Op een bepaald punt op ons spirituele pad komen we op een kruispunt. Vroeg of laat, nadat we een brok tijd en energie hebben geïnvesteerd om ons een weg te banen door de spiralen van ons innerlijk wezen, vinden we het: de wegversperring. Het is de som van onze negativiteit en destructiviteit, en onze geest wil hier niet naar kijken. We betwijfelen of het zal helpen.

We zijn druk bezig geweest met het verzinnen van allerlei idiote verklaringen waarom we niet gelukkig zijn. Sommige van onze theorieën kunnen zelfs geldig zijn, voor zover ze gaan. Misschien verklaren ze dingen als waarom we ziek zijn of neurotische neigingen hebben. Maar onze verhalen slaan altijd één belangrijk ding over: hoe en waarom we onze problemen creëren.

Nadat de mensheid het concept van "straffende godheid" had opgegeven, begonnen we ons in een andere richting te begeven voor een doctrine die ons zou bevrijden van elke schuld in onze eigen drama's. Oh, hier is het. En het wee-is-mij-slachtoffer werd geboren.

Maar als we de bron van onze frustratie en ongeluk willen vinden, moeten we onze onwil om in onszelf te kijken overwinnen. Als we eindelijk stoppen met rechtvaardigen en rationaliseren, zullen we zien hoe we haten in plaats van liefhebben. We zullen zien waar we ons scheiden door onze verdediging in plaats van openlijk te vertrouwen. We zullen onze neiging realiseren om weg te kijken in plaats van onszelf onder ogen te zien; eerder ontkennen dan bevestigen; en om de waarheid te verdraaien in plaats van in waarheid te zijn.

Op een bepaald moment zullen we de dingen niet anders kunnen zien. Omdat, de waarheid is, het niet anders is. En toch proberen we. We keren dingen om en misbruiken zelfs de kennis van deze waarheid - waar de mensheid al eeuwen mee worstelt - en maken er een proclamatie van oordeel van. Vooral religies zijn hier dol op geweest, door een bestraffende, autoritaire houding aan te nemen jegens al ons volgelingen die worden veroordeeld.

Dus toen gingen we weg, in een poging een fout recht te zetten door in de tegenovergestelde richting te vliegen. Bij onze tegenwichtige maatregelen gooiden we alle concepten van zonde en kwaad en persoonlijke verantwoordelijkheid uit het raam. Welnu, we hebben een lange weg afgelegd, en nu is het tijd om het midden van de weg te vinden waar, of je het nu leuk vindt of niet, onze eigen negativiteit is wat uiteindelijk elke lik van ons eigen lijden heeft veroorzaakt. Het is tijd om dit te zien voor wat het is: de waarheid.

Elke pijn wordt op de een of andere manier geassocieerd met het ontkennen van de waarheid - met het ontkennen van liefde. In alle gevallen kunnen we ontdekken dat we uiteindelijk op een spirituele wet hebben getrapt. Of er was ergens een fundamentele oneerlijkheid. Of er was een soort van kwade wil.

Dit realiseren we ons door door de deuropening van onze problemen te gaan. Dit zijn eigenlijk alleen maar het uiterlijke resultaat van een innerlijk nest van negativiteit dat iets onaangenaams tot leven heeft gewekt. Dit nest is gevuld met een cluster van negatieve attitudes die één alomvattend geheel vormen. Onze negativiteiten worden aan elkaar geregen en opgebold als een oude reeks lichten, die nu oorzaak-gevolg kettingreacties veroorzaken.

Het is niet gemakkelijk om deze kern van negativiteit te vinden. Want het is verborgen achter beschermende muren. Maar het is ingebed in al onze gedachten, gevoelens en intenties van ons Lagere Zelf. En het is verbonden met elke strijd die we ervaren. Onze toewijding om het te vinden en af ​​te wikkelen, kan worden gevonden in onze toewijding om in waarheid te zijn; dit vereist geen geringe hoeveelheid van ganser harte werk. We moeten onze innerlijke weerstand overwinnen, onze verborgen misvattingen in twijfel trekken, mediteren en toezeggingen doen voor een nieuwe manier van zijn. Dan kunnen we verantwoordelijkheid gaan nemen voor onze negativiteit en stoppen met alles naar buiten te projecteren. Het wordt tijd om te stoppen met onszelf voor de gek te houden. Om dit volledig te begrijpen, is op een kruispunt beland.

Vreemd genoeg kunnen we op dit moment ontdekken dat we aarzelen om het op te geven. Op een bepaald punt op ons pad naar spirituele vrijheid zullen we geconfronteerd worden met deze vreemde situatie waarin we niet willen loslaten wat onze eigen vernietiging en lijden veroorzaakt. En in onze angst dat we deze negatieve kern zullen vinden en niet willen loslaten - of niet in staat zullen zijn - blijven we wegkijken. We zeggen tegen onszelf: "Weet je, als ik niet echt wil veranderen, waarom zou ik dit dan überhaupt willen zien?" Daarom blijven we onszelf voor de gek houden dat er geen onwaarheid in ons is. Dit is een veelvoorkomende val en we moeten er voor oppassen, zodat het onze weg niet verspert. We hebben zelfs krachtigere hulpmiddelen nodig om deze hindernis te overwinnen.

Om deze hindernis te begrijpen, moeten we praten over de ware concepten van geloof en twijfel, evenals over hun valse variëteiten die verdraaid worden door dualiteit. We denken vaak aan geloof als een blind geloof in iets dat we niet kunnen weten. We worden geacht goedgelovig te vertrouwen zonder al te veel na te denken. Gezien de huidige nadruk op intellectueel streven, heeft geloof niet verrassend een slechte reputatie gekregen. En inderdaad, als dat is waar het geloof over gaat, zou het juist zijn om het te verwerpen. Want wie wil er dom zijn en geloven in iets dat geen enkele realiteit heeft en nooit als waarheid kan worden ervaren?

Dit perspectief houdt ons op een platform van waaruit de enige dingen die echt zijn, zijn wat we kunnen zien, aanraken, weten en bewijzen. Vanaf hier hoeven we nooit meer het onbekende in te springen. Maar hier is het probleem: de enige manier om uit te breiden en te veranderen is door te springen en te slikken in het onbekende.

Groei en verandering, zoals we allemaal weten, brengen dat moment van angst met zich mee. En we kunnen die angst nooit accepteren als we geloven dat het de eindtoestand is in plaats van het tijdelijke gevoel door de lucht te vliegen - voordat we weer op vaste grond landen. Deze stevige basis zal een nieuwe realiteit zijn die we nog niet eerder kenden. Maar we moeten springen om hier te komen.

Volgens de populaire opvatting impliceert geloof een voortdurende staat van blindheid. Het is een manier van zijn waarbij we tasten in het donker, zwevend op een ongegronde, niet-helemaal-in-werkelijkheid staat van niet weten of begrijpen. Maar wat zou dan een echt concept van geloof zijn?

Echt geloof omvat verschillende stappen, of stadia, elk sterk geworteld in intelligentie en realiteit. Ten eerste kijken we naar de mogelijkheid van een nieuwe manier van functioneren, in tegenstelling tot het doorgaan met de negatieve kettingreacties waarvan we hebben ontdekt dat ze in ons vandaan komen. Laten we misschien zeggen dat we zien dat we een voortdurende manier van defensief zijn en hebben ontdekt dat dit nogal ongewenste effecten voor onszelf en anderen veroorzaakt.

OK, dus onze werkwijze heeft de neiging om het leven af ​​te snijden. Toch kennen we geen andere manier van functioneren. Het opgeven van onze modus operandi met niets meer dan een verheven theorie zal onmogelijk zijn. We zullen duidelijk moeten begrijpen wat we van elke komende fase kunnen verwachten als we een nieuwe manier van zijn in de wereld willen verwerven en verder willen gaan dan onze huidige nauw gedefinieerde omheiningen.

Stap één bij het verwerven van geloof is dus te overwegen dat er nieuwe mogelijkheden bestaan ​​waarvan we momenteel niets weten - er kan iets nieuws bestaan ​​buiten onze huidige visie. Maar we kunnen geen nieuwe ideeën aannemen tenzij we er een beetje ruimte voor maken; als onze geest gesloten is, kan er niets nieuws binnenkomen.

Maar Mary, Mary, dit gaat niet over goedgelovig of onverstandig zijn - oh, volkomen tegengesteld. We zijn het er waarschijnlijk allemaal over eens dat alleen accepteren wat we als echt kunnen zien, niet zo geniaal is. Zulke beperkte intelligentie logenstraft dat er meer ontbreekt dan alleen verbeeldingskracht.

Misschien hebben we nog niet eerder in dergelijke termen over geloof nagedacht, maar het hoort bij het groeien tot echt geloof. En merk op, ons geloof zelf zal zich gaandeweg ontwikkelen. Deze eerste fase is de springplank die ons lanceert. Vanaf hier kunnen we mediteren over het openen voor het goddelijke van binnen om ons te laten zien hoe we betere manieren van functioneren kunnen vinden. Er is niets onrealistisch aan deze benadering. Er is geen blind geloof nodig. Dit is een eerlijke, open benadering die ruimte maakt voor alternatieven die we nog niet kenden.

Dit is eigenlijk exact dezelfde onmisbare houding die door elke serieuze wetenschapper wordt nagestreefd. Ironisch genoeg zijn de wetenschappelijk ingestelde mensen vaak juist degenen die een slechte reputatie hebben omdat ze zo vaak de verkeerde versie van het geloof zijn tegengekomen. Echt geloof, waarin voorheen onbekende opties worden overwogen, vereist echter een objectieve en nederige gemoedstoestand. Helaas neemt dat niet alle bijbehorende angst weg, maar dit kan snel en gemakkelijk worden overwonnen.

Laten we zeggen dat we gaan inzien dat we ons alleen veilig voelen als we een negatief oordeel vellen, anderen haten en ze neerleggen. Dus we kunnen pauzeren en vragen: "is er misschien een andere manier?" Dan staan ​​we open voor inzichten. Aha, we zien dat het misschien mogelijk is om je veilig te voelen zonder zo destructief te zijn. Misschien moeten we wat aanwakkerend zelfrespect versterken. Maar alleen door deze nieuwe benadering te volgen, zullen we het beginnen te bereiken. En we zullen snel ontdekken dat het de moeite waard is, hoeveel werk dit ook kost. Omdat we letterlijk met ons leven hebben betaald voor het negatieve soort 'veiligheid' waar we genoegen mee hadden genomen.

Om deze nieuwe conflictvrije grond te vinden om op te leven, moeten we die eerste sprong in het onbekende maken. De tweede stap in het geloof vereist meer een sprong. Hier moeten we onszelf openstellen voor de goddelijke grond binnenin, zodat het ons de kennis kan brengen waar ons intellect naar op zoek is. Dus hebben we eerst wat ruimte gemaakt, en nu vinden we enkele oplossingen.

Als we deze stap oprecht nemen, zullen we waarschijnlijk af en toe een glimp opvangen van het goddelijke in onszelf. We zullen een idee krijgen van hoe het voelt - hoe het werkt. Natuurlijk vergeten we het zo snel als we het begrijpen, maar als we onze weg terug tasten, zal het er nog steeds zijn. Uiteindelijk wordt het onze vaste thuisbasis. Maar dat vergt een nog grotere sprong van eerlijkheid en moed. Eerste dingen eerst.

Dat brengt ons bij de derde stap, namelijk dat we in wezen iets nieuws hebben meegemaakt, maar we kunnen het nog niet vasthouden. Om het onze permanente basis te maken, moeten we ons blijven overgeven aan de grotere realiteit. We moeten veiligheidskleppen en comfortabele ego-gewoonten loslaten om veiligheid en zelfontplooiing te vinden met middelen die op zijn minst gedeeltelijk negatief zijn. We moeten ons door het goddelijke laten leiden en onszelf toewijden aan liefde en waarheid voor henzelf. Ja, dat is een grote sprong.

Maar we nemen deze sprong niet in één keer. We herhalen de kleinere sprongen zo vaak dat deze grote sprong helemaal geen sprong wordt. De enige die dan denkt dat er een enorme sprong te maken is, is het kleine ego - degene die graag rondhangt in denkbeeldige afgescheidenheid en die nooit fan was van loslaten. Op dit punt springen we niet in totaal onbekend, omdat we onderweg een glimp hebben opgevangen.

Onze eigen geest moet onze eigen gebrekkige logica in twijfel trekken om te zien dat we niet echt zo veel risico nemen. Stel dat we niet in goddelijke werkelijkheid geloven - wat is het kwaad om erop te vertrouwen? We zullen niet slechter af zijn. Wat hebben we te verliezen? We zullen alleen vinden wat we al weten.

Maar wat als we ontdekken dat het bestaat? Wat als het geen illusie is en je eraan overgeven het enige verstandige en redelijke is om te doen? Dan lijkt het alsof we ons overgeven alsof we tijdelijk onszelf opgeven, alleen om te ontdekken dat wat we zagen als ons zelf, ons egocentrische ego, de zwakste en meest afhankelijke manier van zijn is. We steunen dan voortdurend op andere mensen die net zo onwetend en spartelend zijn als wij.

Maar overgave aan het goddelijke leven zal ons ervan bewust maken dat dit onze echte identiteit is. Hierin vinden we echte zekerheid, nieuwe geneugten en creativiteit waar we tot nu toe niets vanaf weten. Pas dan vinden we het ware zelf - nadat we die sprong hebben gemaakt in zelfovergave aan een groter zelf, dat is wie we werkelijk zijn, in de allerbeste zin.

De goddelijke werkelijkheid heeft zijn eigen motto: overgave aan waarheid en liefde. Nou, dat maakt de dingen eenvoudig. In feite kan onze niet-overgave aan de goddelijke eigenschappen van waarheid en liefde - aan goddelijke wil - maar één ding betekenen: onze ijdelheid en zelfzucht zijn belangrijker voor ons dan waarheid en liefde. We maken ons meer zorgen over wat anderen van ons denken en zullen geen kleine voordelen op korte termijn opgeven omwille van waarheid en liefde. Als dit het geval is, hebben we er geen belang bij om een ​​sprong in het diepe te maken. We willen niet ontdekken of er nog diepere voordelen zijn.

We raken zo gewend aan het leven in conflicten dat we conflicten als vanzelfsprekend beschouwen. Wij weten tenslotte niets anders. Maar al onze conflicten vloeien voort uit het niet vasthouden aan waarheid en liefde. Deze conflicten trekken onze levenskracht naar buiten en zetten deze in een wurggreep. Maar het hoeft niet zo te zijn als we bereid zijn de sprong te maken naar waarheid en liefde en de ultieme reden om te leven.

Door dit consequent te doen, komen we bij de vierde stap, waar geloof een feit wordt dat zo stevig in ons verankerd is dat niemand het weg kan nemen. In de tweede stap staken we onze teen in het water van de genade, maar toen kwamen we er weer uit en verloren we hem. We begonnen weer te twijfelen, denkend dat het misschien een illusie was of onze verbeelding of gewoon toeval. We denken dat we het hele ding hebben gedroomd en dat alle tastbare resultaten hoe dan ook zouden zijn gebeurd. Voer de valse twijfel in, die we zo dadelijk zullen bespreken.

Maar in de vierde stap worstelen we helemaal niet met twijfel. Wat we hebben gewonnen, blijft onze realiteit. Het is reëler dan al het andere dat we hebben meegemaakt en gekend. In dit stadium kunnen we nog steeds tijdelijk de goede toestand verliezen en terugkeren naar de spiraalvormige beweging van onze negatieve residuen. Maar we zullen nu weten welke staat echt is. Er zal geen verwarring meer zijn. In deze fase van het spel kennen we de glorie van de waarheid van God.

Deze nieuwe realiteit bestaat buiten de enge grenzen van onze kleine egoïsche geest. Het staat op veel stevigere grond dan dat. We zijn hier aangekomen door voortdurende bewuste overgave en hebben dit onze thuisbasis gemaakt, en we kunnen nooit twijfelen aan deze realiteit. De bewijzen en ervaringen zijn gewoon te echt. Ze verbinden alle losse eindjes op een manier die onze verbeelding nooit zou kunnen doen.

Om hier te komen, moeten we die tijdelijke angst overwinnen als we in het onbekende moeten springen. We moeten dit doen omwille van de waarheid en liefde. Of eigenlijk, in het belang van God - onze eigen innerlijke God Zelf.

Er is een andere kant aan het geloof, wat de vraag oproept over twijfel. Twijfel bestaat in reële en constructieve zin, want als we nooit enige twijfel hadden gehad, zouden we inderdaad goedgelovig zijn. Deze peperschudbeker past bij het zoutvaatje van blind geloof; ze zijn een paar. Een dergelijke goedgelovigheid omvat wensdenken en een gebrek aan acceptatie van de onaangename aspecten van het leven. Het komt door lui te zijn. Als we niet op de juiste manier twijfelen, vermijden we de verantwoordelijkheid om goede keuzes te maken en op eigen benen te staan.

Dus terwijl twijfel op de juiste manier ons tot geloof beweegt, creëert twijfel op de verkeerde manier een grote kloof. De vraag is: waar moeten we aan twijfelen? En hoe moeten we twijfelen? En waarom zouden we twijfelen? Als we bijvoorbeeld twijfelen aan het bestaan ​​van God - van de hoogste intelligentie of een creatieve universele geest - beweren we dat we twijfelen, maar eigenlijk zeggen we dat we 'weten' dat het niet bestaat. En dat kan natuurlijk niet; dat kunnen we niet weten.

Er is hier een oneerlijkheid, omdat we onze beperkte perceptie nemen en zeggen dat dit de uiteindelijke realiteit is. We zijn ook een beetje toegewijd aan het idee dat er geen Groot Goddelijk is, want dan zullen we het op een dag niet onder ogen zien. We houden van ons wishful thinking dat er geen rijm of reden is voor iets dat gebeurt en dat het niet uitmaakt wanneer het leven eindigt. Ons geloof in een niet-God komt voort uit onze hoop dat er geen gevolgen zullen zijn. We willen vrijuit afstappen.

Sommige mensen zijn bereid in het bestaan ​​van God te geloven, maar ontkennen de waarde van een spiritueel pad van zelfconfrontatie. Ze hopen opnieuw dat verantwoording kan worden vermeden. We twijfelen zelden aan dit soort twijfel. Het wordt gerechtvaardigd met 'dit is toevallig wat ik geloof, en mijn overtuiging is net zo goed als die van u', en wordt gepresenteerd alsof dit standpunt tot stand is gekomen door eerlijke en diepe overweging.

Elke keer dat we aan iets twijfelen dat we in werkelijkheid gewoonweg niet willen weten - wat onze redenen ook zijn - is onze twijfel niet eerlijk. We worden trots op onze twijfel omdat we niet goedgelovig willen overkomen op anderen. We moeten onze twijfels in twijfel trekken, kijken of we belang hebben bij twijfel. Waarop baseren we onze twijfels? Deze manier van vragen zal ons helpen om tot de waarheid te komen en ons weer op de weg naar het geloof te zetten.

Soms twijfelen we aan anderen omdat we de waarheid van de vervormingen in onszelf willen ontkennen. Maar alleen als we echt in onszelf zijn, kunnen we onze twijfel aan onszelf verliezen, wat aan ons knaagt. Dat is wat er achter de vermoedens en twijfels zit die we koesteren jegens anderen. Dus projecteren we onze twijfel aan onszelf op anderen en verwarren dit met intuïtie en perceptie, die totaal anders aanvoelen.

Als we excuses verzinnen om onze twijfel te onderbouwen, wantrouwen uitwerpen om het ongemak van de confrontatie met onszelf te vermijden, creëren we een breuk tussen onszelf en de werkelijkheid - tussen onszelf en de waarheid. En dat is de basis voor het creëren van lijden en ontevredenheid en vaag ongemak waar we onze vinger niet helemaal op kunnen leggen.

Dit is dualiteit in al zijn pracht, met twee schijnbare tegenstellingen: geloof en twijfel. Sommige religies schilderen de ene als juist - geloof - en de andere als verkeerde - twijfel. Intellectuelen zullen hier hun neus op steken en even lichtzinnig zeggen dat geloof verkeerd is en twijfel juist. Beide partijen denken dat ze in waarheid zijn.

Maar zowel een echte als een valse versie van geloof en twijfel bestaan. In de echte versie vullen ze elkaar aan; je zou het een niet willen zonder het ander. Bij echte twijfel selecteren en wegen we en differentiëren we en tasten naar de waarheid; we gaan de mentale arbeid van het in werkelijkheid zijn niet uit de weg. En dat leidt ons door de stappen naar geloof.

Onderweg is het noodzakelijk om de juiste soort twijfel te hebben. Als we bijvoorbeeld aarzelen om te springen, moeten we onze angst in twijfel trekken. Als we afdwalen naar een lui geloof dat iets gelooft, moet er twijfel ontwaken. En als we op een destructieve manier twijfelen, moet ons geloof ons beschermen om er niet door te worden overspoeld en de zeer reële momenten van waarheid die we echt hebben meegemaakt, uit te wissen.

Er is een sleutel om altijd het juiste soort geloof en twijfel te vinden, waar de twee in eenheid samenkomen. Het is onze toewijding aan waarheid en liefde. Lang voordat we op de thuisbasis van het goddelijke binnenin landen, kunnen we veilig waarheid en liefde gebruiken als onze wegwijzers voor wanneer en hoe we ons overgeven.

Als we waarheid en liefde centraal stellen in alles wat we doen, zal de levende God in ons onze realiteit worden. We zullen de kracht, gezondheid en knowhow vinden om al onze problemen op te lossen en onszelf te bevrijden van de negativiteiten waarin we opgesloten lijken en die we niet kunnen opgeven. Dat is de beweging die geloof en twijfel combineert als één complementair geheel: in dienst staan ​​van waarheid en liefde. Echt.

Volgende Hoofdstuk

Keer terug naar Gems Inhoud

Lees origineel padwerk^® Lezing: # 221 Geloof en twijfel in waarheid of verdraaiing