Elke waarheid kan worden vervormd tot een onwaarheid. Dit is zonder twijfel een van de krachtigste wapens van het kwaad. Volledige onwaarheid is niet het probleem. Maar neem iets waar in een bepaalde setting en pas het daar toe, waar het niet thuishoort - vooral als het als een starre regel is opgezet - en we bevinden ons in gevaarlijk terrein. Op deze manier kan elke waarheid worden omgezet in een vervormd uiterste dat de waarheid ongeldig maakt. En zo is het ook met eigenliefde.
Er is een gezonde versie van zelfliefde die bestaat in volwassen zielen. Maar als we dan een paar vervormde stromingen in elkaar vouwen, krijgen we plotseling de verkeerde smaak van eigenliefde. De grofste van de vele vormen is egoïsme, waarbij we een oneerlijk voordeel willen of onszelf altijd in een beter daglicht willen stellen dan anderen.
Een andere draai aan dit thema is een soort zelfbewondering die van ziekelijke, onaangename aard is. We kunnen dit gemakkelijk bij anderen zien en vaak net zo gemakkelijk bij onszelf identificeren. Het is eigenlijk schadelijker als dit verborgen zit in emotionele lagen die aan de oppervlakte niet zo duidelijk zijn, vooral als de persoon gelooft dat zijn gedrag echt zijn diepste zelf weerspiegelt. Zo'n zelfbedrog is erger dan de ergste uiterlijke daad.
Dus eerst moeten we dit soort vervormingen opsporen. Dan moeten we uitzoeken waarom deze verkeerde soorten van eigenliefde bestaan. Zonder dit zal alleen al te weten komen over deze verwrongen stromingen ons niet veel goeds doen. Omdat we ze niet kunnen rechtzetten.
Wat we meestal zullen ontdekken, is dat de oorzaak van gebrek aan eigenliefde in de juiste zin hetzelfde is als de verwrongen eigenliefde. Simpel gezegd, als we niet van onszelf houden zoals we zouden moeten, zullen we de verkeerde kant op gaan. We zoeken de verkeerde oplossing. Maar als we gewoon op de juiste manier van onszelf zouden houden, zouden we niet te veel van onszelf hoeven te houden.
Op de achtergrond van elk jong leven is er een web van verwarde gevoelens. Deze omvatten schuldgevoelens, een opstand tegen autoriteit en de angst om niet goed genoeg te zijn, niet geaccepteerd te worden en niet bemind te worden. Samen creëren deze een houding van zelfverachting en gevoelens van minderwaardigheid. Verder verachten we onszelf vanwege de vele manieren waarop we het leven kort willen maken. We willen de gemakkelijke manier. Welk kind niet? Dit laatste verlangen ligt werkelijk aan de basis van onze zelfverachting en ons minderwaardigheidsgevoel. Niets anders komt in de buurt.
Dus voor zover we ons onzeker voelen, wensen we in die mate een ontsnapping. Deze kant van ons hoopt op een mooi rendement, maar heeft er geen belang bij om de prijs te betalen om het risico van blootstelling te nemen. Kort gezegd: we willen het leven bedriegen. Als we dit verborgen stuk vinden, vinden we de wortel van onze minderwaardigheidsgevoelens en gebrek aan zelfrespect. Maar niet eerder.
Tot die tijd blijven we vastzitten in de vicieuze cirkel die al deze machinaties creëren. De afrit die we moeten vinden, staat op het breekpunt, wanneer we besluiten dat we het leven niet langer willen verkorten. Dan krijgen we de dosis zelfrespect die we nodig hebben om te genezen. Vanaf dat moment zullen we op de juiste en gezonde manier van onszelf kunnen houden. We zullen in staat zijn om weg te lopen van de verkeerde soort zelfliefde die leidt tot zelfverachting en waardoor we ons een rotzooi voelen.
Alleen al het opgeven van onze intentie om het leven te bedriegen heeft een zuiverende werking op ons. Een ding dat we ons duidelijker zullen realiseren, is dat het, in de geest van alles-is-één, niet mogelijk is om een voordeel te behalen als het een nadeel voor iemand anders oplevert. We kunnen zonder meer een ander geen kwaad doen en het is nuttig voor ons. Anders geloven is een van onze menselijke blindheid, veroorzaakt door het feit dat we maar een klein deel van het hele plaatje zien.
Maar zodra we een dosis innerlijke herkenning krijgen, zien we meer van het plaatje. En dus zullen we zien hoe verkeerd zo'n denken werkelijk is. Om door te gaan met het ruziën van voordelen over broers of zussen die dan de schacht krijgen, eist uiteindelijk een veel hogere tol dan wat we zouden betalen als we zulke 'koopjes' zouden opgeven.
Telkens wanneer we verkeerde vormen van eigenliefde ontdekken, moet een soort afwijzing - echte of ingebeelde zaken niet - een rol hebben gespeeld. Dat zijn de twee polen van deze dualiteit: verkeerde eigenliefde en afwijzing. Als we de bron kunnen achterhalen van waar we zijn afgewezen, zullen we niet zo streng voor onszelf zijn. En we zullen zien hoe we probeerden deze afwijzing tegen te gaan door ons terug te trekken uit het leven, het te kort te doen, of het leven op een subtiele manier te bedriegen. Dit is de remedie - de uitweg.
Op deze manier kunnen we stoppen met het afsnijden van de goede en gezonde gevoelens die we over onszelf hebben die nestelen naast onze vervormde reacties. Zo kunnen we leren onze blijdschap, onze dankbaarheid, onze vreugde in onze goedheid terug te krijgen.
Mensen hebben lange tijd het verkeerde idee gehad dat van jezelf houden zondig is. Maar dat is net zo misplaatst als elke verkeerde vorm van zelfliefde. Niets in de Bijbel of in enige spirituele leerstelling van de waarheid ondersteunt dit idee dat we niet van onszelf moeten houden. Dat zou betekenen dat we niet houden van de goddelijke manifestatie die we zijn. Het ontkent de essentie van wie we zijn. Het weerhoudt ons ervan anderen lief te hebben en te helpen. We moeten dus volharden in het oplossen van het verschil tussen gezond zelfrespect en verwrongen eigenliefde.
Eén ding waar we mee worstelen, is een massabeeld - een collectief verborgen geloof - dat het egoïstisch en zondig is om het zelf te beschouwen. Dit maakt het moeilijk om een beslissing te nemen. Het lijkt erop dat elke beslissing die resulteert in een voordeel voor het zelf, verkeerd is. Nou, misschien is het dat wel en misschien ook niet. Er zijn hier geen harde en snelle regels. Maar besluitvorming is een vereiste voor een gezond leven. Dus hoe verwarrend is dat allemaal?
We moeten vaak beslissingen nemen waarvan het niet duidelijk is wat goed en fout is. Beslissingen kunnen mensen kwetsen, en wij hoeven niet altijd degene te zijn die gekwetst wordt. Deze verklaring lijkt in tegenspraak met wat eerder is gezegd, namelijk dat het benadelen van een ander onmogelijk een voordeel voor ons kan zijn. Maar nee, dit is geen tegenstrijdigheid - beide zijn waar hier op planeet Aarde.
Waar we een beslissing moeten nemen die ons of iemand anders gaat kwetsen, kijken we echt naar het eindresultaat van een hele reeks afwijkingen en kettingreacties uit het verleden. Dat is een verleden dat we niet kunnen veranderen of vermijden. En geen beslissingen nemen is ook geen uitweg. In dergelijke gevallen moeten we alles met integriteit en eerlijkheid afwegen. De uitkomst zal elke keer anders zijn.
We moeten de plaats van het juiste respect voor onszelf vinden. Wanneer we ons botsen op een populaire verborgen overtuiging die zegt: "Ik verdien het niet", hebben we de neiging om te overcompenseren. Diep van binnen komen we echt in opstand tegen een lage dunk van onszelf. Al deze prevariatie vindt plaats op een verborgen gevoelsniveau en wordt misschien niet eens berekend op een intellectueel niveau. Het is belangrijk om de tijd te nemen om deze bundels verwarde gevoelens op te lossen. En we kunnen dit alleen doen door samen te werken met iemand die kan helpen de zaklamp vast te houden terwijl we in de schaduw turen.
Er is nog iets dat in menselijke persoonlijkheden naar voren komt, en dat is de rol van straf. Naast zelfbestraffing is er een vorm die zich zowel bij het kind als bij de onvolwassen volwassene voordoet. Het is het verlangen om de ander te straffen. En het ontstaat wanneer de ander onze wensen niet volgt. We zijn hier misschien niet zo getuige van in acties als in innerlijke houdingen.
Laten we beginnen met het uitgangspunt dat ieder van ons, toen we opgroeiden, pijn, teleurstelling, frustratie en afwijzing ervoer, en die gevoelens gaven ons het gevoel dat we dood wilden. Nu praten we niet letterlijk dood. Maar meer als een manier om iemand te straffen: 'Dan zullen ze spijt krijgen. Ze zullen zien wat ze hebben verloren en ze zullen huilen op mijn begrafenis. " Zo melodramatisch. En we kennen waarschijnlijk allemaal volwassenen die zich nog steeds zo gedragen.
De meesten van ons zijn hier voorbij en geven niet langer toe aan dit soort fantasie. Toch kan de kiem ervan op stiekeme kleine manieren voortleven. Nu zijn we geavanceerder in hoe we anderen straffen. We moeten uitkijken naar dit verschijnen als we ons op de een of andere manier gekleineerd of afgewezen voelen. Als we het vinden, scoor dan punten voor onszelf. Dat is de overwinning daar.
Probeer niet door het konijnenhol van schuldgevoel te gaan. Bekijk deze gedragingen van een verstandige afstand, wat de manier is om te reageren op eventuele kinderachtigheid die nog in onze ziel leeft. Omdat de kansen heel groot zijn, dragen we, als we nog steeds mensen zijn, nog enkele jonge aspecten met zich mee. Zie ze. Glimlach naar ze. Maar laat je niet opslokken in het drama.
Probeer ook uw eigen persoonlijke favoriete vorm van straf te bedenken. Er zijn zoveel manieren om dit aan te pakken als er grijstinten zijn. Een manier is door ziekte. Brengt dit geen tederheid, sympathie en de een of andere gewilde overweging teweeg? Ruh roh. Door onszelf op deze manier te zien, zal er licht en frisse lucht in onze ziel komen. Niets anders zal ons zo zeker weer gezond maken.
Keer terug naar Goud vinden Inhoud
