen.
Al onze verdedigingsmechanismen en coping-mechanismen zijn geworteld in dit dualistische idee dat we pijn ten koste van alles moeten vermijden. We willen alleen plezier, en we zullen vechten als de duivel om onze pijn niet te voelen. Op een onbewust niveau rennen we alsof ons leven ervan afhangt.
Het ding over het leven in dit land van dualiteit is dat wanneer we naar een bepaald gewenst doel streven, dit, althans tot op zekere hoogte, een ongewenst doel met zich meebrengt. Want zwart komt met wit, donker komt met licht, en pijn komt met plezier. Maar op het eenheidsvlak is geen van beide kanten denkbaar zonder de andere. Mannelijk en vrouwelijk komen samen om iets nieuws te creëren.
Dus als we ons leven willen leiden met onze armen om het eenzijn, moeten we ze groot genoeg openen om zowel leven ALS dood te verzamelen. Dit is voor ons niet zo gemakkelijk te doen. Omdat dit betekent dat we bereid moeten zijn om alles te ervaren - het plezier en de pijn. Liefhebben vereist dus de bereidheid om de pijn van gekwetst worden te voelen en toch ons hart open te houden.
Maar voor het kind in ons is het voelen van deze pijn verwant aan de dood. Voor de volwassen volwassene is het ervaren van pijn echter slechts een deel van de realiteit. We zien dat het ons niet zal doden. Dit vermogen om tegenstellingen op een alomvattende manier vast te houden, is wat we moeten doen als we de hemel hier op aarde willen creëren. Dit zal ons leiden naar een verenigde manier om door deze wereld te wandelen, waar we onwankelbaar deze diepere waarheid kunnen leven: het is allemaal goed.
De waarheid is dat het eigenlijk niet meer pijn doet om onze pijn te genezen dan deze te verbergen. En dit is wat we bereid moeten worden te doen als we ons volledig willen openen en de herstellende en verlevendigende geneugten van liefde willen voelen.
Veel van deze reis naar de zojuist beschreven eenheid vindt als het ware ondergronds in onszelf plaats. En op een spirituele reis schrijven we ons meestal in met een gids - een spirituele leraar - die ons gaat opnemen. Dit is een vrij recente wending in de tijdlijn van de mensheid. We zijn niet altijd zo introspectief geweest.
Vroeger, toen er verschillende religies ontstonden, werd God buiten onszelf gevonden. Voor christenen zijn we naar de kerk gegaan om te bidden - om God daar te vinden. En vaak denken we dat we een tussenpersoon nodig hebben - een priester of een of andere prediker - om voor ons te bidden.
Mensen in spirituele kringen distantiëren zich vaak snel van dit alles en verzekeren anderen dat ze niet "religieus" zijn. Voor hen betekent religieus zijn blindelings een hoop dogma's accepteren die eerlijk gezegd niet veel water vasthouden.
Het woord ‘religie’ betekent echt ‘herverbinding met God’. En of we het nu weten of niet, iedereen wil dit. We hebben in feite allemaal een door God gevormd gat in onze ziel, en al het onvervulde verlangen is in feite niets anders dan een wens om terug te keren naar God. We hebben nodig wat alleen God ons kan geven - een absolute waarheid die al onze door mensen verwisselde manieren te boven gaat. Hoe meer we ons hiervan bewust zijn, hoe gemakkelijker we een stroom volgen die ons zal helpen die te vinden.
De waarheid is dat dit kan gebeuren door alles wat we doen dat innerlijke deuren opent om ons ware zelf te vinden. Omdat die innerlijke essentie, nou ja, dat is God. Hoe we er ook komen, en er zijn heel veel wegen die allemaal naar Huis leiden, als we verstrikt raken in de afwijkingen en kleine fouten - en elke weg heeft wat kuilen - kunnen we verdwalen. Welke route we ook nemen, we hebben hulp van buitenaf nodig. Niemand kan dit werk alleen doen - of het nu het innerlijke werk is om de ziel te genezen, of het uiterlijke werk om de planeet te helpen genezen.
Hulp van buitenaf geeft ons de materialen die we nodig hebben om ons eigen huis te bouwen of te reconstrueren. We moeten om deze hulpmiddelen vragen - deze spirituele hulp. Of het nu in de vorm van religie of een spirituele retraite naar ons komt, hangt van ons af en van wat we willen en klaar zijn om te ontvangen. Maar we hebben allemaal iets nodig om mee te werken. Sommigen van ons zijn gewoon lui en zouden veel meer kunnen doen met wat er voor ons beschikbaar is. Een deel van ons werk is echt kloppen. Als we dat gewoon doen, gaat de deur altijd open. Dit is een spirituele wet.
Dus terug naar deze uitbeelding van God en dus van dualiteit. Religie symboliseert de strijd tussen tegenstellingen als de strijd tussen God en de duivel. Er ontstaat verwarring als we het verschil niet meer kunnen oplossen. De pooltrekkracht tussen fysiek genot en 'goed zijn' is een voorbeeld. Hoe zijn deze tegenstellingen ook weer?
In werkelijkheid is er een grote strijd gaande tussen de krachten van het licht en de krachten van de duisternis, die we later uitvoerig zullen bespreken. En een van de slechte manieren die door de machten van de duisternis worden gebruikt, is dit soort verwarring. Zolang we ons blindelings vastklampen aan een geloof waarvan we hopen dat het ons van de zonde zal redden, zitten we vast in de modder.
Hoe kom je hieruit? Zoals gezegd, we moeten onze weg naar het licht van de waarheid vinden. We moeten ook begrijpen wat verantwoordelijk is, in ieder geval gedeeltelijk, voor het feit dat we om te beginnen dualiteit hebben gecreëerd uit een enkele verenigde kern. Ja, dat hebben we gedaan.
Keer terug naar Heilige Moly Inhoud
