Het zou echt goed zijn om meer tijd aan jezelf te besteden, zei geen spiritueel persoon ooit. Omdat spirituele mensen weten dat het altijd veel beter is om aan anderen te denken. Omgang met het zelf leidt altijd maar tot één ding: egoïsme. Rechtsaf?
Het hangt natuurlijk allemaal af van hoe we dergelijke dingen aanpakken. In feite, als onze geest voortdurend in onproductieve kanalen van zelfmedelijden of constant klagen stroomt, peinzend over hoe het leven aan ons voorbij lijkt te gaan, moeten we onszelf van dichterbij bekijken voordat we klaar zijn om aan anderen te denken. We moeten een nieuwe richting inslaan - namelijk een productieve.
Maar nogmaals, het kan goed zijn om buiten onszelf te gaan en voor de verandering aan anderen te denken. Iets doen voor anderen waardoor we onze eigen zorgen een tijdje vergeten, is tenslotte een win-win. Dus dan anderen helpen en onszelf helpen hoeven elkaar misschien niet uit te sluiten.
Waar we in de problemen komen, is wanneer onze bezigheid met anderen meer is alsof we allemaal op de verkeerde manier bezig zijn met andermans zaken - constant nadenken over wat anderen van plan zijn, hen bekritiseren en beoordelen zoals we willen.
Nee, aan anderen denken is geen bewijs dat we spiritueel zijn. Evenzo is aan onszelf denken geen zeker teken dat we egoïstisch zijn. Het hangt allemaal af van hoe we het aanpakken.
Er zijn mensen die in feite hoogontwikkelde spirituele wezens zijn en die alles te maken hebben met zelfopoffering en anderen helpen. Hier is de gotcha hierin. Als iemand ‘hoog ontwikkeld’ is, betekent dat dat er nog meer van hem wordt verwacht. Zoals in: hun motieven moeten brandschoon zijn. Er is geen ruimte om iemands belangrijke innerlijke werk te verwaarlozen onder het mom van: "Oh, maak je geen zorgen over mij - ik wil alleen maar anderen helpen." Dat zou een deel van iemands taak overslaan.
In feite, zodra we het punt in onze spirituele ontwikkeling hebben bereikt waarop we worden blootgesteld aan diepere en rijkere leringen, zijn we klaar om ons spel op te voeren. Nu moeten we strenger worden om onszelf te leren kennen. Want hier is de deal: als we onszelf niet kennen, kunnen we anderen niet kennen. Als we niet van onszelf houden, kunnen we niet van anderen houden.
Het soort eigenliefde waar we het hier over hebben, is geen genotzucht. Het onttrekt zich niet aan de onvermijdelijke pijn van het leven. Dat komt van het kleine zelf, het ongenezen ego, dat serieus moet worden bekeken. Dit soort komt voort uit respect. Omdat als we geen gezond zelfrespect hebben, we niet van ons eigen grotere wezen houden -dat is het goddelijke wezen dat we allemaal zijn- en daarom kunnen we nooit echt van anderen houden.
Dit soort zelfliefde en zelfrespect - wat de juiste soort is - kan alleen tot stand komen door het spirituele werk te doen dat we wilden doen toen we ons aan het voorbereiden waren op dit aardse avontuur. Als we nalaten dit werk te doen - hoe we onze daden ook mogen bedekken - zijn we in feite aan het ontsnappen. We onttrekken ons aan onze plicht - aan onszelf.
Verrassend genoeg is het juist dit ding dat ons ertoe brengt onszelf te verachten en ons minder te voelen dan anderen. Maar als we het werk doen waarvoor we hier zijn gekomen, zullen we een bron van zelfrespect in onszelf openen, en voilà, we zullen ook echt respect voor anderen ontdekken. Wat 'rond komt', gaat 'rond.
Dus hoe meer we de juiste soort zelfbeoefening beoefenen, hoe minder egoïstisch we zullen zijn en hoe meer we in staat zullen zijn om anderen te helpen. Als we kritisch over onszelf nadenken - op de juiste manier - zullen we compassie voor anderen ervaren. Maar wij, de "spirituele mensen" die we zijn, doen zo vaak precies het tegenovergestelde. We negeren het logboek in ons eigen oog, maar merken het stipje in dat van iemand anders op.
Zoals zo vaak is het ons werk om het juiste middenpad te vinden. We moeten een manier vinden om onze eigen tekortkomingen en die van anderen te accepteren. We moeten onze eigen fouten accepteren zonder wanhoop van onszelf te misbruiken of ons ontmoedigd te voelen omdat we onvolmaakt zijn. Tegelijkertijd willen we niet blijven zoals we zijn - onvolmaakt. De duivel zit in de details van hoe we dit aanpakken.
In theorie weten we dat het enige dat we kunnen veranderen, wijzelf zijn. En soms heeft dit natuurlijk invloed op anderen. Dus de beste manier om iemand te veranderen, is door het goede voorbeeld te geven.
Wanneer we merken dat we niet in orde zijn vanwege de fouten van iemand anders, wijst dit in feite op een diepe wrok in ons over het simpele feit dat we ze niet kunnen veranderen. En het geeft ons goede informatie over waar we werkelijk staan als we onszelf nederig accepteren.
Als we in onszelf tegen anderen weigeren zoals ze zijn, accepteren we onszelf niet. Als we echter echt sereen blijven, zelfs als we geconfronteerd worden met hun gapende fouten, dan zijn we onszelf gaan accepteren zoals we zijn - wratten en zo. En wat zijn de fouten bij anderen die ons het meest irriteren? Het zijn natuurlijk degenen die in ons zijn. Je ziet het, je snapt het. Dus als we anderen willen voelen en liefdevoller willen zijn, moeten we onszelf beter leren kennen.
Het is niet waar dat een ander liefhebben betekent dat je zijn gebreken niet ziet. Tolerant zijn betekent niet dat we een oogje dichtknijpen. Nee, we moeten onze ogen wijd open houden. Anders doen is echt onverdraagzaam zijn. Als we de onvolkomenheden van anderen kunnen accepteren, hoeven we in feite niet weg te kijken. Als onze tolerantie vereist dat we de werkelijkheid niet zien, dan zijn wij degenen die een masker dragen om iets te bedekken.
Maar echte tolerantie en echte acceptatie vereisen echt werk. We moeten bereid zijn om andermans fouten te zien en hen er niet minder voor lief te hebben of te respecteren. Wat een enorme hulp kan zo'n houding zijn - voor onszelf en iedereen om ons heen. Dat is wat het werkelijk betekent om goed te doen in de wereld.
Keer terug naar Goud vinden Inhoud
Lees origineel padwerk® Lezing: # 33 Beroep met jezelf - Goed en verkeerd geloof
